Θάνος Τοκάκης: «Κάνουμε τέχνη για να μην είμαστε μόνοι μας»

12:03 18/12/2024 - Πηγή: Bovary

Ο Θάνος Τοκάκης βρήκε στο θέατρο, από μικρός, έναν τρόπο να εκφραστεί. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έγινε γνωστός με την τηλεοπτική σειρά «50-50».

Αλλά σύντομα στράφηκε σ΄αυτά που τον ενδιέφεραν πραγματικά. Θεατρικό Βραβείο Δημήτρης Χορν 2011, μετρά συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες -Βογιατζής, Μαστοράκης, Μοσχόπουλος και συνεχίζει.

Τώρα είναι ο Φιάκας, στο θεατρικό «Βαρώνος Φ, Φιάκας» του Δημητρίου Μισιτζή στο Πτι Παλαί. Απ΄το 2016 είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Βίκυ Παπαδοπούλου. Είναι 44 χρόνων.

«Υπήρξα πολύ φιλόδοξος. Μέσα στα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα είμαι φιλόδοξος για άλλα πράγματα, με τη ζωή περισσότερο παρά με τη δουλειά. Τα πράγματα για τα οποία ήμουν τότε φιλόδοξος μου φαίνονται κενόδοξα. Αφορούσαν έργα, συνεργασίες, κριτικές, ρόλους, αποδοχή -ήθελα να΄μαι μέσα σ΄όλο αυτό. Βέβαια υπήρχε κι ένα κομμάτι μέσα μου που είχε μια ουσία σε σχέση μ΄αυτό που έκανα. Αυτό μετουσιώθηκε, άλλαξε το περίβλημά του, κι έγινε τώρα κάτι άλλο.

»Γιατίασχολήθηκα με το θέατρο; Απ΄τηντρίτη-τετάρτη δημοτικού με πήγαινε ημητέρα μου στην θεατρική ομάδα τουσχολείου, στην Ηλιούπολη -μια καλή ομάδα.Εκεί καλλιεργήθηκε μια αγάπη γι΄αυτήτην έκφραση -ακολούθησε το εργαστήριτου δήμου Ηλιούπολης, και δημιουργήθηκεμια αγάπη γι΄αυτό που προφανώς δενκαταλάβαινα. Ενας τεχνικός τρόπος, έστω,να μπορώ να εκφραστώ σε σχέση με τηνψυχοσύνθεσή μου. Βρήκα μια οδό στηνοποία κάποια στιγμή αποφάσισα να δοθώ100%.

»Ηοικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση μετα καλλιτεχνικά, αγαπούσαν ο καθέναςτην τέχνη με τον τρόπο του. Ασχολιόντουσανμε τα ασφαλιστικά. Είχα και τον αδελφόμου -ήταν ανοιχτός όταν του μίλησα γιατο θέατρο, με προέτρεψε να το κάνω. Στησυνέχεια με βοηθούσε πολύ ψυχολογικάνα συνεχίσω. Είχαμε ένα εξαιρετικάιδιαίτερο δέσιμο γιατί υπήρχε μια σχέσηόχι ακριβώς φιλική, κάτι πολύ βαθύτερομεταξύ μας. Ηταν λίγο μεγαλύτερος. Αλλάδυστυχώς υπάρχουν και οι μεγάλες λύπεςστη ζωή -τον έχασα. Και ο μόνος τρόποςνομίζω, αν υπάρχει κάτι που εμένα μου΄κανεένα κλικ, είναι ότι προσπαθώ αυτό πουκάνω να το κάνω πολύ πιο ζωντανά απ΄ό,τιπριν. Προσπαθώ να ζω μέσα απ΄τους άλλους.Δηλαδή είναι σαν να ζω για δύο ανθρώπους.Περισσότερο έχει να κάνει μ΄αυτό πουλέμε ότι βιώνουμε εκείνη τη στιγμή, κάτιπου υπάρχει και μπαίνουμε μέσα σ΄αυτό,είτε είναι ένα ταξίδι, είτε ένας ρόλος,είτε ένας έρωτας. Δίνομαι πια πολύ πιοουσιαστικά.

»Αντλώαπ΄την ζωή μου για το θέατρο. Αυτή νομίζωείναι η διαδικασία, απ΄το θέατρο στηνζωή κι απ΄την ζωή στο θέατρο, μια κίνησηπου αν σταματήσει θα είναι μια νέκρωσηκαλλιτεχνική. Γι΄αυτό θεωρώ ότι η δουλειάμας είναι πάρα πολύ δύσκολη -άλλοιάνθρωποι βέβαια δουλεύουν σε πολύδυσκολότερες συνθήκες.

»Το“50-50” ήταν η πρώτη μου δουλειά και ήτανπολύ σημαντικό ότι έγινε. Εζησα πολύμικρός την ενδεχόμενη επιτυχία, που άμασυνέχιζα θα γινόμουν κάτι άλλο. Κι απ΄τηνάλλη είχα τον Θωμά Μοσχόπουλο και τοθέατρο Πόρτα. Ημουν ανάμεσα αλλά ήξεραακριβώς τι ήθελα. Η ψυχή και το σώμα μουδεν ήταν στην τηλεόραση. Παρόλα αυτά τοπερίβλημα της τηλεόρασης, της δόξας,της φήμης και των χρημάτων ήταν δέλεαρκαι δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ.Όχι, δεν το απόλαυσα ιδιαίτερα εκτόςδουλειάς, γιατί εντός ήταν όλα μια χαρά.

»Δούλεψα πάρα πολύ καλά. Κατάλαβα τι είναι η τηλεόραση, τι διαφορά έχει με τα υπόλοιπα, δηλαδή με το σινεμά και το θέατρο και αντιλήφθηκα τι είναι αυτό στο οποίο θέλω να δώσω προσοχή και χρόνο.

»Μεcasting είχα πάρει τον ρόλο στο “50-50”.Μπαίνοντας στην σειρά δεν υπήρχε ηαίσθηση ότι πάμε να κάνουμε μια επιτυχία.Ως προς τους τρεις ηθοποιούς (σ.σ. ΣάκηςΜπουλάς, Πέτρος Φιλιππίδης, ΠαύλοςΧαϊκάλης), πάντα τους θαύμαζα, τον καθέναμε ξεχωριστό τρόπο. Θεώρησα ότι θαμπορούσα, αν μη τι άλλο, να μάθω.Επαναλαμβάνω, ότι είναι πολύ σημαντικότο πώς οι άνθρωποι πορεύονται μέσασ΄αυτό και θέλω να πω ότι και οι τρειςαυτοί άνθρωποι ήξεραν πάρα πολύ καλάτο μέσον της τηλεόρασης. Κι εγώ ήθελανα το γνωρίσω καλά κι ήταν πολύ σημαντικόότι το γνώρισα μέσα απ΄αυτή την δουλειάκι απ΄αυτούς τους ανθρώπους. Στησυγκεκριμένη δουλειά -και λόγω χρόνου,δεν συνδέθηκα με κάποιους, αλλά ησυνεργασία μου, οφείλω να ομολογήσω,ήταν άψογη. Ούτε σημαίνει κάτι το γεγονόςότι συμπεριφέρθηκαν καλά σε μένα…

»Μετάτην τηλεόραση πήγα επίτηδες στον στρατόκαι μετά ακολούθησα τον χώρο του θεάτρουόπου αισθανόμουν πιο ασφαλής μέσα μου.

»Ανμου δόθηκαν ευκαιρίες; Κάποιες φορέςέβγαζα κι ίσως ακόμα, κάποια κόμπλεξ.Όλοι ζούμε με τα κόμπλεξ μας, και οιηθοποιοί ακόμα περισσότερο. Και πολλέςφορές υπήρχε μέσα μου η αίσθηση ότι δενμου έχει δοθεί η ευκαιρία, κι αν μουδινόταν, κι αν, κι αν, κι αν… Μετά σκέφτηκαπόσες χιλιάδες ηθοποιών στην Ελλάδασκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έχωτην εντύπωση ότι αν είναι να΄ρθουν οιευκαιρίες, θα΄ρθουν και θα τις αξίζωγια να΄ρθουν. Αμα δεν έρθουν μπορεί νασημαίνει ότι δεν τις αξίζω πια…

»Είμαιπιο ήσυχος τώρα, πιο ανοιχτός. Αλλαξανκάποια στάνταρ μου σε σχέση με το τιείναι επιτυχία και ευτυχία στη ζωή.Φυσικά και ακόμα θέλω να κάνω πολλούςρόλους και κυνηγάω πράγματα, αλλά νομίζωότι πλέον είναι άλλη η οπτική μου σ΄αυτόπου θέλω να πετύχω. Θέλω να κάνω πιαδουλειές για να μπορώ να εκφραστώ καιόχι για να μπορώ να έχω αποδοχή.

»Τηνθέλω την αποδοχή -και είναι θεμιτό, ούτετην έχω ξεπεράσει. Είναι μια επικοινωνίακαι είναι στην φύση της δουλειάς. Απλώςδεν μ΄απασχολεί τόσο κι αυτό έχει νακάνει όχι με την αποδοχή την ίδια, αλλάμε κάτι βαθύτερο δικό μου, δηλαδή στογεγονός ότι απέκτησα μεγαλύτερη πίστηστον εαυτό μου και σ΄αυτά που θέλω ναπω και να κάνω γενικά.

»Παλεύω,εξακολουθώ να παλεύω και μ΄αρέσει. Εχωκατατάξει τον εαυτό μου σε μια συγκεκριμένηκατηγορία ηθοποιού και πορεύομαι μεβάση αυτό.

»Ναι, είμαστε δύο ηθοποιοί στο σπίτι, με την Βίκυ. Και μπορέσαμε νομίζω να συνυπάρχουμε γιατί ο καθένας μας ήξερε ότι αυτό δεν θα ήταν το κύριο θέμα συζήτησής μας -και δεν είναι. Νομίζω ότι εγώ κι Βίκυ έχουμε περισσότερο το μυαλό μας στο επόμενο ταξίδι που θα κάνουμε, στην ταινία που θα δούμε ή στο φαγητό που θα φάμε… Φυσικά και υπάρχει η επόμενη δουλειά κι εκεί υπάρχει μια ανταλλαγή και μια ανακούφιση, αλλά νομίζω ότι και στους δύο μας δεν είναι κυρίαρχο ζήτημα στη σχέση μας. Είμαστε μαζί απ΄το 2016. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό κι αυτό το έμαθα εγώ απ΄την Βίκυ είναι ότι η δουλειά μας είναι εκεί ως ένα σημείο. Για μένα η δουλειά είχε πολύ μεγαλύτερο χώρο στην ζωή μου και νομίζω ότι τώρα πια, και λόγω της Βίκυς, δεν ισχύει αυτό.

»Γνωριστήκαμεόταν είχε έρθει να δει μια αποτυχημένηεισπρακτικά παράσταση που έπαιζα μετον φίλο μου τον Προμηθέα (Αλειφερόπουλο)στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων, τους“Εμιγκρέδες” σε σκηνοθεσία της ΓιολάνταςΜαρκοπούλου. Εκείνη την χρονιά είχαπροτάσεις για παραστάσεις που τελικάείχαν επιτυχία -αλλά το αλλάζεις αυτόπου συνέβη; Κάπως τα πράγματα είναι τόσοκουμπωμένα σ΄αυτό το σύμπαν που νομίζωότι σε μία δουλειά που δεν πήγε καλά,ήρθε αυτό το πράγμα στη ζωή και λες τοαλλάζεις; Δεν το αλλάζεις -με τίποτα.

»Ξεκίνησαμε τον Θωμά, εκεί έκανα τα πρώτα μουβήματα και τον ευγνωμονώ γι΄αυτό. Επειταδούλεψα με τον Νίκο Μαστοράκη, τονΛευτέρη Βογιατζή που για μένα αυτό ήτανμια σχολή. Αυτοί οι τρεις με καθόρισαν.Ο Λευτέρης ήταν τελειομανής σε σχέσημε την δουλειά του. Δηλαδή το εξουσιαστικότου κομμάτι, αν υπήρχε κάποιο, είχε νακάνει με το γεγονός ότι ήθελε η δουλειάτου να είναι τέλεια, όχι ο ίδιος πάνωαπ΄τον ηθοποιό, κι αυτό διαφοροποιείτα πράγματα. Και δεν είναι τυχαίο, κατάτην γνώμη μου, ότι από τότε που έφυγε οΛευτέρης, και σταμάτησε να σκηνοθετείκαι ο Νίκος Μαστοράκης, δεν υπάρχεισημείο αναφοράς. Δεν ξέρω αν υπάρχουναναντικατάστατοι άνθρωποι, υπάρχουν αναντικατάστατες στιγμές ανθρώπων.

»Ότανπήρα το βραβείο Χορν, το 2011, για την“Δωδέκατη νύχτα”, ήταν και μια τεράστιαχαρά. Αλλά με τα βραβεία είναι όπως μετον Θεό -υπάρχει; Για όποιον πιστεύει,υπάρχει Θεός. Εξαρτάται πως βάζεις στηνζωή σου το βραβείο. Εγώ τα χαίρομαι,μ΄αρέσουν.

»Μ΄αρέσεινα σκηνοθετώ αλλά όχι περισσότερο απ΄τονα παίζω, να εκφράζομαι άμεσα.

»Είμαιπολύ χαρούμενος που ήμουν μέρος της ταινίας ”Ευτυχία”. Ηταν πολύ συγκινητικήη συνθήκη, έτσι όπως έγινε η δουλειά, μετους ανθρώπους που έγινε, όπως και ότανπροβλήθηκε η ταινία. Στον συγκεκριμένορόλο, έπρεπε να φαίνεται ότι είμαιομοφυλόφιλος, για δραματουργικό λόγο.Άμα δεν φαινόταν ότι αυτός ο άνθρωποςείχε αυτή τη θηλυπρέπεια, τότε θα ήτανόπως όλοι οι ομοφυλόφιλοι της εποχήςπου είχανε γυναίκες και παιδιά. Επομένωςθέλαμε ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτιέκφρασης του χαρακτήρα. Τώρα το άλλοκομμάτι και το πιο σημαντικό, η προσέγγιση,δεν έχει να κάνει με το αν είναιομοφυλόφιλος, μαύρος ή εβραίος. Εχει νακάνει με βαθύτερα ανθρώπινα ζητήματα.Κι όταν εστιάζεις εκεί, νομίζω πώς ό,τικαι να κάνεις, έχει αλήθεια.

»Όλοιοι άνθρωποι καταλήγουν σε κάποια ουσιαστικά υπαρξιακά ζητήματα. Όλοι οιάνθρωποι γύρω από αυτά περιφερόμαστε.Από κει και πέρα, όσο το ψάχνουμε,ανθίζουνε αυτά και βρίσκουμε και άλλεςπτυχές, αλλά νομίζω ότι η βάση είναιεκεί για να μπορούμε να συνδεόμαστε.

»Τιμ΄απογοητεύει; Δίνουμε πολλή μεγάληβάση στο τι θέλει ο κόσμος -κατεβάζουμετο βρακί μας, όλοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες,παραγωγοί και βάζω και τον εαυτό μουμέσα σ΄αυτό. Νομίζω ότι πολύ μεγάλο ρόλοέχει παίξει και το γεγονός ότι έχουνκοπεί οι επιχορηγήσεις -οι ουσιαστικέςεπιχορηγήσεις. Σ΄αυτή την εποχή πουζούμε έχουμε οδηγηθεί στο να γίνονταιπαραστάσεις soldoutμέχρι τον Μάρτη, πριν καν ανεβούνε. Δενείναι λογικό ούτε φυσιολογικό. Τώραπια το θέατρο είναι Ιnstagram και πώς θαπουλήσει στο Ιnstagram.

»Το γεγονός ότι διαφωνώ είναι που μ΄αρέσει να είμαι μέσα σ΄αυτό το σύστημα. Δηλαδή άμα δεν διαφωνήσεις σε κάτι, πώς θα πας μπροστά; Το θέμα είναι να διαφωνείς με σένα, με τον εαυτό σου για να μπορείς να προχωράς. Προσπαθώ κι αυτό έχει να κάνει και με τον οικονομικό παράγοντα. Αλλά αυτή την στιγμή έχω μόνο σκυλιά, δεν έχω παιδιά, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους συναδέλφων που ξέρω ότι δυσκολεύονται.

»Σεοποιαδήποτε δουλειά επιλέξω να είμαιείτε για οικονομικούς λόγους είτε γιαάλλους, θα προσπαθήσω να δώσω το βάθοςπου νομίζω ότι μπορεί να ταιριάξεισ΄αυτό. Το θέατρο δεν είναι τίποτ΄άλλοπέρα απ΄το να πούμε στο τέλος της ημέραςότι είμαστε μαζί. Γι΄αυτό κάνουμε τέχνη,για να μην είμαστε μόνοι μας. Ανοίγομαιπάνω στην σκήνη, για ν΄απλώσω το χέριμου, για να πω ότι δεν είσαι μόνος σουσ΄αυτό. Και γι΄αυτό απογοητεύομαι όταντο κοινό δεν θέλει ν΄ακούσει.

