«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…»

18:55 1/4/2022 - Πηγή: dogma

Ο πατήρ Νεκτάριος, κατά κόσμον Νικόλαος Σιλιντζήρης, γεννήθηκε το 1952 κι ανατράφηκε μέσα στην Εκκλησία, όντας γιος ιερέα, του πατρός Παναγιώτη Σιλιντζήρη, εφημερίου του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Πατρών.  Υπήρξε μαθητής των κατηχητικών του αειμνήστου πατρός Γερβασίου Παρασκευόπουλου και στη συνέχεια των Ομάδων της Χριστιανικής Στέγης Πατρών. Φοίτησε στη Ριζάρειο Σχολή και στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών.  Τέλος, μαθήτευσε την ιερά επιστήμη της ησυχίας και της προσευχής στη Μονή της μετανοίας του, στην Ιερά Πατριαρχική

και Σταυροπηγιακή Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, στην υπακοή του Πανοσιολογιωτάτου Καθηγουμένου πατρός Χριστοδούλου. Εκάρη μοναχός στην αγρυπνία του Ακαθίστου το 1978. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους χειροτονήθηκε ιερέας στην Κέρκυρα από τους αείμνηστους Μητροπολίτη Κερκύρας Πολύκαρπο κι Επίσκοπο Ευρίπου Βασίλειο. Το 1993 ανέλαβε το Μετόχι της Αγίας Σκέπης, το οποίο διατήρησε, ανακαίνισε κι ανέδειξε με πολύ κόπο. Ετάφη σύμφωνα με επιθυμία του στη Μονή της μετανοίας του.

Σε ευχαριστούμε, Κύριε, που μας αξίωσες να γνωρίσουμε και να τραφούμε πνευματικά από τον Ιερομόναχο Νεκτάριο, τον επί τριάντα περίπου χρόνια οικονόμο του Μετοχίου της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου «Αγία Σκέπη» στη θέση Καντήλι των Μεγάρων. Δεν λέω «μαθητεύσαμε» ούτε «διδαχτήκαμε». Λέω «τραφήκαμε» γιατί η πνευματική κατάσταση, κάποιων τουλάχιστον από εμάς, δεν άντεχε στερεά τροφή. Κι έτσι ο παπάς μας αντί να ανέβει στον άμβωνα και να κηρύξει τον Θείο Λόγο έκανε το πετραχήλι του μαντήλι και μαξιλάρι να σκουπίζει τα δάκρυα και να αναπαύει τις ψυχές που έφταναν κοντά του. ‘Εγινε μητέρα για μας και προσπάθησε να μας θρέψει με το παράδειγμα της δικής του πίστης, που ήταν μια πίστη χαρούμενη, πάμφωτη κι ανδρεία.

Σε ευχαριστούμε, Κύριε, που μας αξίωσες να έρθουμε κάτω από τη Σκέπη της Παναγίας μας και να δούμε τον άνθρωπο που είχε γίνει «Καντήλι» και φώτιζε το δρόμο προς την αγκαλιά της, τον άνθρωπο που σε βεβαίωνε πως «η Παναγία θα οικονομήσει» και το δικό σου ζήτημα, κι όλα τα βάσανα του κόσμου.

Σε ευχαριστούμε, Κύριε, που μας αξίωσες να λειτουργηθούμε από έναν ιερέα που όχι μόνο είχε τη μορφή Αρχαγγέλου αλλά και την ίδια αφιέρωση με τους αγγέλους στις ακολουθίες και κυρίως στη Θεία Λειτουργία. Ποιος μπορεί να πει ότι δεν συγκινήθηκε από το σεβασμό με τον οποίο ο πατήρ Νεκτάριος στεκόταν και κινούνταν στο ναό. Κι αυτός ο σεβασμός δεν άλλαζε αν λειτουργούσε σε περικαλλή ναό, αν συλλειτουργούσε με άλλους ιερείς ή αρχιερείς, ή αν λειτουργούσε σε ταπεινά ξωκκλήσια. Και βεβαίως ήταν καλλίφωνος, αλλά δεν ήταν με τη μουσική γνώση που σου σκάλιζε στην καρδιά σου τα νοήματα. Θα θυμόμαστε πάντα τις Μεγαλοβδομάδες, τις εορτάσιμες λειτουργίες, τις παρακλήσεις, τα απόδειπνα. «Ιδού σκοτία» τώρα… και όπως η Μαρία στέκουμε κι εμείς έχοντας «πολύ σκότος ταις φρεσί….». Κι ακούμε τη φωνή που μας ψέλνει όπως κάθε Μεγάλο Σάββατο «Ιδού σκοτία και πρωί…» και γίνεται το μοιρολόγι μας κερί, να το ανάψει η ελπίδα μας ότι θα μας αξιώσεις, Κύριε, να συναντηθούμε και πάλι στην ποθεινή πατρίδα.

Σε ευχαριστούμε, Κύριε, που μας αξίωσες να αναπαυθούμε στο πετραχήλι ενός πατέρα που έκανε πράξη στην εξομολόγηση τα ονόματά του. Νικόλαος το κοσμικό του όνομα και δεν έπαυε να μας διδάσκει ότι ο νικητής είναι ο Ένας και σηκώνει τους δικούς Του από τον άδη. Κι ότι εμείς είμαστε με τη Χάρη του Θεού και τη δύναμη των μυστηρίων της Εκκλησίας μας οι δυνατοί κι όχι τα πάθη, η αμαρτία και η φθορά. Και δεν επέλεξε τυχαία το μοναχικό του όνομα: Νεκτάριος. Κι όπως κι ο Άγιος Νεκτάριος ο δικός μας παπά-Νεκτάριος αναδείχτηκε με την υπομονή του σε «σκήνωμα πραότητος» και «σκεύος ιλαρότητος», που με μια αξεπέραστη γλυκύτητα κι ευφροσύνη υποδείκνυε τρόπους θεραπείας «ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον» στα τραύματά μας. Και δεν αναλάμβανε μόνο τα ψυχικά τραύματα αλλά και κάθε άλλη ανάγκη όσων έφερνε η Παναγία κοντά του. Η αγάπη και η στήριξη που παρείχε σε κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο ήταν το επισφράγισμα της εμπειρίας του. Συχνά μας δίδασκε με τα λόγια: «Κατάλαβε το! Δίνε για να έχεις». Κι έρχεται συνειρμικά κι ένας άλλος λόγος του που αξίζει να αναφερθεί: «Να λέμε «ευχαριστώ» και «συγνώμη», ή καλογερικά σε μια λέξη «ευλόγησον».

Σε ευχαριστούμε, Κύριε, που μας αξίωσες να δούμε υπόδειγμα ιερέα με εκκλησιαστικό φρόνημα, που σημαίνει υπακοή και στοίχιση με τις αρχές της Μονής και των εκκλησιαστικών αρχών. Είδαμε, επίσης, ιερέα που όντως θεωρούσε πως ο Θεός θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι» κι είχε μια ανοικτοσύνη,  καταδεκτικότητα κι ευγένεια σε κάθε άνθρωπο. Πολλά θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν πρόσωπα που συνήθως θεωρούμε περιθωριακά, είτε κοινωνικά είτε εκκλησιαστικά, για το πώς σκέπασε και ζέστανε την καρδιά τους ο πατήρ Νεκτάριος και πώς τους οδήγησε στο Άγιο Βήμα και τον Μέγα Αρχιερέα.

Να τολμήσουμε, Κύριε, να πούμε σε ευχαριστούμε και για την παιδαγωγία του πένθους και της απουσίας; Παρότι γνωρίζουμε ότι «εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσὼν εἰς την γην αποθάνη, αὐτὸς μόνος μένει· εάν δε αποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει», η ορφάνια είναι δοκιμασία σκληρή και δυσβάσταχτη. Έρχου, Κύριε, και εδραίωσε μέσα μας την πίστη ότι και πάλι θα συναχθούμε όλοι ως σώμα εν για την αιώνια Λειτουργία. Με τις πρεσβείες και του πατρός ημών Νεκταρίου του Κουτλουμουσιανού αξίωσέ μας, Κύριε, να είμαστε κι εμείς ανάμεσα σε αυτούςπου θα ψάλλουν αιώνια τον Τρισάγιο ύμνο.

Νεκταρίου Ιερομονάχου είη αιωνία η μνήμη! Να έχουμε την ευχή του….

Νεκτάριος Στελλάκης

The post «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…» appeared first on Dogma.