Kamasi Washington: Ένας ακλόνητος πυλώνας της εξέλιξης της jazz

15:53 15/7/2018 - Πηγή: efsyn

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ kamasi-washington-jazz.jpg Πολλή συζήτηση έχει γίνει για τον καινούργιο δίσκο του νέου ήρωα της jazz 15.07.2018, 15:32 | Ετικέτες: jazz, δίσκος Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Δεν ξέρω πως είναι αυτά τα τελευταία χρόνια για έναν jazz fan. Ίσως απολαμβάνει τη δημιουργική αναβίωση, ίσως

είναι θρησκευτικά προσκολλημένος στα παλιά αριστουργήματα, ίσως είναι ψύχραιμος και περιμένει να δει αν το πρόσφατο “Heaven And Earth” album του Kamasi Washington, που τόσο έχει συζητηθεί στους μουσικούς κύκλους, θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου.

Ξέρω όμως πως είναι αυτά τα χρόνια για έναν rock fan, που κοιτάζει τα δρώμενα στη μοντέρνα jazz και το hip hop όπως ένα παιδάκι τη βιτρίνα ζαχαροπλαστείου. Αν θα έπρεπε να συμπυκνώσω το συναίσθημα σε δυο λέξεις, αυτές θα μπορούσαν να είναι “ανείπωτη ζήλια”, αλλά και πάλι δε θα ήταν ακριβής περιγραφή. Η τέχνη τους εμπλουτίζεται, νέοι ήρωες αποκτούν αθάνατο status με κάθε album, η προσοχή των πολιτιστικών media είναι στραμμένη πάνω τους και το σημαντικότερο όλων είναι πως αντικατοπτρίζουν την εποχή τους. Ένα προς ένα, ποιοτικά χαρακτηριστικά που το rock n roll έχει απωλέσει εδώ και δεκαετίες.

Ακλόνητος πυλώνας αυτής της εξέλιξης αναδεικνύεται ο Kamasi Washington, που με αποφασιστικότητα αφήνει το σημάδι του και το 2018, υπό τη μορφή ενός ακόμα φιλόδοξου και μεγαλοπρεπούς album. Το “Heaven And Earth” είναι μια γενναία δόση σύγχρονης jazz, απλωμένη σε 4 βινύλια, συνολικής διάρκειας 2,5 ωρών. Μπορεί το “The Epic” του 2015 να μας είχε φανεί εντυπωσιακό με τα 173 λεπτά του και το αντίστοιχα απαιτητικό περιεχόμενο, όμως ο κύριος Washington δείχνει πως μάλλον αυτό είναι το modus operandi του και θα έπρεπε να ήμασταν προετοιμασμένοι. Πως όμως διαχειρίζεται κανείς έναν τέτοιο όγκο κομματιών, που περνάει από τη jazz στη world music αβίαστα και με βιρτουοζιτέ αμεσότητα;

Ίσως πρέπει να το δούμε υπό διαφορετικό πρίσμα, όχι σαν ένα δύσβατο βουνό ακατανόητης για τους πολλούς μουσικής. Ίσως μπορεί να μας βοηθήσει ο Don Cheadle, υποδυόμενος το Miles Davis, στo “Miles Ahead” [http://www.imdb.com/title/tt0790770/] του 2015. Όταν τον ρώτησε κάτι για τη σύγχρονη jazz ο συμπρωταγωνιστής μουσικός δημοσιογράφος, οι 13 λέξεις της απάντησης του Miles, έβαλαν τα πάντα στη θέση τους.

“Don’t call it jazz, man. That’s some made up word. It’s social music”. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, o Miles εννοούσε ότι η μουσική του ζυγίζεται με κοινωνικά κριτήρια. Πως ρολάρει μέσα στη ζωή, πως κινούνται οι άνθρωποι μαζί της, πόσο είναι κομμάτι της εποχής της, τι είδους ανθρώπους ελκύει; Όχι τους στενόμυαλους πιουρίστες, όχι τους μονόχνωτους ξερόλες, ποτέ τους κενούς ελιτιστές. Εννοούσε ότι έχει λιγότερο σημασία τι παίζεις, επειδή η ουσία ήταν, είναι και θα είναι το πως αλληλεπιδρά αυτό με τον cool κόσμο γύρω σου.

Στην περίπτωση του “Heaven And Earth” αυτό σημαίνει για μένα να μην προσπαθείς να αναγνωρίσεις ακαδημαϊκά τι συμβαίνει την κάθε στιγμή, τι είδος μουσικής παίζεται, πως το κάθε κομμάτι του παζλ μπαίνει στη θέση του. Απλά να το αφήσεις να περάσει από πάνω σου αυτές τις 2,5 ώρες και να δεις τι θα αφήσει πίσω. Στο δικό μου αυτί έμεινε ο κινηματογραφικός χαρακτήρας του “Connections”, η hit single δυναμική του “Street Fighting Mas”, το οργιώδες crescendo του “Hub Tones”, το χορωδιακό “Song For The Fallen”, η αφηγηματική μελωδία του “Journey” και το καθαρτικό drum solo του προσωπικού αγαπημένου “The Psalminist”.

Είναι όλα αυτά μαζί και ακόμα περισσότερα, καθώς αν κάνουμε την ίδια συζήτηση την άλλη εβδομάδα ενδεχομένως να μιλάμε για διαφορετικά κομμάτια. Πάλι όμως θα έχει να κάνει με το πως θα επιλέξει να το δει κάποιος. Είναι ένα album που δε μπορείς να συγκρατήσεις στην ολότητα του; Ή μήπως πρόκειται για την καλύτερη επιλογή στην κλασική ερώτηση για το album που θα έπαιρνες μαζί σου στο ερημονήσι;

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η πιο συναρπαστική κυκλοφορία της χρονιάς: Το χαμένο album του John Coltrane Η «αρμονία» του Kamasi Washington Το one woman show της Tash Sultana