Λίγα λόγια από καρδιάς: Aλλαγή μέσω της ελπίδας

19:15 19/10/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Λίγα λόγια από καρδιάς: Aλλαγή μέσω της ελπίδας19.10.2018Πρόσωπα

Είναι αδιανόητο άνθρωποι που κοινωνούν το πρωί να είναι μετά από λίγη ώρα πάλι χάλια

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Οταν νιώθεις διαρκώς βρώμικος, εύκολα πιάνεις πάλι κάτι βρώμικο. Διότι είσαι ήδη λερωμένος. «Είμαι που είμαι βρώμικος. Τα χέρια μου είναι μες στις λάσπες και στα λάδια». Στη συνέχεια βλέπεις κάτι βρώμικο στο δρόμο σου. Το πιάνεις κι αυτό εύκολα. «Τι έχω να φοβηθώ; Είμαι που είμαι βρώμικος, το πιάνω κι αυτό».

Οταν όμως νιώσεις αυτή την αθωότητα

της ύπαρξής σου, ότι είσαι αγαπημένο παιδί του Θεού, πως ό,τι και να κάνεις σ’ αγαπάει ο Θεός κι έχεις μια μεγάλη ομορφιά μέσα σου, μια λαμπρότητα, μια ακτινοβολία, μια χάρη, όταν αισθάνεσαι σαν να βγαίνεις από ένα μπάνιο φρεσκοπλυμένος, καθαρός, ευωδιαστός, με μια τέτοια αίσθηση καθαρότητας και αγνότητας, όταν στη συνέχεια σου δώσουν κάτι βρώμικο να αγγίξεις, δεν μπορεί να το ακουμπήσεις. «Οχι, δεν μπορώ. Εγώ τώρα πλύθηκα. Νιώθω καθαρός. Δεν μπορώ να πιάσω αυτό που μου δίνεις».

Οταν νιώσεις καθαρός και χαλαρός μέσα στην καθαρότητα αυτή και τι ωραίο πράγμα είναι να είσαι καθαρός, τότε σταματάς τις αμαρτίες και τα λάθη. Οχι όταν νιώθεις συνέχεια ένοχος, βρώμικος και ανάξιος. Το καταλαβαίνεις αυτό; Να θυμάσαι αυτό που μόλις τώρα σου λέω. Οταν νιώσεις καθαρός, τότε σταματάς να πιάνεις τις βρωμιές αυτού του κόσμου. Διότι τότε το μυαλό σου κινείται σε άλλους χώρους. Ενώ όταν νιώσεις ένοχος, συνεχίζεις τα ίδια. Διότι η ψυχολογία της ενοχής σε κάνει να κινείσαι άνετα σε καινούργιες πράξεις κακίας, που θα φέρουν και νέα ενοχή.

Εγώ θέλω να αλλάξω μέσα απ’ την οδό της ελπίδας. Θέλω να κοιτάω το φως. Θέλω να στοχεύω στον ήλιο. Θέλω να στοχεύω στον Χριστό. Και να μην ασχολούμαι συνέχεια με τα λάθη του παρελθόντος. Να το θυμάσαι: ενοχές διαρκείας φέρνουν νέες αμαρτίες. Οταν όμως οι ενοχές κοπούν διά της εξομολόγησης, τότε αλλάζουν και οι επιλογές σου.

Οταν εξομολογηθείς και αισθανθείς αυτή την καθαρότητα που χαρίζει πάλι ο Χριστός, και πεις «τελείωσαν αυτά. Οσα έκανα ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Τα είπα, συζήτησα, εξομολογήθηκα, έκλαψα, μετάνιωσα. Πιστεύω στη δύναμη του Μυστηρίου. Δέχομαι μέσα μου ότι ο Χριστός με συγχωρεί και με αγαπάει. Κι αποδέχομαι την άφεση που μου χαρίζει»... Είναι αδιανόητο αυτό που παρατηρώ μερικές φορές. Ανθρωποι που κοινωνούν στις 10 το πρωί είναι μετά από λίγη ώρα πάλι χάλια! Τους μιλάς, τους ρωτάς πώς είναι, και η απάντησή τους, «Ασ' τα, δεν είμαι καλά. Οπως με ξέρεις. Είμαι μες στα χάλια και στις αμαρτίες μου».

Πού πήγε όμως αυτό που σου είπε ο ιερέας στις 10 το πρωί, την ώρα που πήγες να πάρεις τον Κύριο κι άνοιξες το στόμα σου; Εκείνη την ώρα άκουσες «Σώμα και Αίμα Χριστού, εις άφεσίν σου αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον». Πού χάθηκε αυτό που άκουσες; Αυτή η άφεση, αυτή η αγάπη, αυτή η αποδοχή και χάρη και δωρεά πού πήγαν;

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως