Εφιάλτης η συμμαχία των προθύμων

09:46 16/12/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Εφιάλτης η συμμαχία των προθύμων15.12.2019Πρόσωπα

ΑΙΓΑΙΟ - ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ: Ποιοι παίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας για συνεκμετάλλευση
Την ώρα που ο «σουλτάνος» κλιμακώνει τις προκλήσεις, στα πολιτικά σαλόνια των Αθηνών βγαίνει ξανά σε περιφορά το σενάριο της συνδιαχείρισης των κοιτασμάτων με την Άγκυρα!
Διπλωματική αντεπίθεση της κυβέρνησης σε 8+1 βήματα για φρένο στην επιβολή τετελεσμένων
Ετοιμότητα για θερμό χειμώνα στο Αρχιπέλαγος. Σχεδιάζουν τώρα έρευνες ανοιχτά της Κρήτης

Η Θέση μας:

Πλύση εγκεφάλων για συνεκμετάλλευση

Η διπλωματική κινητοποίηση της Αθήνας άρχισε την 1η Δεκεμβρίου, με άξονα τη νομική αποδυνάμωση στην πράξη των μονομερών τουρκικών ενεργειών, μέσω των οποίων η Αγκυρα πλέον διεκδικεί και θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη κατά παράβαση της σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. 

Αυτό θα συμβεί, σύμφωνα με πηγές, με την ακύρωση της νομιμοποιητικής βάσης των τουρκολιβυκών συμφωνιών. Η ενεργητική διπλωματία της ελληνικής πλευράς ξεδιπλώθηκε χρονικά με:

1 Την απέλαση του πρέσβη της Λιβύης στην Αθήνα με τον χαρακτηρισμό persona non grata και με την έγκλιση της απιστίας, καθώς η Τρίπολη μέχρι και τον περασμένο Σεπτέμβριο παραπλανούσε κοιμίζοντας την Αθήνα ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες με την Αγκυρα. Η Αθήνα εξέφρασε τη λύπη της για την εξέλιξη, διαμηνύοντας παράλληλα ότι δεν διακόπτονται οι διπλωματικές σχέσεις με τη Λιβύη. Η Αγκυρα αντέδρασε στην απέλαση συμβουλεύοντας το καθεστώς της Τρίπολης να δηλώσει, διά του υπουργού Εξωτερικών, ότι «εάν υπήρχε Ελληνας διπλωμάτης θα είχε απελαθεί», σε επιβολή αντιποίνου. 

Η ελληνική διπλωματική αποστολή έχει αναστείλει την παρουσία της στην πρωτεύουσα της Λιβύης, μετά τις πρώτες εκδηλώσεις εμφύλιου πολέμου στη χώρα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι εντεταλμένοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού έχουν καταθέσει εισηγήσεις στο Μαξίμου η Αθήνα να άρει την αναγνώριση της κυβέρνησης στην Τρίπολη στρεφόμενη στο Τομπρούκ.

Οι ίδιες πηγές, πάντως, ανέφεραν ότι η Ελλάδα θέλει να βοηθήσει στην ομαλοποίηση της κατάστασης στη Λιβύη και επομένως επιλέγει τη σύμπλευση με τη διεθνή κοινότητα που έχει αναγνωρίσει ως επίσημο ηγέτη στη Λιβύη τον Σάρατζ. «Θέλουμε να συνομιλούμε με τις πλευρές στη Λιβύη» ανέφεραν σχετικά, δηλώνοντας ότι μας ενδιαφέρει η συμμετοχή μας στις διαδικασίες του Βερολίνου. «Θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης στη Λιβύη και δεν θέλουμε να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας με το επίσημο καθεστώς στη χώρα» τόνιζαν οι ίδιες πηγές.

Εν όψει των διαβουλεύσεων για το μελλοντικό καθεστώς της Λιβύης ορίστηκε, εν προκειμένω, την Πέμπτη από τον ΥΠΕΞ Ν. Δένδια ο πρώτος ειδικός απεσταλμένος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών για θέματα Λιβύης». Στη νεοσυσταθείσα θέση τοποθετήθηκε ο έμπειρος πρέσβης Χριστόδουλος Λάζαρης.

2 Την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια στο Κάιρο, προκειμένου να διερευνήσει το έδαφος επανέναρξης του ελληνοαιγυπτιακού διαλόγου για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Η Αίγυπτος εξακολουθεί να τηρεί επιφυλάξεις στο συγκεκριμένο θέμα, που εστιάζεται στην επήρεια της Γαύδου στη διαμόρφωση των θαλάσσιων ζωνών των δύο χωρών.

Ωστόσο, ο Ν. Δένδιας μετά την επίσκεψή του στο Κάιρο (1/12) δήλωσε ότι για το συγκεκριμένο θέμα θα επιληφθούν οι επίτροποι των δύο χωρών και εάν «σκαλώσουν», θα λύσουν το πρόβλημα οι υπουργοί (Δένδιας - Σούκρι). Σύμφωνα, πάντως, με όσα αποκάλυψαν οι ίδιες πηγές, η Αθήνα έχει ήδη κινητοποιήσει μηχανισμούς συνεννοήσεων με τις εμπλεκόμενες χώρες για να προχωρήσει η υπόθεση οριοθέτησης των ΑΟΖ με την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Αλβανία.

Για τον σκοπό αυτόν ο Ν. Δένδιας θα βρεθεί στη Ρώμη την προσεχή Παρασκευή, όπου θα έχει συνομιλίες με τον Ιταλό ομόλογό του Λουίτζι ντι Μάιο.

3 Την κατάλληλη προετοιμασία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, προκειμένου να υιοθετήσει (έστω αυτή τη φορά) κάθετη θέση κατά των τουρκικών ενεργειών σε βάρος της Ελλάδας (και της Κύπρου), πράγμα που έγινε.

4 Την καταγγελία στα Ην. Εθνη των τουρκικών ενεργειών, προκειμένου τα τουρκικά «χαρτιά» που φτάνουν στον ΟΗΕ να μην καταστούν μέρος του νομικού συστήματος διευθετήσεων και κυρίως να μη λάβουν τον χαρακτήρα «δεδικασμένου» σε πιθανές μελλοντικές διευθετήσεις.

5 Την ανασύσταση διαύλων επικοινωνίας με το Τομπρούκ και τη διακυβέρνηση του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ.

Ηδη τα δύο μηνύματα που εξέπεμψε προς την Τουρκία ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης από την Αθήνα Ισα ανέφεραν ότι τα μνημόνια δεν είναι αποδεκτά από το κοινοβουλευτικό σώμα αλλά και από τις ένοπλες δυνάμεις της Λιβύης.

6 Το μπλοκάρισμα των τουρκολιβυκών συμφωνιών από τον αραβικό κόσμο.

7 Την προσπάθεια ουσιαστικής μεταστροφής της στάσης της Ιταλίας, η οποία στηρίζει το τουρκοκαθεστώς της Τρίπολης του «προέδρου» Σάρατζ, καθώς η Ρώμη συνεχίζει να διαδραματίζει βαρύνοντα ρόλο στα γενόμενα της Λιβύης.

8 Την αμφισβήτηση της νομιμοποιητικής βάσης και της διαδικασίας κύρωσης των συμφωνιών από τις δύο πλευρές. Είναι γνωστό πως στα μνημόνια Σάρατζ - Ερντογάν αντιτίθεται το Κοινοβούλιο της Λιβύης. Τα δύο μνημόνια για τις θαλάσσιες ζώνες και τη στρατιωτική συνεργασία από την πλευρά της Τρίπολης επικυρώθηκαν με σαθρή διαδικασία από το λεγόμενο Προεδρικό Συμβούλιο του Σάρατζ και, μάλιστα, ενώ δεν υπήρχε απαρτία.

Κατά την άποψη της Αθήνας, η κύρωσή του απλώς από το λεγόμενο Προεδρικό Συμβούλιο δεν συνιστά νομιμοποίηση, καθώς δεν προέρχεται από αντιπροσωπευτικό, αλλά από εκτελεστικό σώμα. 

9 Την ανάδειξη της παράνομης στρατιωτικής κηδεμονίας που επιχειρεί η Αγκυρα στη Λιβύη, σπάζοντας με πονηριά και απροκάλυπτα το διεθνές εμπάργκο στη διάθεση όπλων που έχει επιβληθεί στη χώρα.

Νικ. Σταυρουλάκης

«Συμμαχία προθύμων» για συνεκμετάλλευση 

Από τον
Γιώργο Χατζηδημητρίου

Οι αντιδράσεις της Αθήνας στο μνημόνιο Τουρκίας- Λιβύης για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) προκαλούν θυμηδία. Και οι δηλώσεις της πολιτικής ελίτ, που επικαλείται ως άλλοθι αδράνειας το Διεθνές Δίκαιο, καταγγέλλοντας αενάως την «τουρκική ανομία», παράγουν μαζική κόπωση και αδιαφορία στους πολίτες.

Μαρτυρούν, συνοπτικά, την αφοπλιστική αδυναμία αντίληψης των περιστάσεων και την απουσία ενός μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδιασμού, την ώρα που προέχει η ανάγκη να διαμορφωθεί μια στιβαρή εθνική πολιτική, που δεν θα «αιφνιδιάζεται» κάθε τόσο, αλλά θα αφήσει κατά μέρος τα κοσμοπολιτικά φληναφήματα περί «ειρηνικής συνύπαρξης των λαών» και την ολέθρια επιλογή του κατευνασμού, και θα αντιμετωπίσει την εχθρική Τουρκία ως αυτό που πραγματικά είναι: μια διηνεκής απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Διαφορετικά, προς τι πληρώνουμε αιματηρά τόσα κονδύλια (και μίζες...) για την Αμυνα; Ας το κλείσουμε κοινή συναινέσει το «μαγαζί» κι ας προσποιηθούμε μεταξύ μας και ότι δεν διαβάσαμε ποτέ Κάλβο: «Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται / ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία». 

Φλερτάροντας επικίνδυνα με τη γελοιότητα, η κυβέρνηση απέλασε τον Λίβυο πρέσβη διότι δεν κατέθεσε τη διάτρητη συμφωνία με την Τουρκία. Θα ήταν ένδειξη ισχύος μιας «κανονικής χώρας» -νεολογισμός του νεοδημοκρατικού συρμού- το ΥΠΕΞ να απηύθυνε αυτό το τελεσίγραφο αρμοδίως, στον Τούρκο πρέσβη.

Αντίμετρα υπάρχουν. Και δεν υποστηρίζει κανείς, για την ώρα, να κλείσει η Εγνατία για τις τουρκικές νταλίκες. Ενα από αυτά -εκτός από την επέκταση των ελλαδικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. σε άλλες ζώνες, όπως έπραξε η Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα, όπου συμφώνησε εύρος χωρικών υδάτων στα 24 ν.μ.- θα ήταν λόγου χάρη η έγκαιρη ανακήρυξη των εθνικών θαλάσσιων ζωνών, όπως και της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου και Αιγύπτου. (Ο Ν. Κοτζιάς υποστηρίζει ότι, φεύγοντας από το ΥΠΕΞ, άφησε ακριβείς συντεταγμένες για την ανακήρυξη των ΑΟΖ.)

Οι «ώμοι», όμως, της πολιτικής ηγεσίας είναι αδύναμοι να σχεδιάσουν ζωτικές εθνικές προβολές στο μέλλον και να χαράξουν μια συγκροτημένη στρατηγική, που θα ξεφεύγει από στιγμιαίες επινοήσεις και αυτοσχεδιασμούς και, εν κατακλείδι, θα επιτρέπει την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με επαγγελματικούς όρους.

Η κατεχόμενη Κύπρος, στην ΑΟΖ της οποίας βρίσκονται ήδη δύο τουρκικά γεωτρύπανα και δύο ερευνητικά σκάφη, κάλεσε τη μητριά Ελλάδα να προχωρήσουν σε οριοθέτηση. Η απάντηση αναμένεται ακόμα. Ακολούθησε, φυσιολογικά, το (προαναγγελθέν...) μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης, πίσω από το οποίο τρέχουμε τώρα...

Γιατί είναι κρίσιμο αυτό το παράδοξο μνημόνιο; Επειδή αναβαθμίζει την παντελώς αβάσιμη νομικά θέση της Αγκυρας ότι τα (ελληνικά) νησιά δεν συνιστούν, όπως αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο, αρχιπελαγικό σύμπλεγμα, αλλά αποτελούν γεωλογική προέκταση της ηπειρωτικής Τουρκίας και συνεπώς δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Υπό το πρίσμα αυτό, περιελήφθησαν στο επίμαχο μνημόνιο τα νησιά Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος και Κρήτη (το νευραλγικό Καστελόριζο παραλείπεται αύτανδρο) σαν να είναι ξεκρέμαστα στον γεωλογικό χάρτη.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οτι μέσω μιας διπλωματικής και γεωγραφικής «κοπτοραπτικής» μετατοπίζεται σε δυσμενέστερο έδαφος η νομική βάση τής μίας και μόνης ελληνοτουρκικής διαφοράς, που αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και τα θαλάσσια σύνορα (ε, ναι, υπάρχουν εις πείσμαν του Αλέξη Τσίπρα...) καθίστανται θολά, ευμετάβλητα και αμφισβητήσιμα. Εκεί που η Ελλάδα υπερασπιζόταν την υφαλοκρηπίδα του (αγνοημένου...) Καστελόριζου, θα πρέπει τώρα να μάχεται για την υφαλοκρηπίδα της Κρήτης! Λεπτομέρεια: Η Αγκυρα υποστηρίζει ότι έχει «αντικριστές ακτές» με τη Λιβύη, από την οποία απέχει 182 ν.μ., ενώ η Κρήτη μόλις 43 ναυτικά μίλια.

Την ίδια στιγμή παρατηρεί κανείς ότι στα μεγάλα πολιτικά σαλόνια των Αθηνών βγαίνει ξανά σε περιφορά το παλιό σενάριο της «συνδιαχείρισης» του Αιγαίου.

Η σχολή που το υποστηρίζει δεν μας συστήνεται πρώτη φορά. Ενα ετερόκλητο πλήθος πολιτικών από πολλούς χώρους, δημοσιογράφων, φλύαρων και ανυποψίαστων για το ευτελές ήθος που παράγουν παρουσιαστών, οι οποίοι «όλα τα σφάζουν» σε τηλεοπτικά πρωινάδικα, καθηγητών και «ειδικών», που τους συναντάμε σε κρίσιμες εθνικές καμπές, όπως λόγου χάρη στην περίπτωση του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν, επιχειρεί με όπλο τον «ρεαλισμό» και τη «σύνεση» να πείσει τους πολίτες για την ανάγκη εθνικών εκπτώσεων προκειμένου να καμφθεί ο ιμπεριαλισμός της Τουρκίας.

«Ακατάδεκτοι μαθήσεως», μια και από το Πρακτικό της Βέρνης, το 1976, την επαναβεβαίωσή του στο Νταβός το 1988, το Μνημόνιο της Βουλιαγμένης το 1988, που έβαλαν στη ζωή μας τα νατοϊκής επίνευσης ΜΟΕ, την παραλίγο συμφωνία μεταξύ Μητσοτάκη και Γιλμάζ το 1992 στο Παρίσι και την καθοριστική Μαδρίτη του Κ. Σημίτη, ο οποίος αποδέχθηκε τελικά την τουρκική εκδοχή των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, εισηγούνται σήμερα νέες παραχωρήσεις, πολιτογραφώντας αυθαίρετα όσους αντιστέκονται στο μέτωπο του «εθνικισμού».

Αίφνης, η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία υποστηρίζει το αξίωμα του πατρός «κάθε πέρσι και καλύτερα» στην εξωτερική πολιτική, δηλώνει ότι «αν κάνουμε πόλεμο, θα είμαστε μόνοι μας». Δεν πρόκειται για δήλωση εθνικής αυτογνωσίας, όπως εκείνη του πρώην υπουργού Αμυνας Ευ. Αποστολάκη. Διότι δεν απειλούμε εμείς την εχθρική Τουρκία με casus belli, το οποίο, σύμφωνα με μια μακάρια άποψη σε κύκλους του ΥΠΕΞ, δεν αναγνωρίζεται από το Διεθνές Δίκαιο. 

