Οι τρεις σωματοφύλακες της σύγχρονης country

13:57 18/6/2017 - Πηγή: efsyn

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ country-.jpg dreamstime.com 18.06.2017, 13:38 | Ετικέτες: country, μουσικοί, συγκροτήματα, τραγουδιστές Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Ίσως είναι σημείο των καιρών, αλλά κάτι συμβαίνει με την αμερικάνικη country μουσική και τους ώριμους heavy rockers. Δεν ξέρω αν βαρέθηκαν το επιθετικό distortion στις κιθάρες και τα ανελέητα drums, όμως δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου ένας μελετηρός 40αρης, έχοντας περάσει από όλα τα πεδία

του σκληρού ήχου και που έχει πλέον χτίσει την ταυτότητα του σαν ακροατής, θα βρει αποκούμπι στα έργα και τις ημέρες των ηρώων της αμερικάνικης μουσικής παράδοσης.

Ενδεχομένως η λέξη-κλειδί εδώ να είναι το «αποκούμπι». Είναι δείγμα υγείας κάποιος να διψάει συνεχώς για νέα μουσική και κάτι καθόλου συνηθισμένο στις ηλικίες της δεύτερης (ή και τρίτης) νεότητας. Οι περισσότεροι εξ ημών, ευκολότερα θα αναθεματίσουμε τη νέα παραγωγή, επειδή «τίποτα καλό δε βγαίνει πια», «μουσική όπως τότε δε θα ξαναφτιαχτεί» και «το metal πέθανε το 1988», παρά θα παραδεχτούμε ότι το μόνο πράγμα που ήταν στ' αλήθεια καλύτερο τότε ήταν οι ζωές μας, επειδή ήμασταν νέοι.

Δεν είναι όμως μόνο λύση ανάγκης. Η country είχε πάντα μια ειλικρίνεια στην έκφραση και μια λυρικότητα στην αφήγηση που είναι σχεδόν αδύνατο να μην γοητεύσει το μουσικόφιλο που τρέφεται με εμπειρίες τραγουδισμένες πάνω από πηγαία μουσική. Πόσο μάλιστα όταν η πλούσια παράδοση της συνεχίζει να εμπλουτίζεται από τους νεότερους ήρωες, που ξέρουν να κρατούν την ισορροπία μεταξύ της μοντέρνας τεχνολογίας που τους παρέχει άρτιο ήχο, κρυστάλλινες παραγωγές και ατελείωτες δυνατότητες και της παλιομοδίτικης οπτικής που υπαγορεύει ότι το τραγούδι και η ιστορία που αυτό αφηγείται, είναι πάνω από όλα.

Κάθε ευγενής σκοπός χρειάζεται 3 υπερασπιστές και στη δική μας περίπτωση, ιδού οι σωματοφύλακες μας...

Chris Stapleton – Η φωνή

Αρχετυπική φιγούρα κιθαρίστα γεννημένου στο Nashville, ο κύριος Stapleton πέρασε από διάφορα παραδοσιακά σχήματα μέχρι να βρει τα πατήματα του και από τον καιρό που καταστάλαξε σαν συνθέτης, γράφει μουσική (τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους Tim Mc Graw, Adele, Peter Frampton, Sheryl Crow, Brad Paisley) και κερδίζει βραβεία με ρυθμό πολυβόλου. Το ντεμπούτο του “Traveller”, ήταν το album με τις περισσότερες πωλήσεις στο ιδίωμα για το 2016 και μεταξύ αυτού και του πολύ πρόσφατου “From A Room: Vol 1”, έχει κερδίσει 2 Grammy, 5 CMA Awards, 2 Billboard Music Awards και 9 ASCAP Country Awards ως συνθέτης και performer. Και δεν είναι καταπληκτικό που μπορούμε να γεμίσουμε μια παράγραφο για αυτόν, χωρίς καν να αναφέρουμε τη μαγική φωνή του, που στέκει αγέρωχη και σχεδόν καθιστά τα όργανα περιττά σε μια ηχογράφηση;

Sturgill Simpson – Ο ρεβιζιονιστής

Όταν ο Sturgill ξεκινά ένα τραγούδι, πιστεύεις ότι θα παρακολουθήσεις μια τυπική country εκτέλεση. Η γλώσσα του σώματος, η προφορά και τα ακόρντα συνηγορούν σε κάτι συνηθισμένο. Κι όμως, αυτός ο τύπος έχει βαλθεί να αλλάξει τα πάντα. Σαφώς και υπηρετεί το ιδίωμα, όμως δεν είναι ανάγκη να λέγονται όλα με απλά λόγια (ο δεύτερος δίσκος του λέγεται “Metamodern Sounds In Country Music”), η σύνθεση της ορχήστρας δε χρειάζεται να είναι τυπική (έχει έναν πιανίστα που μοιάζει να ξεπήδησε από τους Ramones και τα πνευστά που ηχογράφησαν με την Amy Winehouse και τη Sharon Jones), ο σεβασμός στην παράδοση δεν είναι μονόχνωτος (στο τρίτο του album διασκευάζει Nirvana) και φυσικά το ότι είναι country καλλιτέχνης δε σημαίνει ότι θα ψηφίζει Trump με χέρια και με πόδια (είναι βετεράνος του πολεμικού Ναυτικού με ανοιχτά liberal agenta, τσεκάρετε τους στίχους στο “Call To Arms” που ακολουθεί). Αν σε αυτά προστεθεί και η προδιάθεση να καταστρέφει live stages με αέρα punk rocker, είναι καθόλου περίεργο ότι τα βραβεία και δημοφιλία του είναι υπερπολλαπλάσια των 3 του albums?

Jason Isbell – Ο «παραμυθάς»

Ο παλαιότερος της παρέας και αυτός με τη συσσωρευμένη σοφία. Ο κύριος Isbell ηχογραφεί από το 2003 στην περιοχή των θρυλικών Muscle Shoals Studios, για μια περίοδο ως μέλος των Drive By Truckers και ως solo καλλιτέχνης από το 2007. Περισσότερο ψημένος στο δρόμο, με όλα τα καλά και τα άσχημα που αυτό συνεπάγεται, έχει καταφέρει να αποστάξει τη μέχρι τώρα εμπειρία του στους καλοβαλμένους στίχους και να έχει χτίσει την περσόνα του αφηγητή που αφήνει περίτεχνα να δραπετεύσουν νοήματα ανάμεσα από τις λέξεις. Ισορροπώντας ανάμεσα στον ήχου του Νότου και τις διδαχές των Springsteen / Dylan, είναι ο μοναδικός της παρέας που με κάνει να ξεχνάω ότι ακούω southern μουσική και να επικεντρώνομαι στο κομμάτι και μόνο. Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε με το σχήμα του, τους 400 Unit, το album “The Nashville Sound” και πίστεψε με όταν το λέω, μου πήρε περισσότερη ώρα να επιλέξω κομμάτι από εκεί μέσα, από όση χρειάστηκε για όλο το υπόλοιπο κείμενο.

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το πειστήριο μιας σχέσης πάθους Η αντεπίθεση του νέου ελληνικού alternative rock O Trombone Shorty είναι η ζωντανή ιστορία της Νέας Ορλεάνης