Οι ενοχές που σκοτώνουν τον δυτικό πολιτισμό

15:43 16/9/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Οι ενοχές που σκοτώνουν τον δυτικό πολιτισμό16.09.2018Άρθρα

«Η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους. Δεχτείτε τους πρόσφυγες που απειλείται αληθινά η ζωή τους, βοηθήστε τους, εκπαιδεύστε τους. Αλλά, στο τέλος, θα πρέπει να αναπτύξουν τη δική τους χώρα».

14ος Δαλάι Λάμα, δηλώσεις του στη Σουηδία για το Μεταναστευτικό, 12/9/2018.

Ο θρησκευτικός ηγέτης του θιβετανικού βουδισμού κάνει κάτι που εξοργίζει πολλούς κατοίκους του πλατωνικού σπηλαίου, όσους δεν αντέχουν το φως του ήλιου που φωτίζει τα πεδία της

πραγματικότητας. Λέει την αλήθεια. Οι ένοικοι του κόσμου των ψευδαισθήσεων έχουν απομακρυνθεί τόσο από την αλήθεια, ώστε είτε δεν την πιστεύουν όταν έρχονται σε επαφή μαζί της είτε αποδέχονται το μήνυμα, ερμηνεύοντάς το ως εχθρικό για την ίδια τους την υπόσταση! Για τους υπνωτισμένους κατοίκους του ορθοπολιτικού Αδη η περιγραφή της πραγματικότητας ηχεί ως κήρυξη πολέμου.

Το βασικό τρικ με το οποίο επιτεύχθηκε να φαντάζει «φασιστική» η αυτονόητη διατύπωση του 14ου Δαλάι Λάμα «η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους» είναι η καλλιέργεια του ζιζανίου των ενοχών. Η διαρκής προβολή ενοχών στους δυτικούς ότι φταίνε για όλα τα δεινά του κόσμου και πως δεν πρέπει να πράττουν ή να εκφράζουν το ορθό επειδή η ενοχή τους είναι αιώνια και απαράγραπτη επιτρέπει σήμερα στους αρχιτέκτονες της νεοταξικής Βαβέλ να διαλύουν ό,τι υπάρχει όρθιο στον πλανήτη ώστε να φαίνεται μόνο η πλάνη τους. Ο Ευρωπαίος, ο πολίτης των ΗΠΑ, ο δυτικός άνθρωπος πρέπει και να συναινέσει στον αφανισμό του, να τον χειροκροτήσει και να τον χρηματοδοτήσει επειδή φέρει φορτίο ενοχών έναντι απάντων, ζώντων τε και τεθνεώτων.

Ο Δαλάι Λάμα, ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης του (κατεχόμενου από τους Κινέζους) Θιβέτ, έχει πραγματευτεί πολλές φορές το ζήτημα των ενοχών. Σ’ ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο συνυπογράφει με τον γνωστό Αμερικανό συγγραφέα και ψυχίατρο Howard C. Cutler, διαβάζουμε σχετικά: «Ως προϊόντα ενός ατελούς κόσμου όλοι μας είμαστε ατελείς. Καθένας μας έχει κάνει κάτι κακό. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχουμε μετανιώσει - πράγματα που κάναμε ή πράγματα που έπρεπε να είχαμε κάνει. Αν αναγνωρίσουμε τα λάθη μας με μια ειλικρινή διάθεση μεταμέλειας, μπορεί αυτό να μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε τον ορθό δρόμο στη ζωή μας και να μας ενθαρρύνει να επανορθώσουμε τα λάθη μας -όταν αυτό είναι δυνατό- και να καταβάλλουμε προσπάθεια να διορθώνουμε τα πράγματα στο μέλλον. Αλλά αν αφήσουμε τη λύπη μας αυτή να εκφυλιστεί σε μία μεγάλη ενοχή, και διατηρούμε συνέχεια στη μνήμη μας τις παρελθούσες παραβάσεις μας με μία συνεχή αυτοκατηγορία και ένα μίσος για τον εαυτό μας, αυτή η στάση δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον σκοπό παρά μόνο στο να εξελιχθεί σε μία αμείλικτη πηγή αυτοτιμωρίας και αυτοπαραγόμενης δυστυχίας».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Τέχνη της Ευτυχίας - Ενας Φωτεινός Οδηγός Ζωής» των Δαλάι Λάμα και Howard C. Cutler, M.D. Αθήνα: 2000, εκδόσεις Εσοπτρον, σελ. 188-189).

Αυτή η σχέση του θρησκευτικού ηγέτη του θιβετανικού βουδισμού με την έννοια της ενοχής σίγουρα σχετίζεται και με το ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο μεγάλωσε. Στο βιβλίο αναφέρεται ότι «στη θιβετανική γλώσσα δεν υπάρχει ούτε ένα συνώνυμο της αγγλικής λέξης “ενοχή”, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν λέξεις που σημαίνουν “μεταμέλεια”, “μετάνοια” ή “λύπη” με μία αίσθηση του να επανορθώνουμε τα πράγματα στο μέλλον».

Η διαφοροποίηση του ανθρώπου από το ζωικό βασίλειο επιβάλλει την αναγνώριση των λαθών, τη μεταμέλεια και τη συμβολή όλων στην επούλωση των πληγών που έχουν ανοιχτεί. Ομως αυτό πόρρω απέχει από τη διαιώνιση μιας σκοτεινής σκυταλοδρομίας και τη διάδοση της νόσου της ενοχής μέχρι οι συνέπειές της να μην είναι δυνατόν πλέον να αντιμετωπιστούν επιτυχώς.

Ο Δαλάι Λάμα σε αυτό το έργο (σελ. 190), αναφερόμενος σε ένα περιστατικό από τον δικό του βίο, το οποίο του προκάλεσε ψυχικό άλγος, επισημαίνει: «Δεν ταυτίζομαι με ένα αίσθημα βάρους ή με μία ποιότητα ικανή να με κάνει να οπισθοδρομήσω. Δεν θα ήταν χρήσιμο για κανέναν αν άφηνα αυτό το αίσθημα της μεταμέλειας να με καταβάλει, να με καταντήσει μία πηγή αποθάρρυνσης και κατάθλιψης χωρίς κανέναν σκοπό ή να με εμποδίσει να συνεχίσω τη ζωή μου στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου». Ας συμβιβαστούμε, λοιπόν, με την αλήθεια, ας αποδεχτούμε τα αυτονόητα και ας συνεχίσουμε κι εμείς τις ζωές μας στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας, με θετικό έργο, χωρίς ενοχές.

Παναγιώτης Λιάκος