Xαμένες πατρίδες

17:48 18/3/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Xαμένες πατρίδες18.03.2019Άρθρα

Η Συμφωνία των Πρεσπών ξέθαψε παλιά φαντάσματα, τα οποία νομίζαμε ότι είχαμε θάψει βαθιά εδώ και 70 χρόνια

Από τον
Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη*

Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα, και πεθαίνουμε...» Είναι τα λόγια του Θανάση Βέγγου στην ταινία

του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995).

Στον 20ό αιώνα, η Ελλάδα έγινε κανονικό κράτος. Με πολέμους και πολύ αίμα. Με θυσίες, με απώλειες σε ζωές και χρήμα, με αδελφοκτόνες μάχες και με πολλές κοινωνικές αλλαγές. Ομως, ο πατριωτισμός και η ψυχή του Ελληνα μπόρεσαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία και την εθνική συνείδηση μέχρι σήμερα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών ξέθαψε παλιά φαντάσματα, τα οποία νομίζαμε ότι είχαμε θάψει βαθιά εδώ και 70 χρόνια. Επιστρέφουν τώρα για να μας χαλάσουν την ηρεμία μας, που κάναμε τόση προσπάθεια και χύσαμε τόσο αίμα για να δημιουργήσουμε. Η επαναφορά του Μακεδονικού δεν μας γέμισε μόνο με ανησυχίες για το εθνικό μέλλον μας. Ξύπνησε και πολλά άλλα, λησμονημένα ζητήματα στην ιστορική μνήμη μας.

Γιατί κράτος ευρωπαϊκό μπορεί να έχουμε, αλλά, για να το χτίσουμε, θάψαμε στα θεμέλια πολλές χαμένες πατρίδες. Φτάνει να σκεφτεί κανείς πού ήταν απλωμένοι οι Ελληνες έως το τέλος του 19ου αιώνα και θα καταλάβει τις διαφορές με το σήμερα. Φτάνει να μετρήσει τον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία, την Αλεξάνδρεια, την Κάτω Ιταλία, την Κύπρο και πολλές άλλες Ελλήνων κοινότητες που κουβαλούσαν την παράδοση και τον πολιτισμό για αιώνες.

Μιλώντας για πατρίδες, δεν εννοώ ότι θα έπρεπε σώνει και καλά να είχαμε μια «Ελληνική Αυτοκρατορία» από τη Μαύρη Θάλασσα ως το Λιβυκό Πέλαγος. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το να χάνουμε, όμως, συνεχώς τις ρίζες μας και να μαζευόμαστε ολοένα λιγότεροι στα νότια της Βαλκανικής δείχνει ότι ακολουθούμε μια πορεία αργού, αλλά βέβαιου εθνικού θανάτου.

Και τώρα, ο κίνδυνος για απώλεια ακόμα μίας πατρίδας είναι μπροστά μας. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε αλλαγή συνόρων, δεν είναι ανάγκη οι γείτονες να διεκδικήσουν τη γη μας. Το κακό βρίσκεται μάλλον αλλού: στην απώλεια άλλης μιας κεκτημένης -με αγώνες και αίμα- πατριωτικής συνείδησης. Στην απώλεια του δικαιώματος να αισθάνεται ο Ελληνας Μακεδόνας μοναδικός στη δική του πατρίδα. Και να φοβάται ότι κάποια στιγμή θα χάσει το εθνικό δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, όπως το έχασαν ο Πόντιος, ο Μικρασιάτης και ο Αιγυπτιώτης Ελληνας.

Οι γείτονες των Σκοπίων δεν θα σταματήσουν να διεκδικούν επέκταση της δικής τους πατρίδας. Γιατί έτσι μεγάλωσαν οι δικές τους γενιές. Γιατί ο αλυτρωτισμός αποτελεί μέρος της εθνικής ταυτότητάς τους, προκειμένου να υπάρξουν ως κράτος.
Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι εμείς δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Εχουμε φτιάξει μια ισχυρή ταυτότητα και μια συντριπτικά πλειοψηφική ενιαία συλλογικότητα, που ζει και αναπνέει ελληνικά στη Μακεδονία μας. Πράγματι, έτσι είναι σήμερα.

Ωστόσο, η αναγνώριση της μακεδονικής ταυτότητας ως στοιχείου ξεχωριστού και ξένου προς τη δική μας, ελληνική Μακεδονία μπορεί να έχει την προοπτική αύξησης της πίεσης για αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας και στο έδαφός μας. Προσοχή: η ύπαρξη λίγων που αισθάνονται έτσι είναι διαφορετική από την αναγνώριση μειονότητας, καθώς η αναφορά της σε ένα οικείο σε αυτήν ξένο κράτος μπορεί, συν τω χρόνω και με τους κατάλληλους «καλοθελητές», να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα - σαν αυτά που έχουμε στη Θράκη.

Η Συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε, όπως βλέπουμε, μια μικρή τρυπούλα στον «ασκό του Αιόλου», αναγνωρίζοντας τη «μακεδονική» γλώσσα (τη νοτιοσλαβική), την οποία επικαλούνται σήμερα ως μειονοτικό στοιχείο όσοι θέλουν να ανακαλύψουν «μακεδονική μειονότητα».

Δυστυχώς, ποτέ δεν είχαμε εθνική πολιτική για να σώσουμε τις πατρίδες μας. Ούτε πριν από 100 χρόνια, με τα φαντάσματα του «μαρμαρωμένου βασιλιά», ούτε σήμερα, που η κυβέρνηση του αριστερού τυχοδιωκτισμού υπέγραψε μια συμφωνία κατάπτυστη για τα εθνικά συμφέροντά μας.

Αν θέλουμε να μη χάσουμε άλλες πατρίδες, αν πρέπει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να πορευτούν στην Ιστορία ως Ελληνες, χρειαζόμαστε σύνεση και όραμα για το μέλλον. Κυρίως, όμως, μια εθνική στρατηγική ομοθυμίας και αποφασιστικότητας. Διαφορετικά, ο κύκλος μας θα κλείσει κάποια στιγμή. Για να ξεχαστούμε για πάντα, θαμμένοι στη λήθη της συνεχούς απώλειας. Ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα…