Ευδοκία Ρουμελιώτη: «Δεν θέλω να είμαι το καλό παιδί (πια)...»

11:31 7/11/2024 - Πηγή: Bovary

Η Ευδοκία Ρουμελιώτη ήθελε να γίνει κριτικός θεάτρου. Εγινε όμως ηθοποιός γιατί κατάλαβε πόση ελευθερία μπορεί να κρύβει αυτή η τέχνη. Και τα τελευταία χρόνια την αναζητά όλο και πιο συνειδητά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καισαριανή. Ζει στην Εκάλη. Είναι παντρεμένη, έχει έναν γιο και μια μεγάλη οικογένεια. Φέτος συνεργάζεται με την Λένα Κιτσοπούλου.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καισαριανή, οπότε ήμουν κι εγώ λίγο παιδί του κέντρου. Η βόλτα με τη μαμά μου ξεκινούσε απ΄την Καισαριανή και πηγαίναμε με

τα πόδια Κολωνάκι, Πλάκα. Κάναμε όλη αυτή την υπέροχη διαδρομή. Τώρα έχουν αλλάξει όλα, δυστυχώς. Το αγαπάω το κέντρο και κάθε φορά, όταν έχουμε λίγο χρόνο ή μετά από μία παράσταση που μπορεί να΄ρθει να με πάρει ο άντρας μου, πάμε στο κέντρο. Και λέμε τι ωραία που θα ήταν να μέναμε εδώ. Εμείς εκεί, στην Εκάλη, είμαστε λίγο σαν να ζούμε σε χωριό. Πρέπει να πάρεις το αυτοκίνητο για να πας να πάρεις κάτι. Ζεις σε μια απομόνωση -τουλάχιστον έτσι το αισθάνομαι εγώ.

»Όχι,δεν ήταν πολύ ωραία τα παιδικά μουχρόνια. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουνπάρα πολύ μικρή. Μεγάλωσα με την μητέραμου και τον πατριό μου, έναν εκπληκτικόάνθρωπο που του είχα ιδιαίτερη αδυναμία.Με τον πατέρα μου είχαμε κάποιες επαφές.Αλλά δεν ήταν και πολύ εύκολα χρόνια.Τώρα, μετά από μεγάλη ψυχοθεραπεία πουέκανα και συνεχίζω, τα αγάπησα τα παιδικάμου χρόνια. Γιατί μ΄έκαναν να είμαι αυτόπου είμαι, με τα καλά και τα κακά. Αλλάμ΄αυτά πορεύτηκα στη ζωή μου και ίσωςαν δεν ήταν αυτά τα παιδικά μου χρόνιανα ήμουν τελείως διαφορετική.

»Οβίαιος θάνατος της μητέρας μου, πριν12-13 χρόνια, ήταν η αφορμή να ξεκινήσωψυχοθεραπεία. Σκοτώθηκε, έπαθε έναατύχημα μέσα στο σπίτι. Κι επειδή ήμουνπάρα πολύ δεμένη μαζί της, δηλαδή ήτανκαι η φίλη μου, και η μαμά μου, και ηκολλητή μου, όλα, μου στοίχισε πάρα πολύ.Δεν ήξερα να ζω χωρίς τη μαμά μου. Κόπηκεο ομφάλιος λώρος μέσα σε μία νύχτα, οπότεέχασα όλα μου τα πατήματα. Ήμουν τυχερήγιατί είχα τον άντρα μου -μόλις είχαπαντρευτεί. Ο Νικηφόρος (σ.σ. Χαραγκιώνης)με βοήθησε πάρα πολύ σ΄αυτή την πολύδύσκολη φάση της ζωής μου. Δεν ξέρω ανθα τα΄βγαζα πέρα αν δεν τον είχα, αν δενείχα τον άντρα μου και τον αδερφό μου.Γιατί ο αδερφός μου, ενώ είναι μεγαλύτεροςαπό μένα, συμπεριφέρεται σαν να είναιο μικρότερος -μοναδική φορά πουσυμπεριφέρθηκε σαν τον μεγάλο αδερφόήταν όταν χάσαμε τη μητέρα μας. Μπήκεκι αυτός μπροστά και μ΄έναν τρόπο νομίζωθυσίασε και τον εαυτό του στο να πενθήσειτη μαμά εξαιτίας όλου του πένθους πουείχα εγώ και της δύναμης που έπρεπε ναβρει για να με στηρίξει.

»Ημουνλίγο ατομίστρια στο θάνατο της μαμάςμου. Δεν μπορούσα να δω κανέναν γύρω μουπαρά μόνο αυτό που πέρναγα εγώ. Οπότεβίαια πήγα και προς την ψυχοθεραπεία,αλλά με βοήθησε σε πολλά κομμάτια τηςζωής μου και νομίζω ότι στο μεγαλύτεροκομμάτι με βοηθάει τώρα που έγινα μάνα.Στο να μην δημιουργήσω με τον γιο μου-και παλεύω πολύ μ΄αυτό, τη σχέση πουείχα εγώ με τη μητέρα μου. Νομίζω ότι ταπαιδιά πρέπει να΄χουν τη δική τους ζωή,να μην είναι η αρχή και το τέλος οι γονείςτους.

»Ηθελαπάρα πολύ να γίνω μάνα. Οταν γέννησαέπεσα πάνω στον γιο μου. Θήλαζα και στοοκτάμηνο που σταμάτησα να θηλάζω, γιατίμου κόπηκε το γάλα, σκέφτηκα ότι εγώπερνάω πάρα πολύ ωραία τώρα εδώ με τοπαιδί μου και δεν θέλω τίποτ΄άλλο. Είχατότε μια πρόταση απ΄το Εθνικό και σχεδόνμ΄έσπρωξε ο Νικηφόρος να πάω στη δουλειά.Και σ΄εκείνη την φάση σχεδόν είχακακιώσει μαζί του. Του έλεγα “δενκαταλαβαίνω τι σ΄έχει πιάσει και μεστέλνεις έτσι να πάω να δουλέψω αφούμπορώ να είμαι με το παιδί μου”. Και μουείπε ότι “αυτό που πας να κάνεις είναιαυτό που κάποτε είχε κάνει η μητέρα σουμαζί σου. Ο Δημήτρης θα είναι το παν, οΔημήτρης κάποια στιγμή θα μεγαλώσει,θα φύγει κι εσύ δεν θα υπάρχεις…”. Κιαυτό του το οφείλω όσο τίποτ΄άλλο στονάντρα μου.

»Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, δηλαδή τι μικρή, 17 χρόνων, και έλεγα στη μαμά μου ότι “φτιάχνεις πολύ ωραίο κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και θέλω να μου δείξεις πως το κάνεις”. Εκείνη μου΄λεγε “γιατί να σου δείξω, αφού θα στο κάνω εγώ”. Απ΄τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα τα έκανε εκείνη. Αλλά μου έδωσε και πολλά καλά όλο αυτό. Σαν τη μάνα δεν υπάρχει τίποτα. Όταν την έχασα, έχασα τη ρίζα μου, δεν ήξερα από που ήρθα. Και με τον πατριό μου ήμουν πολύ δεμένη, πόνεσα όταν έφυγε…

»Κριτικόςθεάτρου ήθελα να γίνω. Η μαμά μου μεπήγαινε θέατρο. Ημουν ντροπαλό παιδί,οπότε δεν υπήρχε περίπτωση εγώ ν΄ανέβωπάνω στη σκηνή. Όταν όμως πήγα στη σχολήκαι είδα από μέσα τι κάνουν τα παιδιάκαι τι τραβάνε όσοι πραγματικά θέλουννα είναι ηθοποιοί, κατάλαβα ότι εγώτουλάχιστον δεν μπορώ να το κρίνω αυτό.Γιατί έβλεπα ότι υπήρχε ψυχή εκεί πάνω…

