Γιώργος Ζώης: «Το να βλέπεις μια ταινία σήμερα μοιάζει σχεδόν με πράξη επανάστασης»

18:03 30/1/2025 - Πηγή: Bovary

Πολυβραβευμένος στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ο Γιώργος Ζωής με τη δεύτερη μεγάλου μήκους του ταινία, το « Αρκάντια», που μεταξύ άλλων απέσπασε και το Βραβείο  σκηνοθεσίας στο  φετινό φεστιβάλ του Σαράγιεβο, αφηγείται μια μεταφυσική ιστορία αγάπης.

Ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, την πραγματικότητα και το όνειρο- ή τον εφιάλτη- ο  Έλληνος δημιουργός ανιχνεύει όσα μας στοιχειώνουν και γίνονται φαντάσματα, αντλώντας έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες που θέλει να γίνουν συλλογικές.

Tι είναι τελικά το «ΑΡΚΑΝΤΙΑ»,

μια στοιχειωτική ιστορία, θρίλερ ή μίαελεγεία για την απώλεια;

Νομίζω είναι όλααυτά. Είναι μια στοιχειωτική ιστορία για το στοίχειωμα, είναι μια ιστορία πουθα ήθελα να ακολουθεί τον θεατή μετά την προβολή. Μιλάει για την απώλεια όχιμόνο αγαπημένων προσώπων, αλλά και την απώλεια ενός έρωτα, μιλάει για τηνανάγκη επανασύνδεσης των βλεμμάτων των ανθρώπων, που πραγματικά αγαπιούνται.Παράλληλα, είναι μια ιστορία με πολύ σασπένς και αγωνία, είναι μια μεταφυσικήιστορία αγάπης -ίσως με τη μορφή ενός ψυχολογικού θρίλερ. Αυτά είναι για τουςκριτικούς για να τα γράψουν, όχι για μένα. Για μένα η ταινία είναι κι άλλαπολλά ακόμη. Η ταινία έχει κατασκευαστεί με έναν τέτοιο τρόπο, που ο θεατήςκάθε φορά που τη βλέπει να έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης. Κάπως έτσι είναικαι οι ταινίες που μου αρέσει να βλέπω.

Είχατε πει πως εμπνευστήκατε το σενάριο από μιαπροσωπική σας εμπειρία. Θέλετε να τη μοιραστείτε; Πότε κάτι μας στοιχειώνειτελικά και γίνεται φάντασμα;

Το σενάριο τοέχουμε εμπνευστεί από πολλές προσωπικές εμπειρίες, αλλά δεν έχει νόημα η δικήμου προσωπική εμπειρία. Το νόημα προκύπτει, όταν οι δικές μας προσωπικέςεμπειρίες γίνονται συλλογικές εμπειρίες και μπορούν όλοι να συζητούν για αυτήτην ιστορία. Οτιδήποτε μας στοιχειώνει, γίνεται ένα μικρό φάντασμα. Το φάντασματο κουβαλάμε μαζί μας και αισθανόμαστε το βάρος του.

Γι’ αυτό θεωρώ πως μπορεί να ξεκινάει από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, που δεν μπορούν να αφήσουν και το κουβαλάνε μαζί τους, μπορεί να ξεκινάει από την απώλεια μιας αγάπης που δεν μπορούν να ξεπεράσουν και μπορεί να ξεκινάει από το μίσος ή τη διάθεση για εκδίκηση -με αυτή ξυπνάνε κάθε πρωί και κοιμούνται το βράδυ. Μπορεί να υπάρχει ένας άνθρωπος που τους έκανε πολύ μεγάλο κακό και τους έχει γίνει εμμονή να τον εκδικηθούν. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να έχει φύγει κι από τη ζωή και να κουβαλάνε το στοίχειωμά του. Για μένα αυτό είναι το σημαντικό, όταν το προσωπικό γίνεται συλλογικό.

Μπορούμε άραγε να λυτρωθούμε από ό,τι μαςστοιχειώνει; Υπάρχει με έναν τρόπο η απάντησή σας και στην τελική  σκηνή της ταινίας;

Η απάντησή μουδίνεται όντως στην τελική σκηνή της ταινίας. Δεν μπορώ να μιλήσω για τον καθέναξεχωριστά. Όσον αφορά στο στοίχειωμα που δένει τους ήρωές μου, θεωρώ ότι μεέναν τρόπο και οι δύο όταν καταφέρνουν επιτέλους να κοιταχτούν στα μάτια και ναδουν πραγματικά ο ένας τον άλλο μπορούν να φτάσουν σε ενός είδους κάθαρση, σεμια λύτρωση που θα τους αφήσει να προχωρήσουν -και οι δύο- μπροστά.

Τι σηματοδοτούν τα παπούτσια, που βλέπουμε σε πολλά πλάνα;

Γενικότερα δεν θέλω να εξηγώ πολλά πράγματα, γιατί θεωρώ ότι όταν εξηγείς κάτι, το σκοτώνεις. Είναι πιο όμορφο τα πράγματα να αφήνονται στον θεατή, ώστε να έχει όλη τη μαγεία ο ίδιος όταν κατασκευάζει τη δική του πραγματικότητα στο μυαλό του και στην καρδιά του. Προσωπικά, θα σου πω ότι με έχει στοιχεώσει η εικόνα που βλέπουμε, παπούτσια αφημένα στους δρόμους. Πάντα όταν έβλεπα πεταμένα παπούτσια, εγκαταλελειμμένα, ένιωθα την απουσία ενός σώματος. Σαν ένας άνθρωπος να εξαφανίστηκε, ή να έφυγε για κάποια άλλη διάσταση. Αυτή η εικόνα λειτουργεί σαν ένα πολύ ωραίο αφηγηματικό εύρημα μέσα στην ταινία και ο θεατής θα εισπράξει αυτό που είναι να εισπράξει. Για μένα πάντα τα παπούτσια δείχνουν και την προσωπικότητά μας κατά έναν τρόπο και είναι αυτά τα οποία με τη βαρύτητά τους μας κρατάνε στη γη. Οπότε στην ταινία λειτουργούν με έναν αντίστροφο μηχανισμό, που πιστεύω θα ιντριγκάρει πολύ τον θεατή.

