Η παράταση που δεν δόθηκε και οι ευθύνες που δεν αποδόθηκαν

12:09 31/7/2018 - Πηγή: TaxHeaven

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής - φοροτεχνικός

Η μάχη τελείωσε. Ψυχικά και σωματικά λαβωμένος, αποκαμωμένος, ακουμπά κατάχαμα για λίγο τα «όπλα» του και ρίχνει μια ματιά έξω από το παράθυρο. Είχε χαράξει πια και ο τζίτζικας, ο γόης του καλοκαιριού, είχε αρχίσει πάλι από νωρίς το κρεσέντο του. Τον ζήλεψε για λίγο μα, γρήγορα η σκέψη του επανήλθε στην πραγματικότητα. Δεν πρόλαβε τελικά να υποβάλει όλες τις δηλώσεις εμπρόθεσμα. Τώρα ξέρει τι τον περιμένει.

Οι ανθρώπινες ανάγκες του μπήκαν πάλι σε δεύτερη μοίρα όλο αυτό

το διάστημα, η οικογένεια, οι δικοί του άνθρωποι, οι φίλοι. Εξαφανισμένος από τη ζωή, έδινε τη μάχη απομονωμένος στο γραφείο του, νυχθημερόν, με νεύρα τεντωμένα, ενίοτε άυπνος —το λένε άλλωστε και τα στοιχεία υποβολής των δηλώσεων— μέχρι και τα Σαββατοκύριακα. Παλεύοντας ακόμη και άρρωστος, ούτε αυτό το δικαίωμα δεν είχε, να αρρωστήσει δηλαδή ως άνθρωπος. Ακόμη κι όταν ολόκληρη η Ελλάδα παρακολουθούσε την πρόσφατη ανείπωτη τραγωδία, ακόμη κι όταν πενθούσε για τα αθώα θύματα, έπρεπε να σκουπίσει τα δάκρυά του και να συνεχίσει, χωμένος μέσα στο καβούκι του.

Όχι, δεν ήταν από εκείνους τους ανθρώπους της τελευταίας στιγμής, ήταν πάντα επιμελής και συνεπής στην εργασία του κι έκανε πάντα τον προγραμματισμό του. Και όλα αυτά μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο νομικό πλαίσιο.

Κάποιοι άλλοι όμως δεν έδειξαν τον ίδιο επαγγελματισμό για μία ακόμη χρονιά και κονιορτοποίησαν τον προγραμματισμό που με τόσο κόπο είχε οργανώσει. Λησμόνησαν τα λάθη τους και όλα εκείνα τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Λησμόνησαν ότι το σύστημά τους έπεφτε συνέχεια, ότι οι φορείς έστελναν λάθος αρχεία, ότι άργησαν να ανοίξουν οι εφαρμογές. Λησμόνησαν ότι η συντριπτική πλειονότητα των φορολογικών δηλώσεων είχε ήδη υποβληθεί στις 30.7.2018. Αγνόησαν τα δικαιολογημένα αιτήματα όλων και δεν έπραξαν αυτό που όφειλαν να κάνουν. Άραγε τώρα είναι ήσυχοι με τη συνείδησή τους; Άραγε ηδονίζονται που αρκετοί συνάδελφοι θα επωμιστούν τα υπέρογκα πρόστιμα; Άραγε θα αναλάβουν κάποτε τις ευθύνες τους;

Ναι, το ξέρω πως δεν θα ιδρώσει το αυτί κανενός, άλλωστε οι νόμοι δεν φτιάχνονται για να εφαρμόζονται από όλους. Ναι, το ξέρω πως ακόμη και συνάδελφοι θα υψώσουν το χέρι και θα τονίσουν κομπάζοντας ότι δεν πρέπει να δίνονται παρατάσεις. Σέβομαι τις απόψεις όλων, όμως ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιες γενικεύσεις και μάλιστα από συναδέλφους. Θαρρείς και όλοι όσοι δεν πρόλαβαν ανήκουν στους ανθρώπους της τελευταίας στιγμής ή ότι δεν είχαν κανέναν λόγο που δεν πρόλαβαν. Λες και όλοι αυτοί που δεν κατόρθωσαν να υποβάλουν τις δηλώσεις εμπρόθεσμα είναι φαιδροί. Αν είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας; Αν αντιμετώπιζαν κάποιο άλλο πρόβλημα; Αν συνέβη κάτι έκτακτο που τους αποδιοργάνωσε; Λίγοι αναρωτιούνται και δυστυχώς αρκετοί κρίνουν με περισσή ευκολία μόνο και μόνο επειδή κι αυτοί ζορίστηκαν, αλλά πρόλαβαν. Εε, και; Κι εγώ πρόλαβα, αλλά δεν επιθυμώ να τιμωρηθούν συλλήβδην οι συνάδελφοί μου, γιατί γνωρίζω ότι ουσιαστικά δεν είναι αυτοί που ευθύνονται για την όλη κατάσταση. Πώς είναι δυνατόν να επιρρίψω ευθύνες στους συναδέλφους όταν γίνονται τόσα, μα τόσα λάθη και αυθαιρεσίες από τους υπηρεσιακούς παράγοντες;

Η λογική ορισμένων πως πρέπει να πληρώσουν πρόστιμα όσοι δεν πρόκαμαν ώστε να βάλουν μυαλό, δεν στέκει στην εν λόγω περίπτωση. Αν υπήρχε ξεκάθαρο χρονικό διάστημα, αν είχαν ετοιμαστεί όλα έγκαιρα και λειτουργούσαν άψογα, χωρίς προβλήματα και επιπροσθέτως αν δίνονταν ένα επαρκές χρονικό διάστημα, και οι οδηγίες ή οι εγκύκλιοι είχαν κοινοποιηθεί από τις αρχές του χρόνου, τότε κανείς από μας δεν θα φώναζε, ούτε θα ζητούσε παρατάσεις, αλλά ούτε θα είχε δικαιολογίες. Αυτοί που δεν έδωσαν την παράταση έχουν αναλογιστεί ότι δεν έκαναν αυτά που όφειλαν; Έχουν συναίσθηση ότι οι εφαρμογές δεν λειτουργούσαν σωστά και έπρεπε να βρουν λύσεις; Μα, τι λέω, ματαιοπονώ.

Δεν ξέρω τι θα γίνει του χρόνου, ελπίζω όμως να είναι η τελευταία χρονιά που ζούμε τέτοιες καταστάσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως μέσα μας κουβαλάμε μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα και δεν πρέπει να δηλητηριάζουμε τις σχέσεις μας με τους συναδέλφους, οδηγούμενοι έτσι στον κατακερματισμό, γιατί έτσι συναινούμε στο παιχνίδι όσων μας θέλουν διασπασμένους και αποδυναμωμένους. Ας παραμείνουμε άνθρωποι κι ας δείχνουμε κάθε μέρα το ανθρώπινο πρόσωπό μας χωρίς αντιπαλότητες και διαξιφισμούς. Βιώνουμε όλοι στο πετσί μας τις ίδιες καταστάσεις, ας μη χάσουμε την ανθρωπιά και την επαγγελματική μας αλληλεγγύη.