Το μωρό μου είναι πλέον έφηβος και… πόσο μου λείπουν τα παιδικά του χρόνια

20:05 20/5/2021 - Πηγή: Newsitamea.gr

Έρχεται κάποτε η μέρα, καθώς παρακολουθούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, που συνειδητοποιούμε περισσότερο από ποτέ όχι μόνο το πόσο έχουν αλλάξει, αλλά και πως η εικόνα τους ως μωρά, δεν πρόκειται ποτέ ξανά να γυρίσει πίσω.

Το αίσθημα αυτό της… μετάλλαξης, το ζουν πιο έντονα όσες μαμάδες έχουν αγόρια, καθώς στην εφηβεία τους, πραγματικά δεν θυμίζουν σε τίποτα τα τρυφερά πλασματάκια των 2 ή 4 ετών. Αυτή η μαμά περιγράφει πώς ακριβώς νιώθει και… πολλές από εσάς θα συμφωνήσετε μαζί της!

«Καθώς ο μεγαλύτερος γιος μου κάθισε στην καρέκλα του κουρέα, προχθές το απόγευμα, μασώντας την τσίχλα

του και κοιτάζοντας ευθεία μπροστά, δεν μπορούσα παρά να αρχίσω να τον παρατηρώ, “ρουφώντας” και την παραμικρή λεπτομέρεια –ξέρω, ότι το μισεί αυτό και με μαλώνει κάθε φορά που με πιάνει να τον κοιτάζω με όλη αυτή τη λατρεία της μάνας στο βλέμμα που κάνει τους έφηβους να αηδιάζουν.

Τα ζουμερά μαγουλάκια του, έχουν πλέον αντικατασταθεί από έντονες γωνίες. Βλέπω σχεδόν κάθε μυ να διαγράφεται, καθώς μασάει την τσίχλα του.

Η τσιριχτή του φωνούλα, έχει πλέον αντικατασταθεί από έναν μπάσο, αρρενωπό τόνο.

Η προθυμία του να πάμε βόλτα για παγωτό, έχει πλέον αντικατασταθεί από ένα ανασήκωμα των ώμων και ελάχιστη οπτική επαφή.

Τα αφράτα πατουσάκια του με τα μικρά δαχτυλάκια, έχουν μεγαλώσει σε νούμερο 44, έχουν γεμίσει τρίχες και είναι έτοιμα να διαλύσουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Οι αγκαλιές του, με τις οποίες με τύλιγε όλο αγάπη και ζεστασιά και δεν έλεγε να με αφήσει, έχουν πλέον αντικατασταθεί από ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη. Αν προλάβω και του πιάσω το χέρι για περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο, θα τραβηχτεί. «Έλα, μαμά, σταμάτα», θα μου πει, για να μου δείξει ότι φτάνει… δεν θέλει άλλο.

Αυτά τα χέρια που παλιότερα τεντώνονταν για να φτάσουν τα δικά μου, πλέον μπορούν να κρατήσουν εύκολα μια μπάλα του μπάσκετ ή το ηλεκτρικό κουπάκι με το ένα χέρι.

Το μωρό που γέννησα, η πρώτη μου αγάπη, δεν υπάρχει πια. Το ψάχνω, αλλά δεν το βρίσκω –ούτε ίχνος δεν υπάρχει, από αυτό που ήταν κάποτε.

Ξέρω ότι με αγαπάει. Ξέρω ότι χρειάζεται τη μητέρα του. Αλλά το μικρούλι μωράκι που κρατούσα στα χέρια μου δεν θα γυρίσει πίσω. Ούτε το άγριο πιτσιρίκι που αναζητούσε διαρκώς τη μαμά του το βλέπω πουθενά.

Αυτά τα μαγουλάκια, αυτά τα λαμπερά μάτια, αυτός ο ενθουσιασμός… έχουν όλα φύγει! Όσο κι αν ψάχνω κάθε μέρα να βρω αν έχει κάτι απομείνει από τα πολύ παιδικά του χρόνια, είναι μάταιο. Και ξέρω ότι τον ενοχλεί, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ.

Προσπαθεί τόσο πολύ να μεγαλώσει και εγώ προσπαθώ τόσο πολύ να τον καθυστερήσω. Και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, συχνά ξεχνάμε και οι δύο τι σημαίνει να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον για το τι και ποιοι είμαστε σήμερα.

Όσο περισσότερο σπρώχνω εγώ, τόσο περισσότερο τραβά εκείνος.

Όσο περισσότερο εγώ “αιωρούμαι” από πάνω του, τόσο περισσότερο εκείνος προσπαθεί να καταπατήσει τα όριά μου και να μου αποδείξει, ότι δεν χρειάζεται τη βοήθειά μου.

Όλοι σου λένε, ότι τα παιδιά μεγαλώνουν και τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα. Σου θυμίζουν, ότι οι έφηβοι μπορεί να είναι δύσκολα διαχειρίσιμοι, και δημιουργούν συνεχώς προκλήσεις. Κανείς, όμως, δεν μου είπε ποτέ, ότι το μικρό αγοράκι που γέννησα θα με εγκατέλειπε μια μέρα εντελώς…

Κανείς δεν μου είπε, ότι θα πάλευε με νύχια και με δόντια να σταματήσει να είναι αυτό το γεμάτο περιέργεια παιδί που δεν φοβόταν να ρωτά το παραμικρό, να χορεύει και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, απλά να είναι ο εαυτός του, ενώ μου κρατά το χέρι.

Δεν είχα ιδέα πόσες φορές ο γιος μου θα μπορούσε να μου ραγίσει την καρδιά -όχι, δεν αναφέρομαι στις φυσιολογικές αλλαγές της ζωής του που μερικές φορές με απογοητεύουν- αλλά επειδή μου λείπει τόσο το ποιος ήταν κάποτε, που το νιώθω βαθιά στην ψυχή μου, αλλά και πιο βαθιά, στα κόκαλά μου.

Το ξέρω, ότι κάποια στιγμή πρέπει να λέμε αντίο στα παιδιά μας και να τους επιτρέπουμε να ανακαλύπτουν μόνα τους τον κόσμο. Είναι αναπόφευκτο. Αλλά πάντα πίστευα, ότι το αντίο αυτό το λες, τη στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού και θα φύγει, όταν η κοινωνική του ζωή θα γίνει πιο σημαντική από το να περνά χρόνο στο σπίτι μαζί σου, ή όταν θα έρθει η ώρα που θα φύγει από τη φωλιά σας για να φτιάξει τη δική του. Δεν ήξερα, ότι θα έπρεπε να του πω αντίο, ενώ ακόμα ζούμε κάτω από την ίδια στέγη και τον βλέπω κάθε μέρα.

Τον κρατώ, αλλά δεν μπορώ να τον κρατήσω. Και ακόμα έχω να του μάθω τόσα πολλά πράγματα…

“Θυμάσαι τότε;”, του λέω.

Η απάντησή του είναι πάντα το ίδιο βαθύ και κουρασμένο “ναι” που ακολουθείται από ένα ξεφύσημα, το οποίο ηχεί στα αυτιά μου πολύ δυνατό. Το ξεφύσημα αυτό μου λέει, ότι θέλει να προχωρήσει. Και ότι πρέπει να τον αφήσω. Το ξεφύσημα αυτό μου θυμίζει, ότι πρέπει να αποδεχτώ το γεγονός, ότι το παιδί που γέννησα έχει μεταμορφωθεί σε μία νέα εκδοχή του εαυτού του. Είναι πλέον σχεδόν άντρας.

Και ειλικρινά, κι εγώ έχω αλλάξει. Με έχει αλλάξει με τόσο πολλούς τρόπους που δεν είχα ποτέ φανταστεί. Και έχει αποδεχτεί τις αλλαγές μου. Δεν αποζητά την παλιά του μαμά να γυρίσει πίσω. Γι’αυτό, μήπως θα έπρεπε να κάνω κι εγώ το ίδιο; Ξέρω ότι πρέπει να κάνω το ίδιο. Είμαι τόσο περήφανη γι’αυτόν, όμως όλη αυτή η διαδικασία να τον αφήσω να “φύγει” είναι τόσο δύσκολη…

Έχω ακόμα δικαίωμα να μου λείπει το μωρό μου. Μπορώ ακόμα να θρηνώ την παλιά μας σχέση. Αλλά νομίζω πως έχει έρθει η ώρα, να κάνω ένα βήμα πίσω και να αρχίσω να μαθαίνω από αυτόν και να κοιτάζω μπροστά, αντί να προσπαθώ να τον φέρω πίσω. Αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται να είναι τώρα και εγώ δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να τον γνωρίσω, επειδή ζω ακόμα στο παρελθόν.»

Πηγή: scarymommy.com

The post Το μωρό μου είναι πλέον έφηβος και… πόσο μου λείπουν τα παιδικά του χρόνια appeared first on Newsitamea.gr.