Ο πρωθιεράρχης της Ρωμιοσύνης

15:39 28/1/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Ο πρωθιεράρχης της Ρωμιοσύνης28.01.2019Πρόσωπα

Ο Χριστόδουλος πίστευε ως προϋπόθεση εθνικής και πνευματικής επιβιώσεως τη διατήρηση της ταυτότητος της πατρίδος

Από τον
σεβ. μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγο

Ο πολυεδρικός αδάμας της Εκκλησίας και της πατρίδας Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος από της πρώτης νεότητός του συνειδητοποίησε το πέρασμά του από την παρούσα ζωή ως προσφορά, ως κάλεσμα στη διακονία του λαού του Θεού, την οποία και δέχθηκε με υπακοή, διανύοντας με εγκαρτέρηση και απόλυτη αφοσίωση

στο θέλημα του Θεού τον ανηφορικό και σταυροαναστάσιμο δόλιχο της ζωής του. Αυτή η διακονία προσέδιδε πληρότητα στη ζωή του, βαθύτερο νόημα, ουράνια χαρά και καταξίωση σε ολόκληρη την ύπαρξή του.

Ο αείμνηστος πρωθιεράρχης Χριστόδουλος, αφουγκραζόμενος τις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητος, δημιούργησε με την πληθωρική προσωπικότητά του προϋποθέσεις δημιουργικής συναντήσεως και γονίμου διαλόγου της Εκκλησίας μας με τον σύγχρονο κόσμο. Στα χρόνια της αρχιεπισκοπικής διακονίας του στην Εκκλησία της Ελλάδος και εν μέσω πολλών πειρασμών, θλίψεων, πολέμων φανερών και αφανών, πρωτοστάτησε στη δημιουργία, μέσα σε πνεύμα πάντοτε ιεροσυνοδικής συνεργασίας και συνθέσεως, ενός πολυσημάντου εκκλησιαστικού έργου, με την εξόχως χαρισματική και πολύπλευρη προσωπικότητά του, στην οποία συνενώνονταν θαυμασίως σε μία οργανική ολότητα εντυπωσιακά και σπάνια έμφυτα τάλαντα και επίκτητα γνωρίσματα, όπως η βαθιά και αυθεντική ορθόδοξη πίστη και ευσέβεια, η λιπαρά μόρφωση, θεολογική και θύραθεν, η μυσταγωγική ενόραση, η διορατική διείσδυση στην ουσία των προβλημάτων, η διαλεκτική ευστροφία και διαλογική δεξιοτεχνία, η διοικητική και οργανωτική δεινότητα, η απαράμιλλη ευαισθησία στη σύλληψη των κραδασμών, των παλμών και των προκλήσεων των σύγχρονων κοινωνιών, ο αγνός πατριωτισμός του. Ολα αυτά εκπορεύονταν από μια πλατιά και ανεξίκακη καρδιά, γεμάτη πίστη στον Θεό, καλοσύνη, κατανόηση, ανθρωπιά, συγχωρητικότητα και μακροθυμία προς όλους.

Ο ακούραστος εκκλησιαστικός εργάτης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θεωρούσε ως υπέρτατο ηθικό χρέος του τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό προς μια ιστορική αλήθεια, η οποία συγκλόνιζε ολόκληρη την ύπαρξή του, ότι δηλαδή εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας ζωογονήθηκαν οι πηγές των εμπνεύσεων της αγιοτόκου και ηρωοοτόκου πατρίδος μας, σφυρηλατήθηκαν οι προγονικές πνευματικές αξίες, κραταιώθηκαν διά πολλών δοκιμασιών και θλίψεων οι ψυχές των πατέρων μας και ενισχύθηκαν οι ιεροί θεμελιώδεις θεσμοί και η κοινωνική ευτονία του λαού μας. Πίστευε ως επιτακτική ανάγκη και ως προϋπόθεση εθνικής και πνευματικής επιβιώσεως τη διατήρηση της ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας του πνευματικού κυττάρου της πατρίδος μας, όπως αυτό διαπλάστηκε και ζωογονήθηκε για πολλούς αιώνες από την αγία Ορθοδοξία μας. Ο αγώνας του, η προσευχή του, η μέριμνά του ήταν για την πονεμένη Ρωμιοσύνη.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στάθηκε στους αποκαλυπτικούς καιρούς μας μια σύγχρονη πατερική φυσιογνωμία χρυσοστομικού φρονήματος και προφητικού διαμετρήματος, παράδειγμα ακαμάτου δράσεως, ιώβειας υπομονής, υποδειγματικής μακροθυμίας και ισχυρής αντοχής. Ως ασυμβίβαστος εκκλησιαστικός ταγός και γνήσιος πατριώτης, πολεμήθηκε λυσσωδώς, αλλά και αγαπήθηκε περιπαθώς από τον πιστό και ευλαβή λαό, στα αυτιά και στην καρδιά του οποίου μίλησε και μιλά κατά τρόπο μοναδικό και αξεπέραστο.

Καθώς δε οι ημέρες μας είναι τόσο έντονα φορτισμένες και αναγκεμένες λόγω του εθνικού θέματος της Μακεδονίας, αξίζει με σεβασμό και περίσκεψη να εντρυφήσουμε στους τελευταίους επί Γης λόγους του μακαριστού πρωθιεράρχου, που ελέχθησαν στη Μακεδονία και για τη Μακεδονία. Είναι λόγοι πατριωτικής ευθύνης και ευαισθησίας, προφητικού διαμετρήματος και περιεχομένου, διδακτικοί, αφυπνιστικοί, πολλαπλώς ωφέλιμοι.

«Η Μακεδονία είναι αυτή που θα σώσει την Ελλάδα. Γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Η Μακεδονία κρατάει ψηλά τα λάβαρα. Με την ιστορική μνήμη καθάρια, χωρίς σκοπιμότητες, υπολογισμούς, έξωθεν εντολές και υπαγορεύσεις. Γι’ αυτό όλοι οι Ελληνες είναι καλό από καιρού εις καιρόν να έρχονται στη Μακεδονία» (Ιούνιος 2007).

Οι Ελληνες όπου Γης δεν ξέχασαν τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Αντιθέτως, ως πολύτιμο «μαργαρίτη» τον έχουν φυλάξει στο ακριβό αρτοφόριο της ψυχής τους και «τρέφονται» και ζωογονούνται πνευματικώς από τους λόγους και τις ιερές παρακαταθήκες του. Σήμερα, μάλιστα, αντιλαμβάνονται ακόμη και εκείνοι που κάποτε τον πολέμησαν σκληρά πόσο δίκιο είχε και πόσο μπροστά έβλεπε!