»Στοθέατρο πρέπει να σκύβουμε κι οι δύο, κιεμείς και το κοινό, όχι ο ένας απ΄τουςδύο. Αυτή τη στιγμή σκύβουμε εμείς γιανα δούμε τι θέλει ο θεατής -κι αυτό είναιμονόπλευρο. Αλλά το λάθος είναι ότισκεφτόμαστε ποιος πρέπει να΄ναι απόπάνω. Νομίζω ότι οι σχέσεις έχουν νακάνουν με κάτι τρίτο, με κάτι που είναιέξω από μας και το οποίο πρέπει και οιδυο να το τροφοδοτούμε για να μπορεί ναυπάρχει και ν΄ανθίσει.

»Ποιος είναι ο ρόλος τέχνης; Είναι να σκεφτόμαστε εμείς οι καλλιτέχνες όσο μπορούμε out of the box και να προσπαθούμε να κάνουμε και το κοινό να σκεφτεί μ΄αυτό τον τρόπο. Γιατί ο άνθρωπος θέλει να αισθάνεται ασφάλεια στη ζωή του. Άρα, όσο περισσότερο ανασφαλής αισθάνεται, τόσο απομακρύνεται από κάτι. Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι εμείς στο θέατρο τους προσφέρουμε ασφάλεια. Γι΄αυτό νομίζω ότι δεν πάει καλά το σινεμά γιατί συνεχίζει να ξεβολεύει τον κόσμο.

»Αγαπώπολύ το σινεμά. Ημουν στον “Νόμο τουΜέρφι”. Ετοιμάζω μια δική μου ταινία,την δεύτερη μικρού μήκους, σενάριο,σκηνοθεσία και θα παίξω. Με τη Βίκυέχουμε παίξει μαζί σε μικρού μήκουςταινία. Οσο για θέατρο το΄χουμε σκεφτείκαι το΄χουμε απορρίψει. Προς το παρόνδεν είναι στα σχέδιά μας. Είμαστε καλάείμαστε ο καθένας στον χώρο του.Προσπαθούμε να βρίσκουμε κοινούςχρόνους, να φεύγουμε, να κάνουμε ταξίδια.Το ταξίδι είναι μεγάλη υπόθεση, ανοίγειτο μυαλό».

Μετον «Φιάκα» στο Πτι Παλαί

«Αυτό που είναι γοητευτικό στον “Φιάκα” είναι το θέμα της απάτης. Εκεί έχουμε εστιάσει, εκεί έχουν εστιάσει δραματουργικά τα παιδιά. Κι αυτή η σχέση με το σήμερα, νομίζω πως έχει να κάνει με το πόσο εξαπατάμε τον εαυτό μας πολλές φορές, όπως έχει να κάνει και με τα social media κυρίως, που για μένα είναι μία πολύ σημαντική απώλεια προσωπικότητας. Η εξαπάτηση αυτή υπάρχει συνεχώς κάθε μέρα και πρέπει να κάνουμε κόπο για να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο -μεγάλη κουβέντα…

»Μ΄αρέσειπολύ η κωμωδία και μ΄αρέσουν πολλά είδηκωμωδίας και χιούμορ, όπως μ΄αρέσει νατο ψάχνω σ΄όλες τις εκφάνσεις και στοσινεμά και στο θέατρο. Στην Ελλάδα ησχέση μας με την πλάκα, με την κωμωδίακαι το χιούμορ δεν είναι καλή, τουλάχιστονδεν είναι του γούστου μου. Είμαστε λίγοπιο χοντροκομμένοι. Δεν έχει αισθητική-είναι στο DNA μας.

»Μ΄αρέσει να ψάχνω τι είναι γέλιο, τι είναι χιούμορ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ανακουφιστικό ότι υπάρχει αυτή η απενοχοποίηση των πραγμάτων και την ίδια στιγμή υπάρχει κι ένα αντίβαρο τεράστιας σοβαρότητας και αφοσίωσης στο συγκεκριμένο θέμα του χαρακτήρα. Αυτή λοιπόν η απόσταση -πόσο μέσα και πόσο έξω μπορείς να είσαι, αυτή η ισορροπία που την ψάχνεις, υπάρχει μόνο σ΄αυτά τα έργα, νομίζω, που η βάση τους είναι μολιερική. Υπάρχει ουσία».

«Βαρόνος Φ-Φιάκας» του Δημήτρη Μισιτζή σε ελεύθερη διασκευή-σκηνοθεσία των Γιωργή Τσουρή & Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου. Παίζουν: Ηρώ Μπέζου, Γιωργής Τσουρής, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Θανάσης Δόβρης, Yoel Soto. Στο θέατρο Πτι Παλαί



Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr