Η παιδικότητα στη ζωή μας

19:47 29/1/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Η παιδικότητα στη ζωή μας29.01.2019Πρόσωπα

Η αίσθηση της αυτοδυναμίας μάς οδηγεί στην πνευματική προκοπή μας!

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Οταν πριν από χρόνια έψαχνα στην εφημερίδα να βρω σπίτι, είδα που έγραφε «Πωλείται σπίτι στον Παράδεισο». Και ήρθα και το πήρα. Είπα τότε μέσα μου: «Θα πάω στον Παράδεισο να πάρω αυτό το σπίτι. Εστω σ’ αυτή τη γη να 'χω ένα σπίτι στον Παράδεισο. Στην άλλη ζωή ελπίζω να 'χω μάθει από τώρα ν’ αγαπάω τον Παράδεισο και να πάω και στην άλλη ζωή στον Παράδεισο».

Αν όμως πιάσω την πινακίδα, την αγκαλιάζω και απλά ενθουσιάζομαι, λέγοντας «Πω

πω! Αυτή η πινακίδα δείχνει τον Παράδεισο, με οδηγεί στον Παράδεισο», αλλά αν δεν περπατήσω προσωπικά, με τα δικά μου βήματα, να τον αγγίξω, θα μένω πάντα στάσιμος στην κόλασή μου… Πιστεύω να καταλαβαίνεις γιατί τα λέω όλα αυτά. Διότι πολλές φορές θες να σου δίνω έτοιμες λύσεις. Γι’ αυτό. «Πείτε μου, πάτερ, τι να κάνω σ’ αυτό;» «Πείτε μου, τι να κάνω στο άλλο;» Πρόκειται για νηπιακή σχέση, που φανερώνει μια παιδική ψυχολογία. Δεν την κατηγορώ καθόλου. Εχει κι αυτή τη θέση της στη ζωή μας. Η παιδικότητα στην πνευματική ζωή είναι κάτι που όλοι θα περάσουμε. Πρόκειται όμως για μια φάση της ζωής μας. Είναι ένα στάδιο της πνευματικής πορείας μας. Σύμφωνοι.

Μα δεν μπορεί να 'σαι για πάντα ανώριμο παιδί. Δεν μπορεί για πάντα το παιδάκι να ρωτάει τον δάσκαλό του «Δύο και δύο, δάσκαλέ μου, κάνει σίγουρα τέσσερα;» «Ελα, παιδί μου. Ρωτάς ακόμα για το “δύο και δύο”; Είσαι έκτη δημοτικού και ρωτάς αν δύο και δύο κάνει τέσσερα; Βάλε μόνος σου το μυαλό σου να σκεφτεί. Σκέψου. Ελα! Μπορείς». Αυτή η αίσθηση της αυτοδυναμίας είναι αναγκαία ως επόμενο στάδιο πνευματικής προκοπής. Είναι βαθμός ωρίμανσης. Δεν πρόκειται για εγωισμό. Αναφέρομαι σ’ αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ». Δηλαδή, μπορώ τα πάντα με τη δύναμη του Χριστού! Μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Εχω τον Χριστό μέσα μου! Και απόδειξη της ζωντανής παρουσίας Του μέσα μου είναι ακριβώς αυτό: Μπορώ να περπατήσω και να πάω παντού. Οταν όμως δεν φτάνεις ποτέ σ’ αυτό το σημείο, να νιώθεις την παντοδυναμία που κρύβεται στη χάρη του Χριστού, ζεις μια μόνιμη στασιμότητα και παιδικότητα.

Σκέψου το: Η χάρη του Χριστού κατοικεί μέσα σου. Κι εσύ προτιμάς να είσαι συνέχεια με απλωμένα χέρια ζητιανιάς. Και διαρκώς σε βολεύει να ρωτάς: «Πείτε μου, πάτερ. Τι να κάνω σ’ αυτό; Τι να κάνω στο άλλο; Τι θέλει ο Θεός; Πώς με βλέπει ο Θεός;» Και δεν αισθάνεσαι ποτέ, με τρόπο προσωπικό, τη φωνή του Θεού μέσα σου. Δεν είναι ανωριμότητα αυτό και πνευματική καθήλωση; Θυμάσαι που λέει ο Χριστός ότι ο ποιμήν ο καλός, ο καλός ο βοσκός, φωνάζει τα προβατάκια του με τ’ όνομά τους και τον ξέρουν και τα ξέρει; «Καὶ γινώσκω τὰ ἐμά, καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν». Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε! Αγαπιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, σχετιζόμαστε.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα» των εκδόσεων Αθως