Δανάη Παππά: «Έχω ζήσει με πολύ δυναμικές γυναίκες και έμαθα να είμαι αρχηγός του εαυτού μου»

10:59 8/11/2024 - Πηγή: Bovary

Η ηθοποιός Δανάη Παππά μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, τις γυναίκες που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή της, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σειρά και θέατρο και εξηγεί πώς η απώλεια της γιαγιάς της έφερε ένα ντόμινο εξελίξεων στη ζωή της.

Συναντιόμαστε με τη Δανάη Παππά ένα φθινοπωρινό ηλιόλουστο μεσημέρι στο εστιατόριο «Colonial», στο Γκολφ της Γλυφάδας, σε ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις.

Φέτος, πρωταγωνιστεί στη δραματική σειρά εποχής «Άγιος Έρωτας», στον Alpha, όπου υποδύεται την 17χρονη μαθήτρια «Χλόη» και στο θέατρο μεταμορφώνεται στη «Ζωή» στην κωμική παράσταση «Για μια Ζωή». Εξιστορώντας τη διαδρομή της, την ακούω να μιλάει με αγάπη για τις γυναίκες της οικογένειας της και τις φίλες της που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή της. Αν και την πετυχαίνω σε μια φάση μεταβατική της ζωή της, όπου η Δανάη γεννιέται ξανά, χρειάστηκε να βιώσει την απώλεια της γιαγιάς της για να ξεκινήσει ένα ντόμινο αλλαγών...

«Γεννήθηκα,μεγάλωσα και μέχρι σήμερα ζω στην περιοχήτου Χολαργού. Προέρχομαι από μια μεγάληκαι ιδιαίτερα δεμένη οικογένεια – οιγονείς της μαμάς μου έχουν πέντε κόρεςκαι ωςπρώτο εγγόνι πήρα όλη την προσοχή καιτην αγάπη. Με τη γιαγιά μου είχα πάνταμια στενή και δεμένη σχέση. Ερχότανστο σχολείο για να μου φέρει κολατσιό,συγκεκριμένο δεκατιανό και μεσημεριανόλόγω των προπονήσεων μου, με πρόσεχε,με διάβαζε, με βοηθούσε - η μαμά μουεργαζόταν πολλές ώρες. Εγώ τότε έκαναρυθμική και το πρόγραμμα μου ήταν πολύαπαιτητικό με 6 ώρες καθημερινά προπόνηση.Αν και ήμουν στο αγωνιστικό δεν ήμουντόσο καλή, ωστόσο η μαμά μου ήθελε πάντανα κάνω κάποιο άθλημα για να μάθωπειθαρχία και να είμαι σε μια ομάδα-τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα πόσο σημαντικόήταν.

Έχω ζήσει με πολύ δυναμικές γυναίκες στη ζωή μου κι ακόμα υπάρχουν. Αυτό μου έμαθε να είμαι αρχηγός του εαυτού μου, να μην εξαρτάμε από κανέναν και να ξέρω ότι θα τα καταφέρω μόνη μου -δε χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει. Οι γυναίκες στη ζωή μου έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Ακόμα και το γεγονός ότι καθόμουν με τις θείες μου να μου μάθουν πώς να βάφομαι, πώς να ντύνομαι, να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει στο σώμα μου καθώς μεγάλωνα και ερχόμουν σε επαφή με τη γυναικεία μου φύση ακούγοντας τόσες διαφορετικές απόψεις με βοήθησε πάρα πολύ - έπαιρνα πολλά από τις συζητήσεις και τις συμβουλές τους. Για μένα, ήταν σημαντικό που έβλεπα τόσες διαφορετικές πτυχές και καταλάβαινα πως όλες οι απόψεις είναι «OK». Προσπαθώ να κάνω το ίδιο και με τις φίλες μου: να είμαστε κοντά, να λέμε τι συμβαίνει και να μοιραζόμαστε στιγμές από τη ζωή μας. Είμαι πάντα ειλικρινείς και λέω την αλήθεια -το έχω ως αρχή. Είμαι πολύ προσεχτική στον τρόπο που θα πω τη γνώμη μου -ούτε εμένα μ’ αρέσει να μου σχολιάζουν με απότομο ή άκομψο τρόπο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «θα πω την αλήθεια ότι και να γίνει» -δε συμφωνώ απόλυτα. Να πεις την αλήθεια, αλλά με έναν τρόπο που να σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και να μην τον πληγώσεις χωρίς λόγο. Νιώθω ότι όταν μοιράζομαι πράγματα με τις φίλες μου και ακούω μια άλλη άποψη με βοηθάει.. Όταν είσαι χωμένος σε μια κατάσταση, δε βλέπεις καθαρά, αλλά ακούγοντας την άποψη ενός φίλου, μαθαίνεις κάτι που ίσως να μην το είχες σκεφτεί νωρίτερα. Και κάπως έτσι, σταματάς να βυθίζεσαι και αρχίζεις να ξυπνάς.

Ως μαθήτριαέκανα τα μαθήματα μου, αλλά δεν μεενδιέφερε και πολύ το σχολείο. Ότανήθελα έναν καλό βαθμό, π.χ. στα αρχαίαπου δεν ήμουν πολύ καλή, στα θετικά ήμουνπολύ καλύτερη από τα θεωρητικά, θαπαρακολουθούσα και το πετύχαινα..Μάθαιναπιο πολύ από την παράδοση -δεν μπορούσαμε τίποτα να διαβάσω για να μάθω απ΄έξω. Βέβαια, αυτό μεταφράστηκε κάπωςπερίεργα στη ζωή μου γιατί τώρα μουείναι πάρα πολύ εύκολο να μάθω τα λόγιαμου.

Με τους συμμαθητές μου ένιωθα ότι δεν ταιριάζω πολύ, δεν ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος και προτιμούσα να κάνω παρέες με μεγαλύτερα άτομα -ίσως μου ήταν οικείο από την οικογένεια μου. Δεν κατάφερα να κρατήσω πολλές σχέσεις όταν τελείωσα το σχολείο. Στο τέλος της Β’ λυκείου, που ξεκινάει η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες, δεν είχαμε κοινό σημείο αναφοράς, εγώ είχα εξωσχολικές παρέες από τον χορό, δούλευα για να έχω χαρτζιλίκι και να μην επιβαρύνω τους δικούς μου και κάπως έτσι χωρίστηκα με τους συμμαθητές μου -δεν με ενόχλησε. Μόλις πήγα στο αντικείμενο μου βρέθηκα με ανθρώπους που μπορούσα να συνδεθώ.. Είχα αποφασίσει ότι δε θα δώσω Πανελλήνιες, το είχα συζητήσει με τη μητέρα μου και της είχα εξηγήσει ότι θέλω να ασχοληθώ με κάτι πιο καλλιτεχνικό. Φυσικά τσίνησε στην αρχή γιατί φοβόταν για την επαγγελματική μου αποκατάσταση, πώς θα βιοποριστώ και όλα αυτά. Επειδή ένιωθα πολύ σίγουρη κατάφερα να την πείσω -πάντα το κάνω αυτό ακόμα και τώρα. Μάλιστα, κάποια στιγμή μου εξήγησε τον τρόπο που το κάνω -σε μένα βγαίνει εντελώς ασυναίσθητα.

Για παράδειγμα, όταν ήμουν στο σχολείο τη ρωτούσα αν μπορώ από τον Χολαργό να πάω στη Βουλιαγμένη για να βγω και η απάντηση ήταν «αποκλείεται είσαι μικρή». Μετά ρωτούσα ξανά αν μπορώ να βγω στην πλατεία και ήταν σύμφωνη -οπότε το κατάφερνα. Αν, όμως, της έλεγα από την αρχή ότι θέλω να βγω δίπλα στην πλατεία δεν θα με άφηνε. Έτσι με αυτόν τον τρόπο της έλεγα το άκρο για να με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω που ήταν ο αρχικός μου στόχος».

«Άφησαότι λάθη μπορεί να είχα κάνει μέχρι τότεπίσω μου και ένιωσα ότι ξεκινάωαπό το μηδέν»

«Στακαλλιτεχνικά ξεκίνησα από το χορό ότανήρθαν στο σχολείο ένας σκηνοθέτης καιμια χορογράφος για να ανεβάσουνπαράσταση. Κάνονταςρυθμική ήξερα από χορό και πήγα στηνοντισιόν - πήρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο.Απολάμβανα τόσο πολύ τη διαδικασία καιτις πρόβες των χορογραφιών. Μάλιστα, ηχορογράφος, η κυρία Κατερίνα, την οποίααγαπώ πολύ, μου πρότεινε να πάω στη σχολήτης να παρακολουθήσω μαθήματα χορούκαι να πληρώνω όποτε μπορώ. Γιατί τότεδεν είχα την οικονομική άνεση, ότι έβγαζαήταν για να περνάω τηνκαθημερινότητα μου, ήμουν τσίμα – τσίμα.Μου έδωσε αυτή την τεράστια ευκαιρίακαι με έκανε να αγαπήσω το χορό και απόεκείνη την ημέρα δεν έχω σταματήσει ναχορεύω. Το σπούδασα, πήγα στην Αμερικήγια 4 μήνες, και μου ανοίχτηκε μια πόρταπου δεν έχω κλείσει μέχρι σήμερα.

Έμεινα τέσσερις μήνες στην Αμερική -ήταν η καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Στα 19 μου είχα άγνοια κινδύνου, ένιωθα παντοδύναμη και έζησα μια απίστευτη εμπειρία. Άφησα ότι λάθη μπορεί να είχα κάνει μέχρι τότε πίσω μου και ένιωσα ότι ξεκινάω από το μηδέν. Έκανα τις δικές μου επιλογές, ήμουν εγώ υπεύθυνη και κανένας άλλος -κατά καιρούς ανακαλώ αυτή την αίσθηση. Ήταν μαγική εμπειρία. Δεν έχω βάλει τελεία, είμαι με το ένα πόδι έξω – γενικά το έχω αυτό. Δεν έχω αφήσει καμία ευκαιρία να πέσει κάτω στη ζωή μου γιατί όλα έχουν κάτι να σου δώσουν. Αν δεν πήγαινα στη σχολική οντισιόν και με έπιανε ο φόβος ή η ντροπή δεν ξέρω πώς θα είχαν εξελιχτεί τα πράγματα στη ζωή μου.

Η πρώτη σειρά που έπαιξα ήταν το «Τατουάζ» στον Alpha και ήρθε σε μια φάση της ζωής μου που ξεκίνησα να κάνω castings για διαφημιστικά και μικρούς ρόλους για το εξωτερικό. Με βρήκε ο Ανδρέας Γεωργίου από την casting director, μου εξήγησε ότι ετοιμάζει νέα σειρά και πήγα στην Κύπρο για να κάνω audition. Πήγα, με είδαν και έκλεισα το ρόλο. Αφού όταν πήρα το σενάριο στα χέρια μου νόμιζα ότι θα έχω κάποιες σκηνές και χαιρόμουν γιατί σκέφτηκα ότι θα έχω κάποιο χαρτζιλίκι εκείνο το διάστημα. Δεν το πίστευα ότι ήταν πρωταγωνιστικός ρόλος, ότι θα είναι στη prime time και σε ένα πολύ μεγάλο κανάλι, όπως ο Alpha. Δεν με άγχωσε καθόλου παρόλο που δεν ήξερα τι σημαίνει να είσαι σε καθημερινή σειρά -είπα «Πάμε, δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Η σειρά πήγε για 2 χρόνια και μου άνοιξε νέες πόρτες: η τηλεόραση και η υποκριτική ήταν ένας καινούργιος έρωτας.

«Όσοπιο κοντά είμαι στον εαυτό μου τόσο πιοεύκολα διαχειρίζομαι τα πάντα»

Στην αρχή δυσκολεύτηκα που δεν ήξερα βασικά πράγματα, όπως πώς να στήνομαι στην κάμερα, και έπεσα κατευθείαν στα βαθιά. Όμως έπρεπε να κολυμπήσω κι αυτό έκανα. Δούλεψα πάρα πολύ, διάβαζα και έκανα πολλές ερωτήσεις για να μάθω. Στάθηκα πολύ τυχερή που έπαιζα μαζί με την Μυρτώ Αλικάκη, την Εβελίνα Παπούλια, τον Απόστολο Γκλέτσο γιατί ήταν «ανοιχτοί» για να με βοηθήσουν και με έμαθαν πώς να χειρίζομαι διάφορες καταστάσεις -πέρα από τα πρακτικά της δουλειάς και τη δημοσιότητα που ήταν ένα κομμάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ».

«Ότανάρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα δημοσιεύματαγια μένα ήτανπολύ περίεργο -είμαι κι ένας άνθρωποςπου δεν κρύβομαι. Ακόμα και σήμερα πουέρχονται κάμερες έξω από το θέατρο δενέχω μάθει να κρύβομαι. Όσοπιο κοντά είμαι στον εαυτό μου τόσο πιοεύκολα διαχειρίζομαι τα πάντα. Είμαι οεαυτός μου σε όλα. Δενμπορώ να κρύψω τίποτα..Ανγια κάποιο λόγο δεν κάνει κάτι να πω θαπροτιμήσω να μη δώσω συνέντευξη. Δενθέλω να είμαι ψεύτικη. Άλλωστε στηνκάμερα δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα,τα μάτια τα λένε όλα.

Στιςαρχές,αναρωτήθηκα«Τώρατι νοιάζει τον κόσμο τι κάνω στηνπροσωπική μου ζωή», αλλά μετά σκέφτηκαότι κι εγώ μικρότερη τα διάβαζα -έτσισυμφιλιώθηκα με το κομμάτι τηςδημοσιότητας. Ήμουντυχερή γιατί και ως άνθρωπος δεν έχωσκαμπανεβάσματα,δενκάνω εκρήξεις, δεθαβγω να κάνω κάποιαιδιαίτερη δήλωση γιανα προκαλέσω -δενμου αρέσει καθόλουναπροκαλώ –όποτενιώθωπως όλο αυτό έχει κυλήσειομαλά. Τώρατοτι κάνουν άλλοι άνθρωποι,σε σχέση με μένα, δενμπορώ να το ελέγξωκαιείναι κάτι που προσπαθώ,τον τελευταίο χρόνο, να το διαχειριστώ.

Στην αρχή με ενοχλούσε πάρα πολύ το ότι κάποιος άλλος άνθρωπος μπορεί να πει κάτι για εσένα, έλεγα «Πρέπει να απαντήσω» και μετά που το ξανά σκεφτόμουν κατέληγα στο «Μπορώ να το ελέγξω«;. Αντίθετα, θα το τροφοδοτήσω παραπάνω γιατί το κάνει επειδή θέλει απάντηση – θέλει αντίδραση. Άρα, εγώ τι πρέπει να κάνω; Να μη αντιδράσω! Είναι πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό κι όταν νιώθεις ότι έχεις δίκιο σε πνίγει. Έχω περάσει περιόδους που είμαι «Άμα με πιάσεις από τη μύτη θα σκάσω». Αλλά παίρνω ανάσες και επιστρέφω στην ασφάλεια μου -στις φίλες μου, τη μαμά μου, την οικογένεια μου, δηλαδή στις γυναίκες της ζωής μου - για να ξεσπάσω, για να πω ότι ήθελα να πω αλλού και παίρνω όλων των ειδών τις απαντήσεις. Νευριάζω, τσαντίζομαι, τελειώνει εκεί: το αφήνω και επιστρέφω στο σπίτι μου. Γιατί είναι κρίμα να χαλιόμαστε, να ανακυκλώνουμε ένα πράγμα ανοίγοντας ουσιαστικά ένα φαύλο κύκλο που δεν τελειώνει -δεν έχει νόημα να γίνεται όλο αυτό. Δε θέλω κάτι; Δε του δίνω σημασία!»

«Ανδεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες αντιθέσειςμπορεί να έπαιρναν τα μυαλά μου αέρα»

«Μουεπισημαίνεις πώς φέτος που πήρα τονπρωταγωνιστικό ρόλο στησειρά «Άγιος Έρωτας»,στον Alpha,προέκυψεταυτόχρονα και ένα προσωπικό μου ζήτημα,με πρώην σχέση μου, που βγήκε στηδημοσιότητα και πώς το βίωσα.. Είναιπολύ αντιφατικό, όπως είναι και η ζωήγενικότερα. Πρέπει να υπάρχουν αυτέςοι μεγάλες αντιθέσεις γιατί υποθέτω ανείχα μόνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τημεγάλη χαρά, την προσοχή του κόσμου,αυτόπου λέμε «ταφώτα να είναι στραμμένα πάνω μου»μπορεί να έπαιρναν τα μυαλά μου αέρα.Ενώ τώρα, κάπως, γειώνομαι καισκέφτομαι ότι όλα είναι αντίθετεςδυνάμεις πουαν δεν υπάρχουν δεν έρχεται η ισορροπία.

