Ο Pina, το Casa de Papel και ο κινηματογράφος ως προνομιακό πεδίο των προοδευτικών

13:50 5/4/2020 - Πηγή: RizopoulosPost

Πρόσφατα για προσωπικούς/ψυχαγωγικούς λόγους στην αρχή και στη συνέχεια προέκυψε και το επαγγελματικό, ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη σεναριογραφία.Του Θάνου Νασοπουλου Εκεί ανακάλυψα πόσο αδικημένος είναι ο σεναριογράφος και τι υπερπροβολή παίρνει ο σκηνοθέτης έναντι του πρώτου. Ο σεναριογράφος είναι ο εμπνευστής, ο δημιουργός σχεδόν των πάντων (υπόθεσης, χαρακτήρων πλοκής, μηνυμάτων, εξέλιξης κτλ). Είναι, εν ολίγοις, η μάνα που φέρνει στον κόσμο και μεγαλώνει το παιδί. Από αυτόν ξεκινάνε και σε αυτόν τελειώνουν όλα, πριν αρχίσει να γράφει η κάμερα. Μετά, αναλαμβάνουν ηθοποιοί, σκηνοθέτης

και δεκάδες άλλοι συντελεστές με σοβαρό ρόλο και συμβολή που μπορούν προφανώς να χαντακώσουν ή να απογειώσουν αυτό που πήραν στα χέρια τους. Θα τους έδινα σε αυτό το σχήμα, έναντι της μάνας, τον ρόλο ενός δασκάλου. Ο Alex Pina μου επιβεβαίωσε λοιπόν αυτή την άποψη.Πάμε τώρα παρακάτω μετά από μια σχετικά αυτοαναφορική παράγραφο που ενδεχομένως να ήταν και λίγο βαρετή.Το La Casa de Papel δεν έχει κάποιο καινοφανές κεντρικό concept. Είναι μια ληστεία τράπεζας. Έχει όμως χαρακτήρες, μηνύματα και πλοκή που είναι συγκλονιστικά. Υποκειμενικό είναι αυτό θα μου πείτε, αλλά το συγκροτούν όπως δείχνουν τα νούμερα τουλάχιστον εκατομμύρια υποκειμενικές απόψεις ακόμα.Όπως συμβαίνει και με άλλες σειρές και ταινίες, μηνύματα που η παγκόσμια Αριστερά σε κάθε της εκδοχή, αίρεση, διάσπαση, ρεύμα, γραφειοκρατική δομή, δεν μπορεί να περάσει σε μια δεκαετία τα περνάνε σε 2, 3 και 5 ώρες.Το La Casa de Papel, είναι ένα διεθνές brand εκατοντάδων εκατομμυρίων και μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές όλων των εποχών. Είναι το διαμάντι ενός αμερικανικού πολυεθνικού κολοσσού, καθώς εκτόξευσε τις μετοχές του, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού από τη μέρα που κυκλοφόρησε η σειρά μέχρι σήμερα, το netflix τετραπλασίασε την αξία της μετοχής του στον Dow Jones.Όπως συμβαίνει και με άλλες σειρές και ταινίες, σαν αυτές για παράδειγμα που σάρωσαν φέτος τα Όσκαρ, (αλλά εν προκειμένω λόγω επικαιρότητας αναφέρομαι στο Casa de Papel) μηνύματα που η παγκόσμια Αριστερά σε κάθε της εκδοχή, αίρεση, διάσπαση, ρεύμα, γραφειοκρατική δομή, δεν μπορεί να περάσει σε μια δεκαετία τα περνάνε σε 2, 3 και 5 ώρες. Όντας παράλληλα περιουσιακό στοιχείο και επενδυτική πρωτοβουλία ενός πολυεθνικού οργανισμού εισηγμένου στο μεγαλύτερο χρηματιστήριο του κόσμου. Πρόκειται για μια αντίφαση που ξεκίνησε να συζητιέται πάρα πολύ μετά τα Παράσιτα και τον Joker, αλλά υφίσταται περισσότερο καιρό.Alex PinaΟ Alex Pina λοιπόν, για να επιστρέψω στην αρχική σκέψη, επέλεξε στον τρίτο και τον τέταρτο κύκλο του La Casa de Papel, να περάσει ακόμα περισσότερα μηνύματα απέναντι στην εξουσία, κάθε μορφής, σε σχέση με τους προηγούμενους δύο.Την κρατική που καταπατά με χυδαίο τρόπο ανθρώπινα δικαιώματα, βασανίζει φριχτά κρατούμενους, κρύβει σε θυρίδες μυστικά που αν διέρρεαν θα γινόταν αποδεδειγμένα πλέον γνωστή η απάνθρωπη σαπίλα του οικοδομήματος (με στοιχεία για τον εγκληματικό διεθνή ρόλο μεγάλων δυνάμεων), την πατριαρχική, βάζοντας γυναίκες να κρατάνε όπλα και να είναι ίσες ακόμα στο πεδίο εκείνο που θεωρούν μέχρι και δικαιωματικοί άνθρωποι σχεδόν “αυτονόητα και φυσιολογικά ανδροκρατούμενο”.Άντρες και γυναίκες bisexual, gay, trans, straight αλλά σε ένα μοτίβο που πετυχαίνει με εξαιρετικό τρόπο να θεωρήσει τον όποιον σεξουαλικό προσανατολισμό ή ταυτότητα φύλου ως μια ανθρώπινη και “φυσιολογική” πραγματικότητα που δεν επιδρά σε απολύτως τίποτα άλλο στη συμμετοχή των εν λόγω ρόλων στην ιστορία. Είναι όλοι άνθρωποι, γοητευτικά διαφορετικοί και γοητευτικά ίδιοι. Και ο Pina το περνάει με τον πιο μη επιτηδευμένο τρόπο που έχω δει προσωπικά σε κάποια σειρά/ταινία.Και τέλος το πόσο αριστοτεχνικά δομεί την αντίθεση μεταξύ των ηρώων, των αντιηρώων και των “κακών”. Τόσα μα τόσα μηνύματα με σημασία, αποτύπωμα, και πραγματική δύναμη. Στη χρονική αυτή φάση μάλιστα που αυτή η σειρά θα μπορούσε απλά να εκμεταλλευτεί το «hype» της και να πάει μόνο για την “μπάζα”.Για αυτoύς και για πολλούς ακόμα λόγους που δεν καταγράφηκαν σε αυτό το κείμενο, ο Alex Pina είναι ένας ωραίος τύπος. Επανέφερε στο προσκήνιο, τη συζήτηση ότι οι σειρές και οι ταινίες, η τέχνη γενικά με σημερινούς όρους και εκφράσεις όμως, είναι ένα από τα πλέον προνομιακά πεδία της δικής προοδευτικής κοσμοθεωρίας.Γιατί ναι σε κανέναν πολυεθνικό κολοσσό δεν θα άρεσε μια παραγωγή του να αμφισβητεί το σύστημα πάνω στο οποίο υπάρχει και αναπαράγεται, αλλά όταν αυτή του φέρνει λεφτά στην τσέπη και μάλιστα αρκετά, τότε όλα γίνονται ανεκτά.Τα μηνύματα αυτά από ό,τι φαίνεται είναι μαζικά. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τα λάβουν και να τα αγκαλιάσουν. Και επειδή συμβαίνει αυτό, είναι παράλληλα και εμπορικά, συνεπώς οι πολυεθνικοί κολοσσοί δεν επεμβαίνουν στο περιεχόμενο τους.Ίσως γιατί κοιτάνε το κέρδος με τρόπο που επιβεβαιώνουν ότι αυτή τους η εμμονή για χρήμα κάποια στιγμή- σύμφωνα και με τη γνωστή ρήση- θα τους οδηγήσει «να μας πουλήσουν μέχρι και το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε». Μην τρομάζετε, μεταφορικά το χρησιμοποιώ.Γιατί ναι σε κανέναν πολυεθνικό κολοσσό δεν θα άρεσε μια παραγωγή του να αμφισβητεί το σύστημα πάνω στο οποίο υπάρχει και αναπαράγεται, αλλά όταν αυτή του φέρνει λεφτά στην τσέπη και μάλιστα αρκετά, τότε όλα γίνονται ανεκτά.Όσο ωστόσο και αυτή η κατάσταση, όπως και η ζωή στο σύνολό της, θα πορεύεται μέσα από τις αντιφάσεις της, άνθρωποι σαν τον Pina μπορούν να έχουν εξαιρετικά σημαντική συμβολή στην υπόθεση για έναν καλύτερο κόσμο, εν μέσω μάλιστα μιας παγκόσμιας δυστοπίας, που πέρα από τον κορωνοϊό συγκροτείται από ηγέτες σαν τον Τραμπ, τον Σαλβίνι και τον Όρμπαν. *Ο Θάνος Νασόπουλος δηλώνει δημοσιογράφος και αριστερός. Τα τελευταία χρόνια βιοπορίζεται πουλώντας την εργατική του δύναμη ως σύμβουλος επικοινωνίας και μάρκετινγκ στα ίντερνετς. Είναι πικραμένος Παναθηναϊκός και λάτρης του κακού φαγητού και του Έλβις Πρίσλεϊ.Πηγή: playboy.gr