»ΠέρασαΘεολογία Αθηνών γιατί ήθελα να΄μαι στηνΑθήνα. Δεν ήθελα να πάω Θεσσαλονίκη νακάνω θεατρολογία και να φύγω μακριάαπ΄τη μαμά. Είπα θα σπουδάσω Θεολογίακαι βλέπουμε. Με ρώτησε τότε έναςκαθηγητής τι θέλω να κάνω και του είπαγια την θεατρολογία αλλά ότι δεν θέλωνα γίνω ηθοποιός. Μου πρότεινε να δώσωστο Υπουργείο Πολιτισμού “κι αν περάσεις,πας μετά σε μία δραματική κι ύστεραμπορείς να δώσεις στο δεύτερο έτος καινα περάσεις Θεατρολογία Θεσσαλονίκης”.Ετσι κι έκανα και πήγα στη ΔραματικήΣχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Ζούσεο Διαμαντόπουλος. Σιγά-σιγά άρχισα νασυναναστρέφομαι τα παιδιά που ήθελαννα γίνουν ηθοποιοί και κατάλαβα ότι εγώδεν μπορώ να τους κρίνω. Φυσικά καιπρέπει κάποιος να το κάνει, αλλά όχιεγώ.

»Επειδήήμουν πολύ ντροπαλή, άρχισε λίγο αυτόςο χώρος να μου δίνει μία ελευθερία στονα μπορώ να εκφράζω αυτά που έχω μέσαμου. Κι επειδή η μητέρα μου είχε δυστυχώςψυχολογικά θέματα , είχα πάρει τον ρόλοότι εγώ δεν πρέπει να στεναχωρώ κανέναν-δεν πρέπει να τη στεναχωρώ. Ενιωθα μιαεπιπλέον ευθύνη. Στο θέατρο κατάλαβαότι μπορείς να ζήσεις, ν΄αναπνεύσεις,να πεις κι αυτά που δεν μπορείς να πειςκαι να βιώσεις αυτά που δεν μπορείς ναβιώσεις.

»Ηρθεκάποια στιγμή στη σχολή ο Κουτελιδάκηςπου έκανε ένα σίριαλ με τη Θέμιδα Μπαζάκακαι τον Μίμη Χρυσομάλλη την ΕΡΤ. Μουλέει η Μπαζάκα, που ήταν δασκάλα μου ότιυπάρχει ένας ρόλος για μένα -πήγα. Απόεκεί με είδε ο Μιχάλης Κακογιάννης πουετοίμαζε “Αμλετ” στο Εθνικό, και μουπρότεινε οντισιόν για Οφηλία. Η μητέραμου δεν μου αντιστάθηκε σ΄αυτό. Απλώςαναρωτιόταν αν θα το αντέξω, αν θ΄αντέξωτον χώρο. Ημουν όμως τυχερό παιδί γιατίκάπως μου ήρθαν τα πράγματα.

»Ανμε ρωτήσεις τώρα, στα 46 μου, αν θα επέλεγατο θέατρο, δεν ξέρω. Θεωρώ ότι είμαιαπ΄τους ανθρώπους που θα μπορούσαν νακάνουν κι άλλα και να είμαι πολύ καλάκαι ευτυχισμένη. Αν ξανάρχιζα απ΄τηναρχή μπορεί και να μην το επέλεγα. Δενζω μέσα απ΄το θέατρο. Το θέατρο μου΄χειδώσει χαρές μεγάλες, μ΄έχει βοηθήσεισε δύσκολες στιγμές. Αλλά δεν είναι όλημου η ζωή. Οπότε, όταν γέννησα τον Δημήτρη,κάλλιστα θα μπορούσα ν΄αφοσιωθώ στομεγάλωμά του και να΄μαι πολύ χαρούμενη.Είμαι της οικογένειας, είναι το πιοσημαντικό που έχω στη ζωή μου. Έχω τρομερήανάγκη να έχω τη βάση μου. Νομίζω ότιόλη τη δύναμη την αντλώ απ΄την οικογένειάμου -αν δεν τους είχα, θα ήταν τελείωςδιαφορετικά τα πράγματα.

»Οτανείδα το Νικηφόρο, κατάλαβα ότι αυτόντον άντρα θα΄θελα να τον παντρευτώ καιπολύ γρήγορα ένιωσα ότι θέλω να κάνωκαι το παιδί του. Γιατί είχε δύο παιδιάαπ΄τον πρώτο του γάμο κι έβλεπα πόσοκαλός και τρυφερός μπαμπάς είναι. Αν μερωτούσες πριν γνωρίσω το Νικηφόρο ανθα ήμουν με κάποιον που έχει παιδιά απόπρώτο γάμο, θα σου έλεγα ούτε σεεπιστημονική φαντασία. Γιατί είμαι έναςάνθρωπος πολύ ανασφαλής. Δεν θα μπορούσανα νιώθω ότι έχει κάνει κάτι από πρινπου θα συνεχίζεται για πάντα.

»Θυμάμαι τη μέρα που παντρεύτηκα με πήρε η μαμά μου μέσα στο δωμάτιο και μου είπε, “Λοιπόν Ευδοκάκι, τώρα εδώ που φτάσαμε το ξέρεις ότι σήμερα παντρεύεστε πέντε, εσύ, ο Νικηφόρος, η πρώην γυναίκα του και τα δύο του παιδιά”. Και είχε τόσο δίκιο. Ναι, η μαμά μου ήταν αντίθετη σ΄αυτόν τον γάμο. Της έλεγαν, θυμάμαι, ότι πρέπει να χαίρεται που παντρεύομαι ένα τόσο καλό παιδί, έναν άνθρωπο που έχει κάποια χρήματα, που θα ζήσω καλά και έλεγε, “δεν με νοιάζει, ας έπαιρνε και τον φούρναρη, αλλά να ξεκινούσαν μαζί απ΄το μηδέν”. Αλλά η διαφορά είναι ότι ο Νικηφόρος είναι ο Νικηφόρος. Κι αυτός ο άνθρωπος μπόρεσε και μπορεί να κρατάει απόλυτα τις ισορροπίες. Και επιπλέον, επειδή τον αγάπησα τόσο πολύ, αγάπησα τόσο πολύ και τον Πέτρο και τον Κωστή, τους γιους του και γίναμε ένα. Και λέω πάντα ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα απ΄τον Δημήτρη. Αυτό είναι πολύ ισχυρό. Κι εμένα ο πατριός μου με μεγάλωσε. Είναι κάτι που το βίωσα η ίδια κι αυτός ήταν και ο λόγος που κάποια στιγμή με τον Νικηφόρο πήγαμε να προχωρήσουμε, σε μια υιοθεσία.

»Τυχαίαξεκίνησε όλο αυτό. Είχα πάει να κάνωαφήγηση παραμυθιών και θεατρικό παιχνίδισε παιδάκια που ήταν κλεισμένα μέσα στανοσοκομεία, εγκαταλελειμμένα. Εκείγνώρισα αυτό το παιδί. Αρχισα πολύχαλαρά, ήταν ένα μωράκι εγκαταλελειμμένομε ειδικές ανάγκες -είχε μια σπάνιαασθένεια. Σιγά-σιγά, είχε και την ίδιαηλικία με τον Δημήτρη μου, αφού τελείωσαμε το θεατρικό παιχνίδι πήγαινα να τονξαναδώ, να δω τι κάνει. Πιάνω τότε τονάντρα μου και του λέω, “ξέρεις, κάτισυμβαίνει μ΄ένα παιδάκι και θέλω να τοδεις”. Δεν πέρασε απ΄το μυαλό μου να τοπάρουμε εμείς, αλλά να του βρούμε μιαοικογένεια, γιατί ήξερα ότι αν πήγαινεσε ίδρυμα δεν θα ζούσε. Αλλά δεν ήθελεκανείς να το πάρει. Είχε μεγάλο,αντικειμενικό πρόβλημα, και για ναμεγαλώσει χρειαζόταν, χρειάζεταιθεραπείες, χρήματα. Ένα βράδυ έπρεπεν΄αποφασίσουμε. Μας είπαν ότι “αύριοή παίρνετε το παιδί ή το μεταφέρουμεστο Ιδρυμα Βούλας”. Δεν μπορούσαμε νατο αφήσουμε κι έτσι ξεκίνησε αυτή ηδιαδικασία, που δεν πήγε καθόλου καλά.Γιατί ζούμε στην Ελλάδα κι εγώ αυτό τολέω και θα το ξαναλέω: Στις δύο πιοοριακές στιγμές της ζωής μου, η μια μετο συγκεκριμένο παιδί κι η άλλη στοθάνατο της μαμάς μου -που έβαλα μέσονγια να πάρουν τα όργανά της, γιατί ήτανδωρήτρια οργάνων, τα πράγματα δεν πήγανκαλά. Ζω σε μια χώρα που θα΄πρεπε να ήτανεύκολο να΄χεις δηλαδή μία οικογένειακαι όταν είσαι δωρητής οργάνων ναολοκληρώνεται η διαδικασία. Κι όμωςέβαλα μέσον για να βρεθεί εντατική, όχιγια να σωθεί η μαμά μου, αλλά για να τηςπάρουν τα όργανα. Και με το παιδί, πουτο θέλουμε, το΄χουμε πάρει, μας έχειαφιερώσει και του έχουμε αφιερώσεισχεδόν τρεισήμισι χρόνια της ζωής μας,ξαφνικά φεύγει απ΄τη ζωή μας, με μίαδικαιολογία. Ότι είναι στην ίδια ηλικίαμε το μικρό μας γιο, και θα κολλάει πολλέςασθένειες γιατί ο Δημήτρης είχε αρχίσειτότε να πηγαίνει νηπιαγωγείο… Λες κιεμείς είχαμε κρύψει τίποτα -είχαν έρθεισπίτι ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι, είχανδει που θα ζει, που θα είναι το δωμάτιότου. Αυτοί ήμασταν, αυτή ήταν η οικογένειάμας. Κι όμως δεν είπαν ποτέ τίποτα.

»Καιχάσαμε έτσι το παιδί. Ηταν πολύ δύσκολογια όλη την οικογένεια και για τον μικρόμου που έχασε ξαφνικά την παρέα του.Γιατί μ΄έναν τρόπο και ο Δημήτρης πέρασεδύσκολα για να δεχτεί ένα παιδί με τιςδυσκολίες του. Τώρα μαθαίνουμε νέα του-τον πήρε μια οικογένεια. Δεν τον βλέπουμεγιατί είναι δύσκολο και για μας και γιαεκείνον.

»Εγώβέβαια ήθελα και μια κόρη. Αλλά γιακάποιο λόγο μου ήρθαν μόνο αγόρια. Ισωςγιατί δεν έπρεπε να επαναλάβω την σχέσημάνας-κόρης. Τα αγόρια από μόνα τουςβάζουν κάποιο φρένο. Είμαι αυτή η φρικτήΕλληνίδα μάνα που μεγαλώνει γιο καισκέφτεται ότι θα΄ρθει κάποια στιγμήμια κοπέλα να της τον πάρει -τουλάχιστοννα΄ναι μια καλή κοπέλα.

»Μετάτον θάνατο της μητέρας μου, κάποιουςάλλους θανάτους που βίωσα -μια κολλητήμου φίλη έφυγε το καλοκαίρι, μαζί κι ηψυχοθεραπεία, έφτασα σε μια φάση πουόλο αυτό μ΄έκανε να σταματήσω να θέλωνα είμαι το καλό παιδί για τους ξένους,για το θέατρο και να κάνω αυτό που θέλειη ψυχή μου. Να κάνω το θέατρο για το οποίοξεκίνησα, εκεί που θέλω να βγάζω κάτιαπ΄την αλήθεια μου.

