O μεγάλος έρωτας του Σαλέα

18:52 12/7/2019 - Πηγή: Dimokratianews

O μεγάλος έρωτας του Σαλέα12.07.2019Πρόσωπα

Σαράντα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας συμπληρώνει φέτος ο Βασίλης Σαλέας, ο μεγαλύτερος από τους Ελληνες σολίστ του κλαρίνου.

Σαράντα χρόνια γεμάτα σημαντικές στιγμές, πολλές βραβεύσεις, σπουδαίες συνεργασίες και άπειρες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Με αφορμή τη μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα στην καριέρα του την Τετάρτη 24 Ιουλίου στο Βεάκειο Θέατρο, ο κορυφαίος μουσικός μιλά στη «δημοκρατία» για τη γεμάτη μουσική ζωή του.

Πώς θυμάσαι τα νεανικά χρόνια σου και τι ήταν εκείνο που σε έκανε να αγαπήσεις το κλαρίνο;

Φαντάζομαι ότι και στην κοιλιά της μάνας μου θα άκουγα κλαρίνα! Γιατί όλοι είναι μουσικοί. Ο μπαμπάς μου ο Νίκος έπαιζε κλαρίνο, ο θείος μου ο Βασίλης, ο αδελφός μου ο Σαράντης και τα παιδιά μου, ο Νίκος και ο Σταμάτης, κλαρίνο και βιολί.

Το κλαρίνο είναι ένας έρωτας πολύ δυνατός! Κάποτε πήγαινα στο ωδείο -για έναν χρόνο–, αλλά, επειδή άλλαζε το φύσημα (στην τεχνική) συνεχώς, προτίμησα το γλυκό και εκφραστικό φύσημα του πατέρα μου, κι έτσι το ωδείο το παράτησα.

Πότε ήρθε η επιτυχία στη ζωή σου και ποια ήταν αυτή;

Η καριέρα μου άρχισε από τα πανηγύρια, που τότε ήταν πολύ δύσκολα και απαιτητικά, όχι όπως σήμερα, γιατί έπρεπε να έχεις απίστευτα μεγάλο ρεπερτόριο.

Από 11 χρόνων, λοιπόν, ήμουν επαγγελματίας, πολύ αδύνατο παιδί, που μελετούσα αμέτρητες ώρες (όχι όπως τώρα…), που στην πορεία εξελίχθηκα και ήθελα, αν θες, από «ψώνιο» να ακουστώ - το ζήταγε η ψυχή μου! Μάλιστα, έλεγα στη γιαγιά μου κάθε πρωί ότι θέλω να γίνω «έτσι» και πράγματι όλα μου τα όνειρα πραγματοποιήθηκαν.

Στην πορεία έμπλεξα με τα λαϊκά και την Ελένη Βιτάλη, που είναι σχεδόν αδελφή μου, τον Πάριο, τον Νταλάρα, την Αλεξίου, τον Σταμάτη (Σπανουδάκη) και τον αγαπημένο μου Διονύση Σαββόπουλο, πολύ μεγάλη ώθηση για μένα και τον ευχαριστώ.

Γιατί το λες;

Τα κομμάτια του Διονύση ήταν απαιτητικά και έπρεπε να διαβάζεις παρτιτούρα.

Ηρθε, λοιπόν, η Σοφία Μιχαλίτση από την Αθήνα (ΕΡΤ) στην Κύπρο να μου πάρει συνέντευξη –το λέω και ανατριχιάζω–, γιατί δεν πίστευαν ότι μπορώ να συνοδεύσω τον Σαββόπουλο, επειδή δεν διάβαζα νότες.

Με τον Σταμάτη Σπανουδάκη κάναμε τα «Πέτρινα χρόνια», «Ω γλυκύ μου έαρ», «Αλέξανδρος» κ.ά., είμαστε κουμπάροι και ο γιος μου ο Σταμάτης πήρε το όνομά του λόγω του Σπανουδάκη.

Στη συνέχεια ο Κραουνάκης με τον Νίκο Κούρτη της εταιρίας θα πήγαιναν να βρουν τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, για να μου δώσει κομμάτια να παίξω. Δεν πρόλαβαν να τον βρουν και ήρθε και με βρήκε ο ίδιος με τον Αβραμόπουλο και τη γυναίκα του στο καμαρίνι μου στο Ηρώδειο για συγχαρητήρια!

Φεύγοντας, μου είπε ο Βαγγέλης: «Κύριε Σαλέα, μπορώ να έχω το τηλέφωνό σας;» Τους αγαπώ όλους αυτούς. Είναι και καλοί άνθρωποι.

Ο Βαγγέλης, ας πούμε, είναι ογκόλιθος μουσικός. Πάω στο σπίτι του και μου λέει: «Ο,τι θέλεις»!

Κάτι παρόμοιο με τον άλλον ογκόλιθο, τον μεγάλο μας συνθέτη που υπεραγαπάω, τον Μίκη Θεοδωράκη!

Ηρθε στο στούντιο όπου έκανα τα τραγούδια του, σηκώθηκε όρθιος και είπε: «Βρε Βασίλη μου, λες και τα είχα γράψει για σένα».

Δεν τα είχε σκεφτεί με κλαρίνο, και έγινε αυτή η δουλειά. Και ένας άλλος πολύ πολύ αγαπημένος μου, ο Μίμης Πλέσσας, που με μαγεύει με το παίξιμό του, την ανθρωπιά του…

Η συνεργασία με ποιον θα ήταν πρόκληση για σένα;

Θυμάμαι τον Μάνο Χατζιδάκι. Οταν έπαιζα με τον Σπανουδάκη σε μια μπουάτ, στην πρόβα στεκόταν όρθιος και έβαλε τα κλάματα μόλις έπαιξα τα «Πέτρινα χρόνια».

Τότε με πλησίασε και μου έκανε πρόταση να συνεργαστούμε.

Να κάνω ορχηστρικά τα κομμάτια του, που ήταν υπέροχα, τρυφερά, ρομαντικά... Να τα κάνω όπως έκανα του Πλέσσα και του Θεοδωράκη.

Και εγώ είπα τότε «εντάξει» από ευγένεια, αλλά έπειτα από μία βδομάδα του είπα: «Οχι»! Γι' αυτό έχω τύψεις! Γιατί έκανα δίσκο εκείνη την περίοδο με τον Σπανουδάκη και έμπαινα στούντιο. Θα ήθελα όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου να το είχα κάνει.

Μόνο αυτή η συνεργασία μού λείπει και θα φροντίσω με τα δικαιώματα που έχει ο γιος του Μάνου να κάνω ένα CD, γιατί του το χρωστώ από τότε. Και κάθε χρόνο θυμάμαι πως μου έστελνε ευχετήριες κάρτες.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;

Στενοχωριέμαι πάρα πολύ για τη φτώχεια, δεν έχει να φάει ο κόσμος, αλλάζω τα κανάλια γιατί είμαι ευαίσθητος...

Μακάρι να είχα τη δύναμη να βοηθήσω πολύ κόσμο. Μακάρι να φωτιστούν οι πολιτικοί μας, να μη μας αφήσουν έτσι, και κυρίως ο Θεός.

Οι Ελληνες είμαστε ευλογημένοι, όπως και η Ελλάδα μας!