Η ταινία βγαίνει σε μια περίοδο που φαίνεται πως οελληνικός κινηματογράφος πάει καλά. Πώς βλέπετε τα πράγματα; Τι θα ξαναφέρει τον κόσμο στις αίθουσες;

Πραγματικά, δενξέρω τι θα ξαναφέρει τον κόσμο στις αίθουσες. Αν το ήξερα αυτό, θα το ήξερανκαι οι διανομείς και θα ερχόταν ο κόσμος στις αίθουσες. Εγώ πιστεύω ότι το νααποφασίσει ο κόσμος να δει μια ταινία αυτή τη στιγμή, αυτή την περίοδο μέσαστις πλημμυρίδες από σειρές, από ταινίες, από εικόνες στα σόσιαλ, από ειδήσεις-που κάθε είδηση με το που γεννιέται πεθαίνει- και μάλιστα μια ταινία που σεταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο και σταδιακά ανακαλύπτεις πράγματα, είναι σχεδόνμια επαναστατική πράξη. Σε αυτόν τον κόσμο, όταν μπαίνεις σε μιακινηματογραφική αίθουσα, μαζί με άλλους, στη σιωπή κάνετε όλοι μαζί ένα ταξίδικαι ο καθένας βλέπει άλλα πράγματα. Η εμπειρία αυτή είναι ανεκτίμητης αξίας καιείναι και θεραπευτική. Ειδικά η ταινία η δικιά μας θεωρώ ότι είναι αρκετάσυγκινητική και έχει στόχο το συναίσθημα -νομίζω ότι αξίζει να δώσει ο κόσμοςμια ευκαιρία και να πάει να τη δει.

Τα επόμενα σχέδιάσας;

Τα σχέδιά μου είναι δύο μεγάλου μήκους ταινίες, μια στην ελληνική γλώσσα και μια στα αγγλικά. Με έναν τρόπο θα ήθελα πάρα πολύ να έρθω σε επαφή με το κοινό που θα δει την ταινία και εύχομαι η ταινία να τους ακολουθεί μετά την προβολή. Και ποιος ξέρει, ίσως να λειτουργήσει θεραπευτικά για αυτούς. Αυτές είναι οι ευχές που θα πω, όχι σχέδια.

Λίγα λόγια για την ταινία

Ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα αναστατώνει τη χειμωνιάτικη ραστώνη του τουριστικού θέρετρου. Ο Γιάννης κι η Κατερίνα, καταφθάνουν σοκαρισμένοι για να αναγνωρίσουν το θύμα στο τοπικό νοσοκομείο. Μαζί αλλά και χωριστά, θα προσπαθήσουν να συνδέσουν κομμάτια του παζλ της ζωής που χάθηκε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις. Και δεν είναι οι μόνοι. Στο απόκοσμο παραθαλάσσιο μπαρ της περιοχής, το Αρκάντια, η Κατερίνα θα συναντήσει μια αλλόκοτη συντροφιά από απροσδόκητους συνοδοιπόρους.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε για πρώτη φορά μαζί τους Βαγγέλη Μουρίκη και Αγγελική Παπούλια, ενώ το καστ συμπληρώνουν η Έλενα Τοπαλίδου, ο Νικόλας Παπαγιάννης, ο Βαγγέλης Ευαγγελινός, καθώς και μια σειρά από άλλους καταξιωμένους ηθοποιούς της μεγάλης οθόνης. Η ταινία, που αποτελεί ελληνοβουλγαρική συμπαραγωγή, υπογράφεται από την Αντιγόνη Ρώτα και τον Στέλιο Κοτιώνη για την Foss Productions (Echoes, Third Kind, Milky Way, Maestro), τη Μαρία Δρανδάκη για την Homemade Films (Animal, Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, Interruption) τη Veselka Kιryakova για την Red Carpet (Aga, Allienation) και τον Ανδρέα Γεωργιάδη για το Vodafone TV. Το σενάριο της ταινίας συνυπογράφει η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη με τον Γιώργο Ζώη. Η φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Κουκουλιού GSC, η μουσική του Petar Dundakov, το μοντάζ υπογράφει ο Γιάννης Χαλκιαδάκης, τα σκηνικά φέρουν την υπογραφή της Ελένας Βαρδαβά, ενώ τα κοστούμια είναι δημιούργημα της Βασιλείας Ροζάνα.

Η ταινία υλοποιήθηκε με την υποστήριξη των: Eurimages - Council of Europe, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Bulgarian National Film Center, Onassis Culture, Flux και του Εθνικού Κέντρου Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας – Ε.Κ.Ο.Μ.Ε. στην Ελλάδα.

Μια παραγωγή της Foss Productions και της Home made Films, σε συμπαραγωγή με την Red Carpet και το Vodafone TV.

H ταινία παίζεται στους κινηματογράφους

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr