20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΘΝΑΡΧΗ: ΑΠΟ ΤΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ!

15:57 28/4/2018 - Πηγή: Dimokratianews

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΘΝΑΡΧΗ: ΑΠΟ ΤΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ!28.04.2018Άρθρα

Ο Κ. Καραμανλής έχει καταταχθεί οριστικά στον χώρο των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών

Από τον
Πάνο Παναγιωτόπουλο

Συμπληρώθηκαν τις ημέρες αυτές 20 χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και, κατά κοινή ομολογία, αισθανόμαστε όλοι ότι σε όλο αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα η Ελλάδα

έγινε φτωχότερη. Αναμφίβολα θα υπάρξουν πολλά αφιερώματα και πολλές ιστορικές αναδρομές αυτήν την περίοδο, που θα αναδείξουν την κορυφαία προσωπικότητα του ηγέτη, ο οποίος σφράγισε με το έργο και τις πρωτοβουλίες του την πιο πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας και προσέφερε τα μέγιστα στο έθνος και στον λαό μας.

Ο Καραμανλής υπήρξε ένας από τους τελευταίους μεγάλους ηγέτες της Ευρώπης. Η πολιτική του εμβέλεια, ο οραματισμός του και το έργο του υπερέβησαν κατά πολύ τα στενά όρια της Ελλάδας.

Ο ίδιος γνώρισε την καταξίωση και την αποδοχή σε διεθνές επίπεδο και σε κάθε περίπτωση υπήρξε από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές της κοινής ευρωπαϊκής πορείας, με πυξίδα τις θεμελιακές αξίες που καθόρισαν οι ιδρυτές και οραματιστές της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Αποτελεί κοινά παραδεκτή ιστορική αλήθεια (και όχι ελληνικό μικρομεγαλισμό) το γεγονός ότι στη θεσμική συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει καταταχθεί οριστικά στον χώρο των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών του 20ού αιώνα, που συνέβαλαν καθοριστικά στην επέκταση και την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικογένειας, στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και στη χάραξη της σωστής πορείας της Ευρώπης προς ένα μέλλον που θα συνδύαζε την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία με την κοινωνική δικαιοσύνη και τη διεύρυνση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Σήμερα η Ευρώπη έχει παρεκκλίνει σε διαφορετική πορεία. Στο διευθυντήριό της έχουν επικρατήσει διαφορετικές λογικές, που έχουν μικρή σχέση με τις θεμελιακές προτεραιότητες και τα οράματα με τα οποία έθεσαν τον θεμέλιο λίθο της οι ιδρυτές της.

Σήμερα η Ευρώπη χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, πολιτικούς όπως ο Αντενάουερ, ο Ερχαρτ, ο Ντε Γκολ, ο Σιράκ, ο Σμιτ, ο Μπραντ, ο Μιτεράν και βεβαίως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Γιατί χρειάζεται μια ιστορική διόρθωση πορείας. Ποιοι το αντιλαμβάνονται και είναι σε θέση να το κάνουν; Αδειασε η Ευρώπη από πολιτικούς του διαμετρήματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή; Ποιος θα καλύψει το κενό;

Η τεράστια προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν προσδιορίζεται μόνο από την καθοριστική συμβολή του στην προώθηση του ευρωπαϊκού οράματος και στον πρωταγωνιστικό ρόλο στον οποίο ανέδειξε με δική του πρωτοβουλία την Ελλάδα. Το μεγαλείο του Καραμανλή αναδεικνύεται και από όσα έπραξε στις δύο πρωθυπουργικές θητείες του στο εσωτερικό της χώρας.

Ηταν εκείνος που συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην έξοδο της χώρας από τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα και στην αποκατάσταση της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας. Θεμελίωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς της Μεταπολίτευσης και υπήρξε ο κεντρικός νους και αρχιτέκτων της μεταδικτατορικής πορείας της χώρας προς τη δημοκρατική ομαλότητα, σε τέτοιο βαθμό που δεν είχε γνωρίσει ποτέ μέχρι τότε η Ελλάδα. Ενα από τα σημαντικότερα όμως χαρακτηριστικά της πολιτικής πορείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που σφράγισε και την ίδια την προσωπικότητά του, είναι η εμμονή του στη σύζευξη της έννοιας του φιλελευθερισμού με την εθνική αναγκαιότητα της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Από την ίδρυση της ΕΡΕ μέχρι και τη δημιουργία της Ν.Δ., ο Καραμανλής επέμενε, σχεδόν βασανιστικά, ότι ο φιλελευθερισμός της Κεντροδεξιάς πρέπει να συνδυάζεται με μια τολμηρή κοινωνική πολιτική υπέρ των αδυνάτων, που θα εμπεριέχει γενναίες και αποτελεσματικές πολιτικές αναδιανομής του οικονομικού πλεονάσματος υπέρ εκείνων των τάξεων που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ο κατεξοχήν κοινωνιστής πολιτικός ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης, συνεχίζοντας έτσι και ενδυναμώνοντας τις ιστορικές παρακαταθήκες του κοινωνισμού του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που χρονολογούνται από την εποχή του Δημητρίου Γούναρη και της περίφημης ομάδας των «Ιαπώνων».

Ο κοινωνισμός του Καραμανλή δεν ήταν ούτε επιτηδευμένος ούτε προϊόν τακτικών ελιγμών και προσωπικής υστεροβουλίας. Τον διαπερνούσε ως νοητική και συναισθηματική ανάγκη. Είχε εμποτίσει το πολιτικό DNA του. Και αυτή τη θεμελιακή πίστη του στις αξίες της κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας την είχε αντιληφθεί πλήρως ο ελληνικός λαός.

Γ ι’ αυτό και ο Καραμανλής αγαπήθηκε, πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, από τους απλούς Ελληνες, τους λαϊκούς ανθρώπους.

Οι επιχειρηματικές και κοινωνικές ελίτ απλός τον ανέχθηκαν, γιατί τους τρόμαξε με τη δύναμη της προσωπικότητάς του και με την εμβέλεια του πολιτικού έργου του. Ποτέ όμως δεν τον αγάπησαν ειλικρινά. Είχε γνωστές φιλίες με πρόσωπα της επιχειρηματικής ζωής. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ ότι ο Καραμανλής θα μπορούσε να ευνοήσει ή να αναπτύξει σχέσεις διαπλοκής με κάποιον απ’ αυτούς.

Την ίδια στιγμή που συνομιλούσε με τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν μπορούσε να έχει ενεργή τη φροντίδα του για τον Ελληνα αγρότη που μοχθεί στα καπνοχώραφα της Μακεδονίας. Και οι Ελληνες και οι Ελληνίδες το είχαν καταλάβει αυτό. Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας σύντομος αναλογισμός όσων προσέφερε στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μάς κάνει να συναισθανόμαστε πόσο η χώρα και ο λαός μας έγιναν από τότε φτωχότεροι.