Σεμινάριο «Λίβανος – Παλαιστίνη: Σινεμά μέσα από τις στάχτες» από το Cine Δράση

20:45 6/12/2019 - Πηγή: Enypografa

Σεμινάριο με τίτλο «Λίβανος – Παλαιστίνη: Σινεμά μέσα από τις στάχτες» πραγματοποιεί το Cine Δράση Βριλησσίων τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019 στις 20:00 στον χώρο της Κίνησης Πολιτών Δράση για μια Άλλη Πόλη (Πάρνηθος 21).

Το σεμινάριο διεξάγεται στο πλαίσιο του γενικότερου κύκλου σεμιναρίων «Βλέπουμε, συζητάμε, μαθαίνουμε από και για το Σινεμά – Κινηματογραφική Γεωγραφία».

Λίγα λόγια για το σεμινάριο από το Cine Δράση

Θέμα:

Λίβανος – Παλαιστίνη: «Σινεμά μέσα από τις στάχτες» (Ζιάντ Ντουεηρί, Ναντίν Ναμπακί – Ελία Σουλεϊμάν, Σκαντάρ Κοπτί).

«Ο παλαιστινιακός κινηματογράφος έχει να αντιμετωπίσει τον συντηρητισμό των αραβικών κρατών, αλλά και τα μπλόκα των Ισραηλινών στην παραγωγή των ταινιών. Οι παραγωγοί ταινιών είναι συνήθως ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια και, κυρίως, προβάλλονται σε όλο τον κόσμο και λιγότερο ή καθόλου στην ίδια τη χώρα μας ή είναι απαγορευμένες σε πολλές αραβικές χώρες» αναφέρει χαρακτηριστικά ο πολυβραβευμένος Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Μισέλ Κλέιφι που ζει και δημιουργεί στο Παρίσι.

Η πρώτη παλαιστινιακή ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για την επίσκεψη του βασιλιά Ibn Saud της Σαουδικής Αραβίας το 1935 στην Παλαιστίνη, που έγινε από τον Ibrahim Hassan Sirhan με έδρα τη Jaffa. Το 1945 ο Sirhan ίδρυσε το στούντιο παραγωγής «Arab Film Company» μαζί με τον Ahmad Hilmi al-Kilani. Η εταιρεία ξεκίνησε την ταινία μεγάλου μήκους «Holiday Eve». Επόμενο φιλμ ήταν το «A Storm at Home». Και τα δύο χάθηκαν το 1948, όταν ο Sirhan έπρεπε να εγκαταλείψει τη Jaffa μετά τη βομβαρδισμένη πόλη.

Η παλαιστινιακή έξοδος του 1948 (γνωστή ως Nakba) ανέκοψε την όποια ανάπτυξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Οι κινηματογραφικές παραγωγές σχεδόν διακόπηκαν για δύο δεκαετίες περίοδος: Κινηματογράφος στην εξορία, 1968-82.

Στην περίοδο 1968-1982 και ενώ ο παλαιστινιακός λαός βρισκόταν στην εξορία η ΟΑΠ, η Fatah και άλλες οργανώσεις υποστήριξαν με διαφόρους τρόπους την κινηματογραφική παραγωγή. Πάνω από 60 ταινίες, κυρίως ντοκιμαντέρ, δημιουργήθηκαν αυτή την περίοδο. Το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ αφιερωμένο στις παλαιστινιακές ταινίες πραγματοποιήθηκε στη Βαγδάτη το 1973. Η ίδια πόλη φιλοξένησε και τα δύο επόμενα παλαιστινιακά φεστιβάλ (1976 και 1980). Το 1982, όταν η ΟΑΠ εξαναγκάστηκε να φύγει από τη Βηρυτό, το αρχείο αποθηκεύτηκε στο νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου, από όπου «εξαφανίστηκε» κάτω από ασαφείς συνθήκες. Πρόσφατα, αρκετές ταινίες από το αρχείο βρέθηκαν στο Αρχείο του Ισραηλινού υπουργείου Άμυνας στο Tel HaShomer από τον μελετητή και επιμελητή Rona Sela. Ο Sela ζήτησε τον αποχαρακτηρισμό και την ελεύθερη προβολή αυτών των ταινιών που παραμένουν κλειδωμένες στο παραπάνω αρχείο.

Στη δεκαετία του ΄80 και μετά την επιστροφή των Παλαιστινίων στην πατρίδα τους αρχίζει και μια νέα περίοδος για τον κινηματογράφο τους. Το 1996 η δραματική κομεντί «Chronicle of a Disapperation» είχε διεθνή αναγνώριση και έγινε η πρώτη παλαιστινιακή ταινία που προβλήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2008, ολοκληρώθηκαν τρεις παλαιστινιακές ταινίες μεγάλου μήκους. Το 2010, η Χαμάς, η αρμόδια αρχή στη Λωρίδα της Γάζας, ανακοίνωσε την ολοκλήρωση μιας νέας ταινίας με τίτλο «Η Μεγάλη Απελευθέρωση».

Ο παλαιστινιακός κινηματογράφος «θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανύπαρκτος ή και ανυπόστατος καθώς οι ταινίες που κάνουμε δεν υποστηρίζονται από κανένα οργανωμένο κράτος και οι ταινίες μας δεν παίζονται καν στην Παλαιστίνη, όπου δεν υπάρχουν κινηματογράφοι», συμπλήρωσε ο Μισέλ Κλέιφι!

Τα τελευταία χρόνια σκηνοθέτες όπως ο Ελία Σουλεϊμάν γύρισαν ταινίες όπως «Θεϊκή Παρέμβαση» (2002) και «It must be Heaven» (2019) που βρήκαν διεθνή καταξίωση.

To σινεμά του Λιβάνου είναι το μόνο σε αραβόφωνη χώρα, εκτός από αυτό της Αιγύπτου, που έχει χαρακτηριστικά εθνικού κινηματογράφου. Υφίσταται ήδη από τη δεκαετία του 1920, και έχει δημιουργήσει περισσότερες από 500 ταινίες. Παρόλο που η παραγωγή ταινιών συνεχώς αυξάνεται μετά το τέλος του πολέμου του Λιβάνου, ο αριθμός των ταινιών που παράγονται κάθε χρόνο παραμένει σχετικά μικρός σε σύγκριση με ό,τι ήταν στη δεκαετία του 1960 και η βιομηχανία παραμένει σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από την ξένη χρηματοδότηση, κυρίως την ευρωπαϊκή. Παρόλα αυτά, οι λιβανέζικες ταινίες έχουν απολαύσει ένα βαθμό τοπικής και διεθνούς επιτυχίας. «Η προσβολή» [2017] του Ziad Doueiry προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας. Τα τρία χαρακτηριστικά έργα της Nadine Labaki έχουν συγκινήσει κοινό και κριτικούς. Το «Caramel» [2007] προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, στο δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών. Το «Πού πηγαίνουμε τώρα;» [2011] εμφανίστηκε στο Un Certain Regard του ίδιου Φεστιβάλ και αργότερα κέρδισε το βραβείο People’s Choice στο Τορόντο. To «Capernaum» [2018] ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Τιμήθηκε με το Βραβείο της κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών [2019].

Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης.

Περισσότερες πληροφορίες για συμμετοχή στις συζητήσεις:
www.cinedrasi.com, www.drasivrilissia.gr.

Δηλώσεις συμμετοχής στο τηλέφωνο: 211 1165797 και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [e-mail].

The post Σεμινάριο «Λίβανος – Παλαιστίνη: Σινεμά μέσα από τις στάχτες» από το Cine Δράση appeared first on Ενυπόγραφα.