“Αιχμάλωτος 1788” στο Άουσβιτς! Η συγκλονιστική ιστορία ενός 17χρονου Έλληνα

00:05 27/1/2022 - Πηγή: militaire

Η ιστορία του “αιχμαλώτου 1788”. Τ΄ όνομά του Αποστόλης. Από τα Φιλιατρά Μεσηνίας.17 ετών βρέθηκε στη φρίκη του Άουσβιτς.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η συγκλονιστική ομιλία της κυρίας Ντιάνας Σταυροπούλου στην εκδήλωση μνήμης στο Brandenburg-Görden για τους 300 Έλληνες κρατούμενους .Η ομιλία έγινε στις 30 Απριλίου 2017 και την εντοπίσαμε αναρτημένη στο facebook. 

Το αναδημοσιεύουμε με αφορμή τη σημερινή επέτειο. Σαν σήμερα το 1945, ο Κόκκινος Στρατός

φθάνει στο Άουσβιτς και απελευθερώνει όσους κατάφεραν να επιζήσουν.

Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία:

Σήμερα  όμως δε θα αναφερθούμε στις  φωτεινές σελίδες της ιστορίας μας, αλλά σ΄ εκείνες τις μαύρες κηλίδες που ακόμα και σήμερα μας στοιχειώνουν.  Ο λόγος σχετίζεται με μια από κείνες τις εποχές που το είδος μας όχι απλά παρέμεινε στάσιμο, αλλά βημάτισε προς τα πίσω.                                                                                                                                     Πριν από αρκετά χρόνια – όχι όμως τόσο μακρινά για να λησμονήσουμε- ένας άνθρωπος θεώρησε ότι ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος υπάρχουν άτομα τα οποία υστερούν έναντι των υπολοίπων και θα έπρεπε να αφανιστούν.

Εκμεταλευόμενος την πολιτική  αστάθεια της τότε περιόδου ανέλαβε την ηγεσία ενός εκ των μεγαλύτερων  κρατών της Ευρώπης και προχώρησε σε μια σειρά εγκλημάτων αφού πρώτα είχε ηχήσει η σάλπιγγα του πολέμου. Το όνομά του ήταν Αδόλφος Χίτλερ.

Ωστόσο,  δεν είμαστε εδώ για  να κάνουμε απλά μια ιστορική αναδρομή , ούτε για να κρίνουμε. Ο μεγαλύτερος δικαστής είναι η ιστορία και ο χρόνος κι αυτοί   έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. 

Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ , είναι για να σας διηγηθώ  την  ιστορία ενός παιδιού που στα δεκαεπτά του έζησε τον εφιάλτη εκείνης της περιόδου από  θέση  πρωταγωνιστή των γεγονότων. 

Το παιδί αυτό, ήταν ο Αποστόλης από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας , μια μικρή κωμόπολη της Ελλάδας.

Η μοίρα θεώρησε πως ο 17χρονος έπρεπε να βρεθεί στην καρδιά του κακού και να είναι αυτόπτης μάρτυρας των παρανοϊκών σχεδίων του ηγέτη της ναζιστικής Γερμανίας.  Η  αγάπη του για την Ελλάδα τον έκανε να παλέψει μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ – του αντάρτικου που έδωσε το αίμα του πολεμώντας για την απελευθέρωσή της-  κάτι που οδήγησε στη σύλληψή του από τους Γερμανούς κατακτητές. 

Έτσι, ο μικρός  μας φίλος , βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει σε ένα τραίνο, μαζί με άλλους έλληνες  αντιστασιακούς στο δρόμο για την κόλαση. 

Πρώτη στάση το μέρος που ακόμα και σήμερα το όνομά του κάνει τον  άνθρωπο να αισθάνεται ρίγος, ντροπή και φρίκη. Το στρατόπεδο εξόντωσης  Άουσβιτς  Μπίρκενάου. 

Ευτυχώς για τον ίδιο αλλά και για    την εξέλιξη της ιστορίας μας ,  ήταν από τους τυχερούς που σε αυτή την ατυχία θεωρήθηκαν χρήσιμοι για τα εργοστάσια της πολεμικής μηχανής του  Γ΄ Ράιχ και σύντομα βρέθηκε πάλι σε ένα βαγόνι που τον μετέφερε σε ένα μέρος με λιγότερο αίμα και στάχτη. Επόμενη στάση, το στρατόπεδο Γκρίχελάνγκερ  του Βραδεμβούργου , μέρος που στεγαζόταν το εργοστάσιο καταδιωκτικών αεροπλάνων της  «Αράντο». 

Εκεί,  στον νεαρό  Απόστολο δόθηκαν εργαλεία για να  κατασκευάζει μαζί με τους άλλους  κρατούμενους πολεμικά  αεροπλάνα με αντάλλαγμα ένα πιάτο  φαγητό (μπρότσουπε)  και την ελπίδα ότι θα δει το φως του ήλιου άλλη μια μέρα, εφόσον ακολουθεί τις εντολές των  σβαστικοφόρων  φρουρών του  ναζιστικού κολαστηρίου . 

Σε αυτές τις δύσκολες ώρες ο 17χρονος  ΕΠΟΝίτης  από τα Φιλιατρά ,  δεν ήταν μόνος !  Η πολεμική μηχανή του Ράιχ χρειαζόταν στρατιά  νεκροζώντανων για να συνεχίσει να κινείται και να απειλεί την ανθρωπότητα.  Οι κατακτημένοι πλήρωναν τον βαρύ φόρο , και πρώτη ανάμεσα σε ίσους η μικρή Ελλάδα. Πλάι στις μηχανές, δίπλα στην πείνα ,  δίπλα στον  θάνατο και τον φόβο , θα αντίκριζες τον Αριστοτέλη Λιαπίκο, τον Φρατζέσκο Χάρη, τον Ιωάννη Αγροδήμο, τον Παντελή Κούγιο , τον Απόστολο  Παπαγγέλου, τον Κωνσταντίνο Κυρίτση, τον Νίκο Διακίδη…..

Πόσο   εύκολο  άραγε  να  ήταν,  μέσα σε αυτόν  τον  πόνο και  τον  θυμό,  το δριμύ    « κατηγορώ»  να στραφεί κατά ενός ολόκληρου έθνους;   Ήταν δύσκολο , γιατί  ο Απόστολος εκεί γνώρισε τους « ωραίους» Γερμανούς όπως τους έλεγε. Ανθρώπους που πολέμησαν τον παράφρονα ηγέτη του κράτους τους,   καταδικάστηκαν μαζί με τους κατακτημένους ως υπάνθρωποι  πληρώνοντας ακόμα και  με τη ζωή τους. Κάποιοι επώνυμοι, κάποιοι ανώνυμοι, όλοι όμως με τις πράξεις τους έσωσαν την υπόληψη του γερμανικού λαού και απέδειξαν ότι ορθώς η ιστορία καταδίκασε μια παρανοϊκή πολιτική και όχι ένα έθνος.

Ο μικρός μας φίλος δεν ξέχασε ποτέ την άρνηση του Γερμανού αξιωματικού να τον υποδείξει ως μέλος του αντάρτικου όταν ο Απόστολος είχε συλληφθεί από τους Ναζί. Δεν ξέχασε ποτέ τη μανία με την οποία χτύπησαν τον Βίλυ Χέρμαν  οι φρουροί του εργοστασίου, επειδή ανέλαβε την ευθύνη για τη ζημιά που προκάλεσε ο ίδιος ο Απόστολος , προκειμένου να μη στηθεί στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος ο έλληνας πολιτικός αιχμάλωτος.   

Δεν ξέχασε ποτέ τον επισκευαστή της στέγης,  που του παραχώρησε το κρεβάτι και την κουβέρτα του και που άκουγε στο όνομα Έρικ Χόνεκερ. 

Οι άνθρωποι αυτοί , Έλληνες και Γερμανοί, ήταν η  « οικογένεια» του Αποστόλη στη Γερμανία. Μια φιλία σπάνια, σφυρηλατήθηκε μέσα στις φωτιές και τους καπνούς του πολέμου σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ανθρωπότητας. Δεν είναι τυχαίο που σε αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του ο μικρός  ΕΠΟΝίτης αναφέρεται σε αυτούς με τον τίτλο  « Βραδεμβουργιανοί»  και μιλάει γι΄ αυτούς με τόση αγάπη και θαυμασμό. 

H ώρα της κρίσης για τον παράφρονα ηγέτη του Γ ΄ Ράιχ  και της συμμορίας του δεν άργησε να έρθει.  Οι συμμαχικές δυνάμεις κατάφεραν να λαβώσουν το τέρας του ναζισμού και οι σοβιετικές ερπύστριες  ήχησαν στο στρατόπεδο εργασίας Γκρίχελάνγκερ. Η ελπίδα πως θα ξαναδεί τους δικούς του άστραψε στα μάτια τού Έλληνα αιχμαλώτου. 

Όπως ο ίδιος γράφει :