Στεναχωριέμαι, βέβαια, για την κατάσταση, αλλά είναι OK» -ούτε μπορώ να το ελέγξω, ούτε το δημιούργησα εγώ. Δεν μπορώ να ελέγξω τι θα πει ο άλλος, τι θα κάνει, πώς θα διαχειριστεί τη δική του στεναχώρια ή ή τα νεύρα του. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να δω πώς θα επηρεάσει εμένα κι αν τελικά με επηρεάσει… Και έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να μην με επηρεάσει, γιατί δεν έχει ιδιαίτερο νόημα - είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό που συμβαίνει με τη σειρά «Άγιος Έρωτας», με την παράσταση στο θέατρο «Για μια ζωή» και ο χρόνος μου είναι τόσο γεμάτος..Οπότε επικεντρώνομαι στα καλά που μου έχει φέρει η ζωή.

Νιώθωπολύ τυχερήκιέχωδουλέψει πάρα πολύ για να φτάσωως εδώκαι κάπως σα να να μου λέει το σύμπαν«Κάτικάνεις καλά κι απόλαυσε το λίγο, ζήσετη στιγμή».Πάντα λέμε γιατοεπόμενο επόμενο, τι θα κάνω του χρόνου,σε πέντε χρόνια και δε απολαμβάνουμεαυτό που ζούμε στο παρόν. Τώρα θέλω ναπάρω μια ανάσακαι να βιώσω αυτό που μου συμβαίνειγιατί είναι πολύ ωραίο. Έχω«ταιριάξει» με το κανάλικαι νιώθω ευθύνη πάνω μου. Δεθέλω τίποτα να με παρεκκλίνειαπό τον στόχο μου, γιατί νιώθω ότιμπορεί να γίνεται λίγο και επίτηδες.Τελοσπάντων,δεν πειράζει -προτιμώνα παραμείνω προσηλωμένη στο στόχο μουόπως τα άλογα κούρσαςπου φορούν παρωπίδες και κοιτάζουν μόνομπροστά.

Αν έχουν πάρε τα μυαλά μου αέρα που στα 28 μου χρόνια που έχω πρωταγωνιστικό ρόλο σε σειρά και θέατρο; Νομίζω δεν μπορεί να συμβεί. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχω ψωνιστεί. Δεν ξέρω πως το βλέπουν οι γύρω μου, δεν μου αρέσει καθόλου η έπαρση, αλλά αυτό είναι κάτι που το βλέπει ο άλλος επάνω σου – εσύ δεν ξέρω αν μπορείς να το αναγνωρίσεις. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει συμβεί -έχω τις ρίζες μου που με κρατάνε γειωμένη με την οικογένεια μου κι αυτό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

Ηαπώλεια που της «στοίχησε» και οι αλλαγέςπου έγιναν στη ζωή της

Αναταράχτηκε,φέτος, αυτό γιατί έχασα τη γιαγιά μουπου ήταν η κεντρική αρτηρία της ύπαρξηςμου, της ζωής μου και του χαρακτήρα μου.Σκέφτομαιπια ήμουν πριν και ποια είμαι τώρα καινιώθω τεράστιεςαλλαγές μέσα μου. Τατελευταία δύο χρόνια δεν ήταν πολύ καλά,έπαιζα στο «Σασμό», θυμάμαι άρχισε ναανοίγει η δουλειά κι εγώ δεν ήθελα γιανα είμαι όσο γίνεται πιο κοντά στη γιαγιάμου. Ήθελα να είμαι δίπλα της όλο το24ωρο. Τόσοτο κανάλι όσο και η παραγωγή με βοήθησανπολύ δίνοντας μου χρόνο να είμαι μαζίτης. Δεν υπήρχε κάτι μέσα μου που να μηντης το είχα πει ή να μην το είχα κάνεικι όταν «έφυγε» έχασα τη γη κάτω από ταπόδια μου. Πίστευα ότιδεν θα τη «χάσω»ποτέ -θα είναι πάντα μαζί μου.

Ήταντρελό -Κερκυραία,πολύ τσαούσα και μπροστά από την εποχήτης, Νιώθω πως η ενέργεια της με κινείκαι αυτό έφερε πολλές αλλαγές στη ζωήμου. Σχεδόν μια βδομάδα μετά το θάνατοτης, που κάπως συνειδητοποιείς τιγίνεται, ανκαι πιστεύω ότι απλώς μαθαίνεις νααποδέχεσαι την απώλεια, ήρθανπολύ μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου γιατίαπλάαναρωτήθηκα: «Τιανέχομαιτόσο καιρό;». Τα έβαλακάτω και είδα κάποιαπράγματακαι αμέσως αναρωτήθηκα«Τι θα έκανε η γιαγιά μου»; Εκείνηθατους είχε στείλει από εκεί που ήρθανκαι λέω «Μάλλον,ήρθε αυτή η ώρα». Ήταν έναπυροδότημα που με βοήθησε πολύ και μουάνοιξε, κάπως, τα μάτια, μπορώ να πω, καιτην ευχαριστώ πολύ.

Ο πόνος μου έφερε πολλές αλλαγές και μεγάλη δύναμη. Τελικά, τα μεγάλα γεγονότα στη ζωή μας διαμορφώνουν και μάς αλλάζουν. Όσο και να λέμε θέλω μια ήσυχη ζωή για τα παιδιά μου, φαντάζομαι κι εγώ αυτό θα λέω όταν κι αν κάποτε κάνω παιδιά, όμως στη δική μου ζωή αυτά με διαμόρφωσαν. Βίωνα την απώλεια, δεν ήθελα να τη διαχειριστώ,κι έπρεπε μετά την κηδεία της γιαγιάς μου να πάω στο θέατρο να παίξω διπλή παράσταση - δεν ήξερα τι να κάνω..Πήγα και ήταν από τις καλύτερες παραστάσεις..Όλος ο θίασος με στήριξε, με αγκάλιασε και εκεί που λες τέλειωσε η δική μου ζωή βλέπεις ότι τελικά η ζωή συνεχίζεται...

Με ρωτάς όταν γίνεται το μπαμ και πετάγονται τα βαρίδια πώς βγαίνεις μετά... Πώς όταν κάνεις μακροβούτι, βγαίνεις στην επιφάνεια και χρειάζεσαι μια μεγάλα ανάσα, ενώ καίνε τα πνευμόνια σου; Αυτή η αίσθηση ότι παίρνεις όλο το οξυγόνο που υπάρχει, αλλά σε «καίνε» τα πνευμόνια σου που λίγο σε πονάει, αλλά μετά από λίγο το συνηθίζεις και αρχίζεις πάλι να αναπνέεις κανονικά. Είναι ένα σοκ, αλλά μετά από λίγο καιρό βλέπεις ότι τα πράγματα γίνονται λίγο καλύτερα, αρχίζει να λειτουργεί το μυαλό σου όπως θέλει, αρχίζει το πρόγραμμα να βγαίνει, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει σε φυσιολογικούς ρυθμούς και λες «Κοίτα ρε παιδί μου, αυτό έπρεπε να γίνει για να ξυπνήσει και το μέσα μου». Γιατί είχα αρχίσει να έχω ψυχοσωματικά -εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει -πρέπει να ακούμε το σώμα μας. Είχα πόνους στο στομάχι κι έλεγα «Θα πέσω κάτω και δεν είναι καλή χρονιά να μου συμβεί». Από εκεί ξεκίνησαν να μου «χτυπάνε» καμπανάκια και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά και μάλλον ο εγκέφαλος μου έχει «κλείσει». Φυσικά, μπορεί να συνειδητοποιήσεις ότι έκανες και λάθος. Αν είναι κάτι να μείνει στη ζωή μας βρίσκει τον τρόπο να ξανά μπει, το ξανά κερδίζεις κι αυτό που δεν είναι να μείνει φεύγει και αρχίζεις να αναπνέεις κανονικά, κοιμάσαι και ξυπνάς ξεκούραστος κι έτσι μπορείς πολύ πιο εύκολα να το αφήσεις πίσω σου χωρίς να σε πονάει -αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Η σειρά «Άγιος Έρωτας» και η πρόκλησηγια τη «Χλόη»

« Στη σειρά εποχής «Άγιος Έρωτας», υποδύομαι τη 17χρονη μαθήτρια, τη «Χλόη» και είναι τεράστια πρόκληση. Συζητώντας με φίλους μου συναδέρφους, οι ηθοποιοί μαζεύουμε εμπειρίες από τη ζωή μας ώστε να τις ανακαλούμε σε κάθε ρόλο, ενώ τώρα έπρεπε να κάνω ακριβώς το αντίθετο: να διαγράψω τις εμπειρίες της Δανάης για να μπορέσω να βρω τη «Χλόη». Η ηρωίδα μου έχει αυτή την άγνοια κινδύνου που της αρέσει ο ιερέας καίγεται ολόκληρη μέσα της, βράζει,έχει θάρρος, θράσος και ενώ βλέπει τον τοίχο μπροστά πάει με το κεφάλι να χτυπήσει χωρίς να την νοιάζει. Μου ήταν πολύ δύσκολο στη σκέψη όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο για να «βρω» τη «Χλόη». Σε ένα τεστ στην κάμερα που κάναμε φόρεσα την ποδιά, αυτόματα μπήκα σε μια συνθήκη, κάπως έβαλα τα χέρια πίσω από την πλάτη -γιατί ως χορεύτρια κοιτάζω πολύ πώς θα είναι το σώμα μου για να υπάρχει απόλυτη αρμονία – βρήκα το ύφος της και αμέσως τη δημιούργησα. Αυτή την αίσθηση έχω, ως βάση, σε κάθε γύρισμα, και εκεί πάνω κάνω προσθέσεις σε ότι συμβαίνει στη ζωή της.

Στα επόμενα επεισόδια θα έρθουν πολλές εξελίξεις που θα φέρουν ανατροπές. Βλέπουμε πως στη ζωή της «Χλόης» μπλέκονται άλλοι, δεν είναι οι περισσότερες επιλογές δικές της και ως νεαρό κορίτσι αντιδράει λανθασμένα. Ο έρωτας που γεννιέται μέσα της είναι τόσο δυνατός που την παρασύρει σαν τυφώνας… Ήδη βλέπουμε ότι περνάει πολύ δύσκολα στο μοναστήρι, δεν είναι το περιβάλλον που θα την «συνετίσει» -βιώνει μια διαφορετική κατάσταση. Ο μπαμπάς της και η αδερφή της δεν τις φέρονται με τον καλύτερο τρόπο -θα ήθελα πολύ να δω την αδερφή της, «Σοφία» να μακαλώνει, πώς θα εξελιχτεί η κόντρα και αν θα «σπάσει». Το ωραίο που γίνεται στη ζωή της «Χλόης» είναι η σχέση που αναπτύσσει με την μητέρα της, με την οποία έρχονται πιο κοντά -δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή που οι ρόλοι μέσα σε μια οικογένεια ήταν ξεκάθαροι.

Η οικογενειακή τους ζωή παίρνει μιαδιαφορετική τροπή -αποδεκατίζεται. Ομπαμπάς της θα πάθει διάφορα πράγματα,όπως και η μητέρα της, τα οποία προκαλείο σύζυγος της προκειμένου να σώσει τηνκατάσταση με την ερωμένη του. Διάβαζατις σκηνές του σεναρίου με τη μητέραμου, την οποία υποδύεται η εξαιρετικήΤαμίλα Κουλίεβα και δυσκολευόμουν-ανυπομονώ να τη δω πώς θα τις παίξει.Έχουμε ένα σενάριο που μάς επιτρέπεινα δείξουμε το «εύρος» μας, να ζυμωθούμεκαι να δουλέψουμε πολύ. Ξέρεις, είναιυπέροχο να είσαι σε μια δουλειά που ναδοκιμάζεσαι σε κάθε γύρισμα χωρίς ναεπαναπαύεσαι».

Η θεατρική παράσταση «Για μια Ζωή»στο θέατρο Πειραιώς 131 για δεύτερη σεζόν

«Στο θέατρο παίζω σε κωμωδία, στηνπαράσταση «Για μια Ζωή» των Ρέππα-Παπαθανασίου, οι οποίοι έχουν φτιάξειμια απίθανη ιστορία με την ηρωίδα μουτη «Ζωή» να είναι δίγαμη. Συμβαίνουνπολλές καταστάσεις και με τους συμπέθερουςόπου προσωπικά βλέποντας τον ΑλέξανδροΑντωνόπουλο και τη Σάρα Γανωτή, επίσκηνής, πολλές φορές δεν μπορώ να κρατηθώαπό τα γέλια.

