Γιώργος Χριστοδούλου: «Μα πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει χωρίς όραμα;»

13:46 29/11/2022 - Πηγή: Dimokratianews

Έξι θεατρικά έργα του, παρουσιάστηκαν μέσα στο 2022 σε Δήμους, Φεστιβάλ και σε Θεατρικές σκηνές, γραμμένα από έναν άνθρωπο που υπηρετεί πιστά την Τέχνη της γραφής του εδώ και πολλά χρόνια. Τον γνωστό θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Α. Χριστοδούλου. «Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια», «Αι γενεαί πάσαι Νικηταράς», «Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη», «Λέλα Καραγιάννη», «Το Ζεμπέκικο της Τζοκόντας» και το «Γράμμα απ’ τη Μικρά Ασία».

Συνέντευξη στην Πωλίνα

Χρήστου

Κύριε Χριστοδούλου δεν είναι αρκετά;

Όχι. Κάποια έχουν παιχτεί πριν χρόνια και ξαναπαίζονται σήμερα, κι είναι και κάποια νέα έργα που ήρθαν με το πλήρωμα του χρόνου. Το «Γράμμα απ τη Μικρά Ασία» με τον Δημήτριο Βερύκιο είναι ένα νέο έργο, όπως επίσης και «Το ζειμπέκικο της Τζοκόντα» που πρωτοπαίχτηκε φέτος στο Τζένη Καρέζη με τη Γιούλη Ζήκου και τον Μάριο Τζανακάκη σε σκηνοθεσία του Γ. Μόρτζου.  

Αυτό το διάστημα παρουσιάζετε το έργο «Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια». Φέτος το παρακολουθούμε στη Galerie Δημιουργών στην Ν. Κηφισιά. Ένα έργο που σημείωσε επιτυχία πέρυσι και συνεχίζει και φέτος με διαφορετική διανομή και σκηνοθεσία από σας τον ίδιο  και μουσική της συνθέτιδος Πηγής Λυκούδη. Mε ποια διλήμματα έρχεται αντιμέτωπος ο θεατής σε αυτό το έργο;

Δεν υπάρχει δίλλημα. Υπάρχει αποκάλυψη στους χαρακτήρες πριν τους φόνους με την χρονολογική διαφορά 2.500 ετών! Υπάρχει επίσης η εκπληκτική μουσική της Πηγής Λυκούδη. Κι επειδή γενικά απεχθάνομαι την πολιτική, βρήκα και σ αυτό το έργο την ευκαιρία, μέσω της «Φραγκογιαννούς» και τα «χώνω» με τον τρόπο μου, προς κάθε κατεύθυνση.

Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς;

Η λέξη έμπνευση δεν ερμηνεύεται. Απλά, είναι μια πολύ εύηχη ελληνική λέξη η οποία μάλιστα, δεν ενοχλεί κανέναν. Το ρήμα «θέλω» όμως, είναι το πιο «άθλιο» ρήμα στον κόσμο. Η ανάγκη. Αν δεν έγραφα, ίσως να ήμουν σε ψυχιατρείο. Αλλά κι εκεί αν είχα την μαγική τετράδα μου, εντάξει θα ήμουν. Καφές, τσιγάρα, μολύβι και χαρτί. Καταλαβαίνετε.

Πόσο αντικειμενικός είστε με τους ήρωές σας;

Όσο είμαι αντικειμενικός και με τον Γιώργο Α. Χριστοδούλου. Οι ήρωες μου δεν πρέπει να φαίνονται αληθινοί, αλλά να είναι αληθινοί. Ενίοτε χρειάζεται και το ψέμα. Κάνει τους ανθρώπους να νοιώθουν καλά… Η αλήθεια είναι εύκολη. Τη λες και ξεμπερδεύεις. Το δύσκολο είναι το ψέμα. Γιατί χρειάζεται να το φτιάξεις, να το πλάσεις και κυρίως να το πιστέψεις. Άσε που μετά πρέπει και να το σερβίρεις. Εμένα πάντως μου αρέσει να ακούω και ψέματα… Είμαι ακουστικός τύπος! Εκείνο που δεν μπόρεσα ποτέ μου να ανεχθώ, ήταν η κακία. Ανατριχιαστική!

Υπάρχει «ταμπέλες» στη συγγραφή; Χαρακτηρίζετε εαυτόν «δραματικό» συγγραφέα;

Αυτοί που με γνωρίζουν καλά ως συγγραφέα, γνωρίζουν και πως θα φύγουν μετά την παράσταση. Ακούστε. Δεν υπάρχει κωμικό και δραματικό θέατρο. Υπάρχει μόνο σοβαρό και ασόβαρο θέατρο. Στην προσωπική μου ζωή εν τούτοις, δεν υπήρξα και τόσο σοβαρός, διότι θεωρώ πως αυτό είναι παγίδα. Γνωρίζω θαυμάσια που ακριβώς βρίσκομαι. Διανύω την τελευταία ενότητα ή έστω λίγο πιο αισιόδοξα, την προτελευταία. Συνεπώς πλέον, δεν χαμπαριάζω από τίποτα.

Ποιος ήρωάς σας, σας «βασάνισε» περισσότερο; Πόσο «τσαλακώνεστε» και εσείς διαμορφώνοντάς τους;

Όλοι με βασάνισαν! Ας πούμε στο έργο «Κι ο Θεός έβαλε την υπογραφή του… Θεόδωρος Κολοκοτρώνης!» θυμάμαι πόσο υπέφερα για να ξεκινήσω. Παρουσιάστηκε στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο στην Κρήτη, με τον Κ. Καζάκο και την Ι. Γκαβάκου, σε μια τρομερή σκηνοθεσία της Γιώτας Κουνδουράκη, με μουσική του Ραφαήλ Πυλαρινού, αλλά δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ στην Αθήνα.

Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Πως νιώθετε όταν οι ήρωές σας παίρνουν σάρκα και οστά;

Όταν οι ήρωές μου ζωντανεύουν στη σκηνή, νοιώθω μια επικίνδυνη αγωνία, βρίζοντας ακατάπαυστα τον εαυτό μου για τα όποια λάθη στο κείμενό μου. Ξέρετε, ένας συγγραφέας επιβάλλεται να έχει ενσυναίσθηση. Αυτή η λέξη είναι ένας βαρύτατος όγκος που καταλαμβάνει μέρος της ανθρώπινης ψυχής. Θεωρώ, πως ο σεβασμός σε νεκρούς που ανασταίνονται θεατρικά, έχει να κάνει απόλυτα με την διάρκεια που θα παίζεται το έργο.

Είναι όμως κοινή διαπίστωση πως τα έργα σας είναι διαχρονικά.

Λείπει η τελική απόδειξη! Όμως προσπαθώ γι’ αυτό, και χαίρομαι που η Λέλα Καραγιάννη με την Μαίρη Βιδάλη παίζεται από το 2015, ο Χαλεπάς έκανε πριν 12 χρόνια 550 παραστάσεις, η Ξανθίππη ανέβηκε για 3η φορά φέτος με την Όλγα Πρωτονοταρίου. Ο Νικηταράς συνεχίζει ακάθεκτος με την Σάρα Τερζή και το Χρίστο Γεωργίου κλπ. Όλα αυτά όμως, είναι θεατρικές προσωπογραφίες. Διαχρονικά, ίσως να είναι ο Ομφάλιος Λώρος, η Γκιλοτίνα. Δεν ξέρω, το μέλλον θα δείξει.

Τι άλλο ετοιμάζετε αυτό τον καιρό;

Ετοιμάζουμε μια μουσικο-θεατρική παράσταση με τίτλο «Κρατώντας ένα τόσο δα μικρό όνειρο», με μουσική και ζωντανά τραγούδια και πάλι της Πηγής Λυκούδη. Τα κείμενα θα ερμηνεύσουν η Γεωργία Αγγέλλου, ο Σταμάτης Κακαβελάκης και η Σάρα Τερζή στον απαιτητικό ρόλο μιας Τουρκάλας.

Τελικά, ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας και τι θέλει το κοινό;

Το τι θέλει το κοινό, είναι προσωπική του υπόθεση. Εμένα η δουλειά μου είναι να γράφω και γι’ αυτό κρίνομαι από όλους. Ακόμα και από Ιστορικούς. Όσο για την επιτυχία που αναφέρετε, είναι μια λέξη που την κρατά στα χέρια του ο χρόνος. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα οι άνθρωποι στο μέλλον, να αποκτήσουν περισσότερη θεατρική παιδεία. Οι πιο πολλοί, μπερδεμένοι-φοβισμένοι-θυμωμένοι, με ανόητες αγκυλώσεις, προσπαθούν να επιβιώσουν δίχως όραμα. Μα πως; Τρομακτικό!