Δυναμικό ξεκίνημα στην Πειραιώς 260 με δύο ανατρεπτικές δημιουργούς

10:48 3/5/2019 - Πηγή: Dimoprasion

Δύο γυναίκες που λειτουργούν έξω από τα καλλιτεχνικά στερεότυπα ανοίγουν το πρόγραμμα των ξένων παραγωγών του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, στις 30 Μαΐου.
Η δυναμική Angelica Liddell (Ανχέλικα Λίντελ), που είχε διχάσει το κοινό του Φεστιβάλ πριν από πέντε χρόνια, με την παράσταση «Ολος ο ουρανός πάνω στη γη. (Το σύνδρομο της Γουέντυ)», επανέρχεται με μία παράσταση πάνω στο μύθο της Μήδειας και την Παλαιά Διαθήκη. Ταυτόχρονα, η αντισυμβατική

Nora Chipaumire (Νόρα Τσιπομίρ) εμφανίζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με μία δυνατή περφόρμανς, εμπνευσμένη από τη ζωή της στη Ζιμπάμπουε, που έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το περασμένο φθινόπωρο, προκαλώντας τεράστια αίσθηση. Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα τις δύο καλλιτέχνιδες και τις παραστάσεις που θα παρουσιάσουν στην Πειραιώς 260.

Angelica Liddell – «Γένεσις 6, 6-7»
(Πειραιώς 260 – Η, 30 & 31 Μαΐου, στις 21:00)
Το 2014, η Ισπανίδα Angelica Liddell εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και προκάλεσε έντονες συζητήσεις με την παράσταση «Ολος ο ουρανός πάνω στη γη. (Το σύνδρομο της Γουέντυ», εμπνευσμένη από τον Πίτερ Παν. Η Liddell έχει ξεχωρίσει στην παγκόσμια θεατρική σκηνή για την απίστευτη σκηνική και δραματουργική της τόλμη και τις εκρηκτικές της παραστάσεις. Παραστάσεις οι οποίες μένουν έντονα χαραγμένες στη μνήμη του κοινού, με εντυπώσεις που κινούνται στα δύο άκρα: είτε τις λατρεύει, είτε τις μισεί.
Αυτή τη φορά, η χειμαρρώδης καλλιτέχνις έρχεται στην Πειραιώς 260 με το «Γένεσις 6, 6-7», που αποτελεί το τρίτο μέρος της Τριλογίας του απείρου. Ο τίτλος αναφέρεται στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και συγκεκριμένα στη στιγμή που ο Θεός μετανιώνει που δημιούργησε τον άνθρωπο και αποφασίζει να καταστρέψει τη ζωή στον πλανήτη. Μια παράσταση με δυνατές ποιητικές εικόνες και έντονο εικαστικό αποτύπωμα. Η Liddell ενσωματώνει προσωπικές της εμπειρίες στη σκηνική δράση με το δικό της ξεχωριστό τρόπο. Ξεκινά από το μύθο της Μήδειας για να φτάσει στην Παλαιά διαθήκη, αποτυπώνοντας έναν εξουθενωμένο κόσμο που αδυνατεί πλέον να κάνει υπομονή και επιθυμεί να εξαφανιστεί. Με άλλα λόγια, οι ήρωες αποζητούν να αγγίξουν το ιερό μέσα από την (αυτο)καταστροφή.
Μιλώντας για την παράσταση, η Liddell δηλώνει: «Για ακόμα μια φορά εστιάζω σε αυτά που δεν βλέπουμε, στην ισοδυναμία μεταξύ του Θεού και του «ορίζοντα γεγονότων» που εντοπίζουμε σε ορισμένα σημεία του σύμπαντος. Αναφέρομαι στις μαύρες τρύπες από τις οποίες δεν μπορεί ούτε το φως να περάσει και τις οποίες ονομάζουμε και περιγράφουμε για να καταλαγιάσουμε την αγωνία μας, την αίσθηση του κενού, τη λαχτάρα μας για αιωνιότητα. Εν ολίγοις, πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε με το άπειρο και με τους απογόνους του απείρου; Ισως ικανοποιώντας μια αρχέγονη ανάγκη για καταστροφή. Πόση αιωνιότητα υπάρχει μέσα στις γεννήσεις του καθενός από εμάς; Πόση στους θανάτους μας; Η παράσταση δεν απαντά στα παραπάνω ερωτήματα. Προσφέρει όμως συμβολικές εικόνες που τα συγκεκριμένα ερωτήματα ενεργοποιούν στο υποσυνείδητό μας. Αλλωστε αυτό που είναι κατανοητό δεν μπορεί να είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων».Nora Chipaumire – «#PUNK»
(Πειραιώς 260 – Α , 30 Μαΐου – 1 Ιουνίου, στις 23:00)
Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Ζιμπάμπουε, η Nora Chipaumire (η ίδια προτιμά να γράφει το όνομά της με πεζά γράμματα) ζει και εργάζεται πλέον στη Νέα Υόρκη και είναι ένα νέο δυνατό όνομα στον παγκόσμιο θεατρικό χάρτη. Το «#PUNK» (προφέρεται: hashtag punk), που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, είναι ουσιαστικά μία περφόρμανς σε μορφή συναυλίας, με επιρροές από την indie μουσική, την Americana, αλλά και τις αναμνήσεις της chipaumire από τα χρόνια που μεγάλωνε στη Ζιμπάμπουε, τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80.
Η chipaumire έχει λάβει την υποτροφία Γκούγκενχαϊμ και έχει τιμηθεί με τρία βραβεία Bessie και πολυάριθμα άλλα βραβεία, με πιο πρόσφατο το Trisha Mckenzie Memorial Award το 2016, για την προσφορά της στη χορευτική κοινότητα της πατρίδας της. Διεθνώς αναγνωρισμένη για τις εκρηκτικές, υβριδικές περφόρμανς της, η Chipaumire έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με το «#PUNK», που παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2018 στη Νέα Υόρκη, παραγγελία του Lincoln Center for the Performing Arts και με την υποστήριξη πολλών διεθνών οργανισμών.
Πώς περιγράφει όμως η ίδια η Chipaumire το «#PUNK»; «Με το #PUNK αμφισβητώ τους συμβατικούς κανόνες των παραστάσεων χορού και μπαίνω στην περιοχή της ζωντανής τέχνης (live art), αρνούμενη να διαχωρίσω τα χορογραφικά, ηχητικά και εικαστικά στοιχεία της παράστασης. Αξιοποιώ φωνή και χορό καθώς και τις πρακτικές της διάλεξης, της εγκατάστασης και της περφόρμανς συνθέτοντας ηχητικά και οπτικά τοπία.
Μέσα από τη δουλειά μου διερευνώ πώς η κοινωνική κατάσταση και η εξουσία βιώνονται και πώς αποτυπώνονται στο σώμα, έχοντας και η ίδια κληρονομήσει τα ιστορικά και πολιτικά βάρη της Ζιμπάμπουε. Για εμένα και για άλλους σαν κι εμένα που έχουμε γεννηθεί χωρίς περιουσία, όνομα ή κοινωνική επιφάνεια, το ανθρώπινο σώμα προσφέρει μια πιθανή σωτηρία: ένα μανιφέστο ή ένα όχημα για αυτοεπινόηση και αυτοδιάθεση».