Λίγα λόγια από καρδιάς: Η ηδονή της τιμωρίας

19:12 12/3/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Λίγα λόγια από καρδιάς: Η ηδονή της τιμωρίας12.03.2019Πρόσωπα

Δεν αντέχουμε τη δωρεά του Θεού και η αγάπη του μας τρομάζει!

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Θα σου πω κάτι και ψάξε το λίγο μέσα σου να δεις αν ισχύει. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν τον αγαπάς. Ούτε θες το καλό του. Και με τον Θεό έχεις μια σχέση φοβική. Φοβάσαι τον Θεό. Και επειδή Τον φοβάσαι, προλαβαίνεις και τιμωρείς τον εαυτό σου μόνος σου για να μη σε τιμωρήσει ο Θεός. Ολα αυτά γίνονται υποσυνείδητα. Σκέφτεσαι: «Για να μη με τιμωρήσει ο Θεός, θα τιμωρήσω εγώ τον εαυτό μου. Θα επιβάλω μια αυστηρή τιμωρία μέσα μου, ώστε να νιώσω καλά. Και ύστερα θα πω στον Θεό “Κοίτα, Θεέ μου, έχω φάει ξύλο εγώ. Ασε με Εσύ. Μη με τιμωρήσεις ούτε να με χτυπήσεις Εσύ. Αφού χτυπάω μόνος μου τον εαυτό μου. Αυτοτιμωρήθηκα”».

Και όλη αυτή η κατάσταση της αυτοτιμωρίας δημιουργεί μέσα σου μια ασφάλεια. Μια ασφάλεια ενός περίεργου τύπου. Αυτή είναι η αιτία που πολλές φορές θες να αυτοτιμωρηθείς. Αυτοτιμωρείσαι και μετά ηρεμείς, παραδόξως. Υπάρχουν άνθρωποι που και όταν έρθουν να εξομολογηθούν, ζητούν κάποια τιμωρία.
Τους λες: «Αυτό που είπες το καταλαβαίνω, είναι πολύ σοβαρό. Εκτιμώ, όμως, το θάρρος σου να το πεις. Δεν το κρύβεις. Το ομολογείς. Βλέπω τη μετάνοιά σου, τη συναίσθησή σου. Και σε πληροφορώ ότι ο Θεός σε αγαπάει, σε δέχεται και σε συγχωρεί». Και η απάντηση του πιστού: «Τώρα, πάτερ, πείτε μου τι πρέπει να κάνω. Τιμωρήστε με». Σε κάποιον που επέμενε να τον τιμωρήσω, απάντησα: «Μα γιατί να σε τιμωρήσω; Δηλαδή τι θες να κάνω ακριβώς;». «Βάλτε μου μια τιμωρία». «Γιατί, όμως, να σε τιμωρήσω;» «Δεν μπορώ να νιώσω καλά αν δεν με τιμωρήσετε.

Θέλω να νιώσω μια τιμωρία». Αυτή η ηδονή της τιμωρίας και η δικαίωση διά της τιμωρίας έχουν περάσει σε πολλούς. Δεν αντέχουμε τη δωρεά του Θεού. Δεν αντέχουμε την ελευθερία που δίνει ο Θεός. Νιώθουμε ασφάλεια όταν έχουμε τιμωρηθεί. Νιώθουμε καλά. Λέμε «Α! Τουλάχιστον τώρα τιμωρήθηκα, εντάξει». Με μια τέτοια θεολογική τοποθέτηση ενοχικής αυτοδικαίωσης και με αυτό το ήθος, όμως, πώς θα πεις ότι ο Θεός είναι Πατέρας;

Δίνουμε την αίσθηση ότι βιώνουμε τον Θεό ως πατέρα μας; Εσύ, έτσι κάνεις στο παιδί σου; Ο,τι και να κάνει το παιδί σου, πάλι δεν το αγαπάς; Κάνει ένα λάθος το παιδί. Εσένα θα σου άρεσε το παιδί να τιμωρεί έτσι τον εαυτό του; Είναι παιδί. Κάνει μια αταξία στο σχολείο ή δεν παίρνει καλούς βαθμούς. Μετά έρχεται σπίτι και σου λέει «Μπαμπά, μαμά, πήγα χάλια. Δεν θα φάω σήμερα. Θα κάτσω στο δωμάτιο κλεισμένο. Θα τιμωρηθώ γι' αυτό που έκανα». Εσύ, ως γονιός, τι θα του πεις; «Παιδάκι μου, εντάξει. Εκανες ένα λάθος. Δεν έπρεπε. Επρεπε να διαβάσεις πιο πολύ, όντως. Μα έλα τώρα να φάμε! Μην κάτσεις νηστικός, μην κάτσεις νηστική». Γιατί; Γιατί αγαπάς το παιδί σου. Γι' αυτό του φέρεσαι έτσι. Ε, ο Θεός εσένα φαντάζεσαι να σου φέρεται διαφορετικά;
Δηλαδή χαίρεται ο Θεός να σε βλέπει τιμωρημένο; Μα, αν αυτό ισχύει, τότε τι Θεός είναι αυτός;

Ενας Θεός που ευχαριστιέται στις τιμωρίες; Δεν μας αρέσει τελικά και πολύ η αγάπη του Θεού. Δεν την αντέχουμε την αγάπη Του. Μας τρομάζει.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως