Από την Κατίνα Παξινού στον Γιώργο Λάνθιμο: Όλοι οι Έλληνες των Όσκαρ…

15:43 24/1/2019 - Πηγή: Ladys Life

Οι υποψηφιότητες και οι νίκες με άρωμα Ελλάδας.

Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι πλέον… παλιός στα Όσκαρ. Ο Έλληνας σκηνοθέτης που θα διεκδικήσει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την «Ευνοούμενη», έχει υπάρξει ξανά υποψήφιος για το σενάριο του «Αστακού» (μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου) το 2017 και για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία με τον «Κυνόδοντα» το 2011.

Ο Γιώργος Μαυροψαρίδης,

πάλι, που έκανε το μοντάζ της «Ευνοούμενης» και όλων των προηγούμενων ταινιών του Λάνθιμου (αλλά και του… μισού ελληνικού σινεμά από τα 80s και μετά) θα είναι για πρώτη φορά υποψήφιος, αλλά και ο πρώτος Έλληνας μοντέρ που φτάνει μέχρι τα Όσκαρ.

Οι φετινές συμμετοχές τους στη μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε Έλληνες (και Ελληνοαμερικανούς, και Ελληνογάλλους, και Ελληνοαυστραλούς, και, και…) που διεκδίκησαν ή και κέρδισαν βραβεία Όσκαρ.

Πάμε πολύ πίσω, στο 1938, όταν ο Ελληνοαμερικανός χορευτής και στενός συνεργάτης του Φρεντ Αστέρ, Ερμής Παναγιωτόπουλος, γνωστός ως Hermes Pan, κέρδισε Όσκαρ για τη χορογραφία του στην ταινία «A Damsel in Distress». Ο γεννημένος στο Μέμφις από Έλληνα πατέρα και Ιρλανδή μητέρα Ερμής, ήταν υποψήφιος ακόμα δύο φορές με το «Top Hat» το 1936 και με το «Swing Time» το 1936.

Η πρώτη σπουδαία στιγμή για την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, όμως, έρχεται με την Κατίνα Παξινού και το Όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου το 1944 για την ερμηνεία της στην ταινία «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ, και αφιέρωσε το βραβείο της στους συναδέλφους της στο Εθνικό Θέατρο, ζώντες και νεκρούς, ενώ είχε αναφερθεί και στη χώρα μας που βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή.

Ο Ελία Καζάν το 1999

Ο Ελία Καζάν (Ηλίας Καζαντζόγλου), παιδί Ελλήνων από την Καππαδοκία και γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, προτάθηκε 5 φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας: το 1948 για τη «Συμφωνία Κυρίων», το 1952 για το «Λεωφορείο ο Πόθος», το 1955 για το «Λιμάνι της αγωνίας», το 1956 για το «Ανατολικά της Εδέμ» και το 1964 για το «Αμέρικα, Αμέρικα» (και για το σενάριό του). Κέρδισε τα βραβεία το 1948 και το 1955, ενώ το 1999 έλαβε τιμητικό Όσκαρ από την Ακαδημία.

Το 1961, το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν έβαλε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ τη Μελίνα Μερκούρη (Α’ γυναικείος ρόλος), τη Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ (κοστούμια) και τον Μάνο Χατζιδάκι(τραγούδι). Ο τελευταίος κέρδισε με «Τα παιδιά του Πειραιά», αλλά δεν ήταν παρών στην τελετή απονομής. Ενώ ή Όλντριτζ ήταν υποψήφια ξανά το 1963 για τη «Φαίδρα» και το 1975 για τον «Μεγάλο Γκάτσμπι», όταν και κέρδισε το αγαλματίδιο.

H Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ παραλαμβάνει το Όσκαρ κοστουμιών από τη Λορίν Μπακόλ το 1975

Αν και δεν είναι ευρέως γνωστός στο ελληνικό κοινό, ο μηχανικός και εφευρέτης Πέτρος Βλάχος, γιος Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ, ήταν ένας από τους πιο αναγνωρισμένους ανθρώπους στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Πρωτοπόρος των ειδικών εφέ και των τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται στα γυρίσματα, έχει κερδίσει πέντε Όσκαρ για τα τεχνικά επιτεύγματά του (1961, 1965, 1993, 1994, 1995).

Ο Βασίλης Φωτόπουλος (1965)

Το 1962 ο Τζορτζ Τσακίρης, γεννημένος στο Νόργουντ του Οχάιο από Έλληνες γονείς, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για το μιούζικαλ «West Side Story». Την επόμενη χρονιά, η «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Το 1965 ο Κύπριος σκηνοθέτης επέστρεψε στα Όσκαρ με τον «Αλέξη Ζορμπά» και 7 υποψηφιότητες. Ο ίδιος χάνει τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου, ο Άντονι Κουίν το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου, αλλά η Λίλα Κέντροβα κέρδισε για την ερμηνεία της σε Β’ ρόλο, ο Γουόλτερ Λάσαλι για τη φωτογραφία και ο Βασίλης Φωτόπουλος για τη σκηνογραφία. Ο Κακογιάννης επέστρεψε στα Όσκαρ πολλά χρόνια μετά, το 1977, με την «Ιφιγένεια» (υποψηφιότητα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας).

Πίσω στο 1963 πάλι, με τον Τέλι (Αριστοτέλη) Σαβάλας, να διεκδικεί Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου για τον «Βαρυποινίτη του Αλκατράζ». Το 1964 και το 1966 ο Βασίλης Γεωργιάδης πήγε στα Όσκαρ με υποψηφιότητες καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για «Τα κόκκινα φανάρια» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», αντίστοιχα.

To 1968 ο Ελληνοαμερικανός Τζον Κασσαβέτης (με καταγωγή από τη Ζαγορά του Πηλίου), διεκδικεί Όσκαρ Β΄ ανδρικού ρόλου για την ταινία «Και οι 12 ήταν καθάρματα», ενώ το 1969 είναι υποψήφιος για το σενάριο της ταινίας του «Πρόσωπα». Η τελευταία του υποψηφιότητα ήταν ως σκηνοθέτης, για το «Μια γυναίκα εξομολογείται» το 1975.

Το 1970 ο Κώστας Γαβράς δίνει το παρών στα Όσκαρ με τη γαλλοαλγερινή παραγωγή «Ζ» και πέντε υποψηφιότητες: καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, καλύτερη ξενόγλωσση ταινία και μοντάζ (το «Ζ» κέρδισε τα δύο τελευταία). Η επιστροφή του στο θεσμό έγινε το 1983 με τον «Αγνοούμενο» που διεκδικούσε βραβείο καλύτερης ταινίας, Α’ ανδρικού και Α’ γυναικείου ρόλου, και κέρδισε εκείνο του διασκευασμένου σεναρίου. Ο Γαβράς δεν ήταν στην τελετή για να το παραλάβει.

To 1975 o Ελληνοαμερικανός Ντιν (Κωνσταντίνος) Ταβουλάρις κέρδισε το Όσκαρ σκηνογραφίας για τον «Νονό ΙΙ», ενώ ήταν υποψήφιος ξανά το 1979 («Οι αετονύχηδες του Μπρινκς»), το 1980 («Αποκάλυψη τώρα»), το 1989 («Τάκερ») και το 1991 («Ο Νονός ΙΙΙ»)

To 1982 ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου κέρδισε Όσκαρ μουσικής για τους «Δρόμους της φωτιάς» αλλά δεν πήγε στην τελετή απονομής. Ενώ το 1988 η Ελληνοαμερικανίδα Ολυμπία Δουκάκη κέρδισε Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου ως μητέρα της Σερ στην ταινία «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού».

Ο Αλεξάντερ Πέιν με το Όσκαρ του 2012

To 2000 κάνει το ντεμπούτο του στα Όσκαρ ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν(Παπαδόπουλος) ως υποψήφιος για το σενάριο του «Election». Το 2005 κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ για το σενάριο του «Πλαγίως», ενώ ήταν υποψήφιος και για σκηνοθεσία. Το 2012 ξανακέρδισε για το σενάριο των «Απόγονων» (και πάλι υποψήφιος για σκηνοθεσία), ενώ το 2014 διεκδίκησε το Όσκαρ σκηνοθεσίας για το «Nebraska». Για την ίδια ταινία ήταν υποψήφιος και ο (γεννημένος στην Αθήνα, μεγαλωμένος στη Γερμανία και τις ΗΠΑ) διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ.

To 2001 η υποψήφια ταινία μικρού μήκους «One Day Crossing» φέρει τη σεναριακή υπογραφή της Χριστίνας Λαζαρίδη, ενώ το 2003 η Eλληνοκαναδή Νία Βαρντάλος είναι υποψήφια για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου με τον «Γάμο αλά Ελληνικά». O Αυστραλός (με πατέρα από τα Κύθηρα) Τζορτζ Μίλερ (Μηλιώτης) κερδίζει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων με το «Happy Feet». Ήταν η τρίτη του παρουσία στο θεσμό μετά από το 1993 (για το σενάριο του «Λορέντζο») και το 1996 (για το σενάριο του «Μπέιμπ, το ζωηρό γουρουνάκι»), ενώ επέστρεψε το 2016 με υποψηφιότητα σκηνοθεσίας για το «Mad Max: Ο δρόμος της οργής».

Αλεξάντρ Ντεσπλά

Το 2010, ο Ελληνοαμερικανός με καταγωγή από τη Σπάρτη Λούι Ψυχογιός, κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ για το «The Cove». O Αλεξάντρ Ντεσπλά, Γάλλος συνθέτης με Ελληνίδα μητέρα, έχει ένα εκπληκτικό ρεκόρ με 9 υποψηφιότητες (και δύο νίκες) τα τελευταία 12 χρόνια. Έχουμε και λέμε: «Η βασίλισσα» (2007), «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» (2009), «Ο φανταστικός κύριος Φοξ» (2010), «Ο λόγος του βασιλιά» (2011), «Argo» (2013), «Philomena» (2014), «Το παιχνίδι της μίμησης» και «Ξενοδοχείο Grand Budapest» (2015, κέρδισε για το δεύτερο), «Η μορφή του νερού» (2018, κέρδισε) και, φέτος, «Το Νησί των Σκύλων».

Τέλος, το 2017 η Δάφνη Ματζιαράκη διεκδίκησε Όσκαρ για καλύτερο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με το «4,1 μίλια».

reader.gr

The post Από την Κατίνα Παξινού στον Γιώργο Λάνθιμο: Όλοι οι Έλληνες των Όσκαρ… appeared first on Lady's Life.