Σε κάθε παράσταση όλοι μας προσπαθούμενα βρούμε το κάτι παραπάνω για νακρατήσουμε το ενδιαφέρον του κοινού,αλλά και να «πάρουν» κάτι φεύγοντας απότο θέατρο. Νιώθω την ευθύνη για τουςθεατές που πληρώνουν εισιτήριο καιαφιερώνουν το χρόνο τους για να δουνένα έργο.

Πέρυσι, ήταν η πρώτη φορά που έκανα θέατρο -για μένα είναι μια ενδιαφέρουσα πρόκληση όπου παίρνεις μια άλλη ενέργεια από το κοινό. Θυμάμαι μετά τις πρώτες παραστάσεις ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη και αναζητούσα τον τρόπο να το διαχειριστώ -πλέον έχω μάθει καλύτερα. Δεν σου κρύβω παρατηρούσα τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, ο οποίος είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, να διαχειρίζεται τη ενέργεια του, να έχει ρυθμό, να τα κάνει όλα τόσο προγραμματισμένα που έχανα τα λόγια μου -δεν ήθελα να χάσω το παραμικρό από τον ίδιο.

Ο ελεύθερος χρόνος, οι απολογισμοίκαι η «Αναγέννηση» της Δανάης

«Περίμενα να μην έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, με σειρά και θέατρο μαζί -ήμουν έτοιμη. Κάποιες μέρες θα βγω, έστω και μισή ώρα, να πάω για ένα ποτό, να δω φίλους, να χορέψω. Δεν θέλω να είμαι μόνο σπίτι – δουλειά και το αντίστροφο. Με πονάει λίγο που δεν μπορώ να κάνω ταξίδια -εντάξει «γέμισα» τον Σεπτέμβριο οπότε δεν έχω παράπονο και ξεχνιέμαι διαβάζοντας βιβλία. Σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης μου, το καλοκαίρι η μαμά μου, που είναι βιβλιοφάγος, με γέμισε βιβλία και άρχισα ξανά το διάβασμα που το είχα σταματήσει. Με βοήθησε τόσο πολύ να αποφορτίζομαι με όσα συνέβαιναν στη ζωή μου, να γειώνομαι και να μπαίνω σε έναν άλλον κόσμο.

Αν κάνω απολογισμούς την περίοδο των γιορτών; Λόγω δουλειάς η δική μας σεζόν ολοκληρώνεται Μάιο – Ιούνιο και τότε κάνω ανασκόπηση. Οπότε με συναντάς στα μέσα του κύκλου και είμαι σε μια φάση που το απολαμβάνω γιατί με ψάχνω. Σίγουρα είμαι διαφορετική σε σχέση με πέρυσι και τελειώνοντας η σεζόν θα είμαι άλλη. Για μένα, αυτή η περίοδος είναι μεταβατική: ψάχνω τα όρια μου, τα επαναπροσδιορίζω και έχω μάθει να λέω «Όχι» κάτι που δεν έκανα πριν.

Αυτό που έχω αγαπήσει στη Δανάη είναι τη δυνατότητα να ξανά γεννιέται -δεν είναι εύκολο πράγμα, μπορεί να γίνει και τρομακτικό όταν κλείνουν μεγάλοι κύκλοι στη ζωή σου και δεν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο βήμα. Ωστόσο, κάνοντας ένα απλό βήμα βλέπεις να ανοίγεται ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά σου… Είναι σα να είχα βάλει τοίχους μπροστά μου και τους γκρέμισα όλους: αυτό είναι Αναγέννηση!

Η Δανάη Παππά πρωταγωνιστεί στη σειρά «Άγιος Έρωτας, που προβάλλεται Τετάρτη με Παρασκευή, στις 21.00, στον Alpha, και στη θεατρική παράσταση «Για μια Ζωή», στο θέατρο Πειραιώς 131, Τετάρτη με Κυριακή.

Ευχαριστούμε πολύ το εστιατόριο Colonial, στο Γκολφ της Γλυφάδας, για τη φιλοξενία.

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr