«Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;»



Ο Δημήτρης – όπως έκανε πάντα – προσπαθούσε να την παρηγορήσει.

- Μην κλαίς καρδιά μου !
Θα περάσει και τούτο το κακό !!
Να χαρείς μην κλαις !

Η Μαρία όμως δεν έλεγε να σταματήσει το κλάμα.

- Κι ο ουρανός να χαθεί εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου. Να μην ανησυχείς. Έχουμε το Αννιώ! Να χαρείς Μαρία μου, μην σε δει το παιδί να στεναχωριέσαι! Μην σε δει!

Και τι δεν σκαρφιζόταν ο Δημήτρης να την συνεφέρει.
Της θύμιζε τις όμορφες κι ανέμελες μέρες της νιότης τους.


- Θυμάσαι ανάσα μου, το παγκάκι των ονείρων μας; Το δέντρο της υπόσχεσής μας; Θυμάσαι της συστροφής μας την άμμο; Έχουμε τα πλούτη του κόσμου, τον καρπό της αγάπης μας!! Τι είναι μπροστά σε όλα τούτα κάποια καθημερινά μικρά προβλήματα;

Άλλαξε την συζήτηση και την ρώτησε για το Αννιώ.
- Την μαλώνουν τα κορίτσια ακόμα; Να μιλήσεις, να της δώσεις δύναμη. Να μιλήσεις και με τη δασκάλα. Αυτό να κάνεις...

Η Μαρία σήκωσε το βλέμμα της μα δεν αποκρίθηκε!
Μονάχα έκλαιγε..

Σκιάχτηκε κι ο Δημήτρης…
Γιατί δεν του μιλά;
Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;

Σκοτείνιασε.
Η Μαρία έπρεπε να φύγει. Άφησε τα λουλούδια στο κρύο μάρμαρο, δίπλα στα χάλκινα γράμματα «Δημήτρης, Ετών 42» και έσυρε για την πύλη.

Σώπασαν τα πουλιά στα δέντρα, σώπασε κι ο Δημήτρης.

Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος
Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης

Keywords
Τυχαία Θέματα