Καταστροφή και προσωπική ευθύνη

15:33 30/7/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Καταστροφή και προσωπική ευθύνη30.07.2018Άρθρα

Κάθε μέρα που παραμένουν στην εξουσία είναι μια πληγή που μεγαλώνει και κακοφορμίζει στο σώμα της πατρίδας

Από τον
Παναγιώτη Κωστόπουλο*

Τέτοιες στιγμές, που τα συναισθήματα μας κατακλύζουν, τα λόγια βαραίνουν και είναι δύσκολο να αποτυπωθούν. Ιδιαίτερα αν σκέφτεσαι την αντίθεση του μαύρου της στάχτης και του πένθους με το κατάλευκο χαρτί ή την οθόνη του υπολογιστή που πρέπει να μουντζουρώσεις... Πόνος, θλίψη, οργή, ανησυχία είναι μόνο μερικές

από τις λέξεις που μπορούν ακροθιγώς να περιγράψουν τα συναισθήματα των Ελλήνων μετά την καταστροφή των τελευταίων ημερών.

Ομως, η φωτιά, εκτός από τους συνανθρώπους μας που έκαψε και τον ανείπωτο πόνο που προκάλεσε, θα πρέπει να πυροδοτήσει μέσα μας τα ανακλαστικά μας όσον αφορά όχι μόνο το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης, που έχει ήδη εξαπλωθεί και μας δίνει μια νότα αισιοδοξίας, αλλά και όσον αφορά την προσωπική ευθύνη καθενός.

Είναι αυτονόητο να ζητάμε να αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει και, μάλιστα, να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης και η τιμωρία των υπευθύνων να είναι αμείλικτη. Σε προηγούμενα άρθρα έχω αναφερθεί στην ανικανότητα της κυβέρνησης και, προφανώς, δεν «κομίζω γλαύκας εις Αθήνας», γιατί είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Κάθε μέρα που παραμένουν στην εξουσία είναι μια πληγή που μεγαλώνει και κακοφορμίζει στο σώμα της πατρίδας.

Πραγματικά, γεννιέται το ερώτημα αν έχουν συναίσθηση της ανικανότητάς τους και των δεινών που έχουν προκαλέσει. Ο Μυριβήλης -επίκαιρος- θα σχολίαζε: «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!» Εμείς όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε στωικά την καταστροφή μας. Δυστυχώς, το κράτος σε ελάχιστους τομείς λειτουργεί σωστά ακόμα, και γι’ αυτό πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να δούμε πού έχουμε φταίξει εμείς προσωπικά, τι μπορούμε να διορθώσουμε και ποια προληπτικά μέτρα μπορούμε να πάρουμε.

Δράση που θα έπρεπε να αναλάβουμε γενικότερα, αλλά το αναφέρουμε τώρα με την ευκαιρία των πυρκαγιών. Από την αποφυγή του περιγραφικού «καίω τα δέντρα, χτίζω μεζονέτες», της άναρχης δόμησης, της διέλευσης οχημάτων στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης, της ρίψης αποτσίγαρων σε δασικές περιοχές μέχρι την εκπαίδευση και τη συμμετοχή μας σε ομάδες δασοπροστασίας, σε επάνδρωση παρατηρητηρίων για φωτιές και σε περιπολίες σε δασικές περιοχές.

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια απ’ όλους για να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα μας. Ενα πράγμα, όμως, είναι η μόνη σίγουρη επένδυση: Η εκπαίδευση και η καλλιέργεια της νέας γενιάς. Μέχρι τότε, ας προσευχηθούμε για τους πληγέντες.

*Ιδιωτικός υπάλληλος, ιστορικός