Σε ξέχασα, δε θυμάμαι τίποτα. Θύμισε μου ποιοι είμαστε. Μια ιστορία για την πρώιμη άνοια με φόντο τη Θεσσαλονίκη.

09:05 22/2/2021 - Πηγή: Newsitamea.gr

Θυμάσαι εκείνο το ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης; Είχαμε καθίσει για ώρες, πεισματικά να το περιμένουμε. Ίσως γιατί δε θέλαμε να γυρίσουμε σπίτια μας. Μοιραστήκαμε τα πασατέμπος και όταν βράδιασε σχεδόν, μου έφερες ψητό καλαμπόκι στα κάρβουνα.

Θυμάσαι που μας χαμογέλασε ο πλανόδιος πωλητής; Μας είχε μάθει πλέον, κάθε δεύτερη ημέρα να συναντιόμαστε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Αργότερα, όταν πήγαμε διακοπές στη Σαντορίνη, καθισμένοι στα τοιχάκια της Οίας μου είπες πως είναι πιο όμορφο της Θεσσαλονίκης.

Θυμάσαι,

τους πρώτους μήνες του γάμου μας; Τότε που γυρνούσαμε στα Λαδάδικα, πριν τα κάνει γνωστά παντού ο Μητροπάνος. Στα ταβερνάκια, με τους φίλους μας, να πίνουμε το κρασί μας ενώ λυσσομανούσε ο αέρας το χειμώνα. Όσο και αν ψιθύριζε ο Βαρδάρης, δε μας πάγωνε. Δεν μας άγγιζε τίποτα εκείνα τα βράδια που περπατούσαμε, τρεκλίζαμε μη σου πω, στα πλακόστρωτα. Να με κρατάς σφιχτά σου ζήτησα, μη πέσω. Στα ψέματα το έκανα, ήθελα απλά να με κρατάς για πάντα και όσο πιο σφιχτά γίνεται.

Θυμάσαι πόσο χάρηκες όταν σου είπα ότι είμαι έγκυος στο πρώτο μας παιδί; Θυμάσαι που βρήκες το θάρρος να μπεις στο χειρουργείο για τον ερχομό του δεύτερου; Που παραλίγο να λιποθυμήσεις από το άγχος και τις φωνές; Αλλά άντεξες και μου κρατούσες το χέρι. Ενώ ούρλιαζα από τους πόνους της γέννας, μου χαμογελούσες και μου έλεγες: εγώ είμαι εδώ. Θυμάσαι τη μετακόμιση στο μεγαλύτερο σπίτι, τη νέα γειτονιά, κάπου να χωρέσει άνετα η οικογένεια μας; Πες μου ότι θυμάσαι και δε μιλάω μόνη μου;

Για να μου χαμογελάς, κάτι θυμάσαι.

Θυμάσαι που παντρέψαμε την κόρη μας πριν 3 χρόνια και ότι έγινες παππούς; Ότι ο γιος μας ζει στη Μαδρίτη και ότι φταις εσύ για αυτό; Του είχες βάλει στο μυαλό από μικρός, πως οι Ισπανίδες είναι οι πιο ωραίες γυναίκες. Μετά τις Ελληνίδες, το διόρθωνες αμέσως και με κοιτούσες να δεις αν θύμωνα. Πως να σου θυμώσω που έβλεπα στα μάτια σου την αγάπη μας; Αυτή είναι που δε βλέπω τώρα και σπαράζω όταν με κοιτάζεις με άδειο βλέμμα.

Το πως ξεκίνησες πριν δύο χρόνια να μπερδεύεις τα λόγια σου, το τι ήθελες να πεις. Το έριχνες πάντα στο άγχος και στην κούραση. Είχες μπει μόλις στα 56, ποιος θα το περίμενε; Μετά ξεκίνησες να ξεχνάς τι έκανες. Να χύνεις τον καφέ που έψηνες, να μένεις στο ντους για περισσότερη ώρα. Μέχρι που μια μέρα, γύρισες στο σπίτι λίγα λεπτά αφότου έφυγες για τη δουλειά. Πανικόβλητος, τρομαγμένος. Ξεκίνησες να πας να πάρεις το λεωφορείο, γύρισες πίσω λέγοντας μου ότι δεν έβρισκες τη στάση. Ποιος στο ανάθεμα μετακίνησε τη στάση του λεωφορείου;

Τότε κατάλαβα, τότε έπρεπε να καταλάβω αυτό που εδώ και μήνες έκανα πως δεν υποπτευόμουν. Πήγαμε στο γιατρό και μετά σε άλλο γιατρό, έκανες εξετάσεις, κόντρα άλλες εξετάσεις. Ήξερα, ξέραμε. Άνοια με πρώιμη έναρξη(ΑΠΕ), αυτή που συμβαίνει σε άτομα μικρότερης ηλικίας των 65. Αυτή η άνοια που συμβαίνει για καιρό και δεν μπορείς να την καταλάβεις παρά μόνος όταν πλέον είναι αργά. Όχι ότι και να το βρίσκαμε νωρίτερα θα υπήρχε θεραπεία. Όμως να, αυτό το γαμώτο για το τι θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερο για τον άνθρωπο μου.

