Για τον κόσμο έπρεπε να είναι μόνο μάνα…

22:03 15/6/2021 - Πηγή: Newsitamea.gr

Μια φορά κι έναν καιρό, κάποτε παλιά, μέναμε με τους γονείς μου σε ένα μεγάλο και πανέμορφο σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.

Ήταν η εποχή που η δουλειά των γονιών μου πήγαινε καλά και είχαμε κάποια παραπάνω χρήματα. Στον επάνω όροφο έμενε η κυρία Στεφανία με τις κόρες της, 20 και 15 ετών τότε. Δεν βλέπαμε τον άντρα της, δεν ξέραμε που ήταν και από διακριτικότητα δεν ρωτούσαμε. Με τον καιρό που γνωριστήκαμε, μάθαμε…

Ο άντρας της ήταν ναυτικός και είχε πνιγεί σε ένα ναυάγιο πρίν 10 χρόνια, όταν η ίδια ήταν 30 χρονών. Δεν

δούλευε και ζούσε από τη σύνταξή του. Μια πολύ νέα γυναίκα, όμορφη και καλοστεκούμενη, που επειδή μεγάλωνε μόνη της τις κόρες της, πρόσεχε υπερβολικά μόνο και μόνο για να μην πεί τίποτα η γειτονιά. Για να μην βγεί κανείς να θίξει τα παιδιά της.

Πρόσεχε τι έλεγε, τι φόραγε, πώς στέκονταν, πώς έβγαινε και πάντα μα πάντα γυρνούσε σπίτι μόνη της. 10 χρόνια κι άλλα τόσα μόνη της. Όχι γιατί δεν είχε σύντροφο αλλά γιατί στον κόσμο δεν «έπρεπε» να δείχνει ότι έχει. Πράγματι όσα χρόνια μέναμε σε αυτό το σπίτι, ποτέ μα ποτέ δεν είδαμε ούτε ακούσαμε άντρα.

Τι πιο φυσιολογικό για μια γυναίκα μόνη της να θέλει να προχωρήσει τη ζωή της; Όμως η κυρία Στεφανία, δεν ήθελε για τον περίγυρο να είναι γυναίκα. Ήθελε να είναι μόνο μάνα!

Πήγε τα κορίτσια της στα καλύτερα σχολεία. Η μεγάλη της κόρη ήσυχη, μελετηρή και λεπτεπίλεπτη. Η μικρή της κόρη, επαναστάτρια. Δεν διάβαζε, έβγαινε ενώ η μητέρα της της έλεγε όχι, έκανε τα δικά της και μάλωναν συχνά.

«Ίδια ο πατέρας της» μουρμούρισε μια φορά μέσα στο ασανσέρ κι ύστερα κοκκίνησε, μάλλον μας ντράπηκε.  Οι γονείς μου την είχαν καλέσει πολλές φορές για φαγητό, καμία δεν ήρθε. Έβρισκε πάντα μια δικαιολογία.

Ένα βράδυ αργά, που η μητέρα μου καθόταν στο μπαλκόνι, είδε να την φέρνει ένας άντρας με το αμάξι του. 3 το πρωί στην ησυχία της νύχτας. Δεν ξέρω γιατί η γυναίκα αυτή κρυβόταν. Ξέρω όμως ότι διαχώριζε τη προσωπική της ζωή από την οικογενειακή, με χειρουργική ακρίβεια.

Μετά από μερικά χρόνια, το σπίτι που νοικιάζαμε πουλήθηκε σε άλλους και έπρεπε να φύγουμε. Τα κορίτσια της κυρίας Στεφανίας μεγάλωσαν και έφυγαν από το σπίτι. Έλεγαν ότι είχε λύκο, μια αυτοάνοση αρρώστια. Δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια, αλλά πράγματι λίγο καιρό πρίν φύγω από το πατρικό μου, την έβλεπα πιο γερασμένη, πιο αδύναμη.

Ίσως όντως να είχε λύκο, ίσως και να της έλειπαν τα παιδιά της, ο σκοπός της,  ο λόγος για τον οποίο επέλεξε να μην ξανακάνει οικογένεια και να αφιερώσει όλη της τη ζωή απ’ τα 30 της χρόνια. Αλλά μέχρι που έφυγα από το πατρικό μου, ακόμη κι όταν οι κόρες της μετακόμισαν, όσες φορές κι αν τη συνάντησα ποτέ μα ποτέ δεν την είδα δίπλα σε άντρα.

Κι έτσι στο μυαλό μου την έχω πάντα μόνη της. Ακόμη κι όταν τη φέρνω στο νού μου, δεν είναι με τα παιδιά της, είναι μόνη της.

Ποιος ξέρει; Ίσως ακόμα να περιμένει να πάει 3 το πρωί για να τη φέρει κάποιος κρυφά στο σπίτι. Ίσως και όχι.

 Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.

singleparent.gr

The post Για τον κόσμο έπρεπε να είναι μόνο μάνα… appeared first on Newsitamea.gr.