Η αναφορά ξενίζει. Πολλώ δε μάλλον που συμπληρώθηκε από την ίδια με το επιχείρημα της προσφυγής στη Χάγη, αφού προηγουμένως συμφωνήσουν οι δύο πλευρές «ποιο είναι το θέμα». Το θέμα, όπως παρατηρούν αυστηρά έμπειροι διπλωμάτες, «είναι μόνον η υφαλοκρηπίδα· πέραν τούτου, ουδέν!». Ισχύουν αλήθεια, όπως «χλιαρά» ερωτήθηκε την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή ο πρωθυπουργός από τον Αλέξη Τσίπρα, «κόκκινες γραμμές»;

Στην ίδια γραμμή, όμως, στοιχίζεται πλειάδα στελεχών της «ανανεωτικής Αριστεράς», σε όλες τις εκδοχές της, τα οποία, όπως ο Νίκος Φίλης, ως εκφραστές ενός ανεδαφικού διεθνισμού υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί η Τουρκία να μείνει εκτός παιχνιδιού. Το διατύπωσε καίρια ο πρώην ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς, όταν τον περασμένο Μάρτιο συνέστησε ότι «δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες» -θαρρείς και ισχυρίστηκε κανείς ότι όλο το Αιγαίο είναι ελληνικό-, ζητώντας «να δώσουμε μια ευκαιρία στην Τουρκία να συμμετάσχει στην οικονομική ανάταση».

Στο ίδιο μήκος, ο Γ. Κατρούγκαλος που τον διαδέχθηκε διερωτήθηκε λίγο αργότερα από την Αττάλεια: «Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;» Αυτές οι αντιλήψεις κυριαρχούν σε τμήμα της κουρασμένης πολιτικής ελίτ. Τη σκυτάλη προεκλογικά παρέλαβε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, προϊδεάζοντας αόριστα τους πολίτες ότι η εξομάλυνση των ελλαδοτουρκικών σχέσεων προϋποθέτει «επώδυνους συμβιβασμούς».

Από την πλευρά του, ο Ν. Δένδιας μιλάει κομψότερα τώρα για «συνέργειες», το είδος των οποίων εμείς, η «πλέμπα», αδυνατούμε να αντιληφθούμε. Μέχρι που ήρθε πριν από λίγες ημέρες ο Θάνος Ντόκος, εξέχων αναλυτής του ΕΛΙΑΜΕΠ και αναπληρωτής σύμβουλος του νεοσυσταθέντος Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, και μίλησε, όπως επιδιώκουν χρόνια τώρα οι ΗΠΑ, για «συνεκμετάλλευση» και «ιδέες που μπορούν να συζητηθούν». Ολα, δηλαδή, είναι «μπίζνες».

Σε ποια βάση, όμως; Και πώς μπορεί να συμβεί αυτό χωρίς οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα και μάλιστα την ώρα που η Τουρκία μιλάει για 18 νησιά που καταχρηστικά «κατέχει» η Ελλάδα;
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, και συνεπακόλουθα η προσφυγή σε αυτό, στην οποία στερεότυπα παραπέμπουν οι ημέτεροι πολιτικοί αστέρες, έχει αποδείξει ότι δεν κινείται απαραιτήτως με νομικά κριτήρια· λαμβάνει υπ’ όψιν και πολιτικούς συσχετισμούς. Η Τουρκία διεκδικεί ό,τι περισσότερο μπορεί· στο τραπέζι δεν βάζει τίποτα.

Το ερώτημα «και τότε τι απομένει;» είναι αρμόδια να το απαντήσει η πολιτική ηγεσία, αλλά «φρονίμως» το αποφεύγει, επιδιδόμενη αμέριμνα σε μικροκομματικές και ψηφοθηρικές αψιμαχίες, την ώρα που ο γνωστός κόσμος αλλάζει χωρίς εμάς...

Σύνοψη: Η Ελλάδα «ανεπαισθήτως» μεταβάλλεται σε χώρα «τύπου Φινλανδίας». Χωρίς να κηρύξει πόλεμο, αλλά επισείοντας πειστικά την απειλή του, η Τουρκία πιέζει τη δημογραφικά ξέπνοη και υπό διεθνή οικονομικό και πολιτικό έλεγχο Ελλάδα, όπως και την Κύπρο, για διαπραγμάτευση-πακέτο, εντάσσοντας στην ατζέντα τα ενεργειακά, το Κυπριακό και τα Ελλαδοτουρκικά από το Αιγαίο έως τη Θράκη.