Καισαριανής Δανιήλ: «Συγκατάβασις θεϊκή»

14:49 23/1/2025 - Πηγή: dogma

Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, του δευτέρου της Παναγίας Τριάδος προσώπου, αυτή είναι η συγκατάβαση. Θα έλεγε κανείς, ότι αφ᾽ ης στιγμής, προ χρόνων αιωνίων, λαμβάνεται η απόφαση της ενανθρωπήσεως αυτής, από τότε αρχίζει η συγκατάβαση του Υιού του Θεού. Από την ώρα όμως κατά την οποίαν γίνεται το μέγα μήνυμα από τον Αρχάγγελο του Θεού προς την Παρθένο Μαρία, και της αγγέλεται ρητώς ότι «συλλήψει εν γαστρί και τέξει υιόν» (Λουκ. α΄ 31), από τότε αρχίζει ουσιαστικώς η συγκατάβαση. Και το μέγα και θείο γεγονός που εορτάζουμε κατά την μεγάλη ημέρα της κατά σάρκα γεννήσεως του

Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, είναι η αρχή της συγκαταβάσεως.

Συγκατάβαση είναι το να καταδεχθεί ο μέγας να γίνει μικρός. Ο πλούσιος πτωχός. Ο επίσημος άσημος. Ο τιμώμενος και υμνούμενος και δοξαζόμενος θεληματικώς να καταλήξει περιφρονούμενος και βλασφημούμενος και ατιμαζόμενος. Ο πανίσχυρος και ένδοξος βασιλεύς εκουσίως να βρεθεί στους δρόμους παραπεταμένος, χωρίς εξουσία, χωρίς πορφύρα βασιλική, χωρίς αίγλη και δόξα ηγεμονική, χωρίς υπηκόους, χωρίς στρατούς, χωρίς βασιλική εμφάνιση και ευπρέπεια. Χωρίς τα σύμβολα της βασιλικής μεγαλειότητός του. Να βρεθεί πτωχός και γυμνός και έρημος, ο βασιλεύς. Γεμάτος χλεύη και ονειδισμούς. Με κατάρες και αναθέματα και απειλές, με εμπτυσμούς και ραπίσματα και σταυρούς και θανάτους. Ο καλός, ο αγαθός, ο δίκαιος, ο προστάτης και ο υπερασπιστής του λαού του. Και όπως είπαμε, όχι βιαζόμενος, αλλ᾽ εκουσίως να ρίχνει τόσο κάτω τον εαυτόν του, μόνος του, θεληματικώς υποβάλλοντας τον εαυτόν του στην άκρα ταπείνωση, στην εσχάτη πτωχεία, σε απερίγραπτη στέρηση. Μόνος του και προς ένα μέγα, μέγιστο, αγαθό και φιλάνθρωπο σκοπό. Να σώσει. Να σώσει άλλους από την πτωχεία και την στέρηση. Να τους σώσει από την κατάρα και τον ονειδισμό. Από την καταδίκη. Από τον θάνατο τον οικτρό. Για να σώσει τους δούλους του, να σώσει τους υπηκόους του, αυτούς τους εχθρούς του, αυτούς να σώσει, τους εχθρούς του να ανυψώσει.

Για τον λόγο τούτο γίνεται ο μέγας μικρός. Και ο πλούσιος πτωχός και έρημος και γυμνός. Και ο ένδοξος, ο πανένδοξος άσημος και άδοξος και περιφρονημένος. Και φθάνει από το σπήλαιο και την φάτνη ως τον σταυρό και τον θάνατο. Από τα σπάργανα ως τον ακάνθινο στέφανο. Από το ψύχος του σπηλαίου στην παγερότητα του τάφου. Αυτό είναι συγκατάβαση. Όλη αυτή η μεγάλη και μακρά και οδυνηρά χειρονομία και προσφορά του στον άνθρωπο, αυτή είναι η συγκατάβασή του.

Συγκατάβαση, μόνο για τον Θεό που γίνεται άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπον, μόνο γι᾽ αυτόν δύναται να λογισθεί και να λεχθεί. Σε άνθρωπο, πώς να λογισθεί συγκατάβαση; Όσο υψηλά και αν στέκει ο άνθρωπος και όσο χαμηλά και αν καταβεί, και βασιλιάς πανίσχυρος και ένδοξος αν είναι και γίνει δούλος, για να εξυπηρετήσει τους υπηκόους του, ουσιαστικώς δεν συγκαταβαίνει. Δείχνει επιείκεια, δείχνει στοργή και αγάπη, αλλά δεν συγκαταβαίνει. Γιατί; Διότι άνθρωπος είναι και αυτός, όπως και οι υπήκοοί του. Θνητός και γυμνός και ασθενής, όπως και όλοι οι συνάνθρωποί του. Και δούλος αν γίνει, δεν συγκαταβαίνει, διότι δούλος είναι και αυτός, της αυτής φύσεως και ουσίας, με τους υπηκόους του, συνδούλος τους.

Η συγκατάβαση, λοιπόν, μόνο στον Θεό βλέπεται και από τον Θεό πραγματοποιείται. Συγκατάβαση, όχι απλώς νοητή, αλλά συγκατάβαση πραγματική, ασυλλήπτου βάθους και εκτάσεως και αξίας. Δεν την χωρεί ο ανθρώπινος νούς την συγκατάβαση του Υιού και Λόγου του Θεού. Το μυστήριο τούτο, το οποίο απλώς λέγει πως ο άπειρος και άναρχος Θεός γίνεται άνθρωπος, σαρκούμενος εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και γεννώμενος «εν τω Σπηλαίω», για να σώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο, το μυστήριον τούτο είναι ασύλληπτο και ακατανόητο. Ποτέ δεν θα το συλλάβει ο ανθρώπινος νους το μυστήριο τούτο. «Κεκρυμμένον μυστήριον και αγγέλοις αγνώριστον», «το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών» (Κολοσ. α΄ 26). Είναι μυστήριο συγκαταβάσεως. Είναι συγκατάβαση συγκινητική και διδακτική. Και η γέννηση η εμφανής συγκατάβαση, η πρώτη βαθμίδα, η αφετηρία της συγκαταβάσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.

Λοιπόν, «Δεύτε, πιστοί, επαρθώμεν ενθέως και κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκήν άνωθεν εν Βηθλεέμ προς ημάς εμφανώς». Συγκατάβαση θεϊκή. Και συγκατάβασις προς εμάς. Ο Θεός «επτώχευσε πλούσιος ων» και γίνεται άνθρωπος, ο Δεσπότης δούλος, ο Κύριος διάκονος και υπηρέτης, ο Αθάνατος θνητός, ο Βασιλεύς των Αγγέλων δούλος των ανθρώπων, «ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν» (Β΄ Κορινϑ. η΄ 9).

The post Καισαριανής Δανιήλ: «Συγκατάβασις θεϊκή» appeared first on Dogma.