2020

15:56 28/8/2020 - Πηγή: Dimokratianews

➥ Ο πατήρ Βασίλης Παπαχρήστος είναι εφημέριος στον Ιερό Ναό Αγίου Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας, ο οποίος ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας.

➥ Αυτός ο ιερέας, σε κείμενο που ανάρτησε στο facebook, διατυπώνει μια σπάνιας διαύγειας, νουνέχειας, ειλικρίνειας, ταπεινότητας και χριστιανικής αγάπης άποψη για τον μέχρι πρότινος ιερέα και νυν λαϊκό Ανδρέα Κονάνο.

➥ Αξίζει να διαβαστεί: «Αρχής γενομένης από το μεσημέρι, βομβαρδίζομαι

από μηνύματα διαδικτυακών φίλων, η πλειοψηφία των οποίων με καλεί (όχι πολύ ευγενικά, η αλήθεια είναι…) να πάρω αυστηρή θέση έναντι του αποσχηματισμού του πατρός Ανδρέα Κονάνου.

➥»Επιτρέψτε μου να μοιραστώ δημοσίως γιατί ΔΕΝ θα το κάνω: 1) Για ένα τόσο κεφαλαιώδες ζήτημα της ιερατικής ζωής, το κοντέρ πρέπει να έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα για να έχει νόημα η άποψη. Εγώ έχω πίσω μου 3 μόλις έτη ιεροσύνης. ΔΕΝ είμαι καν θεολόγος, έλαβα πτυχίο της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ με άριστα μεν, μετά όμως από χρόνια φοίτησης. ΔΕΝ είμαι καν πνευματικός -πώς θα μπορούσα, νεοσσός ων;-, στερούμαι βιωμάτων, εμπειριών, χάριτος. Ας μιλήσουν καλύτερα ιερείς και μοναχοί έχοντες τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις.

➥»2) Θεωρώ βασική κοινωνική νόσο της χώρας, και την πολεμώ συνειδητά, πως όλοι έχουμε άποψη για όλα: γιομίσαμε γιατρούς, δασκάλους, δικηγόρους, χωρίς όμως την κατάθεση ανάλογων κόπων. Δεν είναι κακό να λέμε: ΔΕΝ ξέρω. Η ελληνική σοφία από αυτήν την παραδοχή ξεκίνησε.

➥»3) Έμαθα στην πράξη, όχι από υπάρχον ήθος, με τρόπο αιματηρό, να ΜΗΝ κατακρίνω: όσες φορές το έκανα, τα “λούστηκα” όλα στο πολλαπλάσιο. Και φοβάμαι.

➥»4) Η ζωή, 40 έτη τώρα, με δίδαξε και κάτι άλλο: πως στην ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι γαντζωμένος ένας σταυρός που ελάχιστοι γνωρίζουν. Πώς να κρίνεις το παγόβουνο, όταν βλέπεις μόνο την κορυφή; Πόσοι ξέρουν, αλήθεια, τι σταυρό σηκώνω εγώ; Πόσοι ξέρουν τι ακονισμένα ξυράφια κρύβει το δικό μου χαμόγελο;

➥»Για όλους αυτούς τους λόγους, ένα πράγμα μπορώ να κάνω μόνο. Στην προσκομιδή, να μνημονεύω, μαζί με τους δικούς μου, και τον δούλο του Θεού Ανδρέα. Εγώ, ένας παπαδάκος που θαλασσοπνίγεται στην ενορία του και κάθε βράδυ μονολογεί στο μαξιλάρι του: “Ευχαριστώ, Χριστέ μου, που δεν άφησες και σήμερα να ντροπιαστώ…”»

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords