Παύλος Τσίμας: «Σχεδόν με το ζόρι μπήκα στην τηλεόραση»

10:04 9/12/2024 - Πηγή: Bovary

Ο Παύλος Τσίμας αρθρογραφεί, κάνει ραδιόφωνο, τηλεόραση. Με αφετηρία τις σπουδές στη Νομική, τις κομματικές νεολαίες και την αριστερά, έγινε δημοσιογράφος «από πολιτική ανάθεση». Απ΄τους κορυφαίους σήμερα, διαγράφει μια πορεία δεκαετιών, επιλέγοντας ήρεμους τόνους και μια ψύχραιμη προσέγγιση της πολιτικής επικαιρότητας. Είναι παντρεμένος, έχει δύο κόρες.

Τα ποικίλα ενδιαφέροντά του τον οδήγησαν σ΄ένα ντοκιμαντέρ για την Μαρία Κάλλας που θα προβληθεί απόψε (ΣΚΑΪ). Και τον Φεβρουάριο του΄25, στο θέατρο,

στην παράσταση που σκηνοθετεί η Ταμίλα Κουλίεβα.

«Ηγενιά μας ήταν μια τυχερή γενιά γιατίτης δόθηκαν τρομερές ευκαιρίες. Θεωρώότι έχω μια διπλή τύχη. Ξεκίνησα ναδουλεύω στις εφημερίδες την εποχή πουοι εφημερίδες ήταν ένα σύμπαν πολύενδιαφέρον, ήταν το παν. Γιατί έξω απ΄τιςεφημερίδες υπήρχε μόνο η κρατικήτηλεόραση και το κρατικό ραδιόφωνο,τίποτ΄άλλο. Εκεί έμαθα την δουλειά, τότεπου ένας τίτλος μπορούσε ν΄αλλάξει τηζωή της χώρας. Ημουν σχετικά νέος ότανέγινε η έκρηξη του ιδιωτικού ραδιοφώνου-απ΄την πρώτη μέρα ήμουν στον 984. Καιμετά στην ιδιωτική τηλεόραση, απέναντιστην οποία είχα μεγάλη επιφύλαξη. Οτανμου πρότειναν να πάω στο Mega, το ΄89 πουάνοιξε, είπα όχι. Δεν πήγα. Εμπλεξα τρία3 χρόνια μετά την έναρξη. Και τα δύο μέσα,τα΄ζησα στην αρχή τους.

»Δενξέρω αν σήμερα παραμένουμε ισχυροί,αλλά είμαστε παρόντες. Οσοι ξεκινήσαμε,προερχόμενοι απ΄τις εφημερίδες καιμπήκαμε στην ιδιωτική τηλεόραση σταπρώτα της βήματα συγκροτούμε, πράγματι,μια γενιά δημοσιογραφίας. Επίσης ήμασταναπό πολιτικές νεολαίες -άλλη μια συγκυρίατης γενιάς μας. Εμένα η δικτατορία μεπρόλαβε στο σχολείο -είμαι παιδί τηςδικτατορίας. Στην κατάληψη της Νομικήςήμουν πρωτοετής φοιτητής. Ακολουθήσαμεαυτό που δεν μπορούσαμε παρά ν΄ακολουθήσουμε.Ηταν σχεδόν υποχρεωτικό, αναπόφευκτο.

»Το πιο μεγάλο μας δώρο είναι ότι προλάβαμε να γνωρίσουμε και να μάθουμε απ΄την προηγούμενη γενιά. Εμένα όταν με βάφτισαν στα νιάτα μου πολιτικό συντάκτη, έπρεπε να πηγαίνω στο press room της εποχής, ήταν 8-10 άνθρωποι όλοι κι όλοι, όχι 100. Και αυτοί ήταν ο Σταύρος Ψυχάρης ως πολιτικός συντάκτης του Βήματος, ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης της Αυγής, ο Παύλος Καμβύσης της Ακρόπολης… Ηταν μια γενιά που είχε ζήσει τη δεκαετία του ΄60, όλο το δράμα της δεκαετίας του ΄60. Τρομερό σχολείο. Και μόνο που έπρεπε να τους πεις καλησπέρα, ν΄ακούσεις την ίδια ενημέρωση, να επεξεργαστείς την ίδια πληροφορία μαζί τους, ήταν σχολείο.

»Τελικάαν κάτι μπορούμε να πιστώσουμε στη γενιάμας, αλλά με την ευρύτερη έννοια, είναιότι έσπασε λίγο τον επαρχιωτισμό τηςελληνικής δημοσιογραφίας.

»Δενμ΄αρέσει ούτε η ένταση ούτε ο καβγάςστην δουλειά μου. Και κυρίως με απωθείόταν ξέρω πωςγίνεται,όταν ξέρω ότι όλο αυτό είναι ψεύτικο,στημένο, ένα δόλωμα για να ψαρέψειςμάτια κι αφτιά τηλεθεατών. Οι καβγάδεςδεν είναι ούτε του χαρακτήρα μου, δενβρίσκω νόημα. Δεν τσακώνομαι εύκολα ήσχεδόν δεν τσακώνομαι ποτέ, αλλά επίσηςδεν μ΄αρέσει ως μανιέρα. Η καβγατζίδικητηλεόραση είναι φτηνή τηλεόραση.

»Δενεκτίθεσαι στα μέσα για να το ευχαριστιέσαιεσύ κι οι οικείοι σου, αλλά προσπαθείςνα επικοινωνήσεις με πολύ κόσμο. Είχαπάντα μία άποψη ότι αν στα αλήθεια εμέναδεν μ΄ενδιαφέρει ένα θέμα δεν μπορώ νατο κάνω. Γιατί αυτό θα φανεί, θα τοαντιληφθεί εκείνος που με βλέπει καιθα με απορρίψει γιατί καταλαβαίνει ότικάνω κάτι ψεύτικα, υποκριτικά.

»Επίσηςδεν ήταν ποτέ φιλοδοξία μου η τηλεόραση.Ακούγεται λίγο ελιτίστικο, αλλά σχεδόνμε το ζόρι μπήκα. Ελεγα ότι αν μπορώ νατο κάνω μ΄έναν τρόπο που εγώ τουλάχιστοννα γυρίζω στο σπίτι μου και να κοιτάζωτα παιδιά μου χωρίς να ντρέπομαι, έχεικαλώς. Αλλιώς θα κάνω κάτι άλλο. Γιαπολλά χρόνια, ενώ έκανα δημοσιογραφία,είχα πάντα τ΄όνομά μου στην ταμπέλα έξωαπ΄το οικογενειακό δικηγορικό γραφείο,για καβάτζα. Ελεγα ότι αν η δημοσιογραφίααποδειχθεί δρόμος που δεν θέλω άλλον΄ακολουθώ, θα ξανακάνω τον δικηγόρο.

»Τιμ΄έσπρωξε στην δημοσιογραφία; Ηταν απόπολιτική ανάθεση. Δηλαδή; Στα νιάτα μουήμουν στο ΚΚΕ ως στέλεχος και κάποιαστιγμή μου είπαν “αποφασίσαμε ότι θαπας στον Ριζοσπάστη”. Και είπα “Ωραία,αφού αποφασίσατε να πάω στον Ριζοσπάστη,θα πάω στον Ριζοσπάστη”. Βέβαια ότανπήγα δεν το πήρα ποτέ στα σοβαρά ότι θαμείνω εκεί. Απλώς μου φάνηκε ωραίαεμπειρία και είπα να το ζήσω, για όσο τοζήσω. Η δημοσιογραφία ήταν ένας γάμοςαπό προξενιό που εξελίχθηκε σε γάμο απόέρωτα.

»Μετάπήγα στην “Πρώτη”. Οταν έκλεισε η“Πρώτη” είχα στ΄αλήθεια αποφασίσειότι σταματάω. Ότι η πολιτική μου αποστολήείχε τελειώσει, ότι το πολιτικό μουκαθήκον το είχα πια εκτελέσει. Το βράδυπου γύρισα από μία συνεδρίαση τηςΚεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, όπου ελήφθηη απόφαση ότι η εφημερίδα κλείνει, γιαπολιτικούς λόγους, πήρα μέσα μου τηναπόφαση ότι εγώ εκεί δεν θα ξαναγυρίσω.Ετσι νόμιζα. Για ένα-δυο μήνες ήμουν στοδικηγορικό γραφείο κι είχα αρχίσει πάλινα παίρνω φακέλους. Βέβαια είχα πιαοκτώ-εννέα χρόνια στην δημοσιογραφία.

»Μετάμε πήρε τηλέφωνο ο Λέων Καραπαναγιώτηςκαι μου είπε να φάμε ένα βράδυ. Με έπεισενα πάω στα “Νέα”.Μου είχε πει “σε διάβαζα στον Ριζοσπάστη”και του λέω “Διαβάζετε Ριζοσπάστη”“βέβαια” μου λέει, “είναι η πρώτηεφημερίδα που διαβάζω κάθε πρωί γιατίθέλω με κάτι να εκνευρίζομαι”…

»Αυτήλοιπόν η δουλειά ξεκίνησε ως πολιτικήανάθεση. Αλλά σκέφτηκα πως αν συνεχίσωνα την κάνω πρέπει να την κάνω προσπαθώνταςνα΄χω την μεγαλύτερη δυνατή πολιτικήουδετερότητα. Γιατί; Είχα διαβάσει αυτότο πολύ ωραίο αμερικάνικο ρητό που λέειότι “αν αγαπάς τους ελέφαντες, μηνκάνεις ρεπορτάζ στο τσίρκο”. Δηλαδήδεν πρέπει να΄χεις ποτέ προσωπικήεμπλοκή μ΄αυτό για το οποίο γράφεις ήμιλάς. Αν σε παθιάζει, αν έχεις προσωπικόενδιαφέρον, δεν μπορείς να κάνεις καλάαυτή τη δουλειά. Δεν το τηρείς πάντα,δεν είναι εύκολο, προσπάθησα και προσπαθώακόμη.

»Ωστόσο πολλές φορές αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση. Σου λένε οι άνθρωποι “εδώ χαλάει ο κόσμος, ποια είναι η άποψή σου;” Αισθάνομαι πως για να μπορείς να πεις την άποψή σου, πρέπει εσύ τουλάχιστον να νιώθεις ότι είναι όσο πιο αμερόληπτη γίνεται. Προφανώς έχεις πεποιθήσεις, και απόψεις για τα πράγματα. Αλλά δεν βλέπεις τα πράγματα μ΄έναν παραμορφωτικό φακό απόψεων. Προσπαθείς τουλάχιστον να κοιτάς τα πράγματα με γυμνό μάτι.

»Δενένιωσα ποτέ ότι η ιδιότητα του δημοσιογράφουμ΄εμποδίζει να πω μια άποψη που μεφλογίζει. Όχι. Απ΄τη στιγμή που αποφάσισαότι θα συνεχίσω τη δημοσιογραφία -καιγι΄αυτό το αποφάσισα κιόλας, η δημοσιογραφίαγια μένα έγινε πιο σοβαρή υπόθεση απ΄τηνπολιτική. Κατά καιρούς μου΄χουν προτείνεινα κατέβω υποψήφιος... Το΄χα ακούσει απ’τον Μπαρμπαγιάννη τον Καψή, μολονότιδεν το τήρησε ο ίδιος. Οταν κάποιοςρωτούσε έναν δημοσιογράφο αν θέλει ναγίνει πολιτικός, εκείνος έλεγε “Ξέρειςκανέναν ψαρά που να θέλει να γίνει ψαρί”;

