«ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΦΥΛΑΚΗ»!

11:02 7/3/2018 - Πηγή: Dimokratianews

«ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΦΥΛΑΚΗ»! 07.03.2018Άρθρα

Τα δύο ζητήματα για τον εσωτερικό πόλεμο από τους «αντιεξουσιαστές»

Από τον
Δημήτρη Κ. Σέργιο*

Αραγε, τι σημασία έχει το ότι δεν διεξάγονται πλέον, όπως βαυκαλίζεται η «ευρωένωση», συνοριακοί πόλεμοι μεταξύ των χωρών της, όταν διεξάγεται σε αρκετές εσωτερικός «πόλεμος πόλεων» από άδηλης προέλευσης στρατιώτες; Γιατί να περιμένει κανείς διάλυση από εξωτερική επίθεση, όταν το αποτέλεσμα αυτό επέρχεται ισολόγως από εσωτερικό πόλεμο «αντιεξουσιαστών»; Προ καιρού αποσπάστηκε με βία

από... περιπολικό (!) κρατούμενος έξω από την παλιά ΑΣΟΕΕ, λεηλατούνται σχολές και καταστρέφονται μέσα μεταφοράς, κάθε λίγο και λιγάκι πυρπολούνται τα ΜΑΤ στα εξαχρειωμένα Εξάρχεια, αποκλείονται μέχρι και... τροχονόμοι από την εξαχρειωμένη συνοριογραμμή, ενώ εσχάτως μπήκε στην περίμετρο του πολέμου και η οδός Ερμού, με καταστροφές δεκάδων καταστημάτων καταχρεωμένων μεσοαστών για χάρη του ερίτιμου πολεμιστού των πόλεων Ντίνου Γιαγτζόγλου!

Τα κυριότερα, όμως, είναι -κατά τη γνώμη μου πάντοτε- δύο άλλα ζητήματα: Πρώτον, ο αποκληθείς επαναστατικός αναρχισμός γεννήθηκε στη Ελλάδα εντελώς απρόσμενα, έως «δογματικώς ακατανόητα», όχι υπό συνθήκες πολιτικής βαρυχειμωνιάς (όπως είναι, π.χ., μια περίοδος χούντας), αλλά υπό συνθήκες πολιτικής αιθρίας.

Ανθησε στη Μεταπολίτευση, οπότε ο πολιτικός κόσμος στην πλειονότητά του δεν πολιτεύτηκε διχαστικά, αλλά ενοποιητικά. Ο Καραμανλής ο πρώτος σφράγισε απολύτως συνειδητά το τέρμα της μοναρχίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα νομιμοποιήθηκε, ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκατέστησε απολύτως ομαλά στην εξουσία ένα κίνημα όχι απλώς «κεντρώο», αλλά μάλλον «ριζοσπαστικό», και άνθρωποι που κυριάρχησαν στον αντιχουντικό χώρο (από όλες τις πολιτικές πλευρές) πήραν εξαρχής όλα τα πόστα... Ποια ήταν, άραγε, η πολιτική «αντινομία» που γέννησε στο μυαλό των «επαναστατών των πόλεων» φιλοσοφικό δόγμα ακραίας ανατροπής; Δεύτερον, οι δύο μεταπολιτευτικές γενιές των Ελλήνων έζησαν -φρονώ- μέσα σε (σχετικό, βεβαίως...) όργιο καλοπέρασης.

Είτε με το δικό τους γονικό χαρτζιλίκι είτε με τον πολύ συγκινητικό και ευαίσθητο ρεφενέ τους, έζησαν -νομίζω- ζωή χαρισάμενη. Με τα σχολεία τους, τις υπερπόντιες εκδρομούλες τους, τις σχολές τους, τις καταλήψεις τους, τα μπιτς παρτάκια τους, τα γραφήματά τους εδώ κι εκεί, τις ξεβιδωτικές συναυλίες τους, τα καλοκαιρινά νησάκια τους, τις γκομενούλες τους, τις ρόδες τους, τις τσόντες τους, τις κοπάνες τους, τα δικτυο-κονέ τους, τα ταμπλετάκια τους, τα καλωδιάκια στ’ αυτάκια τους. Αρχισαν να αμφισβητούν περίπου μαζικώς τη στρατιωτική θητεία, να αποκαλούν τη χώρα με σωρεία γραφημάτων «απέραντη φυλακή».

Το μόνο που έλειπε ήταν να ερμηνεύσουν ως εξαιρετικό μεσογειακό φρούτο, μαζί με όλα τα λοιπά εύγευστα, τις διδασκαλίες των radical revelers («ριζοσπάστες ισοπεδωτές») του αγγλικού εμφυλίου του 17ου αιώνα, που λάνσαραν πρώτοι την πρακτική του αναρχισμού στην πολυθρύλητη (απολύτως προβληματική στα μάτια του υπογράφοντος) βορειοδυτική Ευρώπη.

Σκεφθείτε ότι στη Γαλλική Επανάσταση ακόμα και ο αρχηγός των Γιρονδίνων Ζακ Πιερ Μπρισό, εκ των πρωτοπόρων της αναρχικής γυμναστικής, χαρακτήριζε αφόβως τα ίδια τα πνευματικά τέκνα του... θηρία ανήμερα («animaux enragιs»)!

*Δικηγόρος Α.Π. - Συγγραφέας