«Ηρωες» με το... ζόρι

16:23 5/3/2018 - Πηγή: Dimokratianews

«Ηρωες» με το... ζόρι05.03.2018Άρθρα

Η αστεία συζήτηση για τις μειώσεις στα φάρμακα που έγιναν υπό την πίεση της τρόικας

Από τον
Αντώνη Αντωνάκο*

Ακούγοντας πολιτικούς να «διαγκωνίζονται» για το ποιος μείωσε περισσότερο τη δαπάνη στο φάρμακο δεν μπορεί παρά να αισθάνεσαι θυμηδία. Σε λίγο θα παρακολουθήσουμε αντίστοιχη διαμάχη για το ποιος περιόρισε τους διορισμούς ή τη φοροδιαφυγή. Είναι σαν να έχουν προκύψει από πολιτική «παρθενογένεση» δίχως προσωπικό, οικογενειακό ή παραταξιακό ιστορικό.

Φυσικά,

αν στη χώρα μας υπήρχαν στοιχειωδώς ΜΜΕ και ελεύθεροι από ποικίλα δεσμά λειτουργοί του Τύπου θα έθεταν το ερώτημα: «Τι έκανες, κύριε Τάδε, όταν ήσουν πρωθυπουργός, υπουργός, στέλεχος κόμματος, πριν ενσκήψει η τρόικα; Πόσο περιόρισες τη δημόσια δαπάνη στον τομέα σου; Πόσο περιόρισες τους διορισμούς; Πόσο στηλίτευσες τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά και τι έκανες για να τις περιορίσεις; Τι έκανες ή τι μάχες έδωσες για να σταματήσει το σκάνδαλο των αυθαιρέτων και της καταπάτησης δημόσιας γης;»

Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ το 1994 ψήφισε τον νόμο για το ΑΣΕΠ το απαλλάσσει από τις προηγούμενες ευθύνες; Οταν τη δεκαετία του ’80 είχε διορίσει όποιον ήταν γραμμένος στις κομματικές οργανώσεις -αν υπήρχαν πράσινα άλογα θα είχε συσταθεί έφιππη αστυνομία για να τα προσλάβει- δίχως άλλα προαπαιτούμενα. Αλλά και από τις επόμενες, αφού το όργιο συνεχίστηκε όχι μόνο στις ΔΕΚΟ αλλά και στο Δημόσιο. Ολοι θυμόμαστε όχι μόνο τις 35.000 μονιμοποιήσεις που έγιναν το 2004 κατ’ «επιταγήν» της Ε.Ε. αλλά και το «κλάμα και τις κατάρες» των φίλων του εκσυγχρονισμού, γιατί άλλες 250.000 που δεν είχαν συμπληρώσει 24 μήνες προϋπηρεσία δεν μονιμοποιήθηκαν.

Απαλλάσσει το ΠΑΣΟΚ από τις ευθύνες για την απόλυτη απραξία στον τομέα της δημιουργίας υποδομών τη δεκαετία του ’80 το γεγονός ότι -αναγκαστικά, αφού αλλιώς δεν θα εισπράτταμε τα ευρωπαϊκά κονδύλια- μετά το 1994 έγιναν μεγάλα δημόσια έργα; Το απαλλάσσει η δημιουργία των τελευταίων από την ευθύνη για την ταυτόχρονη γιγάντωση της διαφθοράς και της διαπλοκής; Από την ευθύνη για τη νόθευση της δημοκρατίας με την παράδοση των ΜΜΕ στους εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές;

Απαλλάσσεται από τις ευθύνες για την εχθρότητα απέναντι στην επιχειρηματικότητα και στις ιδιωτικές επενδύσεις, η οποία οδήγησε όχι μόνο στην απώλεια της ιστορικής ευκαιρίας που συνιστούσε η ένταξη στην ΕΟΚ (10ο μέλος το 1981, πέντε χρόνια πριν από Ισπανία και Πορτογαλία -1986- και 14 πριν από Αυστρία, Σουηδία και Φινλανδία - 1995) αλλά και στην αποσάθρωση του υπάρχοντος παραγωγικού δυναμικού της χώρας;

Φυσικά δεν απαλλάσσεται. Οπως δεν απαλλάσσεται και κανένας υπουργός, «φιλελεύθερος» ή «σοσιαλιστής», από τις ατομικές πολιτικές ευθύνες για τη διαχείριση που έκανε στον τομέα του. Οσοι νομίζουν ότι η ευθύνη αφορά μόνο τον εκάστοτε επικεφαλής της κυβέρνησης είναι μακριά νυχτωμένοι. Καθένας έχει πεπραγμένα στον τομέα του. Ολοι αποτελούν συνιστώσες που συνθέτουν την τελική συνισταμένη του κυβερνητικού έργου.

Οταν δηλώνεις «αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο έπρεπε να το εφεύρουμε», ενώ ήσουν δημόσιο πρόσωπο και πριν από την κρίση (ανεξάρτητα αν ήσουν πολιτικός, τραπεζίτης ή δημοσιογράφος), πρέπει προηγουμένως να έχεις υποβάλει την παραίτησή σου ζητώντας ταυτόχρονα συγγνώμη. Γιατί ή ανίκανος είσαι ή απατεώνας, αφού, αν ήταν αναγκαίο, έπρεπε να το έχεις επισημάνει προτού καταστεί αναγκαίο ή τουλάχιστον προτού μας επιβληθεί, προειδοποιώντας και διαχωρίζοντας τη θέση σου.

Από την αρχή της κρίσης και των Μνημονίων παρακολουθούμε μια άλλη φαρσοκωμωδία: Τις κυβερνήσεις να συμφωνούν με τους δανειστές για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και μέτρων πολιτικής και στη συνέχεια όχι μόνο να τα αποκηρύσσουν ως αποτέλεσμα έξωθεν ασκηθείσας βίας αλλά και να κάνουν το παν για να μην τα εφαρμόσουν. Αυτή η ανικανότητα και η στρεψοδικία ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό τόσο για τη διάρκεια των Μνημονίων όσο και για το βάθος της κρίσης.

Την ίδια ώρα παρακολουθούμε έναν άχαρο καβγά για το «τι θα γινόταν αν» ή «τι θα γινόταν όταν» και για τους «άλλους» που «δεν μας άφησαν να ολοκληρώσουμε το έργο μας». Αλλά καμία σοβαρή και σε βάθος συζήτηση δεν γίνεται για τα πραγματικά αίτια της κρίσης, τις πολιτικές που τη δημιούργησαν, την ανυπαρξία ασφαλιστικών δικλίδων και την οριοθετημένη λειτουργία των τεσσάρων ανεξάρτητων εξουσιών.

Ετσι, είναι πράγματι κωμικό να παρακολουθείς κοκορομαχίες για τη μείωση της δαπάνης στο φάρμακο, από τη στιγμή που έγινε με «τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα» και το πιστόλι των δανειστών στον κρόταφο. Αφού κανένας δεν δικαιούται να διεκδικεί παράσημο όταν έγινε «ήρωας» με… το ζόρι.

*Μαθηματικός, πρώην πρόεδρος ΟΛΜΕ