Η γνήσια ταπεινοφροσύνη του αγίου Παϊσίου

12:20 12/11/2022 - Πηγή: dogma

Δεν απολογήθηκε, ούτε υπεράσπισε τον εαυτό του, μόνο ευχόταν με πόνο ψυχής για την μετάνοια του αδελφού. Μαθαίνοντας ότι τις δημοσίευσε σ’ ένα υβριστικό βιβλίο εναντίον του είπε: «Αυτό είναι βιβλίο, όχι σαν το άλλο». (Βιβλίο κάποιου που τον επαινούσε). Κάποιος Ηγούμενος που διάβασε τις κατηγορίες είπε ότι αυτές είναι τιμητικά παράσημα για τον Γέροντα.

Έγραφε: «Μακάριοι όσοι χαίρονται, όταν τους κατηγορούν αδίκως, παρά όταν τους επαινούν δικαίως για τον ενάρετο βίο τους. Εδώ είναι τα σημάδια της αγιότητος». Γι’ αυτό χαιρόταν, όταν άκουγε κατηγορίες εναντίον του και έλεγε σε κάποιον:

«Να με δυσφημής. Μπορείς να με δυσφημής;».

Κάποιος άλλος μοναχός όταν συναντούσε επισκέπτες στον δρόμο, τους έλεγε: «Τι πάτε σ’ αυτόν τον Παΐσιο;». Και αράδιαζε κατηγορίες. Ο Γέροντας τα μάθαινε, αλλά δεν στενοχωριόταν, δεν ζητούσε εξηγήσεις. Αυτά του άρεσαν περισσότερο από τους επαίνους. «Της ταπεινώσεως η τελειότης εστί το φέρειν μετά χαράς τας ψευδείς κατηγορίας» (Αβ. Ισαάκ). Μάλιστα έστελνε και ευλογίες στον κατήγορό του. Αλλά, ενώ δεχόταν τις συκοφαντίες απαθώς, την υποκρισία δεν την ανέχθηκε, όπως και ο Κύριος μαστίγωσε την υποκρισία των Φαρισαίων με τα «ουαί», που δεν τα είπε για άλλους αμαρτωλούς. Κάποτε που συναντήθηκαν στον δρόμο και πήγε ο κατήγορος να του βάλη μετάνοια, προσποιούμενος ψεύτικη ευλάβεια και αποκαλώντας τον «Γέροντά μου άγιε», ο Γέροντας του είπε: «Άλλη φορά να είσαι πιο ειλικρινής».

Ο Γέροντας Παΐσιος πίστευε πως «ο ταπεινός άνθρωπος αξίζει περισσότερο απ’ όλο τον κόσμο. Είναι ο πιο δυνατός από όλους. Για να έχη ο μοναχός δύναμη στην προσευχή και στον αγώνα, πρέπει να έχη ταπείνωση που μέσα της κρύβει θεϊκή δύναμη. Όταν έχη υπερηφάνεια, αποδυναμώνεται και στην ψυχή και στο σώμα. Όταν αγωνίζεται ταπεινά, έχει δυνάμεις και ας μην κάνη πολλά».

Θέλοντας να δείξη τα αποτελέσματα της ταπεινώσεως ανέφερε το εξής: «Μια φορά ένα γατάκι ήταν άρρωστο. Το καημένο πήγαινε να κάνη εμετό και δυσκολευόταν πολύ, δεν μπορούσε. Το πόνεσα που υπέφερε. Το σταύρωσα, τίποτε! “Βρε χαμένε”, λέω στον εαυτό μου, “ένα γατάκι δεν μπορείς να βοηθήσης”. Όταν ταπεινώθηκα, αμέσως έγινε καλά».

Διαπίστωνε ότι «σήμερα κανείς δεν αγοράζει ταπείνωση». Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την αξία και την δύναμή της και δεν προσπαθούν να την αποκτήσουν. Και όμως είναι τόσο απαραίτητη, ώστε μας ανεβάζει στον ουρανό, γι’ αυτό και ονομάζεται υψοποιός. «Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα, αλλά με το πνευματικό κατέβασμα (ταπείνωση). Όποιος ταπεινώνεται και προσέχει θα σωθεί. Ο μοναχός οφείλει να κάνη κατάσταση την ταπείνωση, και αυτό είναι απαραίτητο ιδιαίτερα για την τελευταία στιγμή της ζωής του».

Φιλομόναχος νέος είπε κάποτε στον Γέροντα ότι στην προσευχή του δεν ζητά τίποτε άλλο παρά μόνο ταπείνωση. Ενθουσιασμένος πετάχτηκε από το κάθισμά του, έλαμψε το πρόσωπό του και είπε: «Παιδάκι μου, εσύ ζητάς θεία χάρι τότε». Τόσο πολύ εκτιμούσε την ταπείνωση.

Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 411.

The post Η γνήσια ταπεινοφροσύνη του αγίου Παϊσίου appeared first on Dogma.