Γιατί είναι κρίσιμες για την Ελλάδα αυτές οι Ευρωεκλογές

16:30 5/6/2024 - Πηγή: FlashNews

Οι θεσμοί τα τελευταία 14 χρόνια παρακμάζουν σταθερά στην Ελλάδα. Η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), αλλά και στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) συνοδεύτηκε από προσδοκίες για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, που όχι μόνο δεν ευδοκίμησαν, αλλά αντίθετα συνεθλίβησαν. Το αρχικό όνειρο για την Ευρώπη των λαών, της κοινωνικής και οικονομικής ευμάρειας, τείνει να εξελιχθεί σε μια δυστοπική εκδοχή για τη χώρα μας. Σε αυτή την πορεία βασική ευθύνη έχουν το σύνολο των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες

δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά με τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής διαδικασίας, ούτε έκαναν συμφωνίες για να ενισχύσουν και να ανασυγκροτήσουν τους εγχώριους τομείς παραγωγής. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για τα κοινωνικά θέματα και για τους τριγμούς στην κοινωνική συνοχή που δημιούργησε η πορεία της οικονομικής χρεοκοπίας, ούτε φυσικά τα ανέδειξαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Την ίδια αδιαφορία επέδειξαν και οι ευρωβουλευτές που είχαν εκλεγεί, οι οποίοι/ες όχι μόνο δεν αφιέρωσαν χρόνο για την επίλυση, αλλά ούτε καν για την ανάδειξή τους.

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, τα τρέχοντα βασικά θέματα που κατά την είσοδό μας στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, ουδέποτε φανταζόμασταν ότι θα εξελιχθούν σε μια τόσο προβληματική κατεύθυνση:

Εμπορευματοποίηση παιδείας, υγείας, ενέργειας και πιθανότατα και του νερού, δηλαδή των πλέον στοιχειωδών βασικών αναγκών. Ειδικότερα για την υγεία, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν επένδυσε κατά τη διάρκεια της πανδημίας σε νοσοκομειακή ή νοσηλευτική υποδομή, παρόλο που υπήρχε φόρμουλα από την ΕΕ ώστε να μην προσμετράται στο δημόσιο χρέος. Ως αποτέλεσμα, οι δαπάνες υγείας των εγχώριων νοικοκυριών έχουν αυξηθεί κατά 25% σε σχέση με το 2009, με τις δαπάνες φαρμακευτικής περίθαλψης να έχουν αυξηθεί κατά 63% κατά την ίδια χρονική περίοδο.

Πολλές χώρες της ΕΕ θεσμοθετούν 4ήμερο εργασίας με ίδιες αποδοχές, ενώ η Ελλάδα οδεύει ολοταχώς σε καταστάσεις που υπήρχαν πριν από δύο αιώνες! Συγκεκριμένα, έχει θεσμοθετηθεί με νόμο η 6ήμερη εργασία, η δυνατότητα απασχόλησης του εργαζομένου 365 ημέρες το χρόνο και 24 ώρες το 24ωρο, με μείωση των πραγματικών μισθών, δηλαδή με μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών.

Το ποσό και ο χρόνος συνταξιοδότησης βρίσκονται σε μια κατάσταση παγιωμένης διολίσθησης σε βάρος των ασφαλισμένων.

Η κυβερνητική εξουσία νομοθετεί ενάντια στα συμφέροντα των πολιτών και υπέρ των πολύ μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και των funds. Είναι μάλιστα εξόχως ανήθικο ότι κόμματα που χρωστούν 400 και 450 εκατομμύρια ευρώ έχουν ψηφίσει νόμους, ώστε ο πολίτης να χάνει από τα funds το σπίτι του για οφειλές ελαχίστων χιλιάδων ευρώ.

Τα μεγάλα μέσα μαζικής «ενημέρωσης», δηλαδή η 4η εξουσία, όχι μόνο δεν ελέγχει, αλλά αντίθετα άγεται και φέρεται από την κυβερνητική εξουσία.

Η δικαστική εξουσία αντί να υπερασπίζεται τους αδύναμους, που αδικούνται από τους ισχυρούς στην κοινωνία και στην οικονομία, αντίθετα τους τιμωρεί κι ενίοτε εξευτελιστικά, όταν προσφεύγουν σε αυτή.

Θεωρείται λογικό και κανονικό, όσοι έχουν χαμηλά και μεσαία εισοδήματα να έχουν μεγαλύτερη  ποσοστιαία φορολόγηση, από ότι όσοι έχουν υπέρογκα εισοδήματα και περιουσίες.

Έχουν επιβληθεί υπερβολικοί φόροι στις κατοικίες, που έχουν πληρώσει όλοι οι πολίτες αλλά όχι τα funds! Επιπροσθέτως, τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί σε εξωπραγματικά επίπεδα σε σχέση με το μέσο μισθό.

Τα είδη διατροφής αποτελούν απλά μια καλή πηγή φορολόγησης και έχουν βρει «φόρμουλα», ώστε οι ανατιμήσεις σε αυτά να μην επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον πληθωρισμό.

Τα αγαθά, που η κατανάλωσή τους αποτελεί «συνήθεια» για την καθημερινότητα των Ελλήνων, αποτελούν στόχο επιθετικής φορολογικής πολιτικής.

Ο τζόγος, που στην πραγματικότητα είναι μια ψυχική αδυναμία που οδηγεί τον πολίτη στη φτωχοποίηση και στην περιθωριοποίηση, υπερ-διαφημίζεται και προβάλλεται ως κοινωνικό πρότυπο και ως κανονικότητα.

Το δημόσιο στερείται πλέον των βασικών υποδομών, πόρων, δικτύων, πλουτοπαραγωγικών πηγών κ.α., ώστε να διαμορφώσει μια υποτυπώδη στρατηγική ανάπτυξης.

Από τα προηγούμενα προκύπτει ότι η ΕΕ δεν είναι πλέον μόνο δύο ταχυτήτων: Η Ελλάδα τα τελευταία 14 χρόνια βρίσκεται σε δραματική πορεία, έχοντας επιλεγεί στο “κιβώτιο ταχυτήτων” η “όπισθεν”. Την περίοδο των μνημονίων διαδέχθηκε μια πενταετία ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος στην οικονομική επιστήμη μεταφράζεται σε μια (απο)ρύθμιση της οικονομίας υπέρ του ισχυρού, δηλαδή στην ουσία σε μια οικονομία «ζούγκλα», όπου οι ανισότητες αυξάνονται αλματωδώς και η αγοραστική δύναμη των χαμηλών/μεσαίων εισοδημάτων μειώνεται, είτε έχουμε ανάπτυξη είτε έχουμε ύφεση. Παράλληλα, ο λόγος δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ επιδεινώθηκε. Το σύνολο, λοιπόν, των πολιτών «μάτωσε» οικονομικά και ταυτόχρονα υπέμεινε δραματικό περιορισμό δικαιωμάτων, αλλά και μείωση της ποιότητας των δημοκρατικών θεσμών τα τελευταία 14 χρόνια, χωρίς τελικά κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η ανάδειξη στο Ευρωκοινοβούλιο όλων των προαναφερθέντων, άκρως προβληματικών θεμάτων για την Ελλάδα, είναι αυτονοήτως σημαντική. Ακόμα πιο σημαντική, όμως, είναι η ανάδειξη λύσεων προκειμένου να αντιμετωπιστούν. Ενδεικτικά, ως κάποιες από αυτές τις λύσεις στα οικονομικά θεματα αναφέρουμε, την αύξηση των μέσων μισθών και των συντάξεων, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, την επέκταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε ποσοστό ανάλογο του μέσου όρου των χωρών της ΕΕ (δηλαδή υπερδιπλασιασμό τους), την αύξηση της φορολόγησης των υπερκερδών στις τράπεζες και στις συνήθως ολιγοπωλιακές πολυεθνικές, τη γενικευμένη εφαρμογή προοδευτικών φόρων ως προς το εισόδημα ή ως προς τον κύκλο εργασιών, την ανεξαρτητοποίηση και την ενίσχυση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, την οικονομική απαίτηση με οργανωμένα νομικά έναντι των εταιριών που έχουν επιδείξει συμπεριφορές διαφθοράς, ή, προς τη γερμανική κυβέρνηση που δεν έχει αποδώσει τις αποζημιώσεις που οφείλει για τη χώρα μας, αλλά αντίθετα έχει επιθετικά εξαγοράσει τις τηλεπικοινωνίες, τα αεροδρόμια, τους οδικούς άξονες και πολλά άλλα, όπου κερδοσκοπεί ανεξέλεγκτα τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, για την επίλυση των θεσμικών προβλημάτων, προτείνουμε την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης από κυβερνητικές παρεμβάσεις και προαγωγές, την αποδέσμευση των ανεξάρτητων αρχών από τον κυβερνητικό έλεγχο, την πλήρη διαφάνεια στην πορεία του δημοσίου χρήματος.

Κοιτάζοντας μπροστά και με φόντο τις επερχόμενες ευρωεκλογές, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ευρώπη θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις πολιτικές που σχετίζονται με το κοινωνικό κράτος, την ειρήνη, τη συνοχή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, τη μείωση των οικονομικών και άλλων ανισοτήτων. Σε αντίθετη περίπτωση η ΕΕ θα βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές προτεραιότητες και τις ανάγκες των πολιτών της. Ειδικά για την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή της πορεία αμαυρώνεται από την οικονομική, κοινωνική και θεσμική τραγωδία των τελευταίων 14 χρόνων. Όποιοι κι όποιες εκλεγούν στην Ευρωβουλή, επιβάλλεται να γνωστοποιήσουν με απολύτως σαφή τρόπο ότι ο σκεπτικισμός των Ελλήνων δεν οφείλεται στην έλλειψη ταύτισης με τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά στην δριμεία εκμετάλλευσή τους από funds κι από άλλα – διαφόρων τύπων – ολιγοπώλια ή/και μονοπώλια.

Η γνωστοποίηση αυτή αλλά και η ανάδειξη λύσεων, μερικές από τις οποίες προανέφερα, αποτελούν μια ιστορική και ιδιαίτερα κρίσιμη αποστολή που εμείς στην Πλεύση Ελευθερίας είμαστε αποφασισμένοι να αναλάβουμε. Για όλους εμάς τους υποψηφίους στην Πλεύση, κυρίαρχος σκοπός μας στο Ευρωκοινοβούλιο θα είναι η εφαρμογή στην πράξη του άρθρου 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως προσδιορίζεται στην πρώτη παράγραφο, δηλαδή «η Ένωση να έχει σκοπό να προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της».