«Ένα ταξίδι στον χρόνο, ένας διάλογος με το τώρα»

22:57 20/12/2017 - Πηγή: efsyn

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ abazour-630.jpg Το «Αμπαζούρ-Χωρίς Σελοφάν» ανάβει και σατιρίζει στερεότυπα με θεατρικότητα και διάθεση μουσική 20.12.2017, 22:33 | Ετικέτες: μουσικοί, συναυλίες Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Σε αυτή τη συνάντησή μας με την ομάδα του Στενού Κορσέ, η efsyn city ξεφεύγει ελαφρώς από τα αυστηρά μουσικά πρότυπα και... εισβάλει στον χώρο του θεάτρου. Όχι ακριβώς, φυσικά, καθώς η παράσταση «Αμπαζούρ- Χωρίς Σελοφάν» συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τόσο τη θεατρικότητα όσο και την μουσική ερμηνεία.

Ούτε

αυστηρό θεατρικό, ούτε συναυλία, ούτε μόνο μιούζικαλ. Το «Αμπαζούρ» είναι μία ιδιαίτερη παράσταση, μία νοσταλγική ραδιοφωνική εκπομπή που ταξιδεύει στον χρόνο, και αυτό πιστοποιείται για ακόμη μία χρονιά, στην τρίτη κατά σειρά εκδοχή του.

Η ομάδα του Στενού Κορσέ μας τονίζει, άλλωστε, ότι «Οι διάφορες εκδοχές του Αμπαζούρ, προκύπτουν από καλλιτεχνική ανάγκη της ίδιας της ομάδας, ή καλύτερα του ίδιου του Αμπαζούρ».

Αισθάνονται πολύ άνετα σε αυτή την εναλλαγή μεταξύ μουσικής και θεάτρου, την οποία αποκαλούν «συμμαχία» και όχι «μάχη» τη στιγμή που μας εξηγούν το συμβολισμό πίσω από τον νέο γυναικείο ρόλο που προστέθηκε στη φετινή παράσταση.

Κι αν δεν το αναφέραμε: Το «Αμπαζούρ-Χωρίς Σελοφάν» είναι μία παράσταση που κυριαρχούν οι γυναίκες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκλειστικά γυναικεία παράσταση. Είναι ένα μιούζικαλ που σατιρίζει στερεότυπα δεκαετιών και αγγίζει φεμινιστικά αιτήματα, αλλά δεν αποτελείται μόνο από γυναίκες. Γιατί εκτός από τις Άννη Θεοχάρη, Έλσα Λουμπαρδιά, Έλια Ζαχαριουδάκη και Βιβή Πηνιώτη την παράσταση ντύνουν μουσικά και δύο άνδρες, ο Νίκος Σολ στο βιολί και ο Ευθύμης Κούρτης στο πιάνο.

Συντονιστείτε στο «Αμπαζούρ – Χωρίς Σελοφάν» όλες τις Παρασκευές του Δεκέμβρη στο θέατρο Άβατον.

Περιγράψτε μας με πέντε (αυστηρά) λέξεις το πνεύμα και την ατμόσφαιρα του «Αμπαζούρ»

Πάθος, χιούμορ, τρέλα, φρεσκάδα, γοητεία

Αυτή είναι η τρίτη εκδοχή του «Αμπαζούρ». Υπάρχουν σημαντικές αλλαγές σε σχέση με τις προηγούμενες παραστάσεις; Είναι αυτή η «διαφοροποίηση» καλλιτεχνική ανάγκη και άποψη ή η παράσταση διαμορφώνεται ανάλογα με τους χώρους όπου παρουσιάζεται και τις ανάγκες της ομάδας;

Ο χώρος παίζει κι αυτός το ρόλο του, βέβαια. Πολλές αλλαγές στη διαμόρφωση της παράστασης εξαρτώνται από τον χώρο, αλλά είναι κυρίως τεχνικής φύσης. Οι διάφορες εκδοχές του Αμπαζούρ, προκύπτουν από καλλιτεχνική ανάγκη της ίδιας της ομάδας, ή καλύτερα του ίδιου του Αμπαζούρ. Νιώθουμε, κάθε φορά ότι το Αμπαζούρ πάει ένα βήμα πιο πέρα και μερικές φορές δοκιμάζει άλλους δρόμους. Αυτή τη φορά δοκιμάσαμε μια πιο θεατρική εκδοχή του, αφήνοντας πίσω αρκετά στοιχεία θεάματος και εμβαθύνοντας λίγο ακόμη στη δραματουργία του. Γι’ αυτό το λόγο και επιλέξαμε θεατρική και όχι μουσική σκηνή φέτος.

Και σε αυτή τη «μάχη», τελικά, επιβάλλεται η μουσική στο θέατρο ή το θέατρο στη μουσική;

Δε θα λέγαμε ότι είναι μάχη αλλά συμμαχία. Και σε μια συμμαχία πότε επιβάλλεται ο ένας και πότε ο άλλος. Τώρα το γιατί μαχόμαστε, είναι μια πολύ καλή ερώτηση, αλλά δε θα την απαντήσουμε γιατί κινδυνεύουμε να πούμε πράγματα ανούσια και χιλιοειπωμένα. Πάντως μας αρέσει που μαχόμαστε και το διασκεδάζουμε.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να μη ρωτήσω για αυτή την εμμονή με το σελοφάν

Το σελοφάν ήρθε στο Αμπαζούρ με τη διασκευή του τραγουδιού Mr. Cellophane από το musical Chicago. Αυτό γέννησε έναν γυναικείο ρόλο που έχει εμμονή με τα καινούρια πράγματα και με το σελοφάν. Αν μπορούσε θα τύλιγε τα πάντα με σελοφάν αφήνοντας τον αέρα απ’ έξω, γιατί όπως λέει «Ο αέρας γερνάει τα πράγματα.» Το σελοφάν συμβολίζει όλα αυτά από τα οποία κρατιόμαστε από φόβο μη γεράσουμε, αλλά τελικά μας πνίγουν, μας κρατάνε πίσω, μας εγκλωβίζουν και δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά τι έχουμε ανάγκη και πως πρέπει να πορευτούμε από εδώ και στο εξής. Ο Στενός Κορσές συμβουλεύει: Πετάξτε το κωλοσελοφάν!

Κεντρικό ρόλο στην παράσταση παίζει, φυσικά, η ραδιοφωνική εκπομπή του «Αμπαζούρ». Αυτή η ραδιοφωνική προσέγγιση δείχνει κάποια νοσταλγία για άλλες πιο απλές εποχές; Μήπως η επικοινωνία, η γνωριμία, το φλέρτ έχουν γίνει λιγότερο αυθεντικά και περισσότερο περίπλοκα στην εποχή των socialmedia και της υψηλής τεχνολογίας;

Πάντα η επικοινωνία, η γνωριμία, το φλερτ ήταν, είναι και θα είναι περίπλοκες καταστάσεις, επειδή ο άνθρωπος είναι ον περίπλοκο. Η κάθε εποχή αντιμετώπιζε δυσκολίες ανάλογες με την εξέλιξη της και σε κάθε εποχή οι άνθρωποι νοσταλγούσαν «παλιές καλές εποχές». Όταν βγήκε το τηλέφωνο, είμαστε σίγουροι ότι υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν «Χάθηκε η επικοινωνία, παλιότερα βγαίναμε στη γειτονιά και φωνάζαμε, τώρα έχουμε τα τηλέφωνα». Οπότε δε θα μπούμε στη διαδικασία να πούμε πότε ήταν καλύτερα, πριν τα social media ή τώρα, γιατί δε βρίσκουμε νόημα σε αυτή τη σύγκριση. Η εποχή εξελίσσεται, το ίδιο και ο άνθρωπος και αυτό μόνο ευχάριστο μπορεί να είναι. Η νοσταλγική διάθεση στην παράσταση έρχεται σε διάλογο με το τώρα, σατιρίζοντας μερικές φορές ακόμη και την ίδια τη νοσταλγία. Θα λέγαμε ότι χρησιμοποιούμε υλικά παλιάς εποχής και τα μπερδεύουμε με φρέσκα. Το αποτέλεσμα; Για μας τουλάχιστον, απολαυστικό.

Η παράστασή σας πραγματεύεται σατιρίζοντας αρκετά ελληνικά (και όχι μόνο) στερεότυπα για τη γυναίκα. Σε ποιοι βαθμό πιστεύετε ότι αυτά συνεχίζουν να αναπαράγονται στη σύγχρονη εποχή και πως αντιδράτε εσείς;

Δυστυχώς βλέπουμε ότι είναι πολύ ζωντανά ακόμη αυτά τα στερεότυπα. Σίγουρα υπάρχει μια μικρή κίνηση προς τα μπροστά, αλλά είναι τόσο ανεπαίσθητη που μερικές φορές μοιάζει με φάρσα. Διαβάζοντας άρθρα σε γυναικεία περιοδικά του ’50 πέσαμε σε φράσεις που ακούγονται σε μεσημεριανές εκπομπές του 2017. «Ε, αν δεν είναι ο άντρας αφέντης, τι να τον κάνεις;» Μετά από αυτή τη φράση λοιπόν που ακούστηκε πριν μια βδομάδα στην ελληνική τηλεόραση, δε μπορούμε να πούμε πως έχουν αλλάξει και πολλά. Βέβαια υπάρχει μπόλικη καλή διάθεση και αυτή η τάση να θέλουμε να μοιάσουμε στη δύση, που μερικές φορές μας κάνει πολύ καλό. Πλέον αν πει ο Έλληνας πρωθυπουργός «φοράω παντελόνια» θα ζητήσει συγγνώμη. Θα το πει, αλλά θα ζητήσει τουλάχιστον συγγνώμη. Είμαστε λοιπόν τόσο κοντά στο να αφήσουμε τα στερεότυπα, που θα τα χρησιμοποιήσουμε μεν, θα αισθανθούμε ηλίθιοι, δε. Κάτι είναι κι αυτό. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παίξουμε και να γελάσουμε με τα αυτά τα στερεότυπα, φανερώνοντας όμως και τη θλιβερή τους πλευρά.

Το «Αμπαζούρ» με τον δικό του τρόπο είναι μία φεμινιστική παράσταση (χωρίς να απευθύνεται μόνο σε γυναίκες). Πώς αναλύετε εσείς και πώς αντιδράτε σε φαινόμενα σεξισμού, ή, παρενόχλησης κάθε είδους; Βρισκόμαστε άλλωστε εν μέσω ενός τεράστιου σκανδάλου στον όχι και τόσο λαμπερό χώρο του Χόλιγουντ.

Το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι σοβαρό. Και όσο πιο σοβαρό είναι ένα θέμα, τόσο πιο δύσκολα μιλάς γι αυτό. Αυτό που μας πληγώνει είναι που ακούμε κάποιους να λένε, «έγινε μεγάλο θέμα». Γιατί; Δεν είναι μεγάλο θέμα; Κάποιοι επίσης αστειεύονται με αυτό. Κατά τη γνώμη μας δε μπορείς να αστειευτείς με τη σεξουαλική παρενόχληση, γιατί δεν είναι ένα ποσοστό γυναικών που κακοποιήθηκε, είναι συγκεκριμένες γυναίκες που στη μία και μοναδική ζωή τους, μία μία ξεχωριστά, κακοποιήθηκαν. Αν το δούμε έτσι, σαν πραγματικότητα και όχι σαν φαινόμενο της εποχής, ίσως αποκτήσουμε μεγαλύτερη ευαισθησία.

Σε ορισμένα σημεία της παράστασης προσγειώνετε… απότομα τον θεατή σε πιο σκοτεινές καταστάσεις και ιστορίες. Είναι στόχευση σεναριακή για να παρουσιάσετε και τις πιο ζοφερές ανθρώπινες στιγμές και πώς αισθάνεστε όταν και πάλι ορισμένοι θεατές αντιμετωπίζουν τη στιγμή ξανά ως χιουμοριστική;

Τα σκοτεινά σημεία στην παράσταση προέκυψαν, δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Η παράσταση έχει γραφτεί από εμάς, πολλά τραγούδια και διασκευές έχουν γραφτεί από εμάς και η σκοτεινή μας πλευρά πάει χέρι-χέρι με τη φωτεινή. Σπανιώς κάτι δραμματικό εκλαμβάνεται ως κωμικό στην παράστασή μας, αλλά και πάλι, αν και όποτε συμβεί είναι κάτι που δεν είναι στον έλεγχό μας. Μόλις ξεκινάει η παράσταση ό,τι έχουμε δημιουργήσει φεύγει από μας και πηγαίνει στο θεατή για να το επεξεργαστεί εκείνος όπως του κάνει κέφι.

Ποια είναι τελικά η καλύτερή σας στιγμή στο Αμπαζούρ;

Υπάρχει μια στιγμή μέσα σε ένα τραγούδι που βρισκόμαστε όλοι επί σκηνής και κάνουμε μια τρέλα, κάτι άσχετο, κάτι εντελώς δικό μας. Αυτή σίγουρα είναι μια αγαπημένη στιγμή για όλους μας. Για τον Σολ ίσως είναι και το τελευταίο τσιγάρο πριν ξεκινήσουμε.

Και οι άνδρες της ομάδας; Πρόκειται μήπως για δύο… παρεξηγημένες ιδιοφυΐες;

Καθόλου παρεξηγημένες! Μάλιστα η ιδιοφυΐεςτους είναι εκείνη που μας οδηγεί στον καλύτερο δημιουργικό εαυτό μας

Δώστε και ένα αποκλειστικό! Μήπως η διάσημη αρτίστα «Μπέμπα» στην επόμενη σεζόν του «Αμπαζούρ» θα παντρευτεί τον Πανταγάτα, τη «χρυσή πένα του μεσονυκτίου»;

Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, διότι η Μπέμπα με τ’ όνομα δεν θέλει γάμους και παιδιά. Άλλωστε, το αίσθημα, το έτερο, το παράνομο το εξωσχολικό δεν ήταν ποτέ και για κανέναν, ασε που δεν θα κατέληγε ποτέ με κάποιον που την είχε σαν πασατέμπο, για να περνά η ώρα...

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ετοιμαστείτε να... αποσυντονιστείτε Εκρηκτικές χριστουγεννιάτικες ευχές StarWound: «Ο καθένας μας κουβαλάει τις δικές του επιρροές»