Τι οφείλουμε στον Χριστόδουλο

19:29 5/2/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Τι οφείλουμε στον Χριστόδουλο05.02.2018Πρόσωπα

Ο Χριστός είναι η αρχή και το τέλος της ζωής μας, είναι το Παν για εμάς, η πηγή της έμπνευσής μας, ο λόγος που ζούμε, κινούμαστε, υπάρχουμε

Από τον π.
Θεμιστοκλή Μουρτζανό

Το μόνο που δεν μπορεί ο άνθρωπος να νικήσει είναι ο χρόνος. Οχι γιατί δεν μπορεί να τον νοηματοδοτήσει με την πίστη, τα λόγια και τα έργα του, αλλά γιατί καθένας μας έχει τον καιρό της εξόδου του από αυτόν. Οι υπόλοιποι βλέπουμε το πρόσωπο που φεύγει, αισθανόμαστε πιο φτωχοί με την απουσία του, εκτιμούμε το έργο του, αλλά συνειδητοποιούμε ότι μόνο στον τρόπο της

πίστης υπάρχει η υπέρβαση του χρόνου, η ήττα μετατρέπεται σε νίκη διά της κοινωνίας με τον Χριστό. Ο χρόνος βρίσκει το αληθινό περιεχόμενό του στην Εκκλησία. Και τα πρόσωπα διασώζονται είτε ως μνήμη είτε ως νοσταλγία εντός της.

Πέρασαν δέκα χρόνια από την εκδημία του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Το διάστημα δίνει την ευκαιρία να αποτιμήσουμε με νηφαλιότητα τι του οφείλουμε όσοι μαθητεύσαμε, εμπνευστήκαμε, διακονήσαμε κοντά του, αλλά και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τους δρόμους που εκείνος χάραξε, ιδίως στην ποιμαντική των νέων. Του οφείλουμε την ανυποχώρητη πίστη στον Χριστό που μας δίδαξε. Οτι ο Χριστός είναι η αρχή και το τέλος της ζωής μας, ότι είναι το Παν για εμάς, η πηγή της έμπνευσής μας, ο λόγος που ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε. Και τον Χριστό Τον βλέπουμε στα πρόσωπα των άλλων, αλλά και σε κάθε πτυχή της πορείας μας. Αυτός μας στηρίζει και γι' Αυτόν μιλούμε. Αυτός μας τρέφει υπαρξιακά και Αυτός ζητάμε να γίνει η τροφή του κόσμου με ελευθερία και όχι εξαναγκασμό. Του οφείλουμε τον νεανικό ενθουσιασμό με τον οποίο προσέγγιζε όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νεότερους. Ο νέος βγάζει ζωή από μέσα του και χαίρεται να μοιράζεται αυτό που είναι με τους άλλους. Ακόμα και στις διαφορετικές απόψεις, ο ενθουσιασμός κάνει τον άνθρωπο να θέλει να ακουστούν η γνώμη του, η αλήθειά του, όχι για να επικρατήσουν εγωιστικά, αλλά για να δείξει ότι υπάρχει η δική του όψη ζωής, που έχει κάτι να πει.

Του οφείλουμε τον άδολο και νοσταλγικό πατριωτισμό, όχι μια στείρα εθνολατρία, αλλά τη συγκίνηση να αισθάνεσαι Ελληνας, συνεχιστής μιας μοναδικής Ιστορίας, μιας παράδοσης, ενός πολιτισμού, αξιών και ελπίδων, στηριγμένων και στο αίμα και στη θυσία και όχι μόνο στη θεωρία. Το να αισθάνεσαι Ευρωπαίος Ελληνας και όχι «ευρωλιγούρης», άρχοντας και όχι ζητιάνος. Ικανός να παρακολουθήσεις στη γλώσσα τους τούς Ευρωπαίους, χωρίς όμως να ξεπουλάς τα δικά σου γλωσσικά πρωτοτόκια.

Του οφείλουμε τον ζήλο της ιεραποστολής. Την ανάγκη για ποιότητα και όχι τη ραθυμία της επανάπαυσης. Το μέτρημα της Εκκλησίας όχι μόνο στην προοπτική της υλικής διακονίας των ανθρώπων, αλλά μέσα από τον διάλογο με όλες τις κοινωνικές ομάδες, από τη γιαγιά που σταυροκοπιέται έως τον υψηλής ευφυΐας επιστήμονα που αναζητεί την αλήθεια.

Του οφείλουμε το αίσθημα ότι στην Εκκλησία δεν μπορείς να είσαι ουραγός αλλά ηγέτης. Οτι δεν κρύβεσαι, αλλά αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Οτι δεν διασώζεις τα προνόμιά σου αφήνοντας τον κλήρο για τα δύσκολα στον επόμενο, αλλά παλεύεις με ό,τι συναντάς, χωρίς φόβο.

Του οφείλουμε το χαμόγελο, την αφελότητα της καρδιάς, την υπομονή στις δοκιμασίες, την όρεξη για ζωή μέχρι το τέλος.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπήρξε ο «ρομαντικός» ηγέτης που ήθελε την Εκκλησία να αφουγκράζεται την κοινωνία, να εκπληρώνει το χρέος τού αεί χωρίς να αφήνει το νυν. Καθένας ας κρίνει αν χρειαζόμαστε το παράδειγμά του.

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια