«Παράθυρο» γεμάτο μουσική!

17:35 2/3/2018 - Πηγή: Dimokratianews

«Παράθυρο» γεμάτο μουσική!02.03.2018Πρόσωπα

Οι δύο καλλιτέχνες έρχονται στο Ξέφωτο με Λοΐζο, Χατζηδάκι Μίκη και Κραουνάκη

Συνέντευξη στην
Ελένη Σκάρπου

Εκείνος γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, με σπουδές στο κλασικό τραγούδι και μετέπειτα στο σύγχρονο και στην τζαζ. Εκείνη γεννημένη στην Αθήνα, με σπουδές στη μουσική, στο κλασικό πιάνο και το σύγχρονο τραγούδι.

Οι δυο τους πραγματοποιούν μια σειρά εμφανίσεων με τίτλο «Παράθυρο

στο φως», σε επιμέλεια του στιχουργού Λάζαρου Αντωνιάδη και ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Ανδρονιάδη. Ο λόγος για τον Δημήτρη Βουτσά και την Πολυξένη Καράκογλου, που καταφθάνουν στο Ξέφωτο, στα Λαδάδικα, αύριο, Σάββατο 3 Μαρτίου. Μας έχουν ετοιμάσει λοιπόν ένα πρόγραμμα με τραγούδια σε ανοιχτά παράθυρα που καλωσορίζουν το φως της επόμενης μέρας.

Με ένα πικάπ

Στιγμές από την προσωπική δισκογραφία των ερμηνευτών αλλά και τραγούδια μεγάλων δημιουργών που σφράγισαν την ελληνική μουσική σκηνή θα μας ταξιδέψουν. Από τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Λοΐζο και τον Ζαμπέτα έως τον Σπανό, τον Νικολόπουλο, τον Πάνου και τον Κραουνάκη. O Δημήτρης και η Πολυξένη συνδέθηκαν με τη μουσική από πολύ νωρίς.

«Τα ερεθίσματα ήταν πολλά, αλλά ένα πικάπ στο σπίτι ήταν αρκετό να με παρασύρει στον μαγικό κόσμο της μουσικής και του τραγουδιού. Βασικό παιχνίδι για ένα παιδί, τότε, χωρίς tablets και YouTube.
Ετσι, όμως, έμαθα να ακούω μουσική. Ολοκληρωμένα, ως έργο και όχι αποσπασματικά! Ατέλειωτα χιλιόμετρα της βελόνας με τον Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, με τα τσίλικα της Χαρούλας και τόσα άλλα» λέει ο Δημήτρης. «Καθημερινά κάθομαι στο πιάνο είτε για να τραγουδήσω είτε για να γράψω ένα τραγούδι.

Εχω την ανάγκη να συγκινηθώ από μια ερμηνεία και να κλάψω σε μια συναυλία. Θυμάμαι μικρές στιγμές που μ' έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Πολλά κυριακάτικα μεσημέρια, στης γιαγιάς Ξένης. Παντού ακούγονταν γέλια, κουβέντες και παιδικές φωνές.
Ηξερα πως, μόλις τελειώσουν όλοι το φαΐ, θα έρθει η στιγμή που ο παππούς μου θα πάρει την κιθάρα και θα αρχίσουμε να τραγουδάμε. Κι εγώ, εκεί, δίπλα του, να έχω την τιμητική μου» λέει η Πολυξένη. Και οι δύο γνωρίζουν καλά πως η εποχή που διανύουμε δεν είναι εύκολη, αλλά παλεύουν για κάτι που αγαπούν.

Σε κώμα

«Είναι δύσκολα και περίεργα να μπαίνεις στην ελληνική μουσική σκηνή σήμερα! Δύσκολα γιατί, αν θέλεις να βαδίσεις στον δρόμο της δισκογραφίας, σε περιμένουν στη διαδρομή πολλά “σακιά για την πλάτη” και περίεργα, γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις μια παράνοια!
Επιπλέον, η δισκογραφία βρίσκεται σε κώμα χρόνια τώρα. Και αναφέρομαι κυρίως στο καλλιτεχνικό κομμάτι που της αναλογεί. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν αισθητική, κουλτούρα και όραμα στο ελληνικό τραγούδι.

Οι στραβοτιμονιές των καπεταναίων των δισκογραφικών εταιριών τις τελευταίες δεκαετίες, που πήγαιναν για τα μεγάλα ψάρια μας έριξαν στο παγόβουνο.
Σε όλα τα επίπεδα μεν, αλλά στην τέχνη δεν έπρεπε να το επιτρέψουν. Και όλοι έχουν την ευθύνη τους γι' αυτό» τονίζει εκείνος.

Αν ανέβεις στο διαδίκτυο, ανήκεις σε όλους!

«Η μόνη ουσιαστική διαφορά τού σήμερα με το χθες είναι σαφώς το διαδίκτυο. Ενας καλλιτέχνης μπορεί τουλάχιστον να επικοινωνήσει τη δουλειά του στο κοινό που τον ενδιαφέρει. Παράλληλα, όμως, αποτελεί έναν τεράστιο ωκεανό πληροφορίας, που δεν σου επιτρέπει να εμβαθύνεις, αλλά σε παρασύρει εύκολα χωρίς να το καταλάβεις. Σε επίπεδο δε πνευματικών δικαιωμάτων, η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Απαξ και ανέβεις στο διαδίκτυο, ανήκεις σε όλους!

Σαν να είναι το τίμημα της ευκολίας που προαναφέραμε» τονίζει εκείνη. Οσο για το τι έχει ανάγκη να ακούει το κοινό σήμερα; «Μια μεγάλη μερίδα του κοινού σήμερα θα έλεγα ότι δεν ακούει, αλλά κυρίως “βλέπει” μουσική. Βλέπω μεγαλύτερη ανάγκη διασκέδασης, παρά προβληματισμού και αυτοκριτικής. Αυτή είναι βέβαια και η μεγάλη διαφορά της διασκέδασης από την ψυχαγωγία.

Η πρώτη κουκουλώνει και διαλύει πρόσκαιρα τα σύννεφα, η δεύτερη προβληματίζει και ρίχνει φως. Το κοινό χρειάζεται να αγαπήσει τους καλλιτέχνες μέσα από τη μουσική και τους στίχους τους.
Χρειάζεται καλλιτέχνες που να θίγουν, να σχολιάζουν και να προτείνουν λύσεις στο σήμερα, από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο ζήτημα» καταλήγουν και οι δύο και σίγουρα η ματιά τους είναι φρέσκια και επίκαιρη.