Η ΕΞΩΘΕΝ ΣΩΤΗΡΙΑ

11:59 22/9/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Η ΕΞΩΘΕΝ ΣΩΤΗΡΙΑ22.09.2018Άρθρα

Η συνήθεια να μεταθέτουμε σε άλλους τις ευθύνες μας

Από τον
Παναγιώτη Κωστόπουλο*

Στη χώρα μας αρκετοί πολίτες έχουν συνηθίσει να αποφεύγουν να κοπιάσουν για να επιτύχουν κάτι ή να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα. Στη λαίλαπα των τελευταίων ετών ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δείχνει αρνητισμό στο να αγωνιστεί και να ιδρώσει, ώστε να αλλάξει τα δεδομένα ή τουλάχιστον να προσπαθήσει και να μην περιμένει μοιρολατρικά την καταστροφή του ή τη σωτηρία του. Η καταστροφή του επέρχεται εύκολα, αφού υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να βοηθήσουν. Για τη σωτηρία του διατίθενται

πολλές επιλογές, ανάλογα με τις προτιμήσεις ή την ψυχοσύνθεση του καθενός.

Μια επιλογή είναι να περιμένουν τη σωτηρία από το «ξανθό γένος» και τον Πούτιν. Αρκετοί απ’ αυτούς που περιμένουν «το ξανθό γένος», ασχέτως με το ότι δεν συμμετέχουν στην εκκλησιαστική ζωή, περιμένουν και την εκπλήρωση κάποιας προφητείας, αλλά σ’ αυτό θα επανέλθω με άλλο άρθρο.

Επίσης προκύπτουν διάφοροι «ψευτομεσσίες» τύπου Σώρρα, που κηρύττουν ότι χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας έχουμε να λαβαίνουμε πάνω από 600 δισ. ευρώ. Παράλληλα προτρέπουν τους οπαδούς τους να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους γιατί θα ξεχρεώσουν από το μερίδιο που τους αναλογεί από το παραπάνω ποσό. Αλλοι, πιο «ψαγμένοι», αναμένουν τη σωτηρία από τους «Ελ» του Λιακόπουλου ή ακόμα και τους εξωγήινους... Υπάρχει άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που η στάση τους οδηγεί στην αδράνεια. Είναι συνήθως μια μερίδα της κοινωνίας (κυρίως νεότεροι σε ηλικία) η οποία περιμένει τον «μεγάλο πατερούλη» να τη σώσει. Αυτή η προσδοκία παίρνει σάρκα και οστά με το κράτος, το οποίο με την υπερφορολόγηση τα παίρνει από κάποιους για να τα δώσει σε κάποιους άλλους.

Προφανώς δεν αναφέρομαι σε αυτούς οι οποίοι έχουν ανάγκη, που θεωρώ αυτονόητο ότι πρέπει να βοηθηθούν, αλλά σ’ αυτούς που επιλέγουν να φυτοζωούν ζώντας από τα επιδόματα του κράτους, βολεμένοι και απαθείς.

Κοντολογίς, περιμένοντας πάντα τη λύση και τη σωτηρία από κάποιον άλλον, αποφεύγουμε να χάσουμε τη βολή μας και τα κεκτημένα μας, ταγμένοι στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Δυστυχώς, αυτά έχουν γίνει τρόπος ζωής και αντανακλούν στην κοινωνία, η οποία ομοιάζει ανήμπορη και αρνητική στο να αντιδράσει και να αντιστρέψει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Επίσης είναι ένας τρόπος να αποφεύγουμε τις ευθύνες μας και να τις μεταθέτουμε σε άλλους, κάτι που έχει γίνει πλέον βίωμα.

Ομως, η οποιαδήποτε σωτηρία, ατομική και κοινωνική, θα έρθει μόνο με αγώνα, κόπο, πόνο και ανάληψη των ευθυνών μας.

*Ιδιωτικός υπάλληλος