»Απ΄τα πράγματα που έχω κάνει στη δουλειά, πιο πολύ μ΄έχουν επηρεάσει κάποια ταξίδια, όπως την πρώτη φορά που έκανα μια αποστολή στην Αφρική με την UNESCO για να ένα ντοκιμαντέρ στο Mega - χρόνια πίσω. Πήγα σε μία χώρα που είχε μόλις βγει από εμφύλιο. Περπατούσες στο δρόμο και το πιο συνηθισμένο θέαμα ήταν παιδάκια χωρίς χέρι ή πόδι και ο μεγαλύτερος στόχος ήταν να βρεις ένα πιάτο φαΐ. Και να το δεις όχι εξωτικά, αλλά να ζήσεις εκεί δέκα ολόκληρες μέρες, να μιλήσεις με τους ανθρώπους αυτούς. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Όταν γυρίζεις από κει και δεν μπορείς να΄σαι ο ίδιος άνθρωπος. Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε περιβάλλον πολέμου, ήταν όταν άρχισαν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία. Ημουν στο Mega και την άλλη μέρα το πρωί έπρεπε να πάω στο Βελιγράδι -ήθελα να πάω στο Βελιγράδι. Πήγα με αυτοκίνητο, ταξίδευα όλη νύχτα, ενώ έβλεπα από πάνω τα αεροπλάνα και έβλεπα το φως απ΄τις βόμβες, άκουγα τις εκρήξεις. Και βρέθηκα στο βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι. Αυτό είναι μία εμπειρία. Ακούμε, μιλάμε για τον πόλεμο, ξέρουμε απ΄τους παππούδες μας που έζησαν πόλεμο. Αλλά να βρεθείς εσύ στο πραγματικό περιβάλλον του πολέμου και να΄σαι κι εσύ μέρος του, χωρίς να΄σαι ασφαλής -ή είσαι τόσο όσο όλοι οι άλλοι. Οπότε μπορώ να πω ότι απ΄αυτά που έχω κάνει στη δημοσιογραφία αυτά είναι που πιο πολύ μ΄ έχουν αλλάξει.

»Απ΄τηνάλλη έχω μιλήσει με πολύ σπουδαίουςανθρώπους. Είχα την τύχη να μιλήσω μεανθρώπους που υποψιάζεσαι πόσο σημαντικοί είναι, ή το ξέρεις πριν μιλήσεις μαζίτους και συνεπώς όταν τους προσεγγίζεις,η αύρα τους σ΄έχει ήδη συνεπάρει.

»Ανπρέπει να πω ένα όνομα, θα΄λεγα ο ΑνδρέαςΠαπανδρέου. Το πρώτο μου ρεπορτάζ ήταν,ως πολιτικός συντάκτης, οι εκλογές του1981. Γύρισα όλη την Ελλάδα με το πούλμαντων δημοσιογράφων που ακολουθούσε τονΠαπανδρέου. Και πρέπει να σου πω ότι δενείχα καμία συμπάθεια γι΄αυτόν, δεν είχακαν εκτίμηση. Ημουν πολύ επιφυλακτικόςαπέναντί του και συνέχιζα να είμαι όσοκυβέρνησε. Έχω αντιπαρατεθεί μαζί τουτηλεοπτικά, ήμουν σ΄εκείνες τις περίφημεςπροεκλογικές συνεντεύξεις του ΄89, πουπροσπαθούσα να τον δαγκώσω με τιςερωτήσεις μου. Ξαναείδα μια απ΄αυτές,άκουσα δύο-τρεις απαντήσεις που μου΄χεδώσει, τις οποίες τότε στ΄αλήθεια δενάκουγα, γιατί σ΄αυτό το high-stress περιβάλλονσκέφτεσαι την επόμενη ερώτηση που θεςνα του κάνεις. Τριάντα χρόνια μετάάκουσα την απάντηση που μου έδωσε καιείπα αυτός μου έλεγε κάτι και εσύ δεντο άκουγες. Εκ των υστέρων, δηλαδή, παρότιδεν ανήκω στο fan club,θεωρώ ότι ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσαπροσωπικότητα, πιο ενδιαφέρουσα απόό,τι νόμιζα όταν ήμουν απέναντί του. Καιθεωρώ επίσης ότι είναι μία προσωπικότηταπου για κάποιο λόγο αδίκησε τον εαυτότης. Δηλαδή αδιαφόρησε τόσο πολύ γιατην υστεροφημία του που δεν άφησε παράαυτή τη γενική αίσθηση “ΠΑΣΟΚ, ωραίαχρόνια”.

»Σεαντίθεση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλήπου επίσης γνώρισα λίγο στη δεύτερηπροεδρική του θητεία -έκανα ρεπορτάζπροεδρίας και πήγαινα μαζί στα ταξίδιατου. Ο Καραμανλής είχε απόλυτη συνείδησηκαι ανάγκη ελέγχου της εικόνας πουθ΄αφήσει στην ιστορία. Το φρόντιζε πολύ.

»Κάποιαστιγμή, όταν έφυγε αυτή η γενιά, οΠαπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης,τον οποίο επίσης είχα ζήσει ως πρωθυπουργόκαι είχα μαζί του θρυλικές κόντρες,μετά, με την επόμενη γενιά, ακόμη και μεπολιτικούς που εκτιμούσα, είχα μιαδυσκολία. Αναρωτιόμουν “τι θα πω τώραεγώ μαζί τους” -το ομολογώ, δεν τουπερηφανεύομαι. Εχω ζήσει, και πολύμάλιστα, τον Χαρίλαο Φλωράκη, μιαπροσωπικότητα που ήταν larger thanlife,όπως και ο Ανδρέας ή ο Καραμανλής. Αυτόδεν μπορείς να το νοιώσεις για κανέναναπ΄τους επόμενους. Βέβαια ήταν και ηεποχή, που τους επέτρεπε να είναι μεγέθη,αλλά και η απόσταση ηλικίας -μπροστάτους εγώ ήμουν παιδί. Οι σημερινοί είναιμικρότεροι και τους μικρότερούς σουέχεις μια τάση να τους σνομπάρεις καιευκολότατα να τους αδικήσεις.

»Γιανα την κάνεις όμως αυτή τη δουλειά, έστωμε μια πνευματική εντιμότητα, πρέπεινα μπορείς να μπαίνεις στην εποχή σου,στο μέτρο των ανθρώπων, να τους βλέπειςχωρίς συγκρίσεις. Γιατί μ΄αυτήν τηνέννοια ποιος θα στεκόταν στην Αγγλίαμετά τον Τσόρτσιλ; Κανείς.

»ΟΚασσελάκης; Είναι ένα κακό παράδειγμααλλά κι ένα φαινόμενο. Αν μου πεις τονΤσίπρα, εκ των υστέρων, μπορώ ν΄αναγνωρίσωέναν πολιτικό, συμφωνείς-διαφωνείς, τοναποδέχεσαι ή όχι. Αλλά πάντως δεν είναιμια ασήμαντη περίπτωση. Δεν είναι κάποιοςπου πέρασε και δεν θα γράψει η ιστορίαδυο γραμμές γι΄αυτόν.

»Ο Κασσελάκης δεν είμαι σίγουρος ότι θα τελειώσει τόσο γρήγορα και θα εξατμιστεί. Είναι κι ένα σημάδι της εποχής. Δηλαδή μιλάει σ΄έναν κόσμο μ΄έναν τρόπο που κανένας άλλος πολιτικός δεν έχει μιλήσει. Είναι δημιούργημα μιας εποχής, όπου η διάρκεια στην οποία μπορείς να μείνεις συγκεντρωμένος σε κάτι είναι πια πολύ μικρή.

»Θυμάμαι,είχα γράψει κάτι στον “Ριζοσπάστη”και την άλλη μέρα μου΄στειλε μια μικρήκάρτα ο Τάκης Λαμπρίας, πολύ ευγενικά.Μου΄λεγε ότι “γράψατε κάτι που είναιεντελώς ανακριβές και λάθος και εξηγούσε1,2,3…”. Ντράπηκα τόσο πολύ. Νομίζω ότιυπάρχει πια μία ανοσία. Η άγνοια δενείναι πια κάτι που πρέπει να κρύψεις,αντιθέτως μπορείς να το διαφημίζεις.

»Εναςάνθρωπος με μηδενική πολιτική εμπειρία,κανένα πολιτικό ή ακαδημαϊκό υπόβαθρο,που έρχεται από έναν εντελώς άλλο κόσμο,τον κόσμο του consulting ή του χρηματιστηριακούπαιχνιδιού και λέει, είμαι ικανός να΄μαιαρχηγός ενός κόμματος, αυτό πραγματικάσε σοκάρει. Και πείθει, πρώτα τον εαυτότου και μετά κάποιοι το πιστεύουν.

»Ηακροδεξιά; Αν διαλέξει κανείς μια έρευνααναφοράς (για να μην μπερδεύεται μεδιαφορετικές μετρήσεις) από κάποιαεταιρεία που μετράει χρόνια με τον ίδιοτρόπο, την ίδια μέθοδο, τα ίδια αντικείμενα,βλέπει ότι τα τελευταία τριάντα χρόνιαυπάρχει μία διαρκής μετατόπιση τουάξονα των αξιών, των ιδεών που κυριαρχούνστην ελληνική κοινωνία, όλο και πιοσυντηρητικά. Δεν το αξιολογώ, έτσι είναι.Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές το΄15,η Ελλάδα ήταν “πιο δεξιά χώρα παρά ποτέ”απ΄το 1949, σε επίπεδο αξιών, ιδεών. ΗΕλλάδα που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πιοδεξιά Ελλάδα, σίγουρα απ΄τη μεταπολίτευσηκι ύστερα. Κι αυτό συμβαίνει σ΄όλη τηνΕυρώπη, νομίζω. Υπάρχει μία μετατόπισηόλο και πιο συντηρητικά. Παράλληλαυπάρχει κι ένα δεύτερο φαινόμενο, ένας ριζοσπαστισμός με τον οποίο ταυτίζεταιένα μέρος της κοινωνίας και που ότανεμείς ήμασταν νέοι τον εκπροσωπούσε100% η Αριστερά. Τώρα είναι ο κόσμος τηςάκρας δεξιάς, όχι μόνο στην Ελλάδα,παντού -Γαλλία, Γερμανία και προπάντωνΑμερική. Οπότε αυτός είναι ένας καινούργιοςκόσμος -και δεν είναι ωραίο.

»Δεννομίζω ότι είχα ποτέ αυτό που λένε στοσινεμά, starquality,να με κυνηγάνε δηλαδή τα media,να ενδιαφέρει η ζωή μου. Αλλά δεν τοζήλεψα ούτε ποτέ θέλησα να το καλλιεργήσω.Οπότε φέρομαι φυσιολογικά. Πάω στογήπεδο, πάω σινεμά, θέατρο. Κάποιοι μεαναγνωρίζουν, με χαιρετάνε, κι αυτόείναι όλο.

»Οικόρες μου δεν ακολουθούν τον δρόμο μου,ίσα-ίσα. Στην πραγματικότητα αυτή ηδουλειά ήταν αυτή που απασχολούσε τονμπαμπά τους τόσες πολλές ώρες, ώστε νατον βλέπουν λιγότερο απ΄όσο ήθελαν.Οπότε αυτό από μόνο του είναι ένααντικίνητρο».

Μιαθεατρική παράσταση

«Αγαπώπολύ το θέατρο, από παιδί. Με την ΤαμίλαΚουλίεβα είχα γνωριστεί την εποχή πουήταν στο Απλό Θέατρο με τον Αντώνη Αντύπα-ο Αντώνης ήταν φίλος μου, πήγαινα στιςπαραστάσεις του. Την εκτιμώ πολύ ωςηθοποιό.

»ΤέλοςΑυγούστου, μου τηλεφώνησε η Ταμίλα γιανα μου πει ότι ανεβάζει ένα έργο (σ.σ.“Απόρρητον” του Ιβαν Βιριπάγιεφ, θέατροΤζένη Καρέζη, Φεβρουάριος΄25) καιχρειάζεται κάποιον να κάνει κάτι στηνπαράσταση. Το διάβασα, μ΄άρεσε και είπαθα το κάνω, αλλά δεν θα σκεφτόμουν ποτέμόνος μου να παίξω θέατρο. Αλλωστεδημοσιογραφία, πολιτική και θέατροέχουν κοινά στοιχεία. Στην πραγματικότηταη πολιτική και η δημοσιογραφία, ειδικάη τηλεόραση, δανείζεται τους κώδικεςτου θεάτρου για να επιβιώσει».

Αναζητώντας της Κάλλας

«Έχει ένα μυστήριο η Μαρία Κάλλας. Είναι 101 χρόνια από τότε που γεννήθηκε, σε λίγο θα είναι 50 από τότε που πέθανε, κι όμως βγαίνει καινούργια ταινία. Φέτος μόνο κυκλοφόρησαν δύο ή τρεις νέες βιογραφίες της. Ο αριθμός των βιογραφιών της μετριέται σε μερικές εκατοντάδες. Και υπάρχουν ακόμα νέοι που διαπιστώνω ότι την ακούν ή την ανακαλύπτουν ξαφνικά. Ανθρωποι που δεν τρελαίνονται για την όπερα, που δεν θα πήγαιναν ποτέ να δουν μια παράσταση τρεισήμισι ωρών, αλλά αν ακούσουν τη φωνή της, με κάποιο τρόπο τους συγκινεί. Είναι ένα μυστήριο όλο αυτό. Και μ΄όλες αυτές τις αφορμές, έχεις μια περιέργεια να δεις από τι υλικό είναι φτιαγμένος αυτός ο μύθος κι αν μπορείς να κρυφοκοιτάξεις λίγο ποια είναι η αλήθεια πίσω απ΄τον μύθο.

»Υπάρχει μία ωραία φράση που υποτίθεται ότι έχει πει η Κάλλας. Ηταν κάπου με τον Ωνάση και μια παρέα. Κάποια στιγμή της λένε ότι είναι δημοσιογράφοι απέξω και θέλουν να την δουν. Κι εκείνη λέει, “δώστε μου 5΄, πρέπει να γίνω Κάλλας”. Οπότε έχει ένα ενδιαφέρον να δεις τον άνθρωπο πίσω απ΄αυτό, τον άνθρωπο που ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο και είχε συνείδηση ότι είναι δημόσιο πρόσωπο και υπηρετούσε την περσόνα της.

»Αν γυρίσεις πίσω, τέλη δεκαετίας του ΄50, αρχές του ΄60, και αναρωτηθείς, με βάση τις στήλες gossip και τους παπαράτσι, ποια ήταν διασημότερη γυναίκα στον κόσμο, η Μέριλιν Μονρόε ή η Μαρία Κάλλας, θα΄λεγα η Κάλλας. Μια τραγουδίστρια της όπερας και μάλιστα Ελληνίδα; Κι όμως. Επιπλέον, λίγο να την κοιτάξεις, νοιώθεις ότι υπάρχει ένα εύθραυστο πλάσμα, που΄χει ανάγκη να νιώσει αγάπη και αποδοχή, την οποία δεν εισπράττει ποτέ, κι αυτό είναι που κάνει την τραγικότητα της.

»Ντοκιμαντέρ;Είναι λίγο μεγαλόπρεπο, αλλά ναι, έχειμια φιλοδοξία να είναι ντοκιμαντέρτουλάχιστον στο ύφος του. Μιλάνε άνθρωποιπου έχουν ψάξει και γράψει για την Κάλλαςπου έχουν περάσει τη ζωή τους μελετώνταςτην -Ματθαιοπούλου, Χαλκιολάκης,Χαραλαμπόπουλος. Επειτα σκέφτηκα ναμιλήσω με καλλιτέχνες που ακολουθούντον ίδιο δρόμο και που ξεκίνησανπαίρνοντας την Υποτροφία Κάλλας. Γιανα δω ποια είναι η σχέση τους με το όνομαπου στην πραγματικότητα του οφείλουναυτό που έκαναν. Επίσης μίλησα με δύογυναίκες ηθοποιούς που ερμήνευσαν τηνΚάλλας. Την Μαρία Ναυπλιώτου που έπαιξετέσσερις σεζόν και τη Φανί Αρντάν, πουέπαιξε το ίδιο έργο στο θέατρο μεσκηνοθέτη τον Πολάνσκι και στονκινηματογράφο με σκηνοθέτη τον Τζεφιρέλι,που ήταν φίλος της Κάλλας. Οποτε προσπάθησανα δω την Κάλλας, με τα δικά τους μάτια.Γιατί νομίζω ότι όταν ένας αληθινά καλόςηθοποιός προσπαθεί να υποδυθεί έναρόλο, γίνεται ο ρόλος, οπότε έχει μιααλήθεια να σου πει».

Η ζωή και ο μύθος της Μαρίας Κάλλας: «PrimeTime» με τον Παύλο Τσίμα, την Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου στις 21.00 στον Σκάι



Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr