ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΚΑΙ ΛΕΡΟΣ

10:30 13/5/2018 - Πηγή: Dimokratianews

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΚΑΙ ΛΕΡΟΣ13.05.2018Άρθρα

Δυσάρεστες αλήθειες για την απριλιανή δικτατορία

Του πολίτη
Π. Α. Παπαγαρυφάλλου*

Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο της 21ης Απριλίου και όσα κατέθεσαν ξανά οι αγέννητοι, οι βολεμένοι, οι συνεργασθέντες και οι άκαπνοι για τα βασανιστήρια των βασανιστηρίων της χούντας, «που δεν ξανάγιναν στην Ελλάδα», θεώρησα αναγκαίο ιστορικά να χαράξω τούτες τις αλήθειες -τις οποίες βίωσα στο Παρθένι της Λέρου την περίοδο 1968-1970-, γνωρίζοντας ότι θα δυσαρεστήσω πολλούς... προοδευτικούς και ότι ενδεχομένως να πουν κάποιοι πως «τα πήρα» από τη

χούντα. Ναι, μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει πλέον ο κόσμος της άρρωστης πολλαπλώς Ελλάδας.

Αυτός ο κόσμος, ο οποίος, κατά τον εθνικό βάρδο μας Κωστή Παλαμά, «κυλιέται στα βάλτα της ζωής», αρνείται να προβεί στην εθνικά σωτήρια υπέρβαση των καθιερωμένων πλαισίων σκέψης και δράσης. Πρόκειται για ένα εθνοκτόνο και κοινωνιοκτόνο γεγονός, το οποίο, πάλι κατά Παλαμά, «δένει τα πόδια και τα φτερά της φυλής» («Δωδεκάλογος»).

Ερχομαι, λοιπόν, στη «δημοκρατική» Μακρόνησο, η οποία έμεινε γνωστή στην παγκόσμια πολιτική Ιστορία ως «Κολαστήρι».
Πρόκειται για το «Κολαστήρι» ή το «νησί των δακρύων και των οιμωγών», στο οποίο μαρτύρησαν χιλιάδες νεολαίοι -και όχι μόνο- κομμουνιστές, που εγκλωβίστηκαν στο «Αναμορφωτήριο», όπως χαρακτηρίστηκε από το σχετικό ψήφισμα της «αποκομμουνιστικοποίησης», όπως έγραφε ο τίτλος του (ολόκληρο το κείμενο αυτού του τερατώδους «Οργανισμού» δημοσιεύθηκε στην εφ. «Το Βήμα» της 1ης Οκτωβρίου 1949).

Ηταν τότε, που οι κλαγγές των όπλων στον Γράμμο εσίγησαν με τη συντριβή του ΔΣΕ, τον Αύγουστο του 1949, και οι νικητές έσπευσαν να χτίσουν τον «νέο Παρθενώνα», όπως χαρακτηρίστηκε απ’ τους ίδιους!
Ενας στρατιώτης που βίωσε το «Κολαστήρι», ο Νίκος Μάργαρης, περιέγραψε σε δύο τόμους την «Ιστορία της Μακρονήσου» (η οποία εκδόθηκε το 1966 για λογαριασμό Κλάδου-Παλαιολόγου).

Διαβάζεις και ανατριχιάζεις. Διαβάζεις και οργίζεσαι για τους αρρωστημένους εγκεφάλους της «δημοκρατίας», οι οποίοι ξεπερνούσαν σε σατανικές μεθόδους βασανισμού όλες τις εποχές και όλες τις φυλές: μαγκανοπήγαδα χωρίς νερό, μπαζώματα, πείνα, ανέγερση κτιρίων, τρομοκρατία, ακρωτηριασμοί, παραφροσύνες και λιντσάρισμα ομαδικό, με αποκορύφωμα τη σφαγή της 29ης Φεβρουαρίου 1948. Πρώτη... σοδειά «7 σκοτωμένοι και 12 τραυματίες» (σελ. 91).
Αυτή «την πνοή ανθρωπιάς, στοργής και φιλίας» -όπως την έλεγε ο Παν. Κανελλόπουλος- βίωσε και ο αδελφός-επονίτης Αλκης (βλ. σελ. 174).

Μπροστά σ’ αυτή την κόλαση, όσα κακόμορφα και δολοφονικά έκανε η απριλιανή δικτατορία μοιάζουν παράδεισος, όσο κι αν αυτό αντηχεί παράκαιρο και αποκρουστικό. Απαιτούνται τόλμη και σύγκρουση με τους πολλούς για να το ομολογήσεις και να το γράψεις.
Οταν βρέθηκα στο Παρθένι της Λέρου, το φαγητό που τρώγαμε πολλοί δεν το είχαμε στο σπίτι μας - όπως ο γραφών. Δεν έχω χώρο να παραθέσω το διαιτολόγιο, όπως κι αυτό το ομολογεί η σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, η Ελλη Παππά, ως εξόριστη στη Γυάρο (βλ. το έργο της «Μαρτυρίες Μιας Διαδρομής», εκδ. Δ’, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2010).

Στο Παρθένι -που ήταν στρατόπεδο- όχι μόνο δεν έπεφτε ξύλο, όχι μόνο δεν έπεφτε σφαλιάρα, όχι μόνο δεν επιτρεπόταν η είσοδος χωροφύλακα, αλλά είχαμε όλον τον χρόνο ελεύθερο για διάβασμα, για κομματικές συζητήσεις, για σκάκι και τάβλι, και τα καλοκαίρια για καθημερινά μπάνια και εβδομαδιαίο κινηματογράφο, μέχρι τένις!

Περιμένω τις... κατάρες των... αγωνιστών! Τότε ζούσα καλύτερα από το «δημοκρατικό» σήμερα!

*Πρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων