«Μουσική μας πρόταση είναι η αλληλεγγύη»

18:44 19/3/2018 - Πηγή: efsyn

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ef-interview-.jpg Οι Empty Frame, μία από τις καλύτερες μπάντες της αγγλόφωνης ανεξάρτητης ροκ σκηνής μιλάει στην efsyn city για τη μουσική της πρόταση και κάνει μια αποτίμηση της διαδρομής της | Φωτογραφία/Νίκος Κατσαρός 19.03.2018, 17:20 | Ετικέτες: Empty

Frame, συναυλίες, δίσκος, rock Συντάκτης: Δώρα Σελλά, Λένα Κυριακίδη

Συναντήσαμε τους Empty Frame (τα τέσσερα από τα έξι μέλη του συγκροτήματος, Αντώνη Βαβαγιάννη, Μπάμπη Βασιλειάδη, Χρήστο Καλλιμάνη, Παναγιώτη Φέτση, που τυχαίνει να είναι και τα ιδρυτικά. Τα άλλα δύο είναι η Καίτη Πάντζαρη και ο Νίκος Σολ) σε ένα όμορφο καφέ στο κέντρο της Αθήνας λίγο μετά την κυκλοφορία του 3ου άλμπουμ τους «Who wants to ride the horse» (του οποίου το ιδιαίτερα καλαίσθητο εξώφυλλο υπογράφει η «δική» μας Λουίζα Καραγεωργίου) και λίγο πριν από τη συναυλία τους στο ΙΛΙΟΝ Plus, την ερχόμενη Παρασκευή 23 Μαρτίου, στην οποία θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά ζωντανά την καινούργια δουλειά τους καθώς και τραγούδια από όλη τη δισκογραφία της 13χρονης πορείας τους.

Συνοδοιπόροι καλλιτεχνικά και φίλοι, όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούν και λειτουργούν πλήρως δημοκρατικά, δεν έχουν ταμπέλα και δεν κατατάσσονται σε ένα είδος μουσικά, ώστε να μπορούν να γίνουν «προϊόν» προς κατανάλωση. Έχουν ξεχωρίσει όμως από τον μοναδικό ήχο τους, στον οποίο κυριαρχεί ο ρομαντικός ρεαλισμός.

Μία από τις καλύτερες μπάντες της αγγλόφωνης εναλλακτικής και ανεξάρτητης ροκ σκηνής μιλάει στην efsyn city για τη μουσική της πρόταση και κάνει μια αποτίμηση της διαδρομής της.

«Who wants to ride the horse / Get on your feet and try your luck» λέτε σ' ένα από τα τραγούδια του νέου σας δίσκου, στο «Horse», από τους στίχους του οποίου προέκυψε και ο τίτλος του. Τι συμβολίζει το άλογο; Είναι ένα κάλεσμα για να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βιώνουμε στα χρόνια των μνημονίων ή μήπως ένα μέσο απόδρασης;

Είναι διττό. Είναι κι αυτά που είπατε, αλλά έχει και ειρωνική σημασία. Το άλογο μπορεί να συμβολίζει μια αίσθηση ελευθερίας, αλλά ταυτόχρονα να είναι κι ένα σύμβολο υποτέλειας. Έχει να κάνει πολύ και με τις συνθήκες εργασίας. Ποιος θέλει να μπει σε αυτή τη διαδικασία και να δουλεύει σαν το σκυλί; «Ποιος θέλει να ανέβει στο άλογο», θα μπορούσε να πει για παράδειγμα κάποιο διευθυντικό στέλεχος στους υποτελείς εργαζομένους του, «για το καλό της εταιρείας»; Και να σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι τα λεφτά από τα κέρδη μπαίνουν στην τσέπη σου, ενώ δεν είναι έτσι. Δεν έχει να κάνει μόνο με την εποχή των μνημονίων. Ναι, είμαστε πιο χάλια τώρα, αλλά και πριν από το 2009 υπήρχαν προβλήματα.

Ίσως επίσης να πρόκειται για ένα μέσο απόδρασης, αλλά είναι κι ένα άγριο, επιθετικό ζώο. Εμπεριέχει ακόμα κι ένα στοιχείο εγκλωβισμού. Από τη μία είναι ποιος θέλει να αντισταθεί κι από την άλλη το αντίθετο: ποιος αισθάνεται γρανάζι. Αυτό το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, του τύπου έλα μωρέ δούλεψε 30 ώρες παραπάνω, «we are team after all» λένε για παράδειγμα οι στίχοι.Τα κομμάτια μας είναι ανοιχτά στις ερμηνείες των ακροατών μας. Επιλέξαμε τον τίτλο μετά από συζητήσεις και πολλές προτάσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε ένα μήνυμα.

Αν υποθέσουμε ότι αναβάτης του αλόγου ήταν ο Δον Κιχώτης, ποιο θα ήταν για σας το δόρυ του;

Θα θέλαμε να δούμε το δόρυ σαν έκφραση αλληλεγγύης. Το στιχουργικό κομμάτι έχει μια κοινωνικοπολιτική διάσταση από την προσωπική σκοπιά του καθενός. Δεν είναι ξεκάθαρα κάπου ενταγμένο πολιτικά. Η πρόταση στην οποία εστιάζουμε ως γκρουπ είναι η αλληλεγγύη. Και επιμένουμε ότι πρέπει να βλέπεις τους ανεμόμυλους και όχι απλώς να τους φαντάζεσαι.

Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Ξεχωρίζετε κάποια θέματα (π.χ. από την τρέχουσα κάθε φορά επικαιρότητα) και πάνω σε αυτά εστιάζετε τις δημιουργίες σας;

Η μουσική ξεκινάει ως ιδέα από έναν από τους τρεις στιχουργούς κυρίως και ουσιαστικά στο 100% φτάνει και από τους έξι μας. Αυτός που φέρνει την ιδέα γράφει και τους στίχους. Πηγάζει από τη βαθύτερη προσωπική ανάγκη του καθενός να γράψει κάτι εκείνη τη στιγμή. Αρκετές φορές έρχεται πρώτα η μουσική και μετά οι στίχοι. Εμείς οι τέσσερις γνωριζόμαστε 17 χρόνια. Οι στίχοι μπορεί να είναι προσωπικά βιώματα, αλλά επειδή είμαστε φίλοι πρόκειται για καταστάσεις που έχουμε ζήσει μαζί ή ήμασταν παρόντες. Η αντίληψη περί πολιτικής ή κοινωνικής πραγματικότητας είναι κοινή. Δεν θελήσαμε ποτέ να βάλουμε όρια ο ένας στον άλλο. Δεν καθίσαμε να γράψουμε ειδικά για το προσφυγικό τώρα που είναι πολύ επίκαιρο. Είχαμε γράψει το «No Borders» το 2009, όταν ακόμη το ζήτημα δεν βρισκόταν στην επικαιρότητα. Αντλούμε την έμπνευσή μας από τα πάντα. Ο καθένας γράφει ανάλογα με αυτά που κεντρίζουν το ενδιαφέρον του. Δεν είμαστε κειμενογράφοι, λογοτέχνες ή ποιητές που κάποια στιγμή κάνουμε την τέχνη μας και στίχους.

Κάποιος μπορεί να γράψει πιο προσωπικά, κοινωνικά, ποιητικά ή επιθετικά. Στους Empty Frame ο καθένας έχει έναν διαφορετικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τη θεματολογία των δημιουργιών μας. Κάποιος μπορεί να γράφει πιο αφαιρετικά, άλλος πιο ποιητικά. Επίσης σε ένα κομμάτι μπορεί να μην υπάρχει μόνο ένα θέμα, γιατί δεν περιοριζόμαστε, όπως δεν το κάνουμε και στο στιλ της μουσικής μας. Υπάρχει μια ποικιλία τόσο στους στίχους όσο και στη μουσική.

Αυτή η ποικιλία που αναφέρατε, μας δίνει πάσα για το επόμενο ερώτημα. Συχνά ο ακροατής των κομματιών σας νιώθει ότι μέσα στο ίδιο τραγούδι κονταροχτυπιούνται το λυρικό (αναγεννησιακό, θα τολμούσαμε να πούμε) ροκ με το hard rock. Ακούγοντας το τελευταίο άλμπουμ θεωρούμε πως αυτό ακριβώς επιδιώκετε. Είναι έτσι;

Παρατηρήθηκε, μόλις ολοκληρώθηκε η ηχογράφηση, ότι όντως τείνουμε να βάζουμε πολλές ιδέες σε ένα κομμάτι, ότι υπάρχουν διαφορετικά μουσικά είδη μέσα στο ίδιο τραγούδι που μοιάζει σαν να «μαλώνουν» μεταξύ τους. Είναι μια τάση που υπάρχει και στις προηγούμενες δουλειές μας, σε αυτόν τον δίσκο όμως καταγράφεται πιο έντονα. Έτυχε, δεν σημαίνει όμως ότι ο επόμενος δίσκος θα είναι σε αυτό το μοτίβο. Μπορεί να είναι... πιο μίνιμαλ πεθαίνεις!

Υπάρχουν μπάντες που θέλουν και πιέζονται για να γράψουν μόνο ένα πράγμα. Εμείς δεν κολακεύουμε τους ακροατές ότι είναι «εύκολα» τα κομμάτια μας. Η πρότασή μας πάντα έχει τη λογική του δίσκου. Είναι ζωτικό για την μπάντα μας να μην περιοριζόμαστε ούτε μέσα στο ίδιο το κομμάτι από κάποιους κανόνες. Πάνω απ' όλα μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα να αρέσει σε εμάς κι όχι να κάνουμε «τικ» σε κάποια κουτάκια για το αν είναι εύκολο, αν θα παιχτεί στο ραδιόφωνο κ.λπ. Μπορεί να είναι ο δύσκολος δρόμος, αλλά πιστεύουμε ότι θα ανταμειφθούμε από τους ακροατές, έστω στη δεύτερη ή και στην τρίτη ακρόαση.

Έχουμε κατασταλάξει στο ότι δεν κατασταλάζουμε. Αν μας ρωτήσει κάποιος τι μουσική παίζουμε, η απάντησή μας, πέρα από ένα αμήχανο χαμόγελο στην αρχή, μπορεί να θεωρηθεί ελιτίστικη. Δεν έχουμε κάποιο όρο. Το μοτίβο μας είναι: Αν ακούσεις ένα τραγούδι μας στο youtube, μην κάνεις μόνο like ή share. Ελα στο live να μας δεις και να μας γνωρίσεις κι άκουσε τον δίσκο ολόκληρο. Η μουσική μας μπορεί να είναι περίπλοκη, αλλά είναι ζωντανή.

Μετά από 13 χρόνια μουσικής διαδρομής με δισκογραφικές δουλειές και συναυλίες που πάντα συζητιούνται λόγω της ποιότητάς τους, θεωρείτε ότι έχετε πάρει την αναγνώριση που σας αξίζει; Πώς αποτιμάτε τη μουσική πορεία σας;

Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι έπειτα από τόσα χρόνια στις συναυλίες μας έρχεται κόσμος που μας ακούει και μετά αγοράζει τον δίσκο κι όχι το αντίθετο. Οτιδήποτε δημιουργικό κάνεις, σου αποφέρει μεγάλη ικανοποίηση και μεγάλη απογοήτευση ταυτόχρονα. Σίγουρα θα θέλαμε η μουσική μας να έχει αγγίξει περισσότερο κόσμο. Από την άλλη, τα έχουμε πάει πολύ καλύτερα από ό,τι περιμέναμε όταν ξεκινούσαμε. Έχουμε ένα πολύ φανατικό κοινό, που μας παρακολουθεί. Πολλές φορές παίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι από κάτω δεν υπάρχει κάποιος που απλώς είδε φως και μπήκε. Πέρα από τις όποιες απογοητεύσεις για το πώς λειτουργεί το σύστημα, έχουμε καταφέρει πολλά και κυρίως να παράγουμε πολύ καλή μουσική. Όταν δεν σε βοηθάει το σύστημα, πρέπει να βασιστείς στις δικές σου δυνάμεις. Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε και φίλοι εκτός μπάντας. Διατηρώντας τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα ίσως φαινόμαστε ελιτιστές ή ιδιαίτερα επιλεκτικοί, αλλά είναι προτιμότερο από το να χάσουμε αυτό το όμορφο που έχουμε δημιουργήσει για χάρη μια πρόσκαιρης επιτυχίας.

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη... μοιραία ερώτηση: Γιατί αγγλόφωνο κι όχι ελληνόφωνο ροκ;

Είναι θέμα βιωμάτων. Αυτά ακούγαμε σχεδόν αποκλειστικά, αυτά γράφουμε. Διαφωνούμε με τον τρόπο που γράφονται τα ελληνόφωνα ροκ τραγούδια, αν και υπάρχουν στίχοι σε κάποια από αυτά που είναι πολύ καλοί. Μετά τις «Τρύπες», τα «Ξύλινα Σπαθιά», τα «Διάφανα Κρίνα», τα «Υπόγεια Ρεύματα», εμφανίστηκαν άπειρες μπάντες που πιέζονταν να γράψουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο ακολουθώντας τη δοκιμασμένη «συνταγή», χωρίς όμως να τους βγαίνει.

Τελειώνοντας θα θέλαμε την άποψή σας για την efsyn city, που πρόσφατα συμπλήρωσε ένα χρόνο «στον αέρα»...

Η κάλυψη των θεμάτων και η ενημέρωση είναι πιο γρήγορη απ' ό,τι στα περισσότερα μουσικά σάιτ. Υπάρχει αξιοκρατία στην παρουσίαση, κάτι πολύ σημαντικό. Έχει επιτευχθεί μια ωραία ισορροπία αναφορικά με την προβολή των γνωστών ονομάτων και αυτήν των καινούργιων, καθώς ο χώρος που διατίθεται και για τις δύο κατηγορίες είναι ο ίδιος. Όσον αφορά τα αρνητικά, κάποιες φορές σού δίνεται η αίσθηση ότι υπάρχει άγχος για την κάλυψη ενός εκ των πραγμάτων πολύ μεγάλου όγκου ειδήσεων και γεγονότων, χωρίς να υποστηρίζεται πάντα με επιτυχία.

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οι Empty Frame ανεβαίνουν στο «άγριο» άλογό τους Με ένα «αγριεμένο» άλογο για προοίμιο