Ο κόσμος του Δ. Παπαϊωάννου συναντά το σύμπαν της Πίνα Μπάους

11:26 18/12/2018 - Πηγή: Dimoprasion

«Σε αυτά τα βαθιά νερά ήθελα να κολυμπήσω, να δω αν θα με βουλιάξει η αγάπη μου ή θα είμαι ικανός να επιπλεύσω. Δέχτηκα αυτή την πρόταση γιατί δεν θα μπορούσα να με ανεχθώ στο νεκροκρέβατο μου αν την είχα αρνηθεί» ανέφερε χθες (σ.σ. Δευτέρα) από τα γραφεία της Στέγης, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μιλώντας για τη συνεργασία του με το Χοροθέατρο του Βούπερταλ, τη θρυλική ομάδα της Πίνα Μπάους, λίγο πριν την ελληνική πρεμιέρα της νέας του χορογραφίας, «New Piece I -Since she». Μία συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

που ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της, από τις 18 έως τις 21 Δεκεμβρίου.
Εννέα χρόνια μετά την αιφνίδια απώλεια της εμβληματικής Γερμανίδας χορογράφου, για πρώτη φορά το Χοροθέατρο του Βούπερταλ προσκάλεσε έναν χορογράφο εκτός του σχήματος να χορογραφήσει ένα μεγάλης διάρκειας πρωτότυπο έργο για το κορυφαίο ανσάμπλ.
Η τιμή της πρόσκλησης και της ευθύνης δόθηκε από την Αντόλφ Μπίντερ, την καλλιτεχνική διευθύντρια του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ που είχε την τόλμη και την έμπνευση να αποφασίσει να κάνει ένα σημαντικό πείραμα στην ομάδα. «Δεν μου ήταν εύκολο ν’ αποδεχτώ αυτή την πρόσκληση. Το βρήκα πολύ επικίνδυνο και παγίδα και δεν το χρειαζόμουν -όπως πήγαινε η δουλειά μου- αλλά η καρδιά μου δε θα μπορούσε ποτέ να πει όχι, γιατί είχα αγαπήσει πολύ αυτό που αυτοί οι καλλιτέχνες επί χρόνια μου έμαθαν και με προκάλεσαν να αισθανθώ» παραδέχτηκε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Το «New Piece I -Since she» είναι καρπός αυτής της παρθενικής συνεργασίας και , για εκείνον, η πρώτη φορά που χορογραφεί εκτός της ομάδας του. «Η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έπρεπε να δουλέψω με μια ομάδα ανθρώπων, 17 στο σύνολό τους, οι οποίοι δεν με είχαν επιλέξει. Με χορευτές που είχαν δουλέψει με την Πίνα και όφειλα από την αρχή, να τους ρωτήσω αν θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου. Μερικοί, φυσικά, μου είπαν «όχι, μην το διανοηθείς». Οι περισσότεροι όμως είπαν ναι. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δέχτηκα να κάνω οντισιόν σε αυτή την ομάδα. Γιατί θα ήταν απόλυτα γελοίο να βρίσκομαι μπροστά σε μύθους και εγώ να κοιτάω αν μου κάνουν. Έπρεπε να δουλέψω σε πολύ περιορισμένο χρόνο σύμφωνα με τους δικούς μου ρυθμούς και σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον που δεν ήταν παράδεισος, αλλά το ήξερα. Όμως αυτό που ζήσαμε είναι αναντικατάστατο» τόνισε.
Στο «New Piece I -Since she», ο Δημήτρης Παπαϊωάννου καταφέρνει να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγάλη Πίνα Μπάους και, ταυτόχρονα, να ξαναδώσει ζωή στην κληρονομιά που εκείνη άφησε στον χορό. Ο ίδιος περιγράφει το έργο του σαν «μια σειρά από ισορροπίες, οπτικές απάτες και εφευρέσεις του τίποτα που μπαίνουν σε μια σειρά για να δημιουργήσουν- ελπίζουμε -στους θεατές ένα συναισθηματικό ταξίδι. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια: να λέω τις ιστορίες μου αλλά να μην είναι ιστορίες, αλλά μια συρραφή από μικρές εμπειρίες. Από υπερβολική αγάπη ήμουν λιγότερο ιερόσυλος απ’ όσο θα ήθελα αυτή τη φορά».
Ωστόσο, από την αρχή της συνέντευξης Τύπου, ο Έλληνας χορογράφος έσπευσε να ξεκαθαρίσει: «Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, δεν ήμουν φίλος με την Πίνα Μπάους. Την ήξερα και ήξερε τη δουλειά μου. Έβλεπα τις παραστάσεις της συνήθως στο Theatre de la Ville στο Παρίσι. Είχαμε πρωτογνωριστεί στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε δει πρώτη φορά τη Μήδεια, όπου τότε χόρευα κι εγώ, αλλά δεν είχαμε προσωπική σχέση».
Αναφερόμενος στο «Καφέ Μίλερ», το αυτοβιογραφικό έργο της Πίνα Μπάους με το οποίο μάς συστήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1987 και με το οποίο έμελλε να μάς αποχαιρετίσει από τη σκηνή της Πειραιώς 260 το 2006, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δήλωσε ότι στοιχειώνει όλο το έργο του.
«Όταν πρωτοείδα ζωντανά πίνακα του Βαν Γκονγκ ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι η ζωγραφική μπορεί να είναι συνταρακτική. Όταν είδα τον «Αντρέι Ρουμπλιόφ» του Ταρκόφσκι, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ο κινηματογράφος μπορεί να είναι μια εμπειρία που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή και όταν πρωτοείδα το «Καφέ Μίλερ», ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι μπορεί να σου κάνει η ζωντανή τέχνη. Ήμουν 19 χρονών, δεν κατάλαβα τίποτα αλλά η εμπειρία μου άλλαξε όλη μου τη ζωή. Πολλά χρόνια αργότερα έκανα τη «Μήδεια», όπου η κεντρική σκηνή της- ένα τρίλεπτο σιωπηλό σόλο ήταν εμπνευσμένο από τον κόσμο της Πίνα Μπάους. Μπαίνοντας σε αυτήν την ομάδα και προσπαθώντας να δω τι θα καταφέρω να κάνω με αυτόν τον θίασο, σε ποιον καινούριο πλανήτη θα του προτείνω να προσγειωθεί, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα, ήταν να ξεθάψω από τις αποθήκες τις μυθικές καρέκλες του «Καφέ Μίλερ» και να δημιουργήσω μια ιστορία με μια καινούρια χρήση» .
Όπως και σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του , έτσι και το «Since she» ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αντιμετώπισε τους ερμηνευτές της ομάδας σαν συνδημιουργούς του έργου. «Δεν υπάρχει βηματολόγιο, όπως στο κλασικό μπαλέτο. Πάντοτε η προσωπικότητα, το ταλέντο και η ψυχική διαθεσιμότητα των χορευτών προτείνουν υλικά και αυτά τα υλικά καλείται ο σκηνοθέτης να αξιοποιήσει».
Από την πλευρά τους, οι χορευτές του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ περιγράφουν τη συνεργασία τους με τον Έλληνα χορογράφο σαν μια ευκαιρία να αποδράσουν από την «ασφαλή ζώνη» τους και ν’ ανακαλύψουν νέα εργαλεία. «Πρέπει να ξεβολευόμαστε. ‘Αλλωστε αυτό θα ήθελε και η Πίνα. Πάντα έλεγε να ξεκινάμε από την αρχή χωρίς βεβαιότητες» τόνισε η Αγιούζα Σεγιάμα. Ο συνάδελφος της Φράνκο Σμιτ, χρειάστηκε χρόνο να κατανοήσει τον κόσμο του Δ. Παπαϊωάννου. «Κάπου στη μέση της συνεργασίας μας έγινε μέσα μου ένα κλικ και κατάλαβα επιτέλους τι αναζητά, πως χτίζει τις εικόνες που φτιάχνει. Νομίζω ότι είναι μια μέρα που θα θυμόμαστε και οι δύο!».
Τα πιο νέα μέλη της ομάδας, η Μπριάννα Ο’ Μάρα και ο Όλεγκ Στεπάνοβ απόλαυσαν την ανανεωτική εμπειρία να συνδιαλέγονται με το δημιουργό μιας χορογραφίας – κάτι που δεν συμβαίνει από τότε που πέθανε η ιδρύτρια του χοροθεάτρου. «Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η συνεργασία γιατί έδωσε σε όλους μας την ευκαιρία να δουλέψουμε με ένα διαφορετικό ύφος, με μία νέα αισθητική και να δούμε πως όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά εξελισσόμαστε μέσα από αυτή τη διαδικασία».
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