Εμπορικός πόλεμος Ευρώπης - ΗΠΑ

08:39 3/2/2025 - Πηγή: Reporter

Ο πανικός που έχει προκληθεί στην Ευρώπη από την επιβολή δασμών στα ευρωπαϊκά προϊόντα που εισάγονται στις ΗΠΑ, προκάλεσε αρχικά μια ηττοπαθή αντίδραση. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, με πρώτη την Πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (της οποίας ο πολύ αρνητικός ρόλος στις ευρωπαϊκές αποφάσεις κάποια στιγμή πρέπει να ερευνηθεί σοβαρά) δηλώνουν ότι πρέπει να αυξήσουμε τις εισαγωγές αμερικανικών προϊόντων για να ικανοποιήσουμε τον Τραμπ και να αποφύγουμε τους δασμούς.
Η λογική αυτή είναι λάθος, όχι μόνο επειδή είναι ηττοπαθής,

αλλά κυρίως επειδή η πρόταση της είναι ανέφικτη. Για παράδειγμα, οι υποστηρικτές αυτής της άποψης προτείνουν να αυξηθούν οι εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από τις ΗΠΑ. Το αμερικανικό LNG είναι το ακριβότερο. Το κόστος του είναι πολλαπλάσιο από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Αν σταματήσει ο πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας, η ΕΕ θα πρέπει να ξαναφτιάξει τις εμπορικές της σχέσεις με τη Ρωσία και φυσικά στην αρχή αυτό θα είναι δύσκολο λόγω της έντασης με την οποία η ΕΕ στάθηκε έναντι της Ρωσίας. Όμως σύντομα οι σχέσεις θα αποκατασταθούν και θα αρχίσουν οι εισαγωγές φυσικού αερίου από τη Ρωσία. Πώς λοιπόν η ευρωπαϊκή ηγεσία θα επιβάλει την εισαγωγή αμερικάνικου LNG όταν το ρωσικό αέριο θα είναι πολύ φθηνότερο; θα λειτουργήσει η ηγεσία εις βάρος της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και εις βάρος των ευρωπαίων καταναλωτών; Θα εδραιώσει την ακρίβεια και τον πληθωρισμό που φέρνουν οι υψηλές τιμές ενέργειας; θα καταδικάσει την ευρωπαϊκή οικονομία σε ένα μειονέκτημα υψηλού ενεργειακού κόστους συνεπώς υψηλότερου κόστους παραγωγής; Και το κυριότερο ερώτημα είναι: αφού τις εισαγωγές ενέργειας τις κάνουν οι ιδιώτες εισαγωγείς και όχι τα κράτη, πώς θα επιβάλει στους ευρωπαίους εισαγωγείς ενέργειας να αγοράζουν το ακριβότερο, αφού το συμφέρον τους είναι να αγοράζουν το φθηνότερο;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι Σοβιετική Ένωση να διατάζει η ηγεσία τι θα γίνει. Είναι μια ελεύθερη οικονομία που στηρίζεται στον ιδιωτικό τομέα, όσο κι αν η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα και λειτουργεί εις βάρος των ευρωπαίων. Όταν λοιπόν η ευρωπαϊκή ηγεσία προτείνει τέτοιους τρόπος αντιμετώπισης, εμφανίζεται σαν να μη γνωρίζει την πραγματικότητα και λειτουργεί υπέρ ξένων συμφερόντων και εις βάρος των ευρωπαϊκών.
Η μόνη αντίδραση που υπάρχει στον Τραμπ είναι η απάντηση με το ίδιο νόμισμα. Δηλαδή αν επιβάλει δασμούς στα ευρωπαϊκά προιόντα, η ΕΕ πρέπει να επιβάλει δασμούς στα αμερικανικά. Πρόκειται περί ενός εμπορικού πολέμου και αφού η Ευρώπη δέχεται επίθεση πρέπει να αμυνθεί, όχι να παραδοθεί αμαχητί.
Ο Τραμπ λειτουργεί ως “μπούλης” (από το bullying), προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους πάντες με απειλές. Ακόμη κι αν τις εφαρμόσει θα καταλήξουν εις βάρος του, διότι θα αυξήσει το κόστος για τον αμερικανό καταναλωτή. Κανένα όφελος δεν θα έχουν οι ΗΠΑ από την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προιόντα, είτε αυτά είναι ευρωπαϊκά είτε κινέζικα, αλλά αυτό αφορά τους Αμερικανούς που θα το καταλάβουν αργά ή γρήγορα, όχι εμάς.

Αντί λοιπόν η Ευρώπη να πανικοβάλλεται πρέπει να φροντίσει να κλείσει εμπορικές συμφωνίες με όλους τους άλλους, Λατινική Αμερική, Αραβικό κόσμο, Ρωσία, Κίνα και να απειλήσει τον σύμμαχο που την απειλεί.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Ο ισχυρότερος ιστορικά σύμμαχος της Ευρώπης, στρέφεται εναντίον της με τον Τραμπ να διεκδικεί οφέλη απειλώντας.
Το ίδιο περίπου ισχύει και με τα όπλα. Ο Τραμπ απειλώντας ότι δεν θα συνεχίσει να στηρίζει αμυντικά τους συμμάχους του, τους αναγκάζει να ξοδέψουν πολλά δισ κάθε χρόνο για να ενισχύσουν την άμυνα τους. Και θέλει μερίδιο από αυτά τα πολλά δισ, δηλαδή θέλει οι ευρωπαίοι να τα ξοδέψουν σε αμερικανικά όπλα. Όμως η Ευρώπη έχει δική της αμυντική βιομηχανία. Εισάγει φυσικά και αμερικανικά, αλλά διαθέτει και δικά της. Δεν μπορεί να υποχρεωθούν τα κράτη να εισάγουν περισσότερα αμερικανικά όπλα αν οι τιμές δεν είναι ανταγωνιστικές. Συνεπώς οι ΗΠΑ θα πάρουν όσο μερίδιο μπορούν, αλλά με ανταγωνιστικούς όρους.

Το μεγάλο πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι ο Τραμπ. Είναι η ηγεσία της και η εξαιρετικά βλαπτική για όλες τις χώρες, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Για να αναπτυχθεί η Ευρώπη πρέπει να παρακάμψει αυτή τη γραφειοκρατία που θέτει διαρκώς εμπόδια στην ανάπτυξη βάζοντας παράλογους και αυστηρούς κανόνες προκειμένου να είναι ισχυρή η ίδια.
Είναι κάτι ανάλογο με την ελληνική περίπτωση, που η γραφειοκρατία του δημοσίου και το εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου πολιτικό προσωπικό, καταδικάζουν κάθε προοπτική εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και η Ελλάδα δεν κινδυνεύουν από του εξωτερικούς εχθρούς τους. Από τους εαυτούς τους κινδυνεύουν.