Ο «μίστερ Eβδομη Τέχνη» μιλά για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ

16:46 7/3/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Ο «μίστερ Eβδομη Τέχνη» μιλά για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ07.03.2018Τέχνες

Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης προβληματίζεται για τους κανόνες που έως σήμερα είχε θεωρήσει «δεδομένους»

Από την
Ελένη Σκάρπου

Αν οι ταινίες στο σινεμά είναι ο τρόπος για να μπλέκονται οι ιστορίες του κόσμου με μυθοπλασία και να μας ταξιδεύουν, τότε σίγουρα το ντοκιμαντέρ είναι ο τρόπος για να μπαίνουμε μέσα στις ιστορίες, να τις βλέπουμε απογυμνωμένες, ατόφιες, αληθινές, ωμές και όχι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα μας.

Εδώ η ανθρώπινη πραγματικότητα δεν μπορεί να μπει σε καλούπι, παρά μόνο να μας αποκαλυφθεί.

Κάπως έτσι -εντελώς αυθόρμητα και σκληρά- μας αφήνει να εμπλακούμε μαζί της το 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Και αν για καθέναν μας το ντοκιμαντέρ έχει κάποια ειδική αξία, για τον Ορέστη Ανδρεαδάκη, τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, έχει σίγουρα εκείνη που της αρμόζει.

«Μολονότι το ντοκιμαντέρ είναι το πρώτο, το αρχαιότερο κινηματογραφικό είδος, έχω την αίσθηση ότι είναι πιο νέο είδος, γιατί για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είχε την ίδια απήχηση που είχε το fiction. Ο κόσμος δεν ασχολήθηκε τόσο σοβαρά μαζί του και δεν είχε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί όσο αναπτύχθηκαν οι ταινίες με υπόθεση.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, κάνει αλματώδη βήματα, θέτει σε αμφισβήτηση κανόνες που είχαμε θεωρήσει δεδομένους και βλέπουμε ότι ασχολούνται με αυτό σκηνοθέτες που δείχνουν μεγαλύτερη τόλμη από εκείνη που δείχνουν οι συνάδελφοί τους στο fiction» εξηγεί και στα μάτια του το ντοκιμαντέρ φαντάζει ως το πεδίο που παρουσιάζει τις μεγαλύτερες προκλήσεις.

Νέες τεχνολογίες

«Με την έκρηξη των νέων τεχνολογιών, την εικονική πραγματικότητα, πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε πολύ σημαντικές εξελίξεις στον χώρο του ντοκιμαντέρ. Τα ντοκιμαντέρ δεν είναι αυτά που φαίνονται, είναι μια συνεχής έκπληξη.

Είναι η φάση που συνειδητοποιούμε ότι το ντοκιμαντέρ δεν είναι απλά η καταγραφή της πραγματικότητας, δεν είναι ακόμη μία λαογραφική μελέτη ή κάποιο εθνολογικό δοκίμιο». Για έναν καλλιτεχνικό διευθυντή, όπως ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, που ταξιδεύει, επεξεργάζεται τις σύγχρονες τάσεις, επενδύει στο καινούργιο και δεν σταματά να ψάχνει την τελειότητα, είναι σημαντικοί οι πειραματισμοί στον χώρο αυτόν. Η κατηγορία ταινιών «film forward», που εγκαινιάστηκε πέρυσι, καθιερώνεται και συνάδει με κάθε επιστημονικό πείραμα που θέλει να δείξει τη σχέση ανάμεσα σε δύο, τρεις, τέσσερις και παραπάνω διαφορετικές δυνάμεις.

«Το αποτέλεσμα θα εφαρμοστεί σε όλα τα είδη της κινούμενης εικόνας. Οταν παρακολουθείς ένα τέτοιο πείραμα είναι σαν να συμμετέχεις ενεργά στην τέχνη του αύριο» ισχυρίζεται και δεν βγάζει από το παιχνίδι τη γνώμη του κοινού και τη διάδραση σε αυτό. Ο ίδιος θυμάται τις πρώτες αντιδράσεις για τις πειραματικές αυτές ταινίες. «Ο κόσμος ήταν σχεδόν οργισμένος γι' αυτό που έβλεπε. Φέτος στις παράξενες ταινίες έρχονται οι ίδιοι και ρωτούν και συμμετέχουν» επισημαίνει.

Αλλάζει τις ζωές μας μέσα από μια οθόνη

Αν είδατε το ντοκιμαντέρ «Η πιο μεγάλη ώρα», τότε οπωσδήποτε γίνατε κοινωνοί σε ένα τέτοιο κινηματογραφικό πείραμα, όπου μια μαία γεννάει και όλη η διαδικασία του φυσικού τοκετού είναι ικανή να αλλάξει τις ζωές μας μέσα από μια οθόνη.

Αυτή η οθόνη δεν μπορεί και δεν θέλει να πει ψέματα. Σε αυτό το ύφος και με άξονα τη ζωή μας και την καθημερινότητά μας έχει στηθεί φέτος όλη η καμπάνια του φεστιβάλ. Μπορεί να συμβεί; Υπάρχει επιλογή; Ηταν καθοριστικό; Πώς αντέδρασες; Τι συνέβη; Υπάρχει χρόνος; Θα τα καταφέρω; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που πλαισιώνουν το φεστιβάλ, εκφράζοντας τους καθημερινούς προβληματισμούς μας, αλλά και τα ερωτήματα που προκύπτουν από τα φετινά ντοκιμαντέρ. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης θέτει τα δικά του και, κάθε που ξεκινά μια διοργάνωση και έχουν περάσει από τα μάτια του άπειρες ταινίες, αρχίζει μαζί και ο απολογισμός. «Δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένος. Οταν τελειώνει η προετοιμασία βλέπω μόνο τα λάθη που πρέπει να διορθώσω, γιατί το φεστιβάλ πρέπει να γίνεται συνέχεια καλύτερο».

Ευτυχώς για εκείνον το εκπαιδευμένο κοινό της πόλης κρατά το φεστιβάλ, γιατί έχει μάθει σε αυτό. «Ολοι οι ξένοι καλεσμένοι βλέπουν διαφορά στον τρόπο που υποδέχεται το κοινό της πόλης μας ένα ντοκιμαντέρ. Είναι ένα φοβερό σχολείο γι' αυτούς».
Για μας το μεγαλύτερο σχολείο είναι μια επίσκεψη στην αγορά του φεστιβάλ, εκεί όπου ετοιμάζεται το σινεμά τού αύριο.