Ανθούσα Ροζού: Η θρυλική «χούλιγκαν» της Βουλής που την έτρεμαν οι πρωθυπουργοί

06:06 1/2/2022 - Πηγή: militaire

Κάποτε η Αθήνα είχε κάποιους «ωραίους τύπους» που άφησαν εποχή!

Η πολη είχε διαφορετικούς ρυθμούς, οι άνθρωποι περισσότερη αθωότητα και ελεύθερο χρόνο, υπήρχαν πολιτικά και δημοσιογραφικά στέκια, παρέες διανοουμένων που μέσα σ αυτές ανεδείχθησαν ξεχωριστές προσωπικότητες που με τις πράξεις και τα λόγια τους άφησαν ανεξίτηλο το γλαφυρό και γραφικό στίγμα τους, στην τότε αθηναϊκή κοινωνία.

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Μια τέτοια περίπτωση η οποία κυριολεκτικά έκανε πάταγο, ήταν η Ανθούσα Παλάσκα, γνωστή ως Ανθούσα Ρουζού ή Ανθούσα Ρουζιού,( Anthoussa de Roujoux , μετά το γάμο της με το Γάλλο Αλέξανδρο Ρουζιού), προσωπικότητα της Ελλάδας του 19ου αιώνα, γνωστή μετά τη χηρεία της, για τη αντικοινωνική και εκρηκτική παρουσία της στον εξώστη των συνεδριάσεων της Βουλής και την υποστήριξή της στον πρωθυπουργό Δηλιγιάννη.

Θεωρείτο και ήταν, κυρία του λεγόμενου καλού κόσμου, αλλά στην ιστορία έμεινε ως η μεγαλύτερη… εξτρεμιστική θορυβοποιός του Κοινοβουλίου!

Η… «κοινοβουλευτική» της δράση της έφερε σε δύσκολη θέση, ακόμα και τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη.

Ήταν η περίφημη Ροζού, δυναμική, εφευρετική και γλωσσού!

Την γνώρισαν όλοι οι κοινοβουλευτικοί άνδρες του προπερασμένου αιώνα.

Άλλοι την φοβήθηκαν και άλλοι την είχαν σύμμαχο και στήριγμα!

Παρά τα συντηρητικά τα ήθη της εποχής, που ήταν άκρως φαλλοκρατικά και η θέση της γυναίκας ήταν κυρίως μέσα στο σπίτι, μια γυναίκα, η Ροζού, συμπεριφερόμενη σαν χούλιγκαν της εποχής, άφησε… όνομα, με την ακραία συμπεριφορά της στα λαϊκά θεωρεία του Κοινοβουλίου.

Είχε δημιουργήσει μάλιστα τέτοια φήμη γύρω από το όνομά της και την εκρηκτική συμπεριφορά της, που το έδρανό της στα θεωρεία του Κοινοβουλίου είχε γίνει μόνιμο και… ιδιόκτητο, ο μικρός παράδεισός της, αφού καμιά άλλη κυρία δεν τολμούσε να το καταλάβει, γιατί ήξερε ότι θα άκουγε τα εξ αμάξης.

Και ήταν πολλές οι κυρίες του καλού κόσμου, που σύχναζαν τότε στη Βουλή.

Ήταν ένα μοναδικός τόπος για να επιδείξουν τα καινούργια φορέματά τους και τα κοσμήματά τους.

Συνήθως ήταν σύζυγοι ή αδελφές πολιτικών, που ήθελαν να θαυμάσουν τους δικούς τους ανθρώπους και να κάνουν συνάμα σημαντικές κοσμικές εμφανίσεις.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ

Η Ροζού, που άφησε εποχή, ήταν οπαδός του Δηλιγιάννη και αντίπαλος του Χαρίλαου Τρικούπη.

«Φορομπήχτης ο Χ. Τρικούπης, «Σκαρπινάκιας» ο Γ. Θεοτόκης

Με χαρακτήρα θυελλώδη και εκρηκτικό, επενέβαινε από τα θεωρεία και παρά τις απαγορεύσεις, καθύβριζε όσους πολιτικούς δεν συμπαθούσε…

Σύμφωνα με την παράδοση:

Τον Χαρίλαο Τρικούπη αποκαλούσε «φορομπήχτη» και «πακετάκια».

Τον Γεώργιο Θεοτόκη, αποκαλούσε «σκαρπινάκια» γιατί φορούσε γυαλισμένα σκαρπίνια και ατσαλάκωτα επίσημα ρούχα ως γνήσιος Κερκυραίος κόντες.

«Σιγά μην σπάσεις τα αυγά κόντε Σκαρπινάκια» ωρύετο η Ροζού όταν αυτός ανέβαινε στο βήμα για να αγορεύσει.

Ο δημοσιογράφος Α.Χ. Χαμουδόπουλος αφηγείται ότι ο Γ. Θεοτόκης στη Βουλή, κυριολεκτικά μιλούσε… με το γάντι. «Στο βήμα της Βουλής, ανέβαινε γαντοφορεμένος κι έβγαζε τα χειρόκτια όταν άρχιζε να αγορεύει»!!!

Αντιπαθούσε τον Σιμόπουλο, υπουργό Οικονομικών στα αντίπαλα κόμματα του Δηλιγιάννη.

Τον ονόμαζε «Βεελζεβούλ» κάνοντας στο σημείο του σταυρού και ζητώντας να τον… ξορκίσουν!!!

«Πατατράκα» είχε αποκαλέσει στον Στέφανο Δραγούμη, γιατί θεωρούσε ότι οι αγορεύσεις του, ήταν δημοκοπικές.

Και όμως, παρά την κακή εικόνα που δημιούργησε με την εξτρεμιστική συμπεριφορά της, η Ροζού δεν ήταν καθόλου λαϊκός τύπος.

Προερχόταν από μια πολύ καλή οικογένεια, είχε ευρεία μόρφωση και γνώριζε ξένες γλώσσες.

Θρυλείται, ότι η Ροζού δεν ήταν ωραία γυναίκα.

Κοντή με μεγάλο κεφάλι.

Αδύνατο κορμί και πόδια σαν καλάμια. Φορούσε σκανδαλωδώς κοντύτερη φούστα από ό,τι επέτρεπαν τα ήθη της εποχής, που επέβαλαν μήκος φορέματος, ως τον αστράγαλο.

Ήταν όμως πνευματώδης και ετοιμόλογη. Είχε γνώσεις και κυκλοφορούσε και στα κοσμικά σαλόνια της εποχής.

Ο Δηλιγιάννης την εκτιμούσε και πολλές φορές μετά τις ολονύκτιες συνεδριάσεις της Βουλής, την έπαιρνε στην άμαξά του για να την πάει στο σπίτι της.

Η φήμη που την περιέβαλε ήταν τόσο μεγάλη, που και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί συγχωρούσαν τους χουλιγκανισμούς της.

Έπασχε από ρευματισμούς και όταν πέθανε τη βρήκαν νεκρή στο σπίτι της.

Επάνω από το κρεβάτι της, υπήρχε μια τεράστια φωτογραφία του ινδάλματός της, του Θ. Δεληγιάννη.

Η κηδεία ήταν πάνδημη, με παρόντες πολιτικούς αρχηγούς και άλλες προσωπικότητες της Αθήνας.

Ο Δηλιγιάννης ευγνώμων για την πιστή οπαδό του κατέθεσε βαρύτιμο στεφάνι, πλεγμένο από τα τριαντάφυλλα του δικού κήπου!!!

ΟΙ ΦΑΡΣΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΗΣ

Η Ροζού υπήρξε και μεγάλη φαρσέρ…. Παροιμιώδης έμεινε η φάρσα που έκανε στο κόντε Θεοτόκη, όταν αυτός επρόκειτο να μιλήσει στη Βουλή και προανήγγειλε, ότι θα αποκαλύψει τεράστια σκάνδαλα της κυβέρνησης Δηλιγιάννη.

Μόλις άρχισε την αγόρευσή ο κόντε Θεοτόκης, άρχισε η Ροζού να κραυγάζει από τα θεωρεία αγνοώντας τη φρουρά και τις απαγορεύσεις:

Σκαρπινάκια ήρθε το τέλος σου!.

Αμέσως μετά, σκύβει και φουσκώνει μια χαρτοσακούλα και τη χτυπάει με δύναμη στον τοίχο.

Εκείνη έσκασε με πάταγο.

Ταυτόχρονα, οι φίλοι της, που τους είχε κουβαλήσει στη Βουλή προετοιμασμένους κατάλληλα, άρχισαν να φουσκώνουν σακούλες και να τις σκάνε στον τοίχο, προκαλώντας δαιμονιώδη θόρυβο…

Τόσο θόρυβο, που ανάγκασε τη Βουλή να διακόψει τη συνεδρίασή της και τον Θεοτόκη να αναβάλει για πολύ την αγόρευσή του.

Ο Γ. Θεοτόκης πάντως, και ο αδελφός του Μιχαήλ, που διετέλεσε και πρόεδρος της Βουλής, ήταν παροιμιωδώς ευγενέστατοι άνθρωποι.

Ο Χαμουδόπουλος, αφηγείται ένα ακόμη χαρακτηριστικό περιστατικό, από την εποχή που ο Γεώργιος Θεοτόκης ήταν υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου το 1915.

Ένα βράδυ, καθώς ο δημοσιογράφος κατέβαινε τη σκάλα του υπουργείου, που ήταν στην οδό Σταδίου, δίπλα στον κινηματογράφο «Αττικόν» είδε τους αδελφούς Θεοτόκη, τον Γεώργιο και το Μιχαήλ να κατέρχονται και αυτοί από την ίδια σκάλα.

Μπροστά ο Γεώργιος και πίσω ο Μιχαήλ.

Ακριβώς πίσω τους κατέβαινε και μια γυναίκα- υπάλληλος.

Γυναίκα- υπάλληλος σε υπουργείο την εποχή εκείνη, ήταν φαινόμενο σπάνιο.

Μόλις όμως την αντελήφθησαν πίσω τους οι δύο αδελφοί, έβγαλαν… τα καπέλα τους και παραμέρισαν παρακαλώντας την να περάσει πρώτη.

Σάστισε εκεί, αλλά οι Θεοτόκηδες έμειναν καρφωμένοι στο πλάι της σκάλας και δεν το κούνησαν μέχρι να περάσει η κατάπληκτη υπάλληλος πρώτη…

Τέτοια λεπτότητα πολιτικών ανδρών!!!

Ήταν συνεπώς εύκολα θύματα της Ροζούς σε παλαιότερα χρόνια.

Σε κάποια περίπτωση, το Φεβρουάριο του 1880 η Ροζού, έκανε πάλι φασαρία από το θεωρείο των κυριών.

Αγόρευε ο Δ. Ράλλης εναντίον του Οικονόμου, όταν η Ροζού άρχισε να φωνάζει «Ω! ω! ω!» και να κάνει χειρονομίες αποδοκιμασίας.

Ο προεδρεύων διέταξε τον αξιωματικό της Φρουράς να τη βγάλει έξω.

Εκείνη απτόητη όμως, προειδοποιούσε με περισσή αναίδεια:

-Είμαι Γαλλίς, δεν ημπορείτε να με διώξετε!

Τότε ο Τιμολέων Φιλήμων, που μάλλον την γνώριζε και αντελήφθη ότι μπορεί να υπάρξει κάποια διπλωματική εμπλοκή των Γάλλων, σηκώθηκε και κραύγαζε:

-Μην την εγγίζετε, μην την εγγίζετε!!!

Έτσι η Ροζού, που κατάλαβε τη δύναμη της ξένης υπηκοότητας, συνέχισε την γνωστή συμπεριφορά της.

Κάποια στιγμή λέγεται, ότι έβαλε λεφτά από την τσέπη της για να κατασκευάσει ένα άρμα, που παρίστανε ένα καΐκι…. ντυμένο με ένα γαλανόλευκο κορδόνι, αφού το Κορδόνι ήταν το σήμα κατατεθέν του κόμματος του Δηλιγιάννη.

Πίσω, ερχόταν ένα δίτροχο κάρο που έσερνε ένα τεράστιο πήλινο δοχείο γεμάτο με κλαδιά ελιάς.

Η ελιά ήταν το σήμα του Τρικουπικού κόμματος.

Μπροστά υπήρχε ένας ψωραλέος γάιδαρος, που ανάποδα στα καπούλια του κουβαλούσε ένα ομοίωμα του Χαρ. Τρικούπη. Ακολουθούσαν πίπιζες, νταούλια και ένα σμάρι νεαρών, που σε κάθε νεύμα της Ροζούς τραγουδούσαν σκωπτικά τραγούδια.

Η Ανθούσα που ήταν αδελφή του αξιωματικού και αναμορφωτή του Πολεμικού Ναυτικού Λεωνίδα Παλάσκα, πέθανε σε μεγάλη ηλικία, σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της, στις 27 Δεκ 1890, αφήνοντας φήμη μιας γραφικής φιγούρας της αθηναϊκής ζωής.

Ο Σουρής, της αφιέρωσε ποίημα στον Ρωμηό, που τέλειωνε ως εξής:

«Έσβησε κι εκείνη όπου τόσην φήμη

εις τους κύκλους όλους είχε τ’ όνομά της

κι ο “Ρωμηός” δακρύζει στη λευκή της μνήμη

δεν θ’ ακούσει πλέον το κελάηδημά της

Θα κυττάζει γύρω μέσ’ στα θεωρεία

μήπως εις κανένα τη Ρουζού του δει,

μα θα είναι όλα σκοτεινά και κρύα,

της Ρουζού η γλώσσα δεν θα κελαϊδεί,

Πας και συ, γυναίκα κοσμοαγαπημένη

κι έχω εις τ΄ αλήθεια και για σένα λύπη…

η φωλιά σου πάντα στη Βουλή θα μένει,