»Δυστυχώς στην Ελλάδα, μπορεί και έξω, μας φοράνε διάφορες ταμπέλες. Εγώ μπήκα από νωρίς στην τηλεόραση επειδή έπρεπε να ζήσω με τα χρήματα αυτά και να βοηθήσω και την οικογένειά μου, οπότε έκανα και πράγματα που δεν ήθελα. Σύντομα μου δόθηκε η ταμπέλα της τηλεοπτικής. Τότε ήταν και πολύ έντονος ο διαχωρισμός τηλεοπτικός-ποιοτικός. Με το ένα πόδι ήμουν ας πούμε εμπορική και με το άλλο πόδι προσπαθούσα να κάνω θέατρο αλλά δεν τα κατάφερνα. Εκανα κάποιες παραστάσεις κι ενώ αρκετές ήταν καλές, εγώ είχα ακόμη το σύνδρομο που μου είχαν φορέσει. Και οι σκηνοθέτες που με έπαιρναν αυτό ήθελαν από μένα. Εφτασα λοιπόν στα 46 μου και μετά την φοβερή συνεργασία που έκανα πέρσι με τον Κάστορφ («Μήδεια» στην Επίδαυρο) και παρά τις δυσκολίες που είχαμε και τις δυσκολίες που είχε αυτός ο άνθρωπος, εγώ του οφείλω πολλά. Μου ξαναθύμισε απ΄την αρχή γιατί μπήκα σ΄αυτό το χώρο. Μετά είπα “Ευδοκία θα κάνεις μόνο αυτό που θέλεις, γιατί έχεις αυτή την μεγάλη τύχη, την πολυτέλεια, να μπορείς να κάνεις αυτό που ζητάει η ψυχή σου”. Mετά τον Κάστορφ δεν ήξερα που αλλού να πάω. Υπήρχε μόνο η Λένα Κιτσοπούλου.

»Ναι,εγώ πήγα στη Λένα και της είπα ότι “αυτόπου εκφράζεις μέσα απ΄τη δουλειά σου,εγώ τώρα το΄χω ανάγκη και θέλω να κάνουμεκάτι μαζί». Tηνπέτυχα σε μια φάση που κι εκείνη ήθελε.Με την Λένα είναι σαν να δουλεύω με τονΚάστρο σε θηλυκό. Η μεγάλη τους διαφοράείναι ότι η Λένα αγαπάει τους ηθοποιούς.Είναι τρομερά ευγενική. Οταν τηνπρωτοσυνάντησα αναρωτιόμουν αν θαμπορέσουμε να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα.Και είδα μια γυναίκα τρομερά τρυφερή,ντροπαλή θα΄λεγα. Μα είναι αυτή πουγράφει αυτά που γράφει; Από που βγαίνειόλο αυτό; Κι εγώ ήθελα να βγω έξω απ΄τακουτάκια μου -η Λένα με βοήθησε. Δεν ξέρωτι θα βγει απ΄όλο αυτό, αν θ΄αρέσει ήόχι, αλλά ειλικρινά δεν μ΄ενδιαφέρειπια.

»Αυτή την ευκαιρία να κάνω το θέατρο που θέλω, πρώτος μου την έδωσε ο Θωμάς ο Μοσχόπουλος. Αλλά και τον Θωμά πάλι εγώ τον προσέγγισα -δουλέψαμε μαζί, στο Πόρτα, στο Εθνικό.

»Αλλάτα καλοκαίρια δεν θέλω να δουλεύω. Μετον Κάστορφ πέρυσι ήταν αλλιώς, ήταν οΚάστορφ και ήταν μόνον για τέσσεριςπαραστάσεις. Αμα μου τύχει ένας μεγάλος,καταπληκτικός ρόλος το καλοκαίρι καιείναι να παίξω σε τριάντα πιάτσες, δενθα το κάνω. Για μένα είναι πιο σημαντικόνα είμαι με τον Δημήτρη, να τον βλέπω ναμεγαλώνει και να συναντηθώ λίγο με τονΝικηφόρο που δεν τον βλέπω όσο θα΄θελα.Για μένα είναι πιο μεγάλο αυτό από ένανμεγάλο ρόλο».

Η Ευδοκία Ρουμελιώτη πρωταγωνιστεί στην «Ορέστεια του Στρίντμπεργκ». Σύλληψη- σκηνοθεσία Λένα Κιτσοπούλου (Ανεσις, από 13/11). Και στην τηλεοπτική σειρά «Ο Γιατρός» (Alpha), κάθε Παρασκευή (21.00).

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr