Μήπως αργήσαμε με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης;

10:16 15/6/2015 - Πηγή: Reporter

«Μεγάλωσα σε μια κλειστή κοινωνία. Το μικροαστικό μυαλό στην ελληνική επαρχία καλά κρατεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σωματική βία, που ασκούνταν εναντίον των ομοφυλόφιλων στο σχολείο. Οι βρισιές και οι χαρακτηρισμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο που έπρεπε να αποδεχτούν όσοι το ομολογούσαν. Εγώ φοβόμουν. Προτιμούσα να το κρατώ καλά κρυμμένο μέσα μου, δεν ήμουν έτοιμος να αντέξω την κατακραυγή του κόσμου, ενώ από μικρός γνώριζα τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Δεν τη γλίτωσα βέβαια. Στο γυμνάσιο έμαθαν για την πραγματική μου ταυτότητα και το μαρτύριο μου δεν άργησε να έρθει. Έμαθα να τους αγνοώ. Είχα

δίπλα μου άτομα που με στήριζαν κι αυτό με βοήθησε. Η δημόσια αυτή κατακραυγή, την οποία υπέστην γέννησε μέσα μου την επιθυμία να θέλω να απομακρυνθώ από αυτή την «άρρωστη» κοινωνία. Τα χρόνια πέρασαν, μετακόμισα στο εξωτερικό για σπουδές και υιοθέτησα μια κουλτούρα, που δεν με ανάγκαζε να περιορίζω τις επιλογές μου. Η συμβίωση με ένα άτομο του ίδιου φύλου δεν θεωρούνταν αμαρτία και οι άνθρωποι ήταν πιο επιοικείς.»