Η ζωή μας από εκεί και μετά;

Τι να θυμάσαι άραγε από τα τελευταία δυο χρόνια; Τι μπορείς να θυμάσαι που δυστυχώς το βλέμμα σου αδειάζει όταν κοιτάς γύρω σου. Ξεχνάς που είσαι, ποιος είσαι, ποια είμαι, τι κάνουμε εδώ. Ξεχνάς ότι πεινάς, ξεχνάς ότι μόλις έφαγες, ξεχνάς να πας στη τουαλέτα, ξεχνάς ότι μόλις πήγες. Ξεχνάς τα παιδιά σου, το εγγόνι σου, το ποιος είναι στη βιντεοκλήση από την Ισπανία κάθε βράδυ. Ενίοτε νομίζεις πως είναι ο φίλος σου ο Στέφανος και άλλες φορές ο αδερφός σου.

Εσύ όλο ξεχνάς και εγώ όλο θα είμαι εδώ να σου θυμίζω. Να σου φέρνω μνήμες από τη ζωή μας, να σου ζωντανεύω αναμνήσεις και τις μικρές μας ιστορίες. Τόσα ζήσαμε, που αξίζει να τα θυμάσαι. Εσύ όμως ξεκίνησες να ξεχνάς νωρίς, σήμερα είσαι 58 και εγώ 53. Τα παιδιά μας, η κόρη μας 29 και ο γιος μας στα 27. Η εγγονή σου, σύντομα θα γίνει δυο χρονών και αν όλα πάνε καλά, έρχεται και ο εγγονός οσονούπω. Θα είμαι εδώ να στα θυμίζω όλα αυτά.

Γιατί είναι νωρίς για την αγάπη μας, να την ξεχάσεις από τώρα. Είναι νωρίς για την οικογένεια μας να χαθείς στη σιωπή και στο λευκό της μνήμης σου. Έχουμε τόσα ηλιοβασιλέματα να απολαύσουμε ακόμα στη Θεσσαλονίκη μας, την πόλη που γεννηθήκαμε και αγαπάμε. Τώρα που τα Λαδάδικα είναι διάσημα σε όλο τον κόσμο, πως μπορεί εσύ να ξεχνάς τα πλακόστρωτα που περπατήσαμε; Όχι δε το δέχομαι πως είναι αργά, πως νύχτωσε για εμάς. Κάθε μέρα θα σου θυμίζω τη ζωή μας, το πως γνωριστήκαμε και τη μυρωδιά από το ψημένο στα κάρβουνα καλαμπόκι. Το καλοκαίρι του 1990, όταν ο κόσμος μας ήταν γεμάτος χρώματα και όχι φθαρμένο χαρτί, ξεχασμένο και κιτρινισμένο.

*Η ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας συνυφασμένη με την πραγματικότητα. Η άνοια πρώιμης έναρξης επηρεάζει το 5-6% των ασθενών με Αλτσχάιμερ, πριν την ηλικία των 65. Έχει βρεθεί και σε πολύ νεότερες ηλικίες, ακόμα και της τρυφερής ηλικίας των 16 ετών. Οι φροντιστές των ασθενών είναι συνήθως άτομα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Οι σύντροφοι τους βιώνουν με μεγάλη δυσκολία την αποδοχή της ασθένειας, λόγω του νεαρού της ηλικίας. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να «χάσει» τον άνθρωπο του, τόσο νωρίς. Πόσο μάλλον να ζει καθημερινά με έναν «ξένο», όσο εξελίσσεται η ασθένεια και η μνήμη εξασθενεί όλο και περισσότερο. Καμία μορφή και κανένας τύπος άνοιας δεν έχει θεραπεία μέχρι και σήμερα.

Κείμενο – έρευνα: Βογιατζής Ηλίας για  newsitamea.gr

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Email επικοινωνίας: [e-mail]

The post Σε ξέχασα, δε θυμάμαι τίποτα. Θύμισε μου ποιοι είμαστε. Μια ιστορία για την πρώιμη άνοια με φόντο τη Θεσσαλονίκη. appeared first on Newsitamea.gr.