Η Ορθόδοξη Κοινότητα μπροστά στον πόλεμο

13:36 20/1/2025 - Πηγή: dogma

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, μετά από σχεδόν τρια χρόνια, μοιάζει να έχει επιφέρει τη λήθη στον αριθμό των νεκρών και των τραυματιών και από τα δύο στρατόπεδα.

Τον Σεπτέμβριο του 2024, πέντε περίπου μήνες πριν, η πλέον «αξιόπιστη» προσέγγιση – αν μπορεί μπορεί κάτι να είναι αξιόπιστο εκ καιρώ πολέμου, δεδομένου ότι οι απώλειες πάντοτε, είναι πολύ περισσότερες – έκανε λόγο για ένα εκατομμύριο νεκρούς και τραυματίες. Ο «¨Θεός του πολέμου¨ καταβροχθίζει τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας», γράφει η Wall Street Journal.

Σύμφωνα

με νεότερες ουκαρανικές πηγές, από την αρχή του πολέμου έχουν σκοτωθεί 80.000 Ουκρανοί στρατιώτες και 400.000 τραυματίστηκαν, ενώ, σύμφωνα με τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, οι ρωσικές απώλειες είναι ακόμη μεγαλύτερες: έως και 200.000 νεκροί και περίπου 400.000 τραυματίες.

Μάλιστα, ο πληθυσμός της Ουκρανίας, από 48 εκατομμύρια κατοίκους το 2001, έχει συρρικνωθεί σε περίπου 25 εκατομμύρια, με φυσικό επακόλουθο του πολέμου, να έχει μειωθεί ο αριθμός των γεννήσεων στη Χώρα και να έχει τριπλασιαστεί ο αντίστοιχος αριθμός των θανάτων!

Στη Μέση Ανατολή, αρχικά στη Γάζα, αργότερα στην ευρύτερη περιοχή και τελευταία στη Συρία και …έπεται συνέχεια! Εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα, μεταξύ των οποίων και άμαχος πληθυσμός, μικρά παιδιά και γυναίκες. Εκατομμύρια πολιτών εκτοπισμένοι, που ζουν μέσα σε παραπήγματα και αναμένουν τις ανθρωπιστικές προσπάθειες να φθάσουν σε αυτούς, κάποτε και δι΄αέρος! Αρρώστειες, επιδημίες, βιασμοί, εκμετάλλευση, πότε έλειψαν αυτά από πολέμους για να λείψουν και τώρα!

Μπροστά στο πολεμικό μέτωπο αυτό, η Εκκλησία εν γένει, ορθώνει το ανάστημά Της και προτρέπει, εννίοτε και εγκαλεί για αυτοσυγκράτηση και ειρήνη μεταξύ των εμπλεκομένων. Ναι, πράγματι! Αλλά, δυστυχώς, δε φθάνει αυτό! Είναι λίγο, είναι ελάχιστο! Θυμίζει τις επιστολές των Ορθόδοξων Προκαθημένων σε μια αδελφική Εκκλησία, παλιότερα στα Ιεροσόλυμα, τώρα στην Αντιόχεια, που κομίζουν «ευχές» για ταχεία αποκλιμάκωση και φιλοφρονητικές προτροπές για επικράτηση της ειρήνης και…έως εκεί! Μετά;

Πέραν της προσευχής, που ως Χριστιανοί αναγνωρίζουμε ως το άμεσο και ισχυρότερο «όπλο» απέναντι σε κάθε δύσκολη περίσταση, δέον και πρέπον να συσταθούν αδελφοποιήσεις επιτροπών και εκπροσώπων ιδρυμάτων από όσα Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες μπορούν να συνδράμουν σε αυτό, ώστε να αποσταλεί η μεγαλύτερη δυνατή οικονομική, αλλά και σε είδη πρώτης ανάγκης βοήθεια προς τους πάσχοντες. Αλήθεια, αν δε γίνει αυτό τώρα, μπροστά σε αυτό το ζήτημα, τότε πότε θα γίνει; Δεν πειράζει που είναι μακρύτερα και, ενδεχομένως, δεν «ακούγονται» έως εδώ οι πολεμικές ριπές και ο οδυρμός των πασχόντων. Άνθρωποι και αυτοί, όποιου θρησκεύματος, όποιας πίστης, όποιου χρώματος, αλλά άνθρωποι!

Ταυτόχρονα, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη να καθιερωθούν επί τούτου εβδομαδιαίες Αγρυπνίες για την ειρήνευση του κόσμου, σε κάθε ενορία και μητρόπολη. Βέβαια, οι ευχές της Εκκλησίας για ειρήνη του σύμπαντος κόσμου εμπεριέχονται σε κάθε Ακολουθία Της, εν προκειμένω, όμως, πρέπει να εντατικοποιηθούν, να τελεσθούν αγρυπνίες, να παρακαλέσουμε το Θεό να ληπηθεί τα παιδιά Του.

Σε εποχές ανομβρίας πολυετούς και ανείπωτης ξηρασίας, οι Γεροντάδες μας, τουλάχιστον η ουτιδανότητά μου ούτως διδάχθηκε από τον μακαριστό Γέροντά μου π.Εφραίμ Σεραγιώτη και τον έτερον, π.Εφραίμ της Αριζόνας, νήστευαν, γονάτιζαν, στερούνταν, έταζαν στο Θεό, παρακαλούσαν μέρα και νύχτα, ικέτευαν, «έλιωναν» προσευχόμενοι υπέρ του σκοπού για τον οποίον και καλούσαν το Θεό να δώσει λύση! Και, χωρίς υπερβολή, ο Θεός ενεργούσε, τα πράγματα τακτοποιούνταν, η κανονικότητα, αργά μεν, αλλά επέστρεφε στην προτέρα κατάσταση! Σήμερα; Γιατί τα λησμονήσαμε; Γιατί δεν πιέζουμε ακόμη περισσότερο προς κάθε κατεύθυνση, προς πάντας, ώστε να φανεί και στους ¨ισχυρούς¨ της γης πως η Εκκλησία δεν έχει διακοσμητικό ρόλο και θέση, δεν ευρίσκεται στη θέση που είναι μόνον και μόνον για να ορκίζει Κυβερνήσεις – που και αυτό κινδυνεύει να χαθεί, διά του πολιτικού όροκου – ή να πρωτοστατεί στα εκκλησιαστικά και πολιτιστικά, κάθε τόπου, πανηγύρια!

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, είναι αλήθεια, ένεκα και του γεγονότος ότι βρίσκεται στη μέση του πολεμικού κυκλώνα, τουλάχιστον στην αρχή του πολέμου στη Μέση Ανατολή, με τη σύμπραξη των άλλων Ηγετών των Χριστιανικών δογμάτων – όχι των Εκκλησιών, Εκκλησίες δεν είναι – της Ιεροσολυμίτικης γης, εξέδωσε πολλές εκκλήσεις, κοινοποίησε πολλές προτροπές για την επικράτηση της ειρήνης, πλην, όμως, αυτές δεν είχαν αποτέλεσμα, τόσο γιατί δεν έγιναν συντονισμένα και οργανωμένα, μιας και φαίνονταν περισσότερο ως ανάγκη να προβληθεί στο Εξωτερικό η σύμπραξη των έσω Προκαθημένων της Αγίας γης επί του ζητήματος αυτού, αλλά κυρίως, γιατί το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, διά της στενής επαφής που διατηρούσε και διατηρεί με το Πατριαρχείο της Μόσχας, στην ουσία, αποδεκάτιζε και απιοδυνάμωνε όποια έκκληση για κατάπαυση του πολέμου, κάτι που δεν έκανε ποτέ στρεφόμενο προς τη Ρωσία, όταν ο Μόσχας Κύριλλος, στην αρχή του πολέμου, «ευλογούσε» τα όπλα των ρώσων στρατιωτών για να εισχωρήσουν στο ουκρανικό έδαφος!

Είναι, όμως, καιρός, τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, κάποιοι εκ των Προκαθημένων που εκρύβησαν και παραμένουν άφαντοι, να «ξυπνήσουν», να λάβουν εναργέστερο ρόλο και θέση, ώστε, κατά το δυνατόν και ανθρωπίνως, να σπουγγίσουμε αρτιότερα και αποτελεσματικότερα το δάκρυ εκείνων των πονεμένων ανθρώπων που, και σήμερα, την ώρα που συντάσσω ετούτες τις γραμμές, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν Πατρίδα και πενθούν για τα αγαπημένα τους πρόσωπα νηστικοί και καταφρονεμένοι…!

Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας (16-1-2025)

The post Η Ορθόδοξη Κοινότητα μπροστά στον πόλεμο appeared first on Dogma.