Λίγα λόγια από καρδιάς:«Αμαρτωλός και ανάξιοΣ»

17:44 26/10/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Λίγα λόγια από καρδιάς:«Αμαρτωλός και ανάξιοΣ»26.10.2018Πρόσωπα

Δεν εξηγείται το να νιώθεις ασυγχώρητος όταν έχεις εξομολογηθεί!

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Παρόλο που μερικοί ζούμε πολλές δεκαετίες μέσα στην Εκκλησία, δεν μπορούμε ακόμα να νιώσουμε ότι μπαίνουμε στο σπίτι του Πατέρα μας! Πολλοί πηγαίνουν Εκκλησία μόνο για να συγχωρεθούν. Συνέχεια αυτό. Και μόνο αυτό. Και τελειωμό δεν έχει.

Σε καταλαβαίνω να άρχισες τη σχέση σου με τον Θεό ως δούλος, ως ένοχος κι αμαρτωλός,

κι ανάξιος. Μα δεν θα γίνεις κάποτε παιδί του Χριστού; Δεν θα νιώσεις κάποτε το φιλί του Θεού;

Δεν θα Τον ακούσεις κάποια στιγμή να σου λέει: «Παιδί μου, ήσουν κάποτε έτσι! Ανάξιος, αμαρτωλός και ένοχος! Πριν από 15 χρόνια, πριν από 20 χρόνια, πριν από 30 χρόνια. Μα δεν μπορεί να 'σαι συνέχεια έτσι. Δεν μπορεί να είσαι 80 και 90 χρονών, και να 'σαι πάλι τόσο ένοχος! Δεν εξηγείται να έχεις κοινωνήσει εκατοντάδες φορές και να μην έχεις ακόμη τη χαρά του Χριστού! Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς γίνεται να έχεις εξομολογηθεί χιλιάδες φορές και να νιώθεις ακόμα ασυγχώρητος!»

Πρέπει να πούμε κι άλλα πράγματα για το θέμα αυτό. Να πούμε για ενοχές που μας δημιουργούν οι άλλοι γύρω μας. Για την αυστηρότητα κάποιων χριστιανών απέναντι στους άλλους, που επίσης γεμίζουν ενοχές και τύψεις.
Ή γι' αυτούς που κάνουν τη ζωή των διπλανών τους δύσκολη σε θέματα νηστείας και εγκράτειας. Ή και σε άλλα θέματα. Σε θέματα που, αντί να τα διαδώσουν γύρω τους με τρόπο φιλάνθρωπο, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να γεμίζουν όλους ενοχές. Αλλες φορές με τον τρόπο που φέρεσαι κάνεις να νιώσει ο άλλος τύψεις για τη ζωή του και τις επιλογές του.

Είναι φοβερή, επίσης, η σχέση που έχει η ενοχή με το παρελθόν. Και δεν μας αφήνει να πάμε μπροστά, αλλά μας γυρίζει διαρκώς πίσω. Σε αυτά που πέρασαν, που έγιναν πριν από χρόνια. Είναι και οι ενοχές που νιώθουμε για άτομα που πέθαναν και ήμασταν κοντά τους. Για συγγενείς που έφυγαν από τον κόσμο αυτό. Ή για ζημιές που έγιναν και ήμασταν παρόντες.

«Εγώ φταίω που πέθανε. Εγώ φταίω που αρρώστησε. Εξαιτίας μου έγιναν αυτό και το άλλο». Θυμάμαι έναν πατέρα που γύρισε απ' τη δουλειά. Και την ώρα που πήγε να αγκαλιάσει τη γυναίκα του και να τη φιλήσει, στραβοκατάπιε και πνίγηκε το παιδί του στο κρεβατάκι που κοιμόταν. Δεν πέθανε, μα το πήγαν στο νοσοκομείο από φόβο. Και ο άνθρωπος μου έλεγε έντρομος πώς γέμισε ενοχές. Μου έλεγε: «Εγώ φταίω. Επειδή αγκάλιασα τη γυναίκα μου συνέβη αυτό στο παιδί». Φαντάσου, ένιωθε τύψεις που αγαπούσε τη γυναίκα του και πήγε να τη φιλήσει.

Τελικά, με όλα αυτά που λέμε, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι η ζωή μας συνέχεια είναι πολύ συνδεδεμένη με τις τύψεις. Εχουμε τις δικές μας που μας βασανίζουν, μα έχουμε τον τρόπο να δημιουργούμε και στους άλλους.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως