«Η τέχνη πρέπει να υπενθυμίζει στον κόσμο να μην φοβάται»

13:21 26/2/2018 - Πηγή: efsyn

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ psylloi_photo_i.jpg Μία γνωριμία με την μπάντα Ψύλλοι στ’ Άχυρα: Η ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης, ο κοινωνικός ρόλος της μουσικής και η «διγλωσσία» του καλλιτέχνη 26.02.2018, 13:06 | Ετικέτες: rock, φεστιβάλ, συγκροτήματα, συναυλίες Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Το ελληνικό rock έχει μία ιδιαιτερότητα εδώ και δεκαετίες, εκεί που πιστεύεις

ότι βρίσκεται σε ύπνωση, συμβαίνει μια «έκρηξη» και επανέρχεται στο προσκήνιο με νέα σχήματα πλάι σε καταξιωμένους καλλιτέχνες που «κρατούν ψηλά τη σημαία».

Οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα ανήκουν στη νέα γενιά του ελληνόφωνου rock. Ορμώμενοι από την «μουσικομάνα» Θεσσαλονίκη, συνδυάζουν τις δικές τους επιρροές με «κλασσικά» στοιχεία του ρεύματος και μόλις κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους από την Puzzle Music.

Συνειδητοποιημένοι για τον ρόλο του καλλιτέχνη μας λένε ότι πρέπει «οι άνθρωποι που κάνουν τέχνη πρέπει να εφεύρουν πρώτα μια γλώσσα που να καταλαβαίνουν οι ίδιοι και ύστερα να την διαλαλήσουν, χωρίς ενοχές και φόβους».

Με παρουσία όχι μόνο σε live σκηνές, αλλά και σε κοινωνικούς χώρους και εκδηλώσεις με πολιτικό/κοινωνικό πρόσωπο, μας περιγράφουν την ιδιαιτερότητα της πόλης τους «από τη Θεσσαλονίκη του Άνθιμου στη Θεσσαλονίκη του Παπάζογλου» και καλούν σε επαγρύπνηση απέναντι στο μικρόβιο του φασισμού.

Ας πούμε μερικά εισαγωγικά λόγια για να γνωρίσουμε καλύτερα τους Ψύλλους στ΄ άχυρα

Είμαστε μια μπάντα που υπάρχει στην ουσία από τον Γενάρη του ’15. Γνωριζόμασταν όλοι και όλες με έναν τρόπο και από πιο πριν. Εύκολα συντονιστήκαμε και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε ένα-ένα τα τραγούδια μας. Παράλληλα, δίναμε συναυλίες, συμμετείχαμε σε φεστιβάλ εντός και εκτός Θεσσαλονίκης. Στην πορεία δεχτήκαμε την πρόσκληση από τον Χρήστο Αλεξόπουλο –που έκανε και την παραγωγή- και την Puzzlemusik να συνεργαστούμε μαζί τους και να γράψουμε εκεί το άλμπουμ, κάτι το οποίο ήταν ένα πραγματικά ξεχωριστό και πρωτόγνωρο ταξίδι για μας και μια μεγάλη πρόκληση συνάμα. Εδώ και ένα μήνα κυκλοφόρησε ο πρώτος μας ομότιτλος δίσκος ‘’Ψύλλοι στ Άχυρα’’.

Ντεμπούτο λοιπόν για τους «Ψύλλους». Και ο στόχος ποιος είναι;

Ο μοναδικός στόχος που έχει αυτή η μπάντα είναι να εξερευνά και να σκαλίζει τον εαυτό της, και ό,τι κερδίζει από αυτό να το μοιράζεται με ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει και με αυτόν τον δίσκο. Εκεί μέσα βρίσκεται η ματιά μας για αυτή την κοινότητα που ζούμε και αναπνέουμε, οι ανησυχίες και οι χαβαλέδες που μας δένουν.

Και πώς είναι να δημιουργεί μία μπάντα στη Θεσσαλονίκη αυτή την περίοδο; Από πλευράς καταστάσεων, αλλά και σκηνής;

Είναι πολύ όμορφο. Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε εδώ και αν όχι, και πάλι είναι πολλά τα χρόνια που μας συνδέουν όλους/ες με την ένταση και την χαλαρότητα αυτής της πόλης. Είναι μια μυστήρια και γλυκιά πόλη, άλλοτε φωτεινή και άλλοτε υποχθόνια, άλλοτε του Παπαγεωργόπουλου, του Μπουτάρη, του Σαββίδη και του Άνθιμου και άλλοτε του Παπάζογλου, του Χριστιανόπουλου, και του Κοροβίνη. Η Θεσσαλονίκη εδώ και αρκετό καιρό ζει μια έντονη κατάσταση μουσικά. Υπάρχουν αρκετές μπάντες που λίγο πολύ αν θέλεις μπορείς να τις ανακαλύψεις, η πόλη είναι όσο μεγάλη και μικρή χρειάζεται και έτσι δεν χάνονται. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι και όλες μεταξύ μας, μουσικοί και όχι μόνο και συχνά θα πετύχουμε ο ένας τον άλλον και θα κουβεντιάσουμε.

Στον δίσκο ακούμε από Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά μέχρι Tool, αλλά και παραδοσιακές μελωδίες. Ποια είναι η διαδικασία σύνθεσης; Υπάρχει, δηλαδή, για εσάς κάποια φόρμα, κάποια καλλιτεχνική στοχοθεσία ή τα κομμάτια έρχονται μέσα από αυτοσχεδιασμό και τζάμινγκ;

Τους στίχους και την μουσική την έχει γράψει ο Ηρακλής. Τα κομμάτια έρχονται στις πρόβες και εκεί ξεκινάει η ενορχήστρωση και η πλαισίωση των τραγουδιών από τους Ψύλλους. Εκεί βάζει ο καθένας τον ήχο του, τα ακούσματά του, τις τεχνικές του και τους προβληματισμούς του γενικά. Πέρα από αυτό δεν έχουμε κάποιο πλάνο. Και αυτό συμβαίνει σήμερα, αύριο μπορεί να είμαστε κάτι άλλο, ποιος ξέρει. Είμαστε απόλυτα δοσμένοι σε αυτό που κάνουμε και το αφήνουμε να μας πάει όπου αυτό θέλει να μας πάει.

Οι στίχοι σας έχουν μία ιδιαιτερότητα. Μπορεί να είναι ωμοί, αλλά να γίνουν και ποιητικοί. Ο καλλιτέχνης πρέπει να μιλάει ευθέως με την κοινωνία ή να χρησιμοποιεί την αλληγορία της τέχνης του;

Αν κάνουμε κάτι βέβαια, είτε με τον στίχο είτε με την μουσική δεν το κάνουμε για να φορέσουμε την φανέλα του καλλιτέχνη αλλά για να ανασάνουμε. Δεν νομίζω να υπάρχουν «πρέπει και δεν πρέπει». Μιας και η τέχνη προσπαθεί , με μια έννοια, να κατανοήσει και να ανακαλύψει την καθημερινότητα και τον άνθρωπο –φυσικά και δεν κάνει μόνο αυτό- επόμενο είναι να μιλήσουμε με δύο «γλώσσες» που στην ουσία μάλλον είναι μία αφού έχουν την ίδια αφετηρία. Οι άνθρωποι που κάνουν τέχνη πρέπει να εφεύρουν πρώτα μια γλώσσα που να καταλαβαίνουν οι ίδιοι και ύστερα να την διαλαλήσουν, χωρίς ενοχές και φόβους.

«Αγαπάμε τη μουσική, τσακίζουμε το φασισμό, καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες» όπως γράφει η αφίσα της συναυλίας της ΚΕΕΡΦΑ που συμμετείχατε πρόσφατα;

Την Τρίτη 20 Φεβρουαρίου έγινε μια πολύ όμορφη αντιφασιστική συναυλία, στην Θεσσαλονίκη, που είχαμε την χαρά να συμμετέχουμε. Το σκοτάδι του φασισμού έχει δηλητηριάσει δυστυχώς ανθρώπους και λεκιάζει τις ψυχές τους εις βάρος φυσικά της ελευθερίας και της ισονομίας. Ο κοινωνικός ρόλος που πρέπει να διαδραματίζει η κάθε τέχνη, σήμερα, είναι να υπενθυμίζει στον κόσμο να μη φοβάται.

Δεδομένης της κατάστασης στη μουσική βιομηχανία μήπως οι καλλιτέχνες ήρθε η ώρα να πάρουν ξανά τους δρόμους; Τόσο για βιοποριστικούς λόγους όσο και για την καλύτερη δυνατή επικοινωνία της μουσικής τους; Γίνονται όλο και περισσότερα συναυλιακά πράγματα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Νομίζω πως πολλοί έχουν πάρει ήδη τους δρόμους, επίσης πολλοί έφυγαν και έξω. Το βιοποριστικό με την μουσική είναι θέμα που δεν λύνεται. Ο δρόμος σίγουρα είναι μια λύση αλλά όχι η μόνη. Εξάλλου για ορισμένες ιδιαιτερότητες της μουσικής ο δρόμος είναι άλλοτε ιδανικός και άλλοτε απαγορευτικός. Επομένως δεν βολεύει τους πάντες. Πλέον υπάρχουν πολλές επιλογές να βγάλεις σε δημόσιο λόγο την δουλειά σου, απλώς συχνά δεν βρίσκεις αντίκρισμα. Συναυλιακά όντως γίνονται όλο και καλύτερα πράγματα, κυρίως με τα φεστιβάλ. Όσο έχεις πίστη στις αξίες σου δεν έχεις λόγο να φοβάσαι τίποτα.

Και για κλείσιμο πείτε μας πέντε album που σας έχουν επηρεάσει και πέντε album που έχετε «ανακαλύψει» και προτείνετε ανεπιφύλακτα.

Πέντε δίσκοι με τους οποίους έχουμε έρθει πιο κοντά, λοιπόν: Catch my shoe- The EX (2005), Deadwing - Porcupine Tree (2005), Raw Power -Stooges (1973), Έγινε η απώλεια συνήθειά μας- Διάφανα Κρίνα (1996), Calling Card (1976)-Rory Galagher, III sides to every story-Extreme (1992)

Και πέντε δίσκοι που θα προτείναμε είναι:Τα ομότιτλα ντεμπούτο άλμπουμ των Builders and the butchers (2007), Devils makes three (2002) και Ouzo Bazooka (2014). Το «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά, μες στη χαρά είν’ ο πόνος» - Μπάμπης Παπαδόπουλος (2014) και «Μώλυ»- Σείριος Σαββαΐδης (2017).

Οι «Ψύλλοι στ΄ άχυρα» είναι:

Νίκος Βρύζας (ηλ. κιθάρα, φωνητικά)
Ηρακλής Δαΐτσης (φωνή, ακουστική κιθάρα)
Σάκης Δρακούλης (τύμπανα)
Χάρης Κατόπης (μπάσο, φωνητικά)
Άρτεμις Παρλαμπά (ηλ. κιθάρα, φωνητικά)
Σε ορισμένα τραγούδια του άλμπουμ συμμετείχαν επίσης οι μουσικοί : Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα) και Χρήστος Αλεξόπουλος (πιάνο, Rhodes, πλήκτρα, φωνητικά)

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Η περιγραφή “απροσδιόριστο πράγμα” είναι ακριβώς αυτή που θα επιλέγαμε» Ήρεμη και βαθιά χαρά μπροστά στην απέραντη ομορφιά... Τελικά τι σημαίνει ο όρος «σκηνή»;