Ντροπαλότητα και θυματοποίηση – Πώς να βοηθήσω το παιδί μου;

20:47 27/4/2018 - Πηγή: Ladys Life

Τα παιδιά με έντονη ντροπαλότητα, ή αλλιώς υπερβολική αναστολή, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεθούν σε ρόλο θύματος και να διατηρήσουν την τάση για θυματοποίηση και στην ενήλικη ζωή τους.

Η υπερβολική αναστολή είναι νεύρωση και συνδέεται με την απελπισία, την άρνηση και την ντροπή σε ακραίο βαθμό. Συχνά το παιδί θέλει να κοινωνικοποιηθεί αλλά αγχώνεται, φοβάται και έχει χαμηλού επιπέδου αυτοεκτίμηση.

Παρακάτω θα βρείτε ιδέες για να αντιμετωπίσετε, ως γονείς / φροντιστές / ανάδοχοι, το παιδί σας που νιώθει έντονη αμηχανία ή δυσφορία στις κοινωνικές του επαφές.

Να θυμάστε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υπογραμμίζεται η ανάγκη για:

– Παρατήρηση της κατάστασης, συζήτηση με εκπαιδευτικούς και ειδικούς ψυχικής υγείας και αναζήτηση αιτιών.

– Σταθερή φροντίδα με συνέπεια και πολλές επαναλαμβανόμενες ευχάριστες συνήθειες από τους φροντιστές ώστε να υπάρχει μια ευχάριστη καθημερινότητα.

– Εξοικείωση με τις αλλαγές (συνιστάται μετά την εγκαθίδρυση μιας επιθυμητής καθημερινότητας). Αυτό προϋποθέτει προετοιμασία για κάθε επόμενο βήμα και ενθάρρυνση για να βρεθεί κάθε θετικό αποτέλεσμα που προέκυψε από αυτά. Στις δυσάρεστες αλλαγές είναι ωφέλιμο τα πρότυπα του παιδιού να αντιδρούν με ψυχραιμία, ωριμότητα και αισιοδοξία.

– Συναισθηματική αλληλεπίδραση με νόημα και ενεργό ενδιαφέρον και αντιμετώπιση με ενσυναίσθηση, πολλή αγάπη και τρυφερότητα. Αποφεύγονται αυταρχικές ή/και υπερπροστατευτικές συμπεριφορές από τη μεριά των φροντιστών γιατί και οι δύο τάσεις είναι απορριπτικές.

– Γονείς που νιώθουν χαρά και που δείχνουν την ευτυχία που τους δημιουργεί το παιδί. Του προσφέρουν ένα ήρεμο περιβάλλον για να αναπτυχθεί και γλυκά πρότυπα και εικόνες που ενισχύουν την ομαλή εξέλιξή του.

– Αποδοχή της ντροπαλής τάσης του παιδιού χωρίς να τονίζεται η τάση αυτή. Δεν πρέπει οι γονείς να δυσανασχετούν με αυτή την πτυχή της προσωπικότητάς του. Επίσης δεν βοηθάει να ακούει ότι δεν πρέπει να είναι ντροπαλό, ή να αποκαλείται το παιδί ‘ντροπαλό’ – ειδικά μπροστά σε τρίτους.

– Συζήτηση με το παιδί για όσα το ενοχλούν ώστε να κατανοήσουν οι φροντιστές τί συμβαίνει και να αντιμετωπίσουν το θέμα εξατομικευμένα. Στις κουβέντες αυτές είναι ωραίο να προτείνουν λύσεις και να περιγράφουν παρόμοια βιώματά τους.

– Σταδιακή ανάληψη ευθυνών (ανάλογων της ηλικίας του και με κατάλληλη εκμάθηση) εκ μέρους του παιδιού δείχνοντας παράλληλα εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του. Μην ενισχύετε τις τάσεις του παιδιού να μοιάζει θύμα. Ενδυναμώστε το ώστε να υψώνει το ανάστημά του.

– Διευκόλυνση του παιδιού στην ανάληψη πρωτοβουλίας, την ενεργητική αντίδραση και τη διεκδίκηση επιθυμιών.

– Κοινωνικοποίηση του παιδιού που περιλαμβάνει ποιοτικό χρόνο με γονείς και μπόλικο παιχνίδι με συνομηλίκους. Βοηθάει να ξεκινάμε από τα εύκολα, π.χ. με ένα παιδάκι που γνωρίζει αρκετά καλά, στο σπίτι του που θα νιώθει πιο χαλαρό, έχοντας οργανώσει αρχικά τις δραστηριότητες.

– Ευκαιρίες για εξάσκηση των κοινωνικών δεξιοτήτων. Ενθαρρύνετε το παιδί όταν υποστηρίξει την άποψή του σε μια συζήτησή του μαζί σας ακόμα και αν διαφωνείτε. Σταδιακά καλείται να μάθει να ερμηνεύει τη συμπεριφορά των άλλων, να υπερασπίζεται εύλογα τον εαυτό του, να οριοθετεί κατάλληλα τους γύρω του, να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις αντιπαραθέσεις, να κρίνει εγκαίρως πότε χρειάζεται να ζητήσει βοήθεια, να μην υποκύπτει σε ‘εξωτερικές’ πιέσεις αν δεν το επιθυμεί και να συμπεριφέρεται με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο. Όποτε κάνει μικρό βήμα προς αυτές τις κατευθύνσεις, θα ήταν όμορφο να το αναδεικνύετε.

– Ρεαλιστικά θετική προσέγγιση του παιδιού χωρίς ασυνέπεια, συγκρίσεις και κριτική αλλά με σχετικές γνώσεις και κατανόηση. Τονίστε τα προτερήματά του.

– Περισσότερη συζήτηση, λιγότερες προσυμφωνημένες συνέπειες των πράξεων και καθόλου τιμωρίες σε περιπτώσεις ανεπιθύμητων συμπεριφορών. Το λάθος είναι απλώς μια δοκιμή προς το επιθυμητό. Όλοι κάνουμε λάθη και μπορούμε να τα δούμε και από την αστεία τους πλευρά.

– Ουσιαστική επικοινωνία όπου ο γονιός δίνει χώρο και χρόνο στο παιδί να εκφραστεί για τους φόβους, τις ανησυχίες του και ό,τι άλλο θέλει.

Για παράδειγμα, τί μπορεί να κάνει ο φροντιστής όταν το παιδί είναι καλεσμένο σε ένα σχολικό πάρτι; Οι ακόλουθες προτάσεις ωφελούν μόνο αν το παιδί τις θέλει και αν πραγματοποιηθούν με τρόπο που να μπορεί να τις δεχθεί. Ο γονιός προετοιμάζει το παιδί για το τί θα γίνει και πότε. Δηλαδή λέει τί ώρα θα ξεκινήσουν, ποιοί αναμένεται να παραβρεθούν κτλ. Προτείνει τρόπους να ξεκινήσει να μιλάει και να παίζει με κάποιον, για παράδειγμα ρωτώντας ποιό είναι το αγαπημένο του παιχνίδι. Μέσω παιχνιδιών προσφέρει εναλλακτικές για περιπτώσεις που κάτι δεν πάει καλά, όπως να νιώσει αμήχανα, να του μιλήσουν άσχημα ή να μη βρει κάποιον να παίξει. Συζητάει με το παιδί το δώρο που θέλει να πάρουν στο παιδί που το κάλεσε. Συμφωνεί στο να πάρει μαζί του το παιδί ένα δικό του παιχνίδι που θα είναι περιζήτητο στο πάρτι.

Όταν πάνε στο πάρτι φέρεται στο παιδί με σεβασμό. Δίνει το καλό παράδειγμα χαιρετώντας με άνεση και ενθουσιασμό τον κόσμο εκεί. Συστήνει τους αγνώστους στο παιδί με συνδέσεις, πχ «εδώ είναι ο μπαμπάς του τάδε και ασχολείται με αυτό». Δεν πιέζει το παιδί να χαιρετήσει, να φιλήσει ή να πάει να παίξει. Δεν μπλέκεται στις αλληλεπιδράσεις του παιδιού εκτός αν τίθεται θέμα ασφάλειας ή αν το ζητήσει το παιδί και δεν μπορέσει ο γονιός να δώσει ιδέες για λύση εξ’ αποστάσεως. Δεν επιμένει να μείνουν αν το παιδί ζητήσει να φύγει. Μπορεί και να έχουν πει από την αρχή ότι το παιδί είναι αδιάθετο και ότι είναι πιθανό να αποχωρίσουν νωρίς ώστε να μη φανεί περίεργο.

Η ντροπή είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που όλοι έχουν βιώσει. Αν η κατάσταση είναι σοβαρή είναι συνήθως αντιμετωπίσιμη από ψυχολόγο. Το κυριότερο είναι ο γονιός να κατανοήσει τη θέση του παιδιού.

Συντάκτης: Ειρήνη Πική, Ψυχολόγος
flowmagazine.gr

The post Ντροπαλότητα και θυματοποίηση – Πώς να βοηθήσω το παιδί μου; appeared first